Τώρα δεν είναι ώρα για φωτογραφίες

("Resistance is useless"...)

Πέμπτη 20 Οκτωβρίου, γύρω στις 4:30 το απόγευμα είμαι στο μπλοκ του ΠΑΜΕ, ακριβώς μπροστά από τον Άγνωστο Στρατιώτη. Τα πράγματα είναι ήρεμα, η περιφρούρηση είναι χαλαρή, οπότε κι εγώ έχω πλησιάσει όσο πιο κοντά γίνεται στο μνημείο. Καθώς κοιτάω προς τον Άγνωστο, βλέπω μια κοπέλα να κάθεται ακριβώς μπροστά από το τριπλό σύρμα που έχει στήσει η αστυνομία -πιο ακίνητη κι από τους εύζωνους- και καρφώνει με το βλέμμα της τους αστυνομικούς. Αποφασίζω να τη βγάλω φωτογραφία.

Πλησιάζω την τελευταία γραμμή της περιφρούρησης, στέκομαι ανάμεσα σε 2 "συντρόφους" και τους λέω:

- Συγγνώμη παιδιά, μισό λεπτό να βγάλω φωτογραφία την κοπέλα...

Λαμβάνω την εξής απάντηση από αυτόν που στέκεται αριστερά μου:

- (ενοχλημένος) Εντάξει, αλλά τώρα δεν είναι ώρα για φωτογραφίες!

Μένω έκπληκτος. Το ύφος του δεν με αφήνει να πιστέψω ότι κάνει πλάκα. Και ακολουθεί ο παρακάτω διάλογος (στο περίπου):

- Τι εννοείς;

- Δεν είναι ώρα για φωτογραφίες τώρα.

- (ακόμα αποπροσανατολισμένος από το σοκ) Ξέρεις... Δεν είναι τουριστική φωτογραφία... Δεν είμαι τουρίστας... Δεν την έβγαλα για ενθύμιο...

- Ναι, αλλά τώρα δεν είναι ώρα για φωτογραφίες... (Σας το ορκίζομαι, το επανέλαβε τουλάχιστον 3 φορές με λίγο διαφορετικό τόνο.)

- Αυτή η φωτογραφία έχει ένα μήνυμα. Υπηρετεί τον ίδιο στόχο, ενισχύει αυτό που κάνουμε όλοι εμείς εδώ...

Κάτι ξεκίνησε να μου λέει, αλλά κάπου εδώ τον έκοψε ο παραδιπλανός του (και ανώτερος στην ιεραρχία της περιφρούρησης άραγε;),  λέγοντας: "Εντάξει, φτάνει."

Ο άλλος ακαριαία σταματάει να μιλάει, οπότε του απαντάω κι εγώ: "'Αποψή σου, άποψή μου" και φεύγω. (Υποθέτω τέλεσα θανάσιμο αμάρτημα για το ΚΚΕ λέγοντας αυτή την ατάκα, αλλά ευτυχώς έφυγα ατραυμάτιστος...)

Έχει περάσει σχεδόν μια εβδομάδα, όμως το έχω ακόμα απορία.

Πότε ακριβώς είναι ώρα για φωτογραφίες;