Ένα αντίο

(Στον Ερμή)

Τον Ερμή τον πρωτοείδα κουτάβι μερικών εβδομάδων στην αυλή της θείας Χριστίνας στην Κεφαλλονιά. Ήταν ένα γλυκύτατο μελί-μπεζ μικροσκοπικό πλάσμα. Τον ερωτεύτηκα από την πρώτη στιγμή.

[Εδώ θα μπει κάποια στιγμή η φωτογραφία του Ερμή-κουτάβι, όταν την βρω και την σκανάρω.]

Τα αφεντικά της μαμάς του δεν μπορούσαν να τον κρατήσουν και μας τον έφεραν. Ούτε η θεία μου μπορούσε και θα τον άφηνε στο νησί όταν θα έφευγε για την Αθήνα στο τέλος του καλοκαιριού. Καθώς δεν εμπιστευόμουν ιδιαίτερα αυτούς που θα έμεναν εκεί τον χειμώνα ότι θα τον φροντίσουν, αποφάσισα να τον πάρω μαζί μου φεύγοντας. Η απόφαση ήταν δύσκολη. Είχαμε ήδη 2 σκυλιά στο Αίγιο και πίστευα ότι η μάνα μου δεν θα χαιρόταν και πολύ με το να γίνουν 3. (Ευτυχώς τα πράγματα είχαν εντελώς διαφορετική εξέλιξη με το που τον είδε.)

Την ημέρα της αναχώρησης έφτιαξα ένα πρόχειρο λουράκι από σπάγγο για να μην μου φύγει και τον έβαλα σε ένα κουτί παπουτσιών που βρήκα. Στο πλοίο καθήσαμε αναγκαστικά στο κατάστρωμα, όπως ενδείκνυται, αλλά καθόλου δεν μας χάλασε γιατί όλα τα κορίτσια που βρίσκονταν στο πλοίο πέρασαν για να τον χαϊδέψουν. (Μιλάμε για φοβερή γυναικοπαγίδα...)

Ακριβώς μπροστά μας καθόταν ένα τεράστιο αρσενικό λυκόσκυλο με το αφεντικό του, που μπορούσε να κάνει τον Ερμή μια χαψιά. Μην ξέροντας πώς θα αντιδρούσε στην παρουσία του κουταβιού, προσπαθούσα να τους κρατάω σε απόσταση. Όμως, αμέσως φάνηκε ότι ο μεγάλος σκύλος είχε βάλει το σκυλάκι υπό την προστασία του και δεν άφηνε κανέναν να το πλησιάσει αν δεν τον ενέκρινε.

Πιάσαμε κουβέντα με το αφεντικό του, έκπληκτοι κι οι δύο με την στάση του λυκόσκυλου. Κάπου εκεί με ρώτησε: "πώς τον λες;"

Η αλήθεια είναι πως μέχρι εκείνη την στιγμή δεν είχα αποφασίσει πώς θα τον ονομάσω. Ήμουν ανάμεσα στο Ερμής και 1-2 άλλα αρχαιοελληνικά ονόματα.

Του λέω "σκέφτομαι να τον βγάλω Ερμή. Ο δικός σου πώς λέγεται;"

"Απόλλωνας", μου απαντάει και βάζω τα γέλια. Πόσο πιο ταιριαστό όνομα θα μπορούσε να έχει, από τον αδερφό και προστάτη του θεού Ερμή, τον Απόλλωνα; Και έτσι "κλείδωσε" το όνομα Ερμής.

Από τότε πέρασαν 15 χρόνια.

Ο Ερμής ήταν ο πιο γλυκός και παιχνιδιάρης σκύλος που έχω γνωρίσει. Λάτρευε τα παιχνίδια και ειδικά ένα μπαλάκι του τένις με το οποίο παίζαμε. Κάποτε όταν το μπαλάκι είχε σχεδόν διαλυθεί, του πήρα ένα καινούριο. Με το που του το έδωσα η χαρά του ήταν απίστευτη. Ξεκάθαρα αναγνώρισε πως δεν ήταν απλά ένα παιχνίδι, αλλά ένα δώρο αποκλειστικά για εκείνον, για να αντικαταστήσει το παλιό. Σοκαρίστηκα. (Από τότε βέβαια έχω δει πολλά ζώα να έχουν αντίληψη πραγμάτων που όσοι δεν είχαν ποτέ επαφή με ζώα νομίζουν ότι είναι αδύνατον. Πλέον το θεωρώ αναμενόμενο.)

Με το που με έβλεπε να πλησιάζω έπεφτε αμέσως ανάσκελα να τον χαϊδέψω. Οι περισσότερες φωτογραφίες του που έχω είναι τέτοιες, γιατί δεν υπήρχε περίπτωση να προλάβω να τον βγάλω φωτογραφία πριν ξαπλώσει.

Παράλληλα ο Ερμής ανέλαβε και τον ρόλο του υπεδραστήριου φύλακα. Δεν άφηνε ευκαιρία να γαβγίσει να πάει χαμένη, ακόμα κι αν ήταν άγρια νύχτα. Όποτε κάποιος από εμάς ήταν εκτός σπιτιού, περίμενε δίπλα στην αυλόπορτα, ακόμα κι αν έβρεχε κι ας του φωνάζαμε να φύγει από την βροχή.

Ο Ερμής ήταν μαχητής. Από όσα σκυλιά πέρασαν από το σπίτι μας, ήταν ο πιο άτυχος. Δύο φορές αρρώστησε πολύ, την μια έχασε το ένα του μάτι και την άλλη παραλίγο την ζωή του. Την δεύτερη φορά, η πιο πιθανή διάγνωση ήταν καρκίνος, με μια ελάχιστη πιθανότητα να είναι κάτι άλλο που δεν θυμάμαι τώρα, το οποίο ήταν αντιμετωπίσιμο. Κάποιος άλλος μπορεί να αποφάσιζε να του κάνει ευθανασία τότε, και δεν θα τον αδικούσα. Τα έξοδα και η ταλαιπωρία των περαιτέρω εξετάσεων και της εγχείρησης-θεραπείας στην απίθανη περίπτωση να μην ήταν καρκίνος, ήταν μεγάλα. Αλλά εμείς αποφασίσαμε να το παλέψουμε και ο Ερμής ήταν τυχερός μες στην ατυχία του. Τελικά δεν είχε καρκίνο.

Τον Ερμή τον έκλαψα (κυριολεκτικά και μεταφορικά) λίγες μέρες μετά την εγχείρηση, όταν δεν έδειχνε να αναρρώνει. Ο γιατρός μας είχε προειδοποιήσει ότι λόγω της ηλικίας του και της σοβαρότητας της εγχείρησης ίσως να μην μπορέσει να συνέλθει. Είχαμε κανονίσει να του κάνουμε ευθανασία και ήμουν σχεδόν έτοιμος να γράψω αυτό το κείμενο 3 χρόνια πριν, όταν ξαφνικά, το πρωί που περιμέναμε την κτηνίατρο, ο Ερμής ζωντάνεψε. Θυμάμαι τα σιωπηλά βλέμματά μας μέχρι κάποιος να τολμήσει πρώτος να πει ότι "ίσως πρέπει να πάρουμε την κτηνιάτρο και να της πούμε να μην έρθει", και την ταχύτητα με την οποία όλοι συμφωνήσαμε (και πέσαμε πάνω στο τηλέφωνο). Ήταν σαν να έφυγε ένα τεράστιο βάρος από πάνω μας.

Αυτό το βάρος δεν γινόταν να ξαναδιώξουμε σήμερα. Ο γιατρός μας είχε πει τότε ότι ο Ερμής θα ζήσει άλλον έναν χρόνο περίπου. Τελικά - χάρη και στην αυστηρή δίαιτα που του έκανε η μάνα μου - έζησε πάνω από 3. Τον τελευταίο καιρό όμως, είχε γεράσει υπερβολικά. Τις τελευταίες μέρες δεν μπορούσε να σταθεί καλά καλά και ανέπνεε με δυσκολία. Τις περισσότερες ώρες κοιμόταν. Ήταν ήδη περισσότερο "εκεί" παρά "εδώ". Τίποτα από όλα αυτά όμως δεν έκανε ευκολότερη την απόφαση και την εκτέλεσή της.

Η κτηνίατρος ήρθε σήμερα το μεσημέρι. Η διαδικασία κράτησε ελάχιστα. Του κρατούσα το κεφάλι και τον χάϊδευα μέχρι τέλους. Έκλαψα όσο δεν έχω ξανακλάψει ποτέ. Η λογική φώναζε, αλλά το συναίσθημα αρνιόταν να ακούσει.

Τον θάψαμε δίπλα στην σκυλίτσα μας την Ελίζα (που όλοι οι άλλοι την φώναζαν Λίζα), στην σκιά μιας συκιάς. Από ένα καπρίτσιο της μοίρας τον θάψαμε μαζί με ένα άλλο σκυλάκι που το βρήκαμε χτυπημένο με παράλυτα τα πίσω πόδια το Σαββατοκύριακο. Η κτηνίατρος αφού τον εξέτασε τον Μαύρο (και στην εμφάνιση και στην μοίρα) και έκρινε ότι δεν θα ζήσει πολύ ακόμα, τον κοίμησε κι αυτόν για να μην ταλαιπωρείται άλλο.

Την ώρα που έριχνα το χώμα ο κάφρος μέσα μου δεν άντεξε άλλο και είπε "το καλύτερο λίπασμα έχει αυτή η συκιά". (Τουλάχιστον οι αμυντικοί μηχανισμοί λειτουργούν...)

Για ένα πράγμα μετανιώνω μόνο. Κάποια στιγμή, όταν ο Ερμής συνεχώς προσπαθούσε να καβαλήσει την γριούλα πλέον Ελίζα και της είχε κάνει τη ζωή αφόρητη, αποφασίσαμε να του κάνουμε στείρωση. Ήταν μεγάλο λάθος. Η προσωπικότητα του Ερμή άλλαξε εντελώς. Από εκείνη την ημέρα και μετά, το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν το φαΐ. Έτρωγε με μια αρρωστημένη μανία. Έπαψε να παίζει όπως πριν, γάβγιζε πολύ λιγότερο, έχασε το θάρρος του, ήταν άλλος σκύλος. Και σαν να μην έφτανε αυτό, δεν σταμάτησε να προσπαθεί να καβαλήσει την Ελίζα. Η μόνη αναλαμπή που είχε ήταν μετά την σοβαρή εγχείρηση, όταν για μερικές μέρες αφού ζωντάνεψε δεν τον ενδιέφερε το φαΐ και ήταν ο Ερμής που ξέραμε.

Δεν ξέρω αν η στείρωση δεν θα τον επηρέαζε τόσο αν είχε γίνει σε μικρή ηλικία (ή αν απλά δεν θα προλαβαίναμε να δούμε τον πραγματικό του χαρακτήρα). Πάντως μετά από αυτή την εμπειρία αποφασίσαμε να μην ξαναστειρώσουμε αρσενικό σκυλί.

Όσο κι αν άλλαξε όμως, δεν πάψαμε να τον αγαπάμε και να βλέπουμε στο βάθος τον καταπληκτικό φίλο με τον οποίο περάσαμε τόσα χρόνια παρέα. Για μένα ο Ερμής ήταν και θα είναι πάντα αυτό το χαρούμενο σκυλί που πάντα πέφτει ανάσκελα μόλις με βλέπει για να τον χαϊδέψω.

Αντίο παλιόφιλε.

Γ.