Η φίλη μου η Ράνια μου δώρισε πριν μερικούς μήνες ένα βιβλίο για τον Spike Milligan που αποδεικνύεται μέρα με τη μέρα ένας μικρός θησαυρός.
Ένα ποίημά του, που διάβασα σήμερα:
America I Love You
The fur-bearing lady
said to the Jeweller
'Can you fashion a rose of
gold or silver?'
'Yes' said he
'Which is cheaper?' said she
'A real one' said he
'Real' said the lady, 'that's
for the poor people.'
Los Angeles 1977
Όσοι δεν ξέρετε ποιος ήταν ο Spike Milligan (όπως κι εγώ, πριν μου δώσει η Ράνια το βιβλίο) διαβάστε εδώ.
Απόψε ήταν μια από τις πιο όμορφες νύχτες του χρόνου για παρατήρηση του ουρανού.
Το "πανηγύρι" ξεκίνησε από νωρίς, κατά το ηλιοβασίλεμα, με τον Δία και την Αφροδίτη να εμφανίζονται σε ανατολή και δύση αντίστοιχα. Οι δυο πιο φωτεινοί πλανήτες σε αντίθεση. Απλά υπέροχο.
Η Αφροδίτη έδυσε γρήγορα πίσω από τον Ήλιο, ενώ ο Δίας με συντροφιά τη Σελήνη διαγράφουν ακόμα την καμπύλη τους στον ουρανό.
Η Σελήνη πλησιάζει στην πανσέληνο, εξαφανίζοντας τα ασθενέστερα άστρα και αφήνοντας ορατούς μόνο τους σημαντικούς "παίκτες".
Ο μεγαλοπρεπής Ωρίωνας υπερισχύει όλων των άλλων αστερισμών, με τον λαμπρότατο Σείριο να τον ακολουθεί πιστά.
Ο Λέοντας ανατέλει ορθώνοντας το κεφάλι του, σαν να βρυχάται, με τον Άρη ακριβώς από κάτω του. Ήταν μια από τις φορές που το κόκκινο χρώμα του Άρη ήταν τόσο εμφανές που δεν μπορούσες να τον μπερδέψεις.
Η Μεγάλη Άρκτος, κατακόρυφα στον ουρανό, μοιάζει σαν να στέκεται "σούζα" στην ουρά της.
Ο Πολικός Αστέρας δείχνει σταθερά το δρόμο προς τον Βορρά.
Το κεφάλι του Δράκοντα βυθίζεται στον βόρειο ορίζοντα.
Το V του Ταύρου στέκεται όρθιο στη Δύση, σαν να μας κοιτάει, ενώ οι Πλειάδες έχουν ξεκινήσει τη βουτιά τους προς τα βορειοδυτικά.
Κασσιόπη, Κηφέας, Ηνίοχος, Δίδυμοι, Κριός, Περσέας και Ανδρομέδα συμπληρώνουν την εικόνα.
Αν ο ουρανός δεν έχει σύννεφα τις επόμενες νύχτες, ντυθείτε καλά, βγείτε έξω και παρατηρήστε τα αστέρια. Με εξαίρεση τη Σελήνη, ο ουρανός δεν θα αλλάξει πολύ μες στις επόμενες μέρες.
Θα δείτε σίγουρα τον Ωρίωνα, ακόμα κι αν δεν ξέρετε ότι είναι αυτός.
Και τον Δία, που φαίνεται ως το λαμπρότερο αστέρι, αλλά δεν είναι. Αστέρι. Πουλήστε μούρη στους φίλους σας λέγοντάς τους: "αυτό δεν είναι αστέρι, είναι ο πλανήτης Δίας!")
Σε λίγες ώρες ολοκληρώνεται μια πορεία που κράτησε πάνω από έναν χρόνο.
Ξεκινήσαμε τις πρόβες για το έργο Crentarius πέρυσι τον Οκτώβριο. Ξεκινήσαμε χαλαρά, με μια πρόβα περίπου την εβδομάδα. Στην αρχή είχαμε μόνο μια βασική ιδέα. Το όνειρο και το φως. Και μια πρωτοποριακή σύλληψη για το πώς θα τα υλοποιούσαμε.
Φτιάξαμε χαρακτήρες. Εγώ δημιούργησα τον Deen.
Εμπνεύστηκα τον Deen από έναν ήχο, τον ήχο που κάνουν δυο μεταλλικές ράβδοι όταν τις χτυπάς. Ο Deen χρησιμοποιούσε αυτές τις ράβδους στα όνειρά του. Στις σπάνιες περιπτώσεις που έβλεπε όνειρα. Ωστόσο στην εξέλιξη του έργου ο χαρακτήρας άλλαξε. Στο τέλος η αρχική ιδέα έμεινε μόνο ως ανάμνηση στο παρελθόν του Deen.
Σιγά σιγά στήσαμε το σενάριο. Γρήγορα φάνηκε ότι οδηγούμασταν σε κάτι μεγαλύτερο από αυτό που αρχικά είχαμε φανταστεί. Σε κάθε σημείο καμπής το έργο ανέβαινε κι ένα επίπεδο. Αν και δεν μπορώ να το δω αντικειμενικά, το Crentarius είναι το πιο όμορφο έργο στο οποίο έχω παίξει.
Οι πρόβες είχαν διακυμάνσεις. Άλλοτε δουλεύαμε πιο εντατικά, άλλοτε χαλαρώναμε. Κάποιες περίοδοι ήταν πιο δημιουργικές, κάποιες άλλες στάσιμες. Ωστόσο δουλέψαμε πολύ. Κι αυτό φάνηκε στις τελευταίες πρόβες. Η στιγμή που ένιωσα με όσους ήταν γύρω μου ότι είμαστε έτοιμοι, ήταν μαγική.
Περίεργως, λόγω της ιδιαιτερότητας του έργου, πάρα πολλά τεχνικά πράγματα που αφορούν την τελική του παρουσίαση εξαρτήθηκαν από το τι μπορέσαμε να κάνουμε τις τελευταίες δυο εβδομάδες. Η μεγαλύτερη αγωνία μου είναι αν τελικά όλα αυτά θα λειτουργήσουν σωστά ώστε να ενισχύσουν (και να μην μειώσουν) τη δουλειά μας.
Τους τελευταίους δυο μήνες δώσαμε όλοι τον καλύτερό μας εαυτό. Δώσαμε ό,τι είχαμε και δεν είχαμε. Ξεπεράσαμε τα όρια της αντοχής μας. Αγνοήσαμε τα όρια ασφαλείας μας (και το πληρώσαμε). Πλέον είμαστε στο σημείο που δεν μας αγγίζει τίποτα. Κι αυτό φαίνεται στα σώματά μας όταν βγαίνουμε στη σκηνή.
Εγώ θα ξαναπατήσω το θεατρικό σανίδι για πρώτη φορά από το 2005. Ανυπομονώ για τη στιγμή που θα στέκομαι στο παρασκήνιο, δευτερόλεπτα πριν βγω στη σκηνή, λουσμένος στον κρύο ιδρώτα. Μετά θα κάνω το πρώτο βήμα, θα νιώσω τα βλέμματά σας και η αναπνοή μου θα κοπεί για ένα δευτερόλεπτο. Θα εκπνεύσω και μετά είστε δικοί μου.
Είσαι οδηγός λεωφορείου σε δρόμο που οδηγεί σε γκρεμό. Έχεις ξηλώσει την όπισθεν, το λεωφορείο μπορεί να πάει μόνο μπροστά. Πρέπει λοιπόν να βρεις τρόπο να περάσεις πάνω από τον γκρεμό και να συνεχίσεις το δρόμο σου.
Συγκεντρώνονται οι φίλοι και συνάδελφοί σου, φέρνοντας μαζί τους γνωστούς τους μηχανικούς που ξέρεις ότι ήταν υπεύθυνοι για έργα όπως το γεφύρι της Άρτας, ο πύργος της Πίζας και ο πύργος της Βαβέλ. Σου λένε ότι αρκεί να αφαιρέσεις τις άχρηστες (για αυτούς κι εσένα) αποσκευές από τους επιβάτες και να πάρεις αρκετή φόρα. Και θα φτάσεις απέναντι.
Εμφανίζονται κάποιοι μηχανικοί ανάμεσα στους επιβάτες και λένε ότι αυτό είναι αδύνατον, όση φόρα κι αν πάρεις δεν θα είναι αρκετή, το λεωφορείο είναι πολύ βαρύ, θα χρειαστεί τουλάχιστον μια ράμπα για να πάρει το λεωφορείο ύψος...
Αποφασίζεις να ακούσεις τους πρώτους χωρίς να ρωτήσεις κανέναν από τους επιβάτες. Πετάς αυθαίρετα όσες αποσκευές δεν σου γεμίζουν το μάτι και ξεκινάς.
Πηδάς.
Στα μισά του άλματος συνειδητοποιείς ότι δεν πρόκειται να φτάσεις απέναντι. Διαμαρτύρεσαι στους επβάτες ότι παράφαγαν στην τελευταία στάση. Μιλάς πάλι με τους συναδέλφους σου και αποφασίζεις πάλι χωρίς να ρωτήσεις κανέναν να πετάξεις και τις υπόλοιπες αποσκευές αλλά και μερικούς επιβάτες για να ελαφρύνει το λεωφορείο.
Λίγο μετά αντιλαμβάνεσαι ότι ούτε τώρα θα φτάσεις απέναντι και παραδέχεσαι ότι το λεωφορείο είναι πολύ βαρύ για αυτό το άλμα. Η μόνη λύση είναι να αρχίσεις να ξηλώνεις κομμάτια του λεωφορείου (καθώς και να πετάξεις τα δέματα που οι συνάδελφοί σου σου είχαν δώσει να περάσεις απέναντι και εσύ ως τώρα τα φύλαγες ως κόρη οφθαλμού). Μιλάς με τους συναδέλφους σου. Τελικά συμφωνείτε να ξεκινήσει το ξήλωμα, αλλά όλοι σου ζητάνε να παραδώσεις το τιμόνι σε αυτούς.
Γυρνάς λοιπόν προς τους επιβάτες και ρωτάς:
"Τι θέλετε να κάνουμε; Να αρχίσουμε να ξηλώνουμε μήπως και σωθούμε, χάνοντας πλήρως τον έλεγχο της πορείας μας, ή να συνεχίσουμε έτσι κι όπου πέσουμε;"
Ε, τώρα που ρωτάς, μια απάντηση μου έρχεται στο μυαλό:
Πέμπτη 20 Οκτωβρίου, γύρω στις 4:30 το απόγευμα είμαι στο μπλοκ του ΠΑΜΕ, ακριβώς μπροστά από τον Άγνωστο Στρατιώτη. Τα πράγματα είναι ήρεμα, η περιφρούρηση είναι χαλαρή, οπότε κι εγώ έχω πλησιάσει όσο πιο κοντά γίνεται στο μνημείο. Καθώς κοιτάω προς τον Άγνωστο, βλέπω μια κοπέλα να κάθεται ακριβώς μπροστά από το τριπλό σύρμα που έχει στήσει η αστυνομία -πιο ακίνητη κι από τους εύζωνους- και καρφώνει με το βλέμμα της τους αστυνομικούς. Αποφασίζω να τη βγάλω φωτογραφία.
Πλησιάζω την τελευταία γραμμή της περιφρούρησης, στέκομαι ανάμεσα σε 2 "συντρόφους" και τους λέω:
- Συγγνώμη παιδιά, μισό λεπτό να βγάλω φωτογραφία την κοπέλα...
Λαμβάνω την εξής απάντηση από αυτόν που στέκεται αριστερά μου:
- (ενοχλημένος) Εντάξει, αλλά τώρα δεν είναι ώρα για φωτογραφίες!
Μένω έκπληκτος. Το ύφος του δεν με αφήνει να πιστέψω ότι κάνει πλάκα. Και ακολουθεί ο παρακάτω διάλογος (στο περίπου):
- Τι εννοείς;
- Δεν είναι ώρα για φωτογραφίες τώρα.
- (ακόμα αποπροσανατολισμένος από το σοκ) Ξέρεις... Δεν είναι τουριστική φωτογραφία... Δεν είμαι τουρίστας... Δεν την έβγαλα για ενθύμιο...
- Ναι, αλλά τώρα δεν είναι ώρα για φωτογραφίες... (Σας το ορκίζομαι, το επανέλαβε τουλάχιστον 3 φορές με λίγο διαφορετικό τόνο.)
- Αυτή η φωτογραφία έχει ένα μήνυμα. Υπηρετεί τον ίδιο στόχο, ενισχύει αυτό που κάνουμε όλοι εμείς εδώ...
Κάτι ξεκίνησε να μου λέει, αλλά κάπου εδώ τον έκοψε ο παραδιπλανός του (και ανώτερος στην ιεραρχία της περιφρούρησης άραγε;), λέγοντας: "Εντάξει, φτάνει."
Ο άλλος ακαριαία σταματάει να μιλάει, οπότε του απαντάω κι εγώ: "'Αποψή σου, άποψή μου" και φεύγω. (Υποθέτω τέλεσα θανάσιμο αμάρτημα για το ΚΚΕ λέγοντας αυτή την ατάκα, αλλά ευτυχώς έφυγα ατραυμάτιστος...)
Έχει περάσει σχεδόν μια εβδομάδα, όμως το έχω ακόμα απορία.
Μερικά σχόλια βγαλμένα από τα γεγονότα στις διαδηλώσεις της προηγούμενης εβδομάδας:
Καταρχάς, ένα μεγάλο μπράβο στην Ελληνική Αστυνομία, η οποία κλείνοντας τους σταθμούς του Μετρό Σύνταγμα και Ευαγγελισμός κατάφερε να δημιουργήσει το μεγαλύτερο επιβατικό κομφούζιο στην ιστορία του Μετρό.
Ειδικά την Πέμπτη που έκλεισαν και οι σταθμοί Μοναστηράκι και Πανεπιστήμιο, στην μπλε γραμμή έβγαινες κατευθείαν από Γκάζι Μέγαρο Μουσικής και στην κόκκινη από Ομόνοια Ακρόπολη. Αν τώρα ήθελες να αλλάξεις γραμμή, έπρεπε να περπατήσεις τη μισή Αθήνα. Και πάλι μπράβο.
Όσο και να διαμαρτύρονται κάποιοι, αν το ΚΚΕ δεν είχε παραμείνει στην Αμαλίας, η διαδήλωση θα είχε διαλυθεί από πολύ νωρίς. Η περιφρούρηση του ΠΑΜΕ προστάτευσε πολλούς κομματικά ανένταχτους διαδηλωτές από τις αισχρά σκηνοθετημένες αψιμαχίες κουκουλοφόρων-ΜΑΤ.
Αυτό βέβαια δεν εξηγεί γιατί το ΠΑΜΕ αποχώρησε πριν ολοκληρωθεί η ψηφοφορία. Αφού έκατσε που έκατσε τόσες ώρες, γιατί δεν έκατσε ως το τέλος;
Με τον ρυθμό που εξαπλώνονται οι συγκρούσεις μεταξύ του στρατού καταστολής και του στρατού των κουκουλοφόρων/μπάχαλων σε όλη την Αθήνα, δεν είναι μακριά η μέρα που κάποιοι θα ρίξουν τις καγκελόπορτες των αρχαιολογικών χώρων και θα αρχίσουν να πετούν τα αρχαία μάρμαρα στα σύγχρονα τούβλα (αλλιώς ΜΑΤ). Προσωπικά βρίσκω το μήνυμα μιας τέτοιας εικόνας τραγικά επίκαιρο και χαρακτηρηστικότατο της σύγχρονης πραγματικότητας.
Το μόνο που έλειπε από τα ΜΑΤ στο προαύλιο της Βουλής την Πέμπτη ήταν ξηροί καρποί ή πατατάκια. Κατά τα άλλα, απολάμβαναν το θέαμα...
Την Πέμπτη στις 2:00 μμ, βγήκε από το Μετρό Μοναστηράκι ένας λόχος από κουκουλοφόρους, άλλοι οπλισμένοι με μεταλλικές βέργες, άλλοι με πυροσβεστήρες (ο καθένας ανάλογα με την ειδικότητά του). Υπήρχε ένας επικεφαλής που έδινε εντολές, τις οποίες οι άλλοι υπάκουαν, ενώ ένας εκτελούσε χρέη οπισθοφυλακής. Όσο αυτοί ήταν αντιεξουσιαστές, άλλο τόσο κι εγώ είμαι παπάς. Αν τώρα κάποιοι από αυτούς νομίζουν ότι είναι αντιεξουσιαστές, ας διαβάσουν την παραπάνω παράγραφο κι ας βρουν πού είναι το οξύμωρο.
Μπορεί να μην ξέρω τι ήταν ή τι πίστευαν ότι ήταν, από τη στιγμή όμως που φορούσαν κράνη και κουκούλες ανήκουν στην κατηγορία παρακράτος. Είτε το καταλαβαίνουν είτε όχι, εξυπηρετούν τα συμφέροντα κάποιου (ή κάποιων), που έχει εντελώς διαφορετικούς στόχους.
Τελικά την Πέμπτη στο Σύνταγμα πέρασα την περισσότερη ώρα εντός του μπλοκ του ΠΑΜΕ, για πρώτη φορά σε διαδήλωση. Κατά τη διάρκεια, συνειδητοποίησα το εξής. Γύρω μου είχα τρεις στρατούς: ένας των ΜΑΤ, ένας του ΠΑΜΕ κι ένας των κουκουλοφόρων. Τρεις στρατοί, ο καθένας με τις δικές του εντολές και στόχους.
Μόλις έμαθα ότι η φίλη μου η Δανάη έχασε χθες το βράδυ το σκυλάκι της φωτογραφίας στην περιοχή του Ν. Ηρακλείου. Είναι μικρό, μαύρο και ακούει στο όνομα Μερέντα.
Αν κάποιος το δει (ή ακόμα καλύτερα το μαζέψει), ας επικοινωνήσει μαζί μου ή απευθείας με τη Δανάη στο τηλ. 6981466158.
Κι εκεί που είχα πει ότι δεν παίζει να γράψω άλλο post μες στο καλοκαίρι κι ό,τι είχα στα προσχέδια θα πήγαινε για μετά τον Δεκαπενταύγουστο, έρχεται μια είδηση και με προσγειώνει απότομα στην σουρεαλιστικά ωμή ελληνική πραγματικότητα.
Κάνοντας την πρωινή μου βόλτα στα blogs, βρέθηκα σε ένα ενδιαφέρον κείμενο του Περαστικού περί ανωνυμίας των blogs που με οδήγησε στην παρακάτω είδηση:
"Η επιτροπή, υπό τον αντιπρόεδρο του Συμβουλίου της Επικρατείας κ. Αθανάσιο Ράντο, προβλεέπεται να ολοκληρώσει το έργο της έως το τέλος Σεπτεμβρίου. Τα μέλη της δεν θα λάβουν καμία αποζημίωση.
Εκτός του προέδρου κ. Αθ.Ράντου, στην επιτροπή μετέχουν ως μέλη οι:
Αθανάσιος Κατσιρώδης, αντεισαγγελέας του Αρείου Πάγου
Χαράλαμπος Μαχαίρας, πρόεδρος Εφετών
Εμμανουήλ Σφακιανάκης, αστυνομικός διευθυντής της υποδιεύθυνσης δίωξης ηλεκτρονικού εγκλήματος
Ηλίας Θεοδωράτος, νομικός σύμβουλος της Αρχής Διασφάλισης Απορρήτου των Επικοινωνιών
Ζωή Καρδασιάδου, διδάκτωρ νομικής, προϊσταμένη του τμήματος Ελεγκτών της Αρχής Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα
Πάσχος Μανδραβέλης, δημοσιογράφος.
Γραμματέας της επιτροπής ορίστηκε η κυρία Μαρία Αδαμοπούλου, διδάκτωρ Νομικής."
Κι ενώ όλα πήγαιναν ωραία και καλά, δεν ήξερα κανένα από τα μέλη της επιτροπής, αλλά η ιδιότητά τους ήταν σχετική με το αντικείμενο (είχα την υποψία βέβαια ότι πρόκειται για μια αρτηριοσκληρωτική επιτροπή - αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα), πέφτει το μάτι μου στο 7ο όνομα (αυτό στα κόκκινα ντε) και η πρώτη μου αντίδραση είναι: "Τιιιιιιιιι;;;;;;;;;"
Ο Πάσχος Μανδραβέλης; Ο Πάσχος Μανδραβέλης;(!!!)
Ως τι; Ως δημοσιογράφος; Και τι δουλειά έχει ένας δημοσιογράφος σε μια νομοπαρασκευαστική επιτροπή με θέμα την ανωνυμία στο διαδίκτυο; Τι παραπάνω θα προσφέρει ένας δημοσιογράφος στη συγκεκριμένη επιτροπή από έναν ενημερωμένο χρήστη του interent (blogger ή μη);
(Το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι η προηγούμενη εμπειρία των δημοσιογράφων στα ανώνυμα ή ψευδώνυμα σχόλια που κατά καιρούς δημοσιεύονται στις εφημερίδες που δουλεύουν.)
Κι εντάξει, έστω ότι η επιτροπή για λόγους που εγώ δεν κατανοώ χρειαζόταν έναν δημοσιογράφο. Έπρεπε να είναι ο Πάσχος Μανδραβέλης; Χάθηκε να είναι ένας από τους τόσους που και έγκυροι είναι και παράλληλα έχουν blog (ή ασχολούνται με το διαδίκτυο γενικότερα); Γιατί να μην είναι ο Θοδωρής Γεωργακόπουλος, ο Γιώργος Τετράδης, ο Μάνος Αντώναρος, ή κι ο Κούλογλου που έχει τραβήξει τόσα στο tvxs (μέχρι και πρόστιμα) για το συγκεκριμένο θέμα; (Και αυτοί είναι μόνο όσοι μου ήρθαν πρώτοι στο νου...)
Ποιος ανίδεος, ποιος ανόητος τον επέλεξε για αυτή τη θέση;
Εκτός... Εκτός κι αν γέμισε η επιτροπή από δικαστικούς και επιστήμονες και είπαν να βάλουν και τον Πάσχο για να γελάνε λίγο.
Βέβαια, θα μπορούσε κάποιος κακεντρεχής να πει πως η επιλογή του Πάσχου Μανδραβέλη υποδηλώνει και το κλίμα που θα επικρατεί στην εν λόγω επιτροπή, κάτι που με κάνει εξαιρετικά απαισόδοξο για τις τελικές της προτάσεις...
Γ.
Υ/Γ: Από την άλλη, και πάλι καλά να λέμε, θα μπορούσε να είναι και χειρότερα. Φανταστείτε να είχαν βάλει τον Πρετεντέρη...
Για να φτάσει κανείς να δανειστεί από τοκογλύφους, συμβαίνουν 2 πράγματα.
Πρώτον, ήδη χρωστάει πολλά και δεν μπορεί να τα πληρώσει.
Δεύτερον, καμμία τράπεζα δεν του δανείζει άλλα χρήματα, γιατί ξέρει ότι δεν μπορεί να τα ξεπληρώσει.
Οπότε, γιατί του δανείζει ο τοκογλύφος;
Προφανώς όχι επειδή τον συμπάθησε ή επειδή είναι πιο αφελής από τους τραπεζίτες. Και ούτε για τους τόκους που θα εισπράττει μέχρι ο δανειζόμενος καταφέρει να αποπληρώσει το χρέος του. Σίγουρα δεν θα τον χάλαγε, αφού ο τοκογλύφος θα πάρει τα λεφτά του πίσω και θα έχει βγάλει κι άλλα. Όμως δεν είναι αυτός ο βασικός λόγος που δανείζει τα χρήματα.
Ο τοκογλύφος δανείζει, γιατί ξέρει ότι όταν ο δανειζόμενος δεν θα μπορεί πια να πληρώσει, μπορεί πλέον να του ζητάει ό,τι θέλει για όσο θέλει. Ό,τι θέλει, για όσο θέλει.
Ο δανειζόμενος σιγά σιγά θα χάσει τα πάντα, με πρώτη και καλύτερη την αξιοπρέπειά του. Κι όταν δεν του έχει απομείνει πλέον τίποτα, ο τοκογλύφος τον πετάει σαν στυμμένη λεμονόκουπα.
Κι όσοι δεν έχουν καταλάβει ακόμα που κολλάνε όλα αυτά στη μέρα που ξημερώνει:
Από την προηγούμενη Τετάρτη υπάρχει μια ερώτηση που με απασχολεί, όπως και πολλούς άλλους: Πώς γίνεται και επί 3 εβδομάδες να μην έχει εμφανιστεί ούτε ένας κουκουλοφόρος στην πλατεία Συντάγματος, να μην έχει πέσει ούτε μια πέτρα, και ξαφνικά στις 15/6, την ημέρα της μεγάλης απεργίας-διαδήλωσης να γεμίσει ο τόπος;
Ο εν λόγω "δημοσιογράφος" (τα εισαγωγικά ως φόρος τιμής μιας και τα χρησιμοποιεί κατά κόρον στο άρθρο του), παρακολουθώντας τα γεγονότα από την τηλεόραση (!!!) κατέληξε στα εξής "κοσμοϊστορικά" συμπεράσματα.
1η παράγραφος
Ας δούμε λοιπόν τα πράγματα με τη σειρά και μακριά από τις συνθηματολογίες και τους μύθους της παλαβής αριστεράς. Επί είκοσι ημέρες, δεκάδες χιλιάδες πολίτες διαδήλωναν ειρηνικά, χωρίς να ανοίξει μύτη. Χθες, όταν ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ και άλλες προοδευτικές δυνάμεις έκαναν πορεία, είδαμε τα πρώτα επεισόδια. Συνεπώς, αν μιλάμε για «προβοκάτορες», τότε αυτοί δεν έχουν στόχο τους διαδηλωτές γενικώς· φοβούνται μόνο όταν διαδηλώνει η παρέα του κ. Τσίπρα. Και αναφερόμαστε στον ΣΥΡΙΖΑ, διότι και στις διαδηλώσεις του ΚΚΕ ούτε κουκουλοφόρος εμφανίζεται ούτε επεισόδια γίνονται.
Αφήνω την ειρωνία κατά μέρος και για την ώρα ας δεχτούμε το παραπάνω συμπέρασμα. Πάμε παρακάτω.
2η παράγραφος
Δεύτερον. Υποτίθεται ότι η πάνω πλατεία είναι «ακροδεξιά» και η κάτω «αριστερή» ή έστω «αριστερωπή». Οταν κάποιοι κουκουλοφόροι ανέβηκαν στην πάνω πλατεία και άρχισαν να πετούν αντικείμενα και μολότοφ στους αστυνομικούς, οι «ακροδεξιοί» τους απώθησαν. Αντιθέτως, τα παιδιά με τα μαύρα, οι επονομαζόμενοι και «προβοκάτορες», κατέβηκαν από την κάτω πλευρά της πλατείας για να συνεχίσουν το έργο τους. Εκεί συνέβη το εκπληκτικό. Οποτε κατέβαινε μια διμοιρία των ΜΑΤ για να αποκαταστήσει την τάξη έξω από το υπουργείο Οικονομικών, οι θαμώνες της κάτω πλατείας τους γιουχάιζαν και τους πετούσαν αντικείμενα.
Αυτό είναι ένα αισχρό ψέμα (όπως επίσης παρατήρησε και ο antidrasex). Αυτή η υποθετική διάκριση υπάρχει μόνο στο μυαλό του κ. Μανδραβέλη και των συναδέλφων του. Όποιος έχει βρεθεί έστω και μια φορά στην πλατεία δεν μπορεί να κάνει αυτή τη διάκριση. Προσωπικά θα χαρακτήριζα την "πάνω" πλατεία πιο γηπεδική, αλλά σε καμμία περίπτωση "ακροδεξιά". Δεύτερον, κανείς πλην των καναλιών δεν χαρακτήρισε "ακροδεξιούς" όσους προσπάθησαν να απωθήσουν τους κουκουλοφόρους. Ήταν απλοί διαδηλωτές που μάλιστα έφαγαν άγριο ξύλο από τους κουκουλοφόρους.
Στο δεύτερο μέρος του ψέματος, έτυχε να βρίσκομαι στο κάτω μέρος της πλατείας Συντάγματος την ώρα που μενόταν η μάχη κουκουλοφόρων και ΜΑΤ. Από εκεί είναι οι δύο φωτογραφίες που συνοδεύουν το κείμενο.
Αυτό που είδα εγώ λοιπόν, και φαίνεται με λίγη προσοχή στην παραπάνω φωτογραφία, είναι πως οι διαδηλωτές είχαν συσπειρωθεί στο κέντρο της πλατείας και προσπαθούσαν με παλαμάκια και συνθήματα να διαδηλώσουν ειρηνικά, παρόλο που είχαν πνιγεί στα χημικά, ενώ οι κουκουλοφόροι δρούσαν εμφανώς απομονωμένοι. Οι διαδηλωτές δεν πέταξαν τίποτα προς τη μεριά των ΜΑΤ. Ούτε τους γιουχάιζαν, παρά μόνο όταν τα ΜΑΤ αντί να πετούν δακρυγόνα στους κουκουλοφόρους τα πέταγαν -αναίτια- στο κάτω μέρος της πλατείας, δίπλα ή μέσα στον κόσμο.
Update: Δείτε και το παρακάτω βίντεο:
3η παράγραφος
Τρίτον. Οι «γνωστοί - άγνωστοι», οι αποκαλούμενοι και «ασφαλίτες» ή «προβοκάτορες», για χρόνια αμαυρώνουν τους αγνούς αγώνες της αριστεράς. Ας υποθέσουμε ότι όλοι οι αστυνομικοί, όλων των κυβερνήσεων, τους κάνουν πλάτες, διότι ζούμε σε ένα συγκεκαλυμμένο μετεμφυλιακό κράτος που στόχο έχει να χαλάσει το καλό όνομα της αριστεράς και τις αγαθές πορείες της. Οι συνδιαδηλωτές των «προβοκατόρων», γιατί δεν μπόρεσαν ούτε μία φορά όλα αυτά τα χρόνια να κάνουν αυτό που πέτυχαν οι αποκαλούμενοι «ακροδεξιοί» της πάνω πλατείας; Γιατί όλα αυτά τα χρόνια δεν απομόνωσαν και δεν μας έδειξαν ούτε έναν;
Πρώτον, το "συνδιαδηλωτές" όφειλε να είναι είναι σε εισαγωγικά. (Τόσα έχει βάλει, εδώ έκανε οικονομία;) Δεύτερον, αρκετές φορές στο παρελθόν, αλλά ειδικά στις 5 Μαΐου 2010, την ημέρα που κάηκε η Marfin, στην πλατεία Συντάγματος είχαμε πιαστεί στα χέρια με τους κουκουλοφόρους και έπεσε και λίγο ξύλο. Με τη διαφορά όμως ότι εμείς είμαστε πάντα άοπλοι, χωρίς αντιασφυξιογόνες μάσκες και δεν έχουμε πάει στη διαδήλωση με στόχο να δείρουμε, οπότε είναι λίγο δύσκολο να "πιάσουμε" κάποιον χωρίς να γίνει μάχη. Ωστόσο, έχω βρεθεί μπροστά σε περίπτωση που έχουμε απομονώσει 2-3 κουκουλοφόρους, τους οποίους τα ΜΑΤ μπορούσαν απλά να απλώσουν το χέρι τους και να τους πιάσουν, αλλά δεν το έκαναν. Γιατί;
4η παράγραφος
Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι όλοι αυτοί που δημιουργούν τα επεισόδια είναι «προβοκάτορες και ασφαλίτες». Αυτό κατ’ αρχήν προϋποθέτει να υπάρχει κάποιος μηχανισμός και μάλιστα διαχρονικός. Μπορούμε να φανταστούμε ότι υπάρχει σε ελληνική δημόσια υπηρεσία (για την ΕΛ.ΑΣ. μιλάμε) ένας τόσο αποτελεσματικός μηχανισμός που κάνει τόσο καλά τη δουλειά του και επιπλέον είναι τόσο στεγανός που όλα αυτά τα χρόνια κανείς υπουργός και κανείς αρχηγός της ΕΛ. ΑΣ. δεν τον έχει αποκαλύψει; Αν είχαμε τόσο αποτελεσματική αστυνομία στις συνωμοσίες, θα ήταν καλύτερη και στην αστυνόμευση. Δεν μπορεί να κάνει ένα πράγμα καλά η ΕΛ.ΑΣ., κι αυτό να είναι μόνο οι προβοκάτσιες κατά της αριστεράς.
Μα σαφέστατα και υπάρχει ένας μηχανισμός και μάλιστα διαχρονικός! Ακόμα και ο πιο αδαής ξέρει ότι η ΕΛ.ΑΣ. από τον εμφύλιο (τουλάχιστον) και μετά έχει στηθεί με κύριο σκοπό την αντιμετώπιση του "εσωτερικού εχθρού". Και αυτός είναι ο τομέας στον οποίο "διαπρέπει". Από την άλλη, γιατί αυτός ο μηχανισμός να είναι μυστικός; Μια χαρά φανερός είναι. Σιγά μην δεν ξέρει ο εκάστοτε αρχηγός τι γίνεται. Εδώ επί υπουργίας Χρυσοχοΐδη στήθηκε ολόκληρη υπηρεσία (μου διαφεύγει το όνομά της) μέλη της οποίας έχουν αποδεδειγμένα συμμετάσχει σε προβοκάτσια.
5η παράγραφος
Ας πούμε τα πράγματα με το όνομά τους. Οι «κουκουλοφόροι», οι «προβοκάτορες» βρίσκουν και κάνουν. Υπάρχει ένας φιλόξενος βιότοπος για τη δράση τους. Σίγουρα δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ καθ’ ολοκληρίαν· ούτε έχουμε στοιχεία ότι πρόκειται για κάποιες συνιστώσες του συγκεκριμένου κόμματος. Πάντως, κάπου εκεί σιμά βρίσκεται και γι’ αυτό εμφανίζεται άμα τη εμφανίσει του ΣΥΡΙΖΑ. Καιρός λοιπόν είναι να σταματήσουμε να κοροϊδευόμαστε και να κοιτάξουμε το πρόβλημα. Κυρίως, να κοιτάξουν στη γειτονιά τους ο κ. Τσίπρας και η παρέα του. Αν, φυσικά, νιώθουν ότι απειλούνται από τη δράση των μαυροφορεμένων «προβοκατόρων». Γιατί από τις ανέξοδες καταγγελίες της μεταπολίτευσης χορτάσαμε.
Εδώ είναι όλα τα λεφτά... Χωρίς ουσιαστικά κανένα στοιχείο, όπως κι ο ίδιος λέει, ο κ. Μανδραβέλης καταλήγει ότι για την ύπαρξη των κουκουλοφόρων και τα επεισόδια υπεύθυνος είναι ο ΣΥΡΙΖΑ! Η "λογική" του είναι του στυλ: "ο αστυνομικός είναι όργανο, το μπουζούκι είναι κι αυτό όργανο, άρα ο αστυνομικός είναι μπουζούκι." Το μόνο που κάνει είναι να δημιουργεί εντυπώσεις.
Για μένα το συμπέρασμα είναι ένα και σαφές.
Οι κουκουλοφόροι εμφανίστηκαν στην διαδήλωση της προηγούμενης Τετάρτης για να μπορεί ο Πάσχος Μανδραβέλης να γράψει την επόμενη μέρα το παραπάνω αισχρό κείμενο.
Για να μπορεί κι ο εμετικός κ. Πάγκαλος να ρίξει το δικό του δηλητήριο.
Αν οι κουκουλοφόροι είχαν εμφανιστεί οποιαδήποτε άλλη μέρα, ο κ. Μανδραβέλης και η παρέα του θα έπρεπε να μιλήσουν για λαϊκή εξέγερση. Δεν θα είχαν αποδιοπομπαίο τράγο. Η ειρηνική και ακομμάτιστη διαμαρτυρία των πολιτών φαίνεται να έφερε σε αμηχανία όλες τις συνιστώσες του συστήματος κι έτσι είχαν αφήσει τους διαδηλωτές ήσυχους. Όταν όμως εμφανίστηκαν οι παρατάξεις, το σύστημα ξαναλειτούργησε με τον τρόπο που τόσα χρόνια ξέρει. Αλλά αυτή τη φορά η αντίθεση ήταν κραυγαλέα και έγινε αντιληπτή από όλους όσοι βρίσκονταν στο Σύνταγμα.
Παραμένει όμως το ερώτημα γιατί ο αποδιοπομπαίος τράγος να είναι ο ΣΥΡΙΖΑ; Σε αυτό δεν έχω ξεκάθαρη απάντηση, πέρα από το ότι μάλλον δεν θα μπορούσε να είναι κάποιος από τους άλλους (για πολλούς λόγους, αλλά αυτό είναι θέμα για ξεχωριστό κείμενο).
Σημασία έχει ότι πλέον ο κόσμος που βρίσκεται στις πλατείες "δεν τσιμπάει" και δεν διαλύεται με το που ξεκινούν τη δράση τους οι προβοκάτορες. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι την Τετάρτη οι προβοκάτορες κατά τις 18:00 είχαν πάει σπίτια τους, ενώ οι διαδηλωτές παρέμειναν μέχρι αργά το βράδυ. Τι λόγο είχαν να φύγουν οι "κουκουλοφόροι παρά τω ΣΥΡΙΖΑ" όταν μεγάλο μέρος όσων διαδήλωναν με τον ΣΥΡΙΖΑ έμειναν στην πλατεία;
Τέλος, υπάρχει και ένα βίντεο που μας έρχεται από την αδελφή (πλέον) Ισπανία που δεν βοηθάει καθόλου τα συμπεράσματα του κ. Μανδραβέλη:
(Τώρα τι φωτογραφία να βάλω... Άντε, βάλε αυτήν να τελειώνουμε...)
Από προχθές (Τετάρτη) μαζεύτηκαν πολλές ατάκες και σχόλια σε διάφορα μέσα (facebook, twitter, email, chat κλπ), οπότε σκέφτηκα καλό να τις συγκεντρώσω εδώ.
Ας αρχίσω λοιπόν από τα σοβαρά, καταλήγοντας στα πιο εύθυμα/χιουμοριστικά...
Πρώτο και κυριότερο, είναι η πρώτη φορά που σε διαδήλωση η ειρηνική στάση της πλειονότητας των διαδηλωτών ήταν πιο ηχηρή από τα (στημένα, κατά την ταπεινή μου γνώμη) επεισόδια.
Επίσης, είναι η πρώτη φορά που οι διαδηλωτές προσπάθησαν να εμποδίσουν τόσο ενεργά τους κουκουλοφόρους για να προστατέψουν τη διαδήλωση και οι κουκουλοφόροι τους χτύπησαν, αποδεικνύοντας ποιοι πραγματικά είναι.
Επιπλέον, ήταν εμφανές πόσο ανούσιες είναι οι πορείες που ξεκινούν από <κάπου> για να καταλήξουν στο Σύνταγμα, όταν ο κόσμος μπορεί απλά να πάει κατευθείαν στο Σύνταγμα.
Τα δακρυγόνα που φάγαμε από την άλλη, ήταν τόσο πολλά και αδικαιολόγητα που οδήγησαν στις παρακάτω ατάκες:
Λεφτά για γάζες δεν υπάρχουν, λεφτά για δακρυγόνα υπάρχουν.
Η πλατεία Συντάγματος πρέπει να μετονομαστεί σε πλατεία Ψεκάσματος.
Σε περίπτωση πυρηνικού ολοκαυτώματος θα επιζήσουν μόνο οι κατσαρίδες και οι "αγανακτισμένοι".
Από την ώρα που φάγαμε τα δακρυγόνα, δεν με έχει πλησιάσει κουνούπι.
Εντάξει, τα δακρυγόνα είναι καλό αντικουνουπικό, αλλά με χαλάνε. Δεν γίνεται την επόμενη φορά να μας ρίχνουν φιδάκια;
Για τους αστυνομικούς που ήταν παραταγμένοι εντός του (κλειδαμπαρωμένου) Εθνικού Κήπου:
"Ποιος φύτεψε μπάτσους στα παρτέρια;"
και
"Μην πατάτε το πράσινο!"
Αυτά θυμάμαι τώρα. Αν θυμηθώ κι άλλα, εδώ είμαστε...
Γ.
Υ/Γ. Εν τω μεταξύ, όποτε γράφω ή βλέπω φωτό από δακρυγόνα, ο λαιμός μου αρχίζει πάλι να καίει και τα μάτια να τσούζουν...
"Ήρθα εδώ για να εξομολογηθώ δημόσια την ενοχή μας."
Και συνεχίζει ζητώντας συγγνώμη μέχρι να φτάσει στο:
"Η κοινοβουλευτική δημοκρατία δεν σας πρόδωσε. Εμείς οι άνθρωποι οι κατά καιρούς εκπρόσωποί σας, σας προδώσαμε."
Ωραία. Ποιοι, πότε και πώς. Αφού παραδέχεστε την ενοχή σας και για να έχει νόημα η συγγνώμη, πείτε μας με λεπτομέρειες για τι είναι ένοχος ο καθένας από εσάς. Όλα τα άλλα είναι λόγια του αέρα και κενά περιεχομένου.
Πάμε πιο κάτω:
"Μη πετροβολάτε τους δημοσιογράφους. Η πλειοψηφία τους πολλές φορές μας υπέδειξε και μας φώτισε και εμείς τους αγνοήσαμε."
Αυτό είναι ανέκδοτο, έτσι; Σε ποιους δημοσιογράφους αναφέρεται η επιστολή; Στους απλούς ρεπόρτερς που τρέχουν για το μεροκάματο ή για τους τηλεδημοσιογράφους που όλα αυτά τα χρόνια ήταν κώλος και βρακί με τους πολιτικούς; Μέχρι στιγμής δεν έχω δει κανέναν να επιτίθεται σε οποιονδήποτε δημοσιογράφο. Όλοι τον Πρετεντέρη και την παρέα του θέλουν να πετύχουν.
Πιο κάτω:
"Μην αποδοκιμάζετε τους έλληνες αστυνομικούς. Είναι ένστολα παιδιά του λαού που εκτελούν το συνταγματικό τους καθήκον."
Μα δεν αποδοκιμάζουμε όλους τους αστυνομικούς. Μόνο όσους μας δέρνουν αλύπητα χωρίς λόγο, στέλνουν ανθρώπους ετοιμοθάνατους στην εντατική και βγάζουν όλα τους τα κόμπλεξ κατωτερότητας πάνω σε κοπέλες και μετανάστες. Εμείς φταίμε που αυτοί είναι οι περισσότεροι με τους οποίους ερχόμαστε σε επαφή; Την επόμενη φορά να μας στείλετε τους προσωπικούς σας φρουρούς, που απ' ό,τι φαίνεται από τα λεγόμενά σας, πρέπει να είναι καλά παιδιά.
Και τέλος:
"Μην απαξιώνετε την Δικαιοσύνη, είναι η μόνη ασπίδα προστασίας από τις αυθαιρεσίες της πολιτείας."
Ε, εδώ είναι να μην τα πάρεις στο κρανίο; Εμείς απαξιώνουμε τη δικαιοσύνη; Αντιθέτως, εμείς ζητάμε δικαιοσύνη! Τόσα χρόνια η δικαιοσύνη απαξιώνεται από τους λειτουργούς της, οι οποίοι στις περισσότερες περιπτώσεις προστάτεψαν τις αυθαιρεσίες της πολιτείας, είτε αυτές προέρχονταν από αστυνομικούς είτε από πολιτικούς, λειτουργώντας ως ασπίδα απέναντι στους πολίτες.
Εγώ αυτό που καταλαβαίνω, κύριοι τέως βουλευτές, είναι πως δεν ζητάτε καμμία συγγνώμη. Απλά προσπαθείτε να βγάλετε την ουρά σας απέξω και να ηρεμήσετε λίγο τον κόσμο, ώστε να μην σας πάρει κι εσάς η μπάλα. Σε όλο σας το κείμενο είναι προφανή δυο πράγματα: Η άγνοια για την πραγματικότητα, όπως την βιώνουν όλοι οι υπόλοιποι Έλληνες, και η προσπάθεια υπεράσπισης του συστήματος που τόσα χρόνα σας στήριξε και σας έθρεψε.
Ε φτάνει πια! Έχει και η κοροϊδία τα όρια της!
Από εδώ και στο εξής, τη συγγνώμη δεν αρκεί να την πείτε, πρέπει να την αποδείξετε.
Σε αυτήν μίλησαν τέσσερις οικονομολόγοι, με κορυφαίους τον Γιάννη Βαρουφάκη και τον Αρίστο Δοξιάδη. Τις τοποθετήσεις σχολίασαν μερικοί ακόμα οικονομολόγοι και οικονομικοί συντάκτες, ενώ στο τέλος το κοινό έκανε ορισμένες ερωτήσεις που απαντήθηκαν από κάθε ομιλητή ξεχωριστά.
Η βραδιά κύλησε ευχάριστα, αν εξαιρέσει κανείς το θέμα της συζήτησης και το ότι το αμφιθέατρο ήταν ασφυκτικά γεμάτο - το οποίο βέβαια είναι αξιοσημείωτο. Αναφέρω χαρακτηριστικά το διάλογο με μια κοπέλα που ήρθε μισή ώρα και κάτι μετά την ώρα έναρξης της εκδήλωσης:
(Εγώ στεκόμουν όρθιος στο πίσω μέρος της αίθουσας, όπου λόγω του κόσμου μπροστά μου δεν έβλεπα μεν, άκουγα δε.)
"Συγγνώμη, να περάσω;" λέει η κοπέλα.
"Να περάσετε, αλλά δεν ξέρω πού μπορείτε να πάτε", απαντάω.
"Ξέρω ακριβώς πού πάω" μου λέει και καθώς περνάει την πρώτη σειρά κόσμου μπροστά μας, συνειδητοποιεί ότι τα σκαλιά είναι πλήρως καλυμμένα από άλλους θεατές και ότι ο μόνος τρόπος να φτάσει εκεί που θέλει είναι να πετάξει.
Γυρίζει, με κοιτάει και της κάνω μια γκριμάτσα του στυλ "στο είπα".
Στη συζήτηση τώρα, οι πιο ενδιαφέρουσες ομιλίες ήταν του Βαρουφάκη και του Δοξιάδη. Κατανοητές και αρκετά πειστικές και οι δύο. Ο πρώτος μίλησε κυρίως για την ευρωπαϊκή διάσταση του προβλήματος (για να είμαι ειλικρινής δεν τον πρόλαβα από την αρχή) και ο δεύτερος για το πώς μπορούμε να αναπτύξουμε την επιχειρηματικότητα (και κατά συνέπεια την ανταγωνιστικότητα). Τις απόψεις τους τις έχω διαβάσει και στο παρελθόν σε διάφορα άρθρα τους (δείτε τα links) οπότε απλά είχα την χαρά να τους ακούσω να τα λένε ζωντανά.
Ο Ιορδάνογλου που ακολούθησε τα έλεγε κυρίως από μέσα του και στα χαρτιά μπροστά του, με αποτέλεσμα να ακούσω τα μισά από όσα είπε και από τα υπόλοιπα μισά να μην μου μείνει σχεδόν τίποτα, πλην του ότι δεν είναι αρνητικός στις ιδιωτικοποιήσεις. Όλα τα άλλα ήταν χρήσιμα και (για όποιον ψιλοασχολείται με το θέμα) προφανή συμπεράσματα σχετικά με την αρνητική πορεία της χώρας.
Ο τελευταίος, ο Σταθάκης, αναφέρθηκε (με κάπως λαϊκίστικο τρόπο) κυρίως στη φοροδιαφυγή και στην ανάγκη αντιμετώπισής της. Έκλεισε με την πρόβλεψη ότι η επιστροφή στη δραχμή είναι αναπόφευκτη.
Οι σχολιαστές από την άλλη, ήταν κατά τη γνώμη μου κάτω του μετρίου. Ουσιαστικά ο καθένας τους έβγαλε λόγο σαν να ήταν ομιλητής, έχοντας (σε τουλάχιστον μια περίπτωση) προετοιμάσει την απάντησή τους ακόμα και για θέματα τα οποία οι ομιλητές δεν έθιξαν (ειδικά για τον Βαρουφάκη, που άλλα περίμεναν να πει και -περίπου- άλλα είπε). Με κούρασαν όλοι τους, δεν άντεξα να παρακολουθήσω κανέναν από την αρχή ως το τέλος.
Οι ερωτήσεις του κοινού ήταν μάλλον απλοϊκές (και κανά-δυο αστείες). Το πιο συχνό "παράπονο" που έγινε πάντως ήταν πως θα έπρεπε η συζήτηση να έχει χωριστεί σε υποενότητες, οι οποίες να συζητηθούν αυτόνομα, γιατί οι ομιλίες είχαν ελάχιστα κοινά σημεία και δεν γινόταν να συγκριθούν.
Ακολούθησαν οι πολύ ενδιαφέρουσες δευτερολογίες των ομιλητών, στις οποίες απάντησαν στο κοινό αλλά και στους σχολιαστές.
Εδώ ο Βαρουφάκης έδωσε ρέστα. "Τάπωσε" όλους τους σχολιαστές που "του την είπαν" και "αναγκάστηκε" να μιλήσει τη γλώσσα που καταλαβαίνω εγώ, τη γλώσσα των εξισώσεων. Αν τα μοντέλα του είναι σωστά, τότε το συμπέρασμα είναι ένα: Την έχουμε πατήσει άσχημα. Ο ίδιος είπε πως αν οι προβλέψεις του είναι λάθος θα πάψει να ασχολείται με τα οικονομικά και θα επιστρέψει στη Θεωρία Παιγνίων.
Ο Δοξιάδης, μετά το μπάχαλο που προηγήθηκε, ξεκίνησε με τη φράση: "από πού να αρχίσει κανείς...", αλλά κατάφερε και έδωσε 2-3 καίριες απαντήσεις στις ερωτήσεις του κοινού.
Ιορδάνογλου και Σταθάκης δεν θυμάμαι να συμπλήρωσαν κάτι ουσιαστικό.
Το τελικό συμπέρασμα για μένα ήταν το εξής:
Τα κυριότερα προβλήματά μας σε εγχώριο επίπεδο είναι η φοροδιαφυγή και η κακοδιαχείριση του δημόσιου χρήματος. Ένα τμήμα του Μνημονίου θέτει κανόνες για να αντιμετωπιστούν ακριβώς αυτά, αλλά μέχρι στιγμής Κυβέρνηση και Αντιπολίτευση κάνουν την πάπια λόγω του πολιτικού κόστους. Ωστόσο πρόκειται για πράγματα που εμείς οι ίδιοι θα έπρεπε να απαιτούμε, χρόνια τώρα, και δεν θα έπρεπε να χρειάζεται να μας τα επιβάλει κανείς. (Κάπου εδώ θα πρέπει να αναλάβει και η Αριστερά τις ευθύνες της και να πάψει να είναι της λογικής άσπρο-μαύρο στο θέμα του μνημονίου.)
Παράλληλα, η μικρο-επιχειρηματικότητα στον πρωτογενή τομέα, που είναι θεμελιώδες κομμάτι της ελληνικής οικονομίας, έχει αρχίσει πάλι να αναπτύσσεται και είναι μια διέξοδος για τους πολίτες και (αν συνεχίσει να αναπτύσσεται) για την οικονομία. Αρκεί βέβαια το ελληνικό κράτος να άρει τα παράλογα εμπόδια που θέτει στη δημιουργία νέων επιχειρήσεων.
Αλλά, δυστυχώς, το πρόβλημα είναι πανευρωπαϊκό και σχετίζεται άμεσα με το ευρώ. Ακόμα κι αν όλα πάνε καλά στην εξυγίανση του ελληνικού κράτους, δεν θα μπορέσουμε να λύσουμε το πρόβλημα μόνοι μας. Ό,τι και να κάνουμε, ακόμα κι αν καταφέρουμε να ακολουθήσουμε το Μνημόνιο κατά γράμμα, αν η Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) δεν αλλάξει την πολιτική της γύρω από το ευρώ και τη σχέση των κρατών-μελών με την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ), την έχουμε πατήσει. Στην καλύτερη περίπτωση το χρέος μας θα είναι μεταξύ 300 - 350 δις ευρώ. (δείτε και το γράφημα). Επομένως το Μνημόνιο δεν μπορεί να φέρει τη λύση από μόνο του.
Αν σε κάτι συμφώνησαν όλοι οι οικονομολόγοι, είναι πως η επιστροφή στη δραχμή θα είναι καταστροφική για τη χώρα. Από την άλλη, η Ελλάδα δεν είναι δυνατόν να βγει από το ευρώ, όσο το ευρώ υπάρχει. Ωστόσο, είναι πάρα πολύ πιθανό πως, αν η ΕΕ δεν κάνει κάτι, όταν ζορίσουν τα πράγματα, όταν το Μνημόνιο αποτύχει και η Ελλάδα (ίσως και άλλοι) δεν θα έχουν άλλη επιλογή από τη στάση πληρωμών (a la Αργεντινή), πρώτα θα αποχωρήσει η Γερμανία, διαλύοντας ουσιαστικά το ευρώ, και μετά εμείς.
Με δυο λόγια, θα πρέπει εμείς να κοιτάξουμε για πρώτη φορά ως κοινωνία σοβαρά τα του οίκου μας και να αποφασίσουμε: θέλουμε να γίνουμε μια πολιτισμένη και ευνομούμενη χώρα ή θέλουμε να παραμείνουμε ως έχουμε και να επιστρέψουμε στο Μεσαίωνα; (ή στις σπηλιές)
Αλλά θα πρέπει και η ΕΕ να αναγνωρίσει τις ανισότητες που δημιουργούνται εντός της ευρωζώνης, να αναθεωρήσει πολλούς από τους κανόνες της και να στοχεύσει στην αρμονική (οικονομική) συνύπαρξη των κρατών-μελών, αν θέλει να έχει νόημα ως "ένωση". Δυστυχώς, με τη σημερινή ευρωπαϊκή ηγεσία, κάτι τέτοιο φαίνεται αδύνατον...
Καλού κακού, ετοιμαστείτε για πρόσκρουση...
Γ.
Υ/Γ. Δυο φορές κατά τη διάρκεια της συζήτησης πατήθηκε ο διακόπτης που έσβηνε τα φώτα του αμφιθεάτρου. Και τις δυο φορές το timing ήταν εξαιρετικό...
Υ/Γ2. Και κάτι που ξέχασα:
Αυτή τη στιγμή τα έξοδα του δημόσιου τομέα είναι πολύ κοντά στον μέσο ευρωπαϊκό όρο. Η μείωση των εξόδων κατά 20% του ΑΕΠ (αν θυμάμαι καλά) που θέλει το μνημόνιο, ουσιαστικά μας ρίχνει στην κατηγορία κρατών όπως το Βιετνάμ, ο Ισημερινός, η Αργεντινή κλπ, δηλαδή χώρες από τις οποίες πέρασε το ΔΝΤ και άφησε πίσω του καμένη γη. Μια τέτοια μείωση στην πράξη εξαφανίζει οποιαδήποτε έννοια κοινωνικού κράτους, και -κατά τη γνώμη μου- δεν θα έχει νόημα μετά να είμαστε κράτος. Μπορεί ο καθένας μας να γυρίσει στο χωράφι του και να περιμένει τους Σταυροφόρους (ή τους Οθωμανούς).
Η διαφορά με τις υπόλοιπες χώρες της ΕΕ είναι ότι αυτά τα λεφτά πηγαίνουν όντως στις ανάγκες του κοινωνικού κράτους, ενώ εδώ -λόγω της διαφθοράς και της κακοδιαχείρισης- όχι. Άρα, μήπως αντί να τα περικόψουμε θα έπρεπε επιτέλους να φροντίσουμε να πηγαίνουν εκεί που πρέπει;
Ο φίλος μου ο Βαγγέλης μου έστειλε το παρακάτω κείμενο για να το ανεβάσω στο blog. (Βαγγέλη, αφού έκανες την αρχή, ευκαιρία είναι να φτιάξεις και το δικό σου blog.) Διαβάστε λοιπόν πώς ένα τυχαίο καθημερινό συμβάν μπορεί να σε βάλει σε σκέψεις:
Ενεργητική – Παθητική φωνή
Αθάνατη Ελλάδα.
Περνούσα τις προάλλες από το ΙΚΑ Ν. Ιωνίας όπου είδα το εξής. Μία καθαρίστρια στο μπαλκόνι σφουγγάριζε. Το ιδιαίτερο της συγκεκριμένη περίπτωσης ήταν ότι η εν λόγω κυρία τίναζε την σφουγγαρίστρα της από το μπαλκόνι. Κάτω από το μπαλκόνι δεν είχε άλλο μπαλκόνι. Είχε δρόμο.
Αυτό με έβαλε σε σκέψεις. Δεν είναι λίγες οι φορές που άνθρωποι των επάνω ορόφων αγνοώντας πλήρως ότι από κάτω μπορεί να είναι κάποιος άλλος, μπορεί να πετάει σκουπίδια, να τινάζει χαλιά, να ρίχνει νερά και ούτω καθεξής. Αυτό με το τίναγμα χαλιών πάντως μου έχει τύχει. Τρώγαμε στο μπαλκόνι και στον ακριβώς από επάνω όροφο τίναζαν χαλιά και ερχόταν σκόνη κατά πάνω μας. Η σκέψη αυτή, του τινάζω το χαλί στο μπαλκόνι, ή πετάω κάτι μπορεί να προέρχεται από την ταπεινή μας καταγωγή πριν τις πολυκατοικίες, όπου δεν υπήρχε ο από κάτω σαν έννοια. Όπως και πολλά άλλα πράγματα και αυτό μάλλον δεν άλλαξε στην νοοτροπία μας.
Αυτή η ικανότητα να ενεργεί ο από επάνω και να παθαίνει από κάτω δεν είναι άγνωστη στα ελληνικά χρονικά. Ο καθένας που είναι από επάνω αρκετές φορές ενεργεί χωρίς να ενδιαφέρεται ποιος είναι από κάτω και τι θα πάθει. Ακόμη και ο αείμνηστος ΘΒ στην ταινία του Φαλακρός Πράκτωρ το είχε μνημονεύσει: «Ει, εσείς από πάνω, προσέχετε λίγο τους από κάτω».
Η ελληνική γλώσσα το λέει ξεκάθαρα: Ενεργητική και Παθητική φωνή. Ο ένας ενεργεί, ο άλλος παθαίνει. Η κυρία σφουγγαρίζει, ο από κάτω σφουγγαρίζεται.
"Οι εκδηλώσεις [...] ισοπέδωσης των πάντων, συστηματικού ευτελισμού των θεσμών, αγνόησης των νόμων, απαξίωσης της Βουλής [...], δεν τιμούν το Δημοκρατικό Πολίτευμα."
Ακριβώς αυτά λέμε κι εμείς, μόνο που τα χρησιμοποιούμε όταν περιγράφουμε τους πολιτικούς, ειδικά των δύο κυβερνώντων κομμάτων, δηλαδή εσάς κύριε Παπουτσή και όσους σας περιτριγυρίζουν. Εσείς κύριε Παπουτσή και οι συνάδελφοί σας έχετε ευτελίσει τους θεσμούς, αγνοείτε συστηματικά και αποδεδειγμένα τους νόμους και είστε η ντροπή του Δημοκρατικού Πολιτεύματος. Εξαιτίας σας είμαστε καθημερινά πλέον στους δρόμους και στις πλατείες.
Και συνεχίζει:
"Οι νόμοι ισχύουν για όλους και θα εφαρμόζονται με γνώμονα το δημόσιο συμφέρον."
Αυτό είναι το ανέκδοτο της χρονιάς. Μαύρο, κατάμαυρο το χιούμορ βέβαια. Οι νόμοι σε αυτή τη χώρα δεν ισχύουν πρωτίστως για τους βουλευτές, δευτερευόντως για τους προστατευόμενούς τους (και συνήθως χρηματοδότες τους). Ισχύουν μόνο για όσους βρίσκονται στις χαμηλότερες βαθμίδες της κοινωνικής κλίμακας και δεν έχουν τα μέσα να τους "παρακάμψουν" όπως εσείς.
Αν και, για να είμαστε ειλικρινείς, στην πράξη κανένας νόμος δεν εφαρμόζεται και για αυτό φταίτε εσείς και όσοι κυβερνούν μαζί με σας κύριε Παπουτσή. Έχουμε φτάσει στο σημείο ο νομοταγής πολίτης να είναι ο μεγαλύτερος μαλάκας.
Όσο για το δημόσιο συμφέρον, οι νόμοι ούτε εφαρμόζονται με γνώμονα το δημόσιο συμφέρον, ούτε καν συντάσσονται με βάση το δημόσιο συμφέρον. Παλιότερα, κύριο μέλημά σας κατά τη νομοθεσία ήταν η διευκόλυνση αυτών που σας δωροδοκούσαν και το βόλεμα των "δικών σας παιδιών". Τώρα, μόνο μέλημά σας είναι η ανεύρεση χρημάτων με κάθε τρόπο, ξεπουλώντας κομμάτι κομμάτι τη χώρα. Και τολμάτε να μιλάτε για δημόσιο συμφέρον;
Στο τέλος ο κ. Παπουτσής κάλεσε:
"τη νέα γενιά και τους δημοκράτες πολίτες, να καταδικάσουν άμεσα και να απομονώσουν όσους επιμένουν με συστηματικό τρόπο να δημιουργούν επεισόδια και να προκαλούν βίαιες αντιδράσεις εις βάρος της αξιοπιστίας των θεσμών και τις αξιοπρέπειας των προσώπων."
Δηλαδή με δύο λόγια μας ζητάτε να σας καταδικάσουμε και να σας απομονώσουμε, κάτι που προσπαθούμε να κάνουμε μια εβδομάδα τώρα. Γιατί, αν δεν το καταλάβατε κι από τα παραπάνω, εσείς είστε οι αυτουργοί των όποιων βίαιων αντιδράσεων, αφού εσείς έχετε καταβαραθρώσει την αξιοπιστία των θεσμών και συστηματικά μειώνετε την αξιοπρέπεια των προσώπων. Των δικών μας προσώπων. Όλων μας.
Οι λέξεις αξιοπιστία και αξιοπρέπεια δεν σας χαρακτηρίζουν κύριε Παπουτσή. Η μόνη λέξη με το συνθετικό "αξία" μπροστά που μπορεί να σας χαρακτηρίσει είναι η λέξη "αξιολύπητος". Είστε ένας ξεπουλημένος υπηρέτης του κεφαλαίου*, κύριε Παπουτσή, και ως τέτοιον θα σας κρίνουμε στο τέλος.
Θα τα ξαναπούμε σύντομα.
Γ.
*ουσιαστικά αυτών που χάραξαν την πορεία της χώρας προς τον γκρεμό
(Δεν θα σε ρωτήσω αν έβαλες "Flash" στη μπαταρία, γιατί θα με κοιτάς σαν εξωγήινο...)
Φίλε οδηγέ,
Εσύ που νωρίτερα απόψε σου έκλεισα το δρόμο και μου ζήτησες το λόγο,
Εσύ που όταν σε ρώτησα "με πόσα έτρεχες;" (για να εμφανιστείς ξαφνικά πίσω μου) μου απάντησες ότι "δεν θα έπρεπε να βγαίνουν στο δρόμο δολοφόνοι σαν κι εσένα",
Εσύ που όταν σου είπα "καλά, με συγχωρείς", είπες με ύφος που θα ζήλευε κι ο Χίτλερ* "έτσι μπράβο!",
Εσύ που μόλις άναψε πράσινο εξαφανίστηκες μαρσάροντας τόσο γρήγορα όσο εμφανίστηκες, αγνοώντας οποιοδήποτε όριο ταχύτητας και αποδεικνύοντας τους ισχυρισμούς μου,
Φίλε οδηγέ,
Θα ήθελα κατ' αρχάς να σε ευχαριστήσω που παρόλα τα νεύρα η συζήτησή μας διατηρήθηκε σε κόσμιο επίπεδο. (Δεν ειπώθηκε ούτε μια φορά η λέξη "μαλάκας" - επιτέλους γίναμε Ευρώπη.)
Πρέπει να σου εξομολογηθώ όμως ότι εκείνο το "με συγχωρείς" δεν το εννοούσα, το είπα για να σε ξεφορτωθώ όταν κατάλαβα με τι κάφρο έχω να κάνω.
Επιπλέον, θα τολμήσω να ισχυριστώ ότι ο δολοφόνος δεν είμαι εγώ, αλλά εσύ.
Εσύ που αγνοοείς τα όρια ταχύτητας,
Εσύ που δεν κόβεις ταχύτητα όταν βλέπεις κάποιον μπροστά σου να αλλάζει λωρίδα χωρίς να μπορείς να ξέρεις για ποιο λόγο το έκανε,
Εσύ που δεν πήγες πιο αριστερά ενώ μπορούσες, ενώ προλάβαινες, γιατί είχα ξεκινήσει να αλλάζω λωρίδα βγάζοντας φλας έγκαιρα, έγκαιρα για να προλάβει όχι μόνο αυτός που θα πήγαινε με 80 ή 90, αλλά κι αυτός που θα πήγαινε με 120+ όπως εσύ,
Εσύ που άναψες τους προβολείς για να μας δείξεις ότι έρχεσαι, τυφλώνοντας μας,
Εσύ που σε τελική ανάλυση πήγαινες γκαζωτός όταν το φανάρι ήταν ήδη κόκκινο και θα αναγκαζόσουν να σταματήσεις ούτως ή άλλως.
"Φίλε" οδηγέ,
Μακάρι να έβγαιναν στο δρόμο περισσότεροι "δολοφόνοι" σαν κι εμένα, αλλά δυστυχώς οι περισσότεροι δολοφόνοι είναι σαν κι εσένα...
Εις το επανιδείν,
Γ.
*Φίλε οδηγέ, έψαξα πολύ για να βρω ένα πρόσωπο πλην του Χίτλερ για να περιγράψω το ύφος σου, αλλά δυστυχώς δεν βρήκα κάποιον που να είναι αντίστοιχα αναγνωρίσιμος ως ο απόλυτος αλαζόνας...
Ο Εμμανουήλ Κάκαρης κρατείται κάτω από απάνθρωπες και εξευτελιστικές συνθήκες σε φυλακές στη Τζέντα της Σαουδικής Αραβίας από τις 7 Μαρτίου του 2011, χωρίς να εκτίει επιβληθείσα ποινή για ποινικούς λόγους. Παρακαλώ διαβάστε το τρισέλιδο έγγραφο και προωθήστε το, ώστε να ευαισθητοποιηθούν οι αρμόδιες κρατικές υπηρεσίες στην Ελλάδα και να βοηθήσουμε το συνάνθρωπό μας. Παρακαλώ τους μπλόγκερ που θα το ήθελαν -όπως και τους δημοσιογράφους των ενημερωτικών σάιτ- να αναδημοσιεύσουν την επιστολή. Ευχαριστώ.
Για άλλη μια φορά η Microsoft καταφέρνει να με απογοητεύσει οικτρά, αυτή τη φορά όμως έφτασε την αγανάκτησή μου σε νέα επίπεδα!
Αιτία: Η προσπάθεια εγκατάστασης drivers στα Windows 7 Home Premium για το πολυμηχάνημα officejet Τ65 της HP.
Ας τα πάρουμε από την αρχή. Το συγκεκριμένο πολυμηχάνημα (εκτυπωτής, σκάννερ, φαξ κλπ) είναι αρκετά παλιό, δεκαετίας τουλάχιστον και ήταν συνδεδεμένο σε έναν αντίστοιχο υπολογιστή που αντικαταστάθηκε πριν λίγες μέρες. Ωστόσο, το πολυμηχάνημα (Τ65 από εδώ και στο εξής) λειτουργεί ακόμα άψογα, οπότε τι πιο φυσικό να θέλουμε να το χρησιμοποιήσουμε στον καινούριο υπολογιστή.
Kι εδώ ακριβώς αρχίζουν τα προβλήματα...
Το νέο PC θα είχε εγκατεστημένα τα (υποχρεωτικά πλέον) Windows 7. Eπιλέχθηκαν τα Win 7 Home Premium γιατί πραγματικά δεν υπήρχε λόγος να σκάσει κανείς 200 ευρώ για να πάρει τα Professional. Ή μάλλον, έτσι νόμιζα...
Δηλαδή, μπορεί ο εκτυπωτής να λειτουργεί μια χαρά, να μην υπάρχει κανείς λόγος να τον αντικαταστήσεις, αλλά η Microsoft σε αναγκάζει να τον πετάξεις στα σκουπίδια (άντε, να τον ανακυκλώσεις στην καλύτερη) με το έτσι θέλω! Θεωρώ τη συγκεκριμένη πρακτική τόσο λάθος σε τόσο πολλά επίπεδα... Καταρχάς στο οικονομικό: γιατί να πληρώσω έξτρα λεφτά για κάτι που στην πραγματικότητα δεν χρειάζομαι; Ακόμα πιο σημαντικό, στο οικολογικό: Τι αλόγιστη σπατάλη, τι ύβρις απέναντι στο περιβάλλον είναι αυτή;
Σκέφτηκα, όμως, δεν μπορεί, θα υπάρχει κάποια λύση, κάπως θα μπορούμε να παρακάμψουμε το πρόβλημα. Με λίγο ψάξιμο λοιπόν, προέκυψαν 2 πιθανές λύσεις.
Η πρώτη, να χρησιμοποιήσω drivers από ένα πιο σύγχρονο πολυμηχάνημα της HP, συγκεκριμένα το Κ60. Έτσι θα κατάφερνα να λειτουργήσω τον T65, αλλά με ένα σοβαρό μειονέκτημα: δεν θα μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως σκάννερ. Επειδή όμως το σκάννερ είναι απαραίτητο, περνάμε στην άλλη λύση...
Η δεύτερη λύση ήταν να εγκαταστήσω στο PC το Windows XP Mode, το οποίο θα επέτρεπε την εγκατάσταση του Τ65 με τους drivers για τα Windows XP. Και αυτή ακριβώς είναι η λογική ύπαρξής του, η μεγαλύτερη δυνατή συμβατότητα ανάμεσα στα Win 7 και σε παλιές συσκευές. "Γαμάτα", σκέφτηκα, "παίρνω πίσω ό,τι είπα νωρίτερα", ας δοκιμάσουμε αυτό.
Κατεβάζω λοιπόν το XP Mode, το οποίο ήταν 500 MB και μου πήρε μιάμιση ώρα, το εγκαθιστώ, το τρέχω και...
Πέφτει το δεύτερο χαστούκι... Όπως μπορείτε να δείτε στην εικόνα στην αρχή του post, to XP Mode δεν υποστηρίζεται στα Win 7 Home Premium! Με λίγο ακόμα ψάξιμο ανακάλυψα ότι είναι διαθέσιμο μόνο για τα Professional και πάνω... Εκεί λέω "γάμα τα" και αρχίζω τα Κεφαλληνοβρισίδια.
Θα πει όμως κάποιος ότι άδικα βρίζω, αφού όπως έγραψα οι πληροφορίες υπήρχαν.
Όντως, υπήρχαν, σε ένα ανήλιαγο κελλάρι, στον πάτο ενός κλειδωμένου συρταριού, που βρισκόταν σε μια εγκαταλειμένη τουαλέτα, με το σημείωμα στην πόρτα: "Προσοχή στη λεοπάρδαλη"! Για την ακρίβεια, έπρεπε να ξέρεις τι ψάχνεις και να μην τα παρατήσεις μέχρι να το βρεις...
"Εντάξει...", λέω, "για να δούμε, πόσο κάνει η αναβάθμιση στα Professional;" Ε, αν πριν η συλλογή πληροφοριών ήταν δύσκολη, τώρα έγινε εφάμιλλη θεολογικής αναζήτησης. Ήξερες ότι πρέπει να υπάρχει κάπου στο site της Microsoft η σελίδα στην οποία θα ενημερωνόσουν για το upgrade, αλλά όσο περνούσε η ώρα τόσο τα στοιχεία ήταν εναντίον σου και το μόνο που σε κρατούσε ήταν η βαθιά πίστη ότι αυτό που ψάχνεις υπάρχει...
Τελικά, το βρήκα μέσω του Amazon, το οποίο έδινε τιμή 67 dollars από 90 (είχε και έκπτωση). Την τιμή της Microsoft παραλίγο να μην τη μάθουμε ποτέ, γιατί όταν βρήκα επιτέλους το link, η σελίδα δεν άνοιγε με τίποτε. (Το αστείο είναι πως η διαφορά Home - Professional είναι 80 dollars, 119 και 199 αντίστοιχα. Άρα η Microsoft βγάζει και 10 δολλαριάκια ακόμα, έτσι, γιατί μπορεί.)
Αλλά με 67 dollars = 48 ευρώ παίρνεις ένα πολυμηχάνημα που τα κάνει όλα πλην του φαξ. Πρέπει να είσαι τελείως μαλάκας λοιπόν για να αναβαθμίσεις τα Home σε Professional...
Επομένως, τι μας μένει σαν επιλογές;
1. Εγκατάσταση drivers από άλλο πολυμηχάνημα, αλλά χωρίς scanner.
2. Αναβάθμιση σε Professional για να μπορέσει να τρέξει το XP Mode. (χαχαχαχα)
3. Αγορά νέου πολυμηχανήματος και χρήση του παλιού μόνο ως φαξ.
4. Partition στο σκληρό σε 2 (ή 3) μέρη, εγκατάσταση στο δεύτερο των XP από κανά ξεχασμένο CD ώστε να τρέχει εκεί το πολυμηχάνημα και αλλαγή από λειτουργικό σε λειτουργικό ανάλογα με τις ανάγκες της ημέρας... (Εντάξει, νομίζω ότι το ξεφτίλισα...)
"Γνωρίζετε, βεβαίως, ότι ο λαός δεν ψηφίζει μόνον με κριτήριο τα Οικονομικά, την Κρίση και το Δ.Ν.Τ. Καταδικάζει και όσους, ενώ πρέπει και μπορούν, αδιαφορούν, αδυνατούν ή και αρνούνται να ελέγξουν και τιμωρήσουν εκείνους, που ασεβώς εγκληματούν σε βάρος του Έλληνα πολίτη, και του συνταγματικά προστατευόμενου δικαιώματός του για αντικειμενική ενημέρωση.
Έστω και τώρα, λάβετε μέτρα Κύριε Υπουργέ. Προστατέψτε, ό τι Εσείς κρίνετε ότι πρέπει – και μπορεί ακόμη – να προστατευθεί από την απέραντη βλακεία μερικών υπαλλήλων οι οποίοι, θεωρώντας ότι… «έτσι πρέπει να κάνουν», ασελγούν σε βάρος της νοημοσύνης όλων μας!"
