Δημοψήφισμα

Είσαι οδηγός λεωφορείου σε δρόμο που οδηγεί σε γκρεμό. Έχεις ξηλώσει την όπισθεν, το λεωφορείο μπορεί να πάει μόνο μπροστά. Πρέπει λοιπόν να βρεις τρόπο να περάσεις πάνω από τον γκρεμό και να συνεχίσεις το δρόμο σου.

Συγκεντρώνονται οι φίλοι και συνάδελφοί σου, φέρνοντας μαζί τους γνωστούς τους μηχανικούς που ξέρεις ότι ήταν υπεύθυνοι για έργα όπως το γεφύρι της Άρτας, ο πύργος της Πίζας και ο πύργος της Βαβέλ. Σου λένε ότι αρκεί να αφαιρέσεις τις άχρηστες (για αυτούς κι εσένα) αποσκευές από τους επιβάτες και να πάρεις αρκετή φόρα. Και θα φτάσεις απέναντι.

Εμφανίζονται κάποιοι μηχανικοί ανάμεσα στους επιβάτες και λένε ότι αυτό είναι αδύνατον, όση φόρα κι αν πάρεις δεν θα είναι αρκετή, το λεωφορείο είναι πολύ βαρύ, θα χρειαστεί τουλάχιστον μια ράμπα για να πάρει το λεωφορείο ύψος...

Αποφασίζεις να ακούσεις τους πρώτους χωρίς να ρωτήσεις κανέναν από τους επιβάτες. Πετάς αυθαίρετα όσες αποσκευές δεν σου γεμίζουν το μάτι και ξεκινάς.

Πηδάς.

Στα μισά του άλματος συνειδητοποιείς ότι δεν πρόκειται να φτάσεις απέναντι. Διαμαρτύρεσαι στους επβάτες ότι παράφαγαν στην τελευταία στάση. Μιλάς πάλι με τους συναδέλφους σου και αποφασίζεις πάλι χωρίς να ρωτήσεις κανέναν να πετάξεις και τις υπόλοιπες αποσκευές αλλά και μερικούς επιβάτες για να ελαφρύνει το λεωφορείο.

Λίγο μετά αντιλαμβάνεσαι ότι ούτε τώρα θα φτάσεις απέναντι και παραδέχεσαι ότι το λεωφορείο είναι πολύ βαρύ για αυτό το άλμα. Η μόνη λύση είναι να αρχίσεις να ξηλώνεις κομμάτια του λεωφορείου (καθώς και να πετάξεις τα δέματα που οι συνάδελφοί σου σου είχαν δώσει να περάσεις απέναντι και εσύ ως τώρα τα φύλαγες ως κόρη οφθαλμού). Μιλάς με τους συναδέλφους σου. Τελικά συμφωνείτε να ξεκινήσει το ξήλωμα, αλλά όλοι σου ζητάνε να παραδώσεις το τιμόνι σε αυτούς.

Γυρνάς λοιπόν προς τους επιβάτες και ρωτάς:

"Τι θέλετε να κάνουμε; Να αρχίσουμε να ξηλώνουμε μήπως και σωθούμε, χάνοντας πλήρως τον έλεγχο της πορείας μας, ή να συνεχίσουμε έτσι κι όπου πέσουμε;"

Ε, τώρα που ρωτάς, μια απάντηση μου έρχεται στο μυαλό:

"Άντε και γαμήσου".

Γ.