Σε λίγες ώρες ολοκληρώνεται μια πορεία που κράτησε πάνω από έναν χρόνο.
Ξεκινήσαμε τις πρόβες για το έργο Crentarius πέρυσι τον Οκτώβριο. Ξεκινήσαμε χαλαρά, με μια πρόβα περίπου την εβδομάδα. Στην αρχή είχαμε μόνο μια βασική ιδέα. Το όνειρο και το φως. Και μια πρωτοποριακή σύλληψη για το πώς θα τα υλοποιούσαμε.
Φτιάξαμε χαρακτήρες. Εγώ δημιούργησα τον Deen.
Εμπνεύστηκα τον Deen από έναν ήχο, τον ήχο που κάνουν δυο μεταλλικές ράβδοι όταν τις χτυπάς. Ο Deen χρησιμοποιούσε αυτές τις ράβδους στα όνειρά του. Στις σπάνιες περιπτώσεις που έβλεπε όνειρα. Ωστόσο στην εξέλιξη του έργου ο χαρακτήρας άλλαξε. Στο τέλος η αρχική ιδέα έμεινε μόνο ως ανάμνηση στο παρελθόν του Deen.
Σιγά σιγά στήσαμε το σενάριο. Γρήγορα φάνηκε ότι οδηγούμασταν σε κάτι μεγαλύτερο από αυτό που αρχικά είχαμε φανταστεί. Σε κάθε σημείο καμπής το έργο ανέβαινε κι ένα επίπεδο. Αν και δεν μπορώ να το δω αντικειμενικά, το Crentarius είναι το πιο όμορφο έργο στο οποίο έχω παίξει.
Οι πρόβες είχαν διακυμάνσεις. Άλλοτε δουλεύαμε πιο εντατικά, άλλοτε χαλαρώναμε. Κάποιες περίοδοι ήταν πιο δημιουργικές, κάποιες άλλες στάσιμες. Ωστόσο δουλέψαμε πολύ. Κι αυτό φάνηκε στις τελευταίες πρόβες. Η στιγμή που ένιωσα με όσους ήταν γύρω μου ότι είμαστε έτοιμοι, ήταν μαγική.
Περίεργως, λόγω της ιδιαιτερότητας του έργου, πάρα πολλά τεχνικά πράγματα που αφορούν την τελική του παρουσίαση εξαρτήθηκαν από το τι μπορέσαμε να κάνουμε τις τελευταίες δυο εβδομάδες. Η μεγαλύτερη αγωνία μου είναι αν τελικά όλα αυτά θα λειτουργήσουν σωστά ώστε να ενισχύσουν (και να μην μειώσουν) τη δουλειά μας.
Τους τελευταίους δυο μήνες δώσαμε όλοι τον καλύτερό μας εαυτό. Δώσαμε ό,τι είχαμε και δεν είχαμε. Ξεπεράσαμε τα όρια της αντοχής μας. Αγνοήσαμε τα όρια ασφαλείας μας (και το πληρώσαμε). Πλέον είμαστε στο σημείο που δεν μας αγγίζει τίποτα. Κι αυτό φαίνεται στα σώματά μας όταν βγαίνουμε στη σκηνή.
Εγώ θα ξαναπατήσω το θεατρικό σανίδι για πρώτη φορά από το 2005. Ανυπομονώ για τη στιγμή που θα στέκομαι στο παρασκήνιο, δευτερόλεπτα πριν βγω στη σκηνή, λουσμένος στον κρύο ιδρώτα. Μετά θα κάνω το πρώτο βήμα, θα νιώσω τα βλέμματά σας και η αναπνοή μου θα κοπεί για ένα δευτερόλεπτο. Θα εκπνεύσω και μετά είστε δικοί μου.
Σας περιμένω.
Γ.
