(Επιτέλους τέλος!)
Εισαγωγή δεν έχει, ήταν μια φριχτή χρονιά, ας περάσουμε κατευθείαν στις επιμέρους κατηγορίες:
Προσωπικά
(Τέρμα το διάλειμμα, τα κεφάλια μέσα, πίσσα και πούπουλα για σένανε Β...)
Λένε ότι μια ερωτική απογοήτευση λειτουργεί ως καταλύτης στις καλλιτεχνικές τάσεις ενός ανθρώπου. Είναι γνωστό άλλωστε ότι πολλοί καλλιτέχνες δημιούργησαν μερικά από τα καλύτερά τους έργα σε τέτοια κατάσταση (και μετά αυτοκτόνησαν). Ε λοιπόν, δυστυχώς για μένα το 2008 ήταν μια πολύ δημιουργική χρονιά.
Ξεκίνησα τη χρονιά ερωτευμένος, αλλά προσγειώθηκα απότομα με το καλημέρα σας. Ήμουν τυχερός γιατί πολύ γρήγορα ξανα-ερωτεύτηκα. Ήμουν όμως και άτυχος, γιατί τα αισθήματα δεν ήταν αμοιβαία. Πέρασε η άνοιξη με μια φωτεινή μέρα μόνο και έφτασε το καλοκαίρι. Και πέρασε το καλοκαίρι χωρίς να δώσει ιδιαίτερες ελπίδες για το φθινόπωρο. Το φθινόπωρο πέρασε χωρίς να το καταλάβω. Και ήρθε ο Δεκέμβρης. Ερωτεύτηκα ξανά, πριν όμως προλάβω να απογειωθώ προσγειώθηκα ανώμαλα, πιο ανώμαλα από κάθε άλλη φορά. Και ακόμα δεν ξέρω τι πήγε στραβά.
Θα σταθώ λίγο στην τελευταία περίπτωση. Γνώρισα τη Β. μέσω της αδερφής της, της Ε., που είναι φίλη της φίλης μου της Α. Μιλήσαμε 3-4 φορές μες στην πρώτη εβδομάδα και το Σάββατο βγήκαμε. Στο τέλος της βραδιάς καταλήξαμε να φιλιόμαστε για αρκετή ώρα πριν την αφήσω σπίτι της. Την Κυριακή ξαναβγήκαμε ως ζευγάρι και όλα ήταν τέλεια. Ταιριάζαμε. Η αλήθεια είναι ότι είχα καιρό να ξανανιώσω τόσο ωραία με κοπέλα. Και τη Δευτέρα εξαφανίστηκε. Δεν απαντούσε ούτε στα μηνύματα ούτε στο τηλέφωνο. Στην αρχή δεν έδωσα σημασία, αλλά από την Τρίτη το πρωί άρχισα να ανησυχώ. (Είχαν προηγηθεί και τα επεισόδια στο κέντρο την προηγούμενη νύχτα και ήθελα να μάθω αν είναι καλά.) Από το μεσημέρι της Τρίτης το κινητό της ήταν κλειστό και παρέμεινε κλειστό μέχρι το πρωί του Σαββάτου. Στο σταθερό δεν απαντούσε, αν και προσπάθησα να τη βρω σε ώρες που λογικά θα ήταν σπίτι. Εκεί πραγματικά ανησύχησα. Αναγκάστηκα να ζητήσω από την Α. το τηλέφωνο της Ε., η οποία μου είπε ότι η αδερφή της είναι καλά. Της ζήτησα να πει στη Β. να με πάρει ένα τηλέφωνο ή να στείλει μήνυμα. Τίποτα. Προσπάθησα να την βρω στο τηλέφωνο τις επόμενες μέρες, τζίφος πάλι. Το Σάββατο τελικά ξαναπήρα την Α. και τη ρώτησα αν ξέρει κάτι. Μου είπε πως απ’ ό,τι ξέρει η Β. είναι καλά. Και κάπου εκεί (μια εβδομάδα μετά) σταμάτησα να την ψάχνω. (Φωνή πλήθους: «καιρός ήταν!»)
Μέχρι και σήμερα δεν έχουμε ξαναμιλήσει. Ειλικρινά δεν έχω ξανανιώσει πιο μαλάκας στη ζωή μου. Δεν ξέρω τι έφταιξε, δεν μου έδωσε κανένα σημάδι τα δύο βράδια που βγήκαμε ότι κάτι δεν πάει καλά, αντιθέτως όλα πήγαιναν πολύ καλά (ίσως υπερβολικά καλά). Αυτό που συνέβη είναι παράλογο. Είναι η πρώτη φορά που μου συμβαίνει κάτι τέτοιο και προσπαθώ να το εξηγήσω. Συνήθως, οι φυσιολογικοί άνθρωποι κάποια στιγμή απαντάνε και λένε κάτι του στυλ: «είμαι μπερδεμένη», «θέλω χρόνο», «χώρισα πρόσφατα και δεν τον έχω ξεπεράσει», «σταμάτα να με ενοχλείς», κάτι. Οτιδήποτε. Δεν εξαφανίζονται. Και, ρε γαμώτο, δεν είμαι τύπος που εμπνέω τέτοιου είδους συμπεριφορά, ούτε αυτή φαινόταν τέτοια κοπέλα. Και αυτό είναι που με έχει τρελάνει. Ή κάτι δεν πάει καλά, ή η κοπέλα είναι εντελώς τρελή. (Φωνή πλήθους: «το δεύτερο!»)
Όπως και να ‘χει, τρεις ερωτικές απογοητεύσεις μέσα έναν χρόνο για κάποιον που μέχρι πέρυσι στη ζωή του είχε μόνο μία, είναι πάρα πολλές. Μιλάμε για υπερβολική δόση απογοήτευσης. Τι να πω, ας ελπίσουμε ότι το 2009 θα πάει λίγο καλύτερα, γιατί δεν θα την παλέψω...
Από την άλλη, συμπέρανα ότι έχω πολύ καλούς φίλους. (Φωνή πλήθους: «ευχαριστούμε!»)
(Σημείωση1: Την ημέρα που γνώρισα τη Β., οι πλανήτες Δίας και Αφροδίτη ήταν σε συζυγία, γεγονός που σύμφωνα με τους αστρολόγους ευνοεί τις ερωτικές γνωριμίες. Σχόλιο προς τους αστρολόγους: Γαμιέστε.)
(Σημείωση2: Αν είστε θηλυκού γένους, το όνομά σας αρχίζει από Βα, Κα, Μα και είναι και τρισύλλαβο, μην επικοινωνήσετε μαζί μου τις επόμενες μέρες. Μπορεί να αντιδράσω βίαια.)
Επαγγελματικά
("Αρχαιο-τι;;;")
Έτσι κι έτσι. Το διδακτορικό ξεκίνησε με στόχο να τελειώσει το συντομότερο, γιατί όσο πληρώνω αντί να πληρώνομαι προκοπή δεν θα δω. Ιδιαίτερα παράπονα δεν έχω, εκτός κάποιων πραγμάτων που αφορούν αποκλειστικά το Πανεπιστήμιο. Προβλήματα βέβαια υπάρχουν άπειρα (όποιος έχει κάνει διδακτορικό ξέρει) αλλά τα περίμενα. Και πάνω που άρχιζα να τα συνηθίζω, ξεκινούν οι Ισραηλίνοί πάλι πόλεμο με τους Παλαιστίνιους, ενώ οι υπόλοιποι Άραβες για την ώρα παρακολουθούν. Ό,τι σχέδια είχα σχετικά με την έρευνά μου για την Άνοιξη και το Καλοκαίρι αυτή τη στιγμή βρίσκονται στον αέρα. Άντε να δούμε τι θα γίνει κι εκεί...
Υγεία
(μφφφφ)
Το 2008 ήταν η χρονιά των δοντιών. 4 φρονιμίτες που έπρεπε να βγουν, αλλά τι έκπληξη! Δεν ήθελαν! Και έκαναν ό,τι μπορούσαν για να μου το αποδείξουν. (Τα κατάφεραν.) Σχεδόν 3 μήνες ταλαιπωρία, ευτυχώς όμως έπεσα σε καλούς οδοντίατρους και γναθοχειρουργούς. Κατά τα άλλα, μια χαρά, 1-2 τραυματισμοί, 1-2 ιώσεις, τα γνωστά.
Ελεύθερος χρόνος
(λέμε τώρα)
Τον λίγο ελεύθερο χρόνο μου απασχόλησε κατά αποκλειστικότητα το θέατρο (όπως πάντα). Οι πρόβες για το Moth είχαν διακυμάνσεις. Τον χειμώνα πήγαν καλά, την άνοιξη και το καλοκαίρι όχι και τόσο, αλλά από το Σεπτέμβριο και μετά η ομάδα έχει πάρει τα πάνω της. Έχει γίνει πολλή δουλειά (χρειάζεται όμως πολύ περισσότερη) και για το μόνο που στενοχωριέμαι είναι ότι δεν είχα παραπάνω χρόνο να αφιερώσω. (Πάλι καλά πάντως που υπήρχε και αυτό και μπόρεσα να διοχετεύσω τη δημιουργικότητα που αναφέρω στην πρώτη ενότητα...)
Κοινωνικοπολιτικά
(τρία πουλάκια κάθονται)
Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να γράψω πολλά. Ήταν που ήταν η χρονιά σκατά, ήρθε κι ο Δεκέμβρης και την αποτέλειωσε. Η δολοφονία του Αλέξη, το βιτριόλι στην κ. Κούνεβα, η αστυνομική βία, η δημοσιογραφική προπαγάνδα, οι αηδιαστικοί πολιτικοί και πόσα ακόμα που δεν μάθαμε... Έπεσαν πολλές μάσκες. Μέσα σε ένα μήνα μετατραπήκαμε (εμείς, όχι απαραίτητα κι εσείς) από τηλε-ενεργούς πολίτες σε πολίτες των δρόμων. Έφαγα όσα χημικά δεν έχω φάει στην υπόλοιπη ζωή μου (και πολύ παραπάνω), κι αν δεν ήμουν προετοιμασμένος την πρώτη μέρα, δεν ισχύει το ίδιο για τις επόμενες. (Ήδη μια μικρή ανοσία στα χημικά την έχω αποκτήσει.) Αν κάτι μου έμεινε παρακαταθήκη από τις κινητοποιήσεις για τη χρονιά που έρχεται, είναι ο στίχος του Ελύτη: "για να γυρίσει ο ήλιος, θέλει δουλειά πολλή".
Στα τσακίδια λοιπόν το 2008 και να μην επαναληφθεί.
Βέβαια, το παραπάνω ισχύει με την ελπίδα ότι το 2009 δεν θα είναι χειρότερο. Κι ως γνωστόν, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. (Αλλά πεθαίνει.) Διαβάστε λοιπόν (όσοι έχετε ακόμα κουράγιο), τον Καζαμία του 2009 από τον Πιτσιρίκο: Καζαμίας 2009
Γεράσιμος
31.12.08
(από 27.12.08
26.12.08
Ω έλατο
(Για την Κωνσταντίνα Κούνεβα)
Αντεγραμμένο από τον Αρκούδο και αφιερωμένο σε όσες οικογένειες δεν θα κάνουν γιορτές φέτος...
Γ.
Υ.Γ. Ο λογαριασμός ενίσχυσης της Κωνσταντίνας Κούνεβα:
5012 019021 277 Τράπεζα Πειραιώς
DECHEVA ELENA KUΝEVA KOSTADINKA NIKOLOVA
Αντεγραμμένο από τον Αρκούδο και αφιερωμένο σε όσες οικογένειες δεν θα κάνουν γιορτές φέτος...
Γ.
Υ.Γ. Ο λογαριασμός ενίσχυσης της Κωνσταντίνας Κούνεβα:
5012 019021 277 Τράπεζα Πειραιώς
DECHEVA ELENA KUΝEVA KOSTADINKA NIKOLOVA
18.12.08
Ωμή και Ατιμώρητη: Το Α και το Ω της αστυνομικής βίας
(Κύριε Πρετεντέρη, νομίζω εσείς κι οι φίλοι σας ψάχνατε τους λόγους που τα παιδιά πετροβολούν τους αστυνομικούς. Σας φτάνουν αυτοί;)
update 23/12: Διαβάστε την ανεκδιήγητη άποψη της ΕΛ.ΑΣ: «Αν δεν υπάρχει βίντεο, δεν υπάρχει ξυλοδαρμός»
update 27/12: Διαβάστε το κείμενο του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών: Οι δικηγόροι αντιδρούν στα γεγονότα!
Η σειρά των συνδέσμων είναι τυχαία. Η λίστα θα συμπληρώνεται όσο θα βρίσκω ανάλογα περιστατικά.
Χωρίς Αιτία! Ξυλοδαρμός και σύλληψη κοπέλας μπροστά στη μητέρα της
Επιτέθηκαν τα ΜΑΤ σε ειρηνική Διαδήλωση στο Σύνταγμα... (ακούστε από το 4:40 και μετά τις κραυγές της κοπελίτσας που την ψέκασε ο ματατζής)
Witnesses tell of Greek police 'brutality' (άρθρο του BBC για το ξύλο στην πορεία από το Γκάζι)
«Απρόκλητα έδερνε η ΕΛ.ΑΣ. μπροστά στα μάτια μας» (και η ελληνική εκδοχή της είδησης)
Τμήμα Προστασίας Κράτους Πολιτεύματος (η ίδια είδηση, εκ των έσω)
«Είχε λιποθυμήσει και εξακολουθούσαν να τον χτυπάνε» (το ηχητικό ντοκουμέντο εδώ)
Τα παιδιά λουλούδια, τα ΜΑΤ... ζαρντινιέρες (έξω από τη ΓΑΔΑ)
Χάιδεψαν... τις ζαρντινιέρες (Να σου και η "ανεξάρτητη" δικαιοσύνη)
Μερική καταδίκη της Καραβασίλη που αποκάλυψε το σκάνδαλο του Ασωπού (δικαιοσύνη και πάλι. καλά, δεν έχουν το θεό τους, θέλουν να μας αναγκάσουν όλους να τους πάρουμε με τις πέτρες;)
Αυτά για την ώρα. Θα ακολουθήσουν κι άλλα (και είναι πολλά).
Αυτό που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση σε όλη αυτή την ιστορία είναι η βίαιη (σωματική και λεκτική) συμπεριφορά των Ματατζήδων, Ασφαλιτών κλπ απέναντι στις κοπέλες. Πόσο κομπλεξικός και πνευματικά διαταραγμένος πρέπει να είναι κάποιος για να χτυπάει, να βρίζει και να απειλεί ότι θα βιάσει (ομαδικά) μικρά κορίτσια; Και ποιος είναι ο υπεύθυνος που ανέχεται τέτοιου είδους συμπεριφορές από τους υφισταμένους του; Ε;
Ποιος είναι ο ηθικός αυτουργός της επόμενης ρίψης μολότωφ κ. Παυλόπουλε; Έχετε κοιταχτεί τελευταία στον καθρέφτη;
Γεράσιμος
update 19/12:
Στιγμιότυπα από τη σημερινή διαδήλωση στο κέντρο της Αθήνας (δείτε από το 4' την αναίτια σύλληψη ενός νεαρού)
ΣΥΛΛΗΨΗ ΦΑΝΤΑΡΟΥ ΣΤΟ ΠΑΝΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ ΚΑΙ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΓΙΑ ΚΑΚΟΥΡΓΗΜΑ
Κουκουλοφόροι συλλαμβάνουν διαδηλωτή (στο Ηράκλειο στις 9/12)
update 25/12:
Προσωπική Mαρτυρία (από την πρώτη πορεία - 7/12)
update 26/12:
Έκκληση από συλληφθέντα
Καταρρέει η «σκευωρία» για τον έφεδρο
update 27/12:
Προπηλακισμός κοπέλας από τον Δήμαρχο και εμπόρους της Λάρισας
(Μιλάμε για τρελό κόμπλεξ οι τύποι: "Από τα μαλλιά", "Βαράτε ωρέ!", "Σπάστε της τη μάπα", "-Κοπέλα είναι. -Και τι έγινε;" "Ήρθες από την Αθήνα για να κάνεις ζημιές στην πόλη μας", "Από τα Βόρεια Προάστεια είναι", "καριόλες", "πουτανάκια!" Και οι ασφαλίτες να γυρνάνε σε ομαδούλες των 4-5...)
update 23/12: Διαβάστε την ανεκδιήγητη άποψη της ΕΛ.ΑΣ: «Αν δεν υπάρχει βίντεο, δεν υπάρχει ξυλοδαρμός»
update 27/12: Διαβάστε το κείμενο του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών: Οι δικηγόροι αντιδρούν στα γεγονότα!
Η σειρά των συνδέσμων είναι τυχαία. Η λίστα θα συμπληρώνεται όσο θα βρίσκω ανάλογα περιστατικά.
Χωρίς Αιτία! Ξυλοδαρμός και σύλληψη κοπέλας μπροστά στη μητέρα της
Επιτέθηκαν τα ΜΑΤ σε ειρηνική Διαδήλωση στο Σύνταγμα... (ακούστε από το 4:40 και μετά τις κραυγές της κοπελίτσας που την ψέκασε ο ματατζής)
Witnesses tell of Greek police 'brutality' (άρθρο του BBC για το ξύλο στην πορεία από το Γκάζι)
«Απρόκλητα έδερνε η ΕΛ.ΑΣ. μπροστά στα μάτια μας» (και η ελληνική εκδοχή της είδησης)
Τμήμα Προστασίας Κράτους Πολιτεύματος (η ίδια είδηση, εκ των έσω)
«Είχε λιποθυμήσει και εξακολουθούσαν να τον χτυπάνε» (το ηχητικό ντοκουμέντο εδώ)
Τα παιδιά λουλούδια, τα ΜΑΤ... ζαρντινιέρες (έξω από τη ΓΑΔΑ)
Χάιδεψαν... τις ζαρντινιέρες (Να σου και η "ανεξάρτητη" δικαιοσύνη)
Μέσα σ' όλα, να σου κι αυτό:
Μερική καταδίκη της Καραβασίλη που αποκάλυψε το σκάνδαλο του Ασωπού (δικαιοσύνη και πάλι. καλά, δεν έχουν το θεό τους, θέλουν να μας αναγκάσουν όλους να τους πάρουμε με τις πέτρες;)
Αυτά για την ώρα. Θα ακολουθήσουν κι άλλα (και είναι πολλά).
Αυτό που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση σε όλη αυτή την ιστορία είναι η βίαιη (σωματική και λεκτική) συμπεριφορά των Ματατζήδων, Ασφαλιτών κλπ απέναντι στις κοπέλες. Πόσο κομπλεξικός και πνευματικά διαταραγμένος πρέπει να είναι κάποιος για να χτυπάει, να βρίζει και να απειλεί ότι θα βιάσει (ομαδικά) μικρά κορίτσια; Και ποιος είναι ο υπεύθυνος που ανέχεται τέτοιου είδους συμπεριφορές από τους υφισταμένους του; Ε;
Ποιος είναι ο ηθικός αυτουργός της επόμενης ρίψης μολότωφ κ. Παυλόπουλε; Έχετε κοιταχτεί τελευταία στον καθρέφτη;
Γεράσιμος
update 19/12:
Στιγμιότυπα από τη σημερινή διαδήλωση στο κέντρο της Αθήνας (δείτε από το 4' την αναίτια σύλληψη ενός νεαρού)
ΣΥΛΛΗΨΗ ΦΑΝΤΑΡΟΥ ΣΤΟ ΠΑΝΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ ΚΑΙ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΓΙΑ ΚΑΚΟΥΡΓΗΜΑ
Κουκουλοφόροι συλλαμβάνουν διαδηλωτή (στο Ηράκλειο στις 9/12)
update 25/12:
Προσωπική Mαρτυρία (από την πρώτη πορεία - 7/12)
update 26/12:
Έκκληση από συλληφθέντα
Καταρρέει η «σκευωρία» για τον έφεδρο
update 27/12:
Προπηλακισμός κοπέλας από τον Δήμαρχο και εμπόρους της Λάρισας
(Μιλάμε για τρελό κόμπλεξ οι τύποι: "Από τα μαλλιά", "Βαράτε ωρέ!", "Σπάστε της τη μάπα", "-Κοπέλα είναι. -Και τι έγινε;" "Ήρθες από την Αθήνα για να κάνεις ζημιές στην πόλη μας", "Από τα Βόρεια Προάστεια είναι", "καριόλες", "πουτανάκια!" Και οι ασφαλίτες να γυρνάνε σε ομαδούλες των 4-5...)
17.12.08
Ο καταναλωτισμός αντεπιτίθεται
(Όλοι στους δρόμους για μια ανοιχτή αγορά την 28η Δεκεμβρίου!)
Είναι εντυπωσιακό το τι αγώνας γίνεται από τους δημοσιογράφους αυτές τις μέρες να μας πείσουν ότι το κέντρο της Αθήνας είναι ασφαλές και ότι μπορούμε να πάμε άφοβα να κάνουμε τα Χριστουγεννιάτικα ψώνια μας, φορώντας το τεράστιο καταναλωτικό χαμόγελό μας. (Αλήθεια, ποιος έχει όρεξη -ή λεφτά- για ψώνια αυτές τις μέρες;)
Και είναι οι ίδιοι που πριν λίγες μέρες παρουσιάζαν την κατάσταση ως τέτοια που να χρειάζεται την επέμβαση του στρατού. Είναι οι ίδιοι που ασχολούνται με τις πορείες και τα συλαλλητήρια μόνο αν γίνουν επεισόδια.
Και είναι οι ίδιοι που αντί να προβάλουν τη θλίψη και την οργή της πλειοψηφίας του λαού για το θάνατο ενός μικρού παιδιού, η οικογένεια και οι φίλοι του οποίου δεν θα ξανακάνουν ποτέ Χριστούγεννα, προβάλλουν την τραγική θέση των εμπόρων που "επλήγησαν, αν και δεν έφταιγαν".
Το έχω ήδη γράψει, το ξαναγράφω και θα το ξαναγράψω: Στη δημοκρατία όλοι οι πολίτες είναι υπεύθυνοι. Διαφορετική βέβαια η ευθύνη του υπουργού από αυτή του περιπτερά, αλλά όλοι έχουν μερίδιο ευθυνών.
Βεβαίως και δεν είναι σωστό και βεβαίως δεν είναι λύση να γίνεται λαμπόγυαλο το μαγαζί του οποιουδήποτε, αλλά ας αναρωτηθεί αυτός ο οποιοσδήποτε, τι έκανε, ποιους ψήφιζε όλα αυτά τα χρόνια, ποια είναι η άποψή του για την πορεία της χώρας στην παιδεία, την υγεία, τον πολιτισμό, την εργασία.
Αν δεν βλέπει κάποιο πρόβλημα, τότε δεν είναι και καλύτερος από αυτούς που μας κυβερνάνε. Αν βλέπει τα προβλήματα, αλλά σιωπά, τότε είναι χειρότερος από τους άλλους. Και στις δύο περιπτώσεις είναι άξιος της μοίρας του.
Δημοκρατία σημαίνει ενεργή συμμετοχή στα κοινά, όχι παθητική παρακολούθηση των εξελίξεων (και μάλιστα από την τηλεόραση).
Αλλά τι κάθομαι και γράφω, μόνος μας πόνος σαν "πολίτες" είναι πώς να βολέψουμε την πάρτη μας και τους άλλους τους έχουμε χεσμένους. Και πολλή που μας είναι η δημοκρατία που έχουμε...
Γεράσιμος
Είναι εντυπωσιακό το τι αγώνας γίνεται από τους δημοσιογράφους αυτές τις μέρες να μας πείσουν ότι το κέντρο της Αθήνας είναι ασφαλές και ότι μπορούμε να πάμε άφοβα να κάνουμε τα Χριστουγεννιάτικα ψώνια μας, φορώντας το τεράστιο καταναλωτικό χαμόγελό μας. (Αλήθεια, ποιος έχει όρεξη -ή λεφτά- για ψώνια αυτές τις μέρες;)
Και είναι οι ίδιοι που πριν λίγες μέρες παρουσιάζαν την κατάσταση ως τέτοια που να χρειάζεται την επέμβαση του στρατού. Είναι οι ίδιοι που ασχολούνται με τις πορείες και τα συλαλλητήρια μόνο αν γίνουν επεισόδια.
Και είναι οι ίδιοι που αντί να προβάλουν τη θλίψη και την οργή της πλειοψηφίας του λαού για το θάνατο ενός μικρού παιδιού, η οικογένεια και οι φίλοι του οποίου δεν θα ξανακάνουν ποτέ Χριστούγεννα, προβάλλουν την τραγική θέση των εμπόρων που "επλήγησαν, αν και δεν έφταιγαν".
Το έχω ήδη γράψει, το ξαναγράφω και θα το ξαναγράψω: Στη δημοκρατία όλοι οι πολίτες είναι υπεύθυνοι. Διαφορετική βέβαια η ευθύνη του υπουργού από αυτή του περιπτερά, αλλά όλοι έχουν μερίδιο ευθυνών.
Βεβαίως και δεν είναι σωστό και βεβαίως δεν είναι λύση να γίνεται λαμπόγυαλο το μαγαζί του οποιουδήποτε, αλλά ας αναρωτηθεί αυτός ο οποιοσδήποτε, τι έκανε, ποιους ψήφιζε όλα αυτά τα χρόνια, ποια είναι η άποψή του για την πορεία της χώρας στην παιδεία, την υγεία, τον πολιτισμό, την εργασία.
Αν δεν βλέπει κάποιο πρόβλημα, τότε δεν είναι και καλύτερος από αυτούς που μας κυβερνάνε. Αν βλέπει τα προβλήματα, αλλά σιωπά, τότε είναι χειρότερος από τους άλλους. Και στις δύο περιπτώσεις είναι άξιος της μοίρας του.
Δημοκρατία σημαίνει ενεργή συμμετοχή στα κοινά, όχι παθητική παρακολούθηση των εξελίξεων (και μάλιστα από την τηλεόραση).
Αλλά τι κάθομαι και γράφω, μόνος μας πόνος σαν "πολίτες" είναι πώς να βολέψουμε την πάρτη μας και τους άλλους τους έχουμε χεσμένους. Και πολλή που μας είναι η δημοκρατία που έχουμε...
Γεράσιμος
15.12.08
Χριστούγεννα τέλος
(Καλό Πάσχα)
Άλλοτε αυτές οι μέρες θα ήταν γεμάτες χριστουγεννιάτικες μελωδίες και αδιάκοπα ψώνια. Όσοι έχουν χρήματα θα κυκλοφορούσαν φορώντας τα γιορτινά τους ρούχα και το υπερκαταναλωτικό τους χαμόγελο, επιδεικνύοντας τα πρόσφατα υλικά αποκτήματά τους. Οι υπόλοιποι θα αρέσκονταν στο να χαζεύουν τις βιτρίνες και να στενοχωριούνται που δεν μπορούν να αποκτήσουν όσα βλέπουν. Υπηρέτες και οι μεν και οι δε των υλικών αγαθών.
Φέτος τα πράγματα είναι διαφορετικά. Εκτός του ότι το κέντρο κατά τόπους μοιάζει ακόμη με βομβαρδισμένο τοπίο και οι εναπομείναντες καταναλωτές δεν νοιώθουν και πολύ ασφαλείς να κατεβούν για ψώνια, πολύς κόσμος δεν έχει καμμία διάθεση για χαρές και πανηγύρια. (Κραυγαλέα εξαίρεση ο δήμαρχος Αθηναίων.) Αντίθετα, υπάρχει ένας διάχυτος προβληματισμός, μια διάθεση για αναθεώρηση πραγμάτων που θεωρούνταν δεδομένα, καθώς και μια τάση κριτικής και αυτοκριτικής.
Σε αυτό το πλαίσιο αναρωτήθηκα κι εγώ "γιατί διαδηλώνω;"
Τις πρώτες μέρες σίγουρα ήταν η οργή για την εν ψυχρώ εκτέλεση ενός παιδιού από έναν αστυνομικό. Στη συνέχεια όμως; Μια εβδομάδα μετά γιατί συνεχίζω να κατεβαίνω στις πορείες;
Συμπέρανα λοιπόν ότι διαδηλώνω γιατί έχω υποχρέωση ως πολίτης να το κάνω. Έχω την ευθύνη να διαμαρτυρηθώ για την ποιότητα της δημοκρατίας στη χώρα μου και να απαιτήσω τη βελτίωσή της. Δεν είμαι ευχαριστημένος (και πώς θα μπορούσα άλλωστε) ούτε από την κοινωνικοπολιτική γραμμή που ακολουθεί η κυβέρνηση, ούτε από τη (μη) εφαρμογή των νόμων, ούτε από τις απολυταρχικές μεθόδους της αστυνομίας (του τρόμου), ούτε από τον τρόπο απονομής της δικαιοσύνης. Τα αποτελέσματα όλων αυτών τα βλέπουμε άλλωστε κατάματα εδώ και δέκα μέρες.
Διαδηλώνω επίσης για τον μικρό μου αδερφό που είναι σχεδόν στην ηλικία του παιδιού που χάθηκε τόσο άδικα, διεκδικώντας το αυτονόητο: Να τιμωρηθεί ο ένοχος και να μην ξανασυμβεί κάτι τέτοιο.
Διαδηλώνω και εναντίον όσων κοιτάνε μόνο τις περιουσίες τους, αδιαφορώντας για το μερίδιο της ευθύνης τους, αφού σιωπώντας όλα αυτά τα χρόνια επέτρεψαν να φτάσουμε εκεί που είμαστε σήμερα.
Διαδηλώνω και εναντίον των μη διεφθαρμένων αστυνομικών και δικαστών, οι οποίοι, αν και γνωρίζουν, με τη σιωπή τους στο όνομα της κακώς νοούμενης συναδελφικής αλληλεγγύης καθιστούν τους εαυτούς τους συνυπεύθυνους στο πρόσφατο έγκλημα, όπως και στην ατελείωτη λίστα εγκλημάτων από όργανα του κράτους που στην πλειονότητά τους έμειναν ατιμώρητα.
Διαδηλώνω τέλος εναντίον αυτής της ανεκδιήγητης κομπανίας που κυβερνάει (?) τη χώρα και που δεν αναγνωρίζει και δεν αναλαμβάνει ποτέ καμμία ευθύνη. Με υπεροψία και αλαζονία παράγουν αναλύσεις που προσβάλλουν την κοινή λογική, μόνο και μόνο για να αποποιηθούν τις ευθύνες τους. Θα έρθει όμως κάποτε η ώρα που θα τις αναλάβουν - όλες μαζί.
Γεράσιμος
Υ.Γ. Ίσως είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που υπάρχει η πιθανότητα να περάσουμε τα Χριστούγεννα σε ένα κλίμα κατάνυξης και πνευματικής αναζήτησης, και όχι ως καταναλωτικό όργιο...
Άλλοτε αυτές οι μέρες θα ήταν γεμάτες χριστουγεννιάτικες μελωδίες και αδιάκοπα ψώνια. Όσοι έχουν χρήματα θα κυκλοφορούσαν φορώντας τα γιορτινά τους ρούχα και το υπερκαταναλωτικό τους χαμόγελο, επιδεικνύοντας τα πρόσφατα υλικά αποκτήματά τους. Οι υπόλοιποι θα αρέσκονταν στο να χαζεύουν τις βιτρίνες και να στενοχωριούνται που δεν μπορούν να αποκτήσουν όσα βλέπουν. Υπηρέτες και οι μεν και οι δε των υλικών αγαθών.
Φέτος τα πράγματα είναι διαφορετικά. Εκτός του ότι το κέντρο κατά τόπους μοιάζει ακόμη με βομβαρδισμένο τοπίο και οι εναπομείναντες καταναλωτές δεν νοιώθουν και πολύ ασφαλείς να κατεβούν για ψώνια, πολύς κόσμος δεν έχει καμμία διάθεση για χαρές και πανηγύρια. (Κραυγαλέα εξαίρεση ο δήμαρχος Αθηναίων.) Αντίθετα, υπάρχει ένας διάχυτος προβληματισμός, μια διάθεση για αναθεώρηση πραγμάτων που θεωρούνταν δεδομένα, καθώς και μια τάση κριτικής και αυτοκριτικής.
Σε αυτό το πλαίσιο αναρωτήθηκα κι εγώ "γιατί διαδηλώνω;"
Τις πρώτες μέρες σίγουρα ήταν η οργή για την εν ψυχρώ εκτέλεση ενός παιδιού από έναν αστυνομικό. Στη συνέχεια όμως; Μια εβδομάδα μετά γιατί συνεχίζω να κατεβαίνω στις πορείες;
Συμπέρανα λοιπόν ότι διαδηλώνω γιατί έχω υποχρέωση ως πολίτης να το κάνω. Έχω την ευθύνη να διαμαρτυρηθώ για την ποιότητα της δημοκρατίας στη χώρα μου και να απαιτήσω τη βελτίωσή της. Δεν είμαι ευχαριστημένος (και πώς θα μπορούσα άλλωστε) ούτε από την κοινωνικοπολιτική γραμμή που ακολουθεί η κυβέρνηση, ούτε από τη (μη) εφαρμογή των νόμων, ούτε από τις απολυταρχικές μεθόδους της αστυνομίας (του τρόμου), ούτε από τον τρόπο απονομής της δικαιοσύνης. Τα αποτελέσματα όλων αυτών τα βλέπουμε άλλωστε κατάματα εδώ και δέκα μέρες.
Διαδηλώνω επίσης για τον μικρό μου αδερφό που είναι σχεδόν στην ηλικία του παιδιού που χάθηκε τόσο άδικα, διεκδικώντας το αυτονόητο: Να τιμωρηθεί ο ένοχος και να μην ξανασυμβεί κάτι τέτοιο.
Διαδηλώνω και εναντίον όσων κοιτάνε μόνο τις περιουσίες τους, αδιαφορώντας για το μερίδιο της ευθύνης τους, αφού σιωπώντας όλα αυτά τα χρόνια επέτρεψαν να φτάσουμε εκεί που είμαστε σήμερα.
Διαδηλώνω και εναντίον των μη διεφθαρμένων αστυνομικών και δικαστών, οι οποίοι, αν και γνωρίζουν, με τη σιωπή τους στο όνομα της κακώς νοούμενης συναδελφικής αλληλεγγύης καθιστούν τους εαυτούς τους συνυπεύθυνους στο πρόσφατο έγκλημα, όπως και στην ατελείωτη λίστα εγκλημάτων από όργανα του κράτους που στην πλειονότητά τους έμειναν ατιμώρητα.
Διαδηλώνω τέλος εναντίον αυτής της ανεκδιήγητης κομπανίας που κυβερνάει (?) τη χώρα και που δεν αναγνωρίζει και δεν αναλαμβάνει ποτέ καμμία ευθύνη. Με υπεροψία και αλαζονία παράγουν αναλύσεις που προσβάλλουν την κοινή λογική, μόνο και μόνο για να αποποιηθούν τις ευθύνες τους. Θα έρθει όμως κάποτε η ώρα που θα τις αναλάβουν - όλες μαζί.
Γεράσιμος
Υ.Γ. Ίσως είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που υπάρχει η πιθανότητα να περάσουμε τα Χριστούγεννα σε ένα κλίμα κατάνυξης και πνευματικής αναζήτησης, και όχι ως καταναλωτικό όργιο...
14.12.08
Όχι άλλο 2008
(16 και σήμερα...)
Γίνεται να ξυπνήσω αύριο το πρωί και να είναι 1η Ιανουαρίου 2009; Γίνεται να αλλάξει τώρα η χρονιά και να ξεκουμπιστεί το 2008; (Άντε μετά να μην πιστέψεις στα δίσεκτα...)
Ειλικρινά, δεν αντέχω ούτε άλλη μια μέρα αυτής της χρονιάς...
Γεράσιμος
(Υ.Γ. Σχόλιο Χαράς στην παραπάνω δήλωση: "Πρόσεχε τι εύχεσαι..."
Απάντηση δική μου: "Την έχω σκεφτεί πολύ καλά αυτή την ευχή και δεν έχω κανένα λόγο να μην την κάνω."
Λίγο αργότερα όμως βρήκα έναν στη φράση: "κάθε πέρσι και καλύτερα". Πόσο χειρότερα (σε προσωπικό επίπεδο) μπορούν να πάνε τα πράγματα όμως;
Δεν θέλω να ξέρω.)
Γίνεται να ξυπνήσω αύριο το πρωί και να είναι 1η Ιανουαρίου 2009; Γίνεται να αλλάξει τώρα η χρονιά και να ξεκουμπιστεί το 2008; (Άντε μετά να μην πιστέψεις στα δίσεκτα...)
Ειλικρινά, δεν αντέχω ούτε άλλη μια μέρα αυτής της χρονιάς...
Γεράσιμος
(Υ.Γ. Σχόλιο Χαράς στην παραπάνω δήλωση: "Πρόσεχε τι εύχεσαι..."
Απάντηση δική μου: "Την έχω σκεφτεί πολύ καλά αυτή την ευχή και δεν έχω κανένα λόγο να μην την κάνω."
Λίγο αργότερα όμως βρήκα έναν στη φράση: "κάθε πέρσι και καλύτερα". Πόσο χειρότερα (σε προσωπικό επίπεδο) μπορούν να πάνε τα πράγματα όμως;
Δεν θέλω να ξέρω.)
11.12.08
Μπάτσοι, Δικαστές, Δημοσιογράφοι
(Δολοφόνοι, Φασίστες, Προβοκάτορες)
Η κατάσταση έχει ξεφύγει εντελώς. Και να θες να ηρεμήσεις, σε αναγκάζουν να θες να πας να βρεις πέτρες. Όχι όμως για να τις ρίξεις στους μπάτσους, αλλά στους άλλους, στους χειρότερους. Στους "δημοσιογράφους" και τους δικαστές. Και φυσικά στον Κούγια.
Ο τύπος είναι ανεκδιήγητος. Από τη μια βάζει τον πελάτη του να γράψει ένα αισχρό υπόμνημα, αγγίζοντας πλέον τα όρια της ύβρεως απέναντι στους θεούς. Όρια, τα οποία τα ξεπερνάει ο ίδιος ο Κούγιας με τη δήλωσή του ότι "αν έπρεπε ή όχι να πεθάνει το παιδί θα το αποφασίσει η δικαιοσύνη". Και τι θα κάνει λέει; Υπάρχει δίλημμα σχετικά με το αν έπρεπε να πεθάνει ένα παιδί ή όχι; Δεν είναι αυτονότητο το "όχι"; Γιατί επιτρέπεται στον Κούγια να ασκεί ακόμα το επάγγελμα του δικηγόρου; Αυτός ο άνθρωπος (λέμε τώρα) είναι ντροπή για τον κλάδο του! (Κι όπως είπε ο Γιάννης Σερβετάς στο Ράδιο Αρβύλα, αν η δικαιοσύνη αποφασίσει ότι δεν έπρεπε να πεθάνει το παιδί, τι θα γίνει; θα το αναστήσουν; Άσε που νόμιζα ότι έχει καταργηθεί η θανατική ποινή...)
Και για ποια δικαιοσύνη μιλάμε; Αυτή που στην περίπτωση του Κύπριου φοιτητή και της ζαρντινιέρας προσπαθεί με κάθε τρόπο να μην στείλει στη φυλακή τους τραμπούκους-εγκληματίες μπάτσους; Αυτή που προφυλάκισε τον Παναγιώτη με τα πράσινα σταράκια για πάνω από ένα μήνα, στηριζόμενη στις καρμπόν αναφορές των 2 μπάτσων που τον συνέλαβαν, ενώ υπήρχαν 2 βίντεο που αποδείκνυαν την αθωότητά του; Αυτή που αν δεν υπάρχει βίντεο να αποδεικνύει τους ισχυρισμούς σου, παίρνει πάντα το μέρος του μπάτσου, ασχέτως του πόσοι μάρτυρες καταρίπτουν τους ισχυρισμούς του; (και οι οποίοι κινδυνεύουν να μηνυθούν κιόλας για συκοφάντηση;)
Και περνάμε στην τρίτη κατηγορία, τους δημοσιογράφους... Ο κύριος Πρετεντέρης έγραψε σήμερα στο Βήμα το εξής άρθρο: Χωρίς απάντηση (διαβάστε το)
Σε κάποιο σημείο του κειμένου θέτει 3 (ρητορικά) ερωτήματα προς τον κ. Αλαβάνο. Αξίζει όμως να λάβει μια απάντηση (ή μάλλον τρεις):
1. Αναρωτιέμαι ποια όρια συνείδησης μπορεί να διαθέτει ένας πολιτικός για να πει στα παιδιά μας και στα παιδιά του ότι η κοινωνία στην οποία ζουν και μεγαλώνουν τα εχθρεύεται και τα διώκει.
- Δεν χρειάζεται όρια, μόνο συνείδηση για να δει και να πει τα πράγματα ως έχουν. Ότι δηλαδή η κοινωνία μας τα εχθρεύεται και τα διώκει, γιατί στα μάτια τους καθρεφτίζεται η δική μας αποτυχία.
2. Με ποια αίσθηση ευθύνης αναλαμβάνει να ανακηρύξει τα παιδιά μας και τα παιδιά του στόχους της πολιτείας στην οποία καλούνται να ενταχθούν.
- Τα παιδιά μας είναι ήδη στόχος, όχι μόνο ενός (όπως θέλει ο Πρετεντέρης να πιστεύει), αλλά ολόκληρου του συστήματος. Την ανακήρυξη έκανε ο ειδικός φρουρός.
3. Και με ποιο δικαίωμα παίρνει το ρίσκο να μετατρέψει τα παιδιά μας και τα παιδιά του σε εχθρούς της κοινωνίας στην οποία θα ζήσουν.
- Ποια μετατροπή; Τα παιδιά μας είναι ήδη εχθρός της κοινωνίας που έχουμε δημιουργήσει γιατί είναι από την ημέρα που γεννήθηκαν στην απέξω και πλέον η δική μας ανικανότητα τα πνίγει. Δες το βλέμμα όσων κρατάνε πέτρες και θα καταλάβεις. Δεν νομίζω ότι ο Αλαβάνος έχει τέτοια πειθώ. (Θυμήσου και μια διαφήμιση της Greenpeace πριν 2 χρόνια. Ίσως αυτή να έχει μεγαλύτερες ευθύνες από τον ΣΥΡΙΖΑ.)
(Πρετεντέρη δες κι αυτό: Θράσος)
Άει σιχτίρ πια...
Γ.
Υ.Γ.1 Δείτε μια εικόνα που τα λέει όλα:
Ελλάς 2008
Υ.Γ.2 Ακούστε την εκπληκτική σημερινή εκπομπή της Ελληνοφρένειας:
Ελληνοφρένεια (11/12/2008)
ΥΓ.3 Οσοι παίζετε ή παίζατε WOW (ξέρετε εσείς) δείτε αυτό το απόσπασμα από την εκπομπή ΚΡΑ του ΣΚΑΪ (να γελάσουμε και λίγο):
WOW PVP RAID IN ATHENS
Η κατάσταση έχει ξεφύγει εντελώς. Και να θες να ηρεμήσεις, σε αναγκάζουν να θες να πας να βρεις πέτρες. Όχι όμως για να τις ρίξεις στους μπάτσους, αλλά στους άλλους, στους χειρότερους. Στους "δημοσιογράφους" και τους δικαστές. Και φυσικά στον Κούγια.
Ο τύπος είναι ανεκδιήγητος. Από τη μια βάζει τον πελάτη του να γράψει ένα αισχρό υπόμνημα, αγγίζοντας πλέον τα όρια της ύβρεως απέναντι στους θεούς. Όρια, τα οποία τα ξεπερνάει ο ίδιος ο Κούγιας με τη δήλωσή του ότι "αν έπρεπε ή όχι να πεθάνει το παιδί θα το αποφασίσει η δικαιοσύνη". Και τι θα κάνει λέει; Υπάρχει δίλημμα σχετικά με το αν έπρεπε να πεθάνει ένα παιδί ή όχι; Δεν είναι αυτονότητο το "όχι"; Γιατί επιτρέπεται στον Κούγια να ασκεί ακόμα το επάγγελμα του δικηγόρου; Αυτός ο άνθρωπος (λέμε τώρα) είναι ντροπή για τον κλάδο του! (Κι όπως είπε ο Γιάννης Σερβετάς στο Ράδιο Αρβύλα, αν η δικαιοσύνη αποφασίσει ότι δεν έπρεπε να πεθάνει το παιδί, τι θα γίνει; θα το αναστήσουν; Άσε που νόμιζα ότι έχει καταργηθεί η θανατική ποινή...)
Και για ποια δικαιοσύνη μιλάμε; Αυτή που στην περίπτωση του Κύπριου φοιτητή και της ζαρντινιέρας προσπαθεί με κάθε τρόπο να μην στείλει στη φυλακή τους τραμπούκους-εγκληματίες μπάτσους; Αυτή που προφυλάκισε τον Παναγιώτη με τα πράσινα σταράκια για πάνω από ένα μήνα, στηριζόμενη στις καρμπόν αναφορές των 2 μπάτσων που τον συνέλαβαν, ενώ υπήρχαν 2 βίντεο που αποδείκνυαν την αθωότητά του; Αυτή που αν δεν υπάρχει βίντεο να αποδεικνύει τους ισχυρισμούς σου, παίρνει πάντα το μέρος του μπάτσου, ασχέτως του πόσοι μάρτυρες καταρίπτουν τους ισχυρισμούς του; (και οι οποίοι κινδυνεύουν να μηνυθούν κιόλας για συκοφάντηση;)
Και περνάμε στην τρίτη κατηγορία, τους δημοσιογράφους... Ο κύριος Πρετεντέρης έγραψε σήμερα στο Βήμα το εξής άρθρο: Χωρίς απάντηση (διαβάστε το)
Σε κάποιο σημείο του κειμένου θέτει 3 (ρητορικά) ερωτήματα προς τον κ. Αλαβάνο. Αξίζει όμως να λάβει μια απάντηση (ή μάλλον τρεις):
1. Αναρωτιέμαι ποια όρια συνείδησης μπορεί να διαθέτει ένας πολιτικός για να πει στα παιδιά μας και στα παιδιά του ότι η κοινωνία στην οποία ζουν και μεγαλώνουν τα εχθρεύεται και τα διώκει.
- Δεν χρειάζεται όρια, μόνο συνείδηση για να δει και να πει τα πράγματα ως έχουν. Ότι δηλαδή η κοινωνία μας τα εχθρεύεται και τα διώκει, γιατί στα μάτια τους καθρεφτίζεται η δική μας αποτυχία.
2. Με ποια αίσθηση ευθύνης αναλαμβάνει να ανακηρύξει τα παιδιά μας και τα παιδιά του στόχους της πολιτείας στην οποία καλούνται να ενταχθούν.
- Τα παιδιά μας είναι ήδη στόχος, όχι μόνο ενός (όπως θέλει ο Πρετεντέρης να πιστεύει), αλλά ολόκληρου του συστήματος. Την ανακήρυξη έκανε ο ειδικός φρουρός.
3. Και με ποιο δικαίωμα παίρνει το ρίσκο να μετατρέψει τα παιδιά μας και τα παιδιά του σε εχθρούς της κοινωνίας στην οποία θα ζήσουν.
- Ποια μετατροπή; Τα παιδιά μας είναι ήδη εχθρός της κοινωνίας που έχουμε δημιουργήσει γιατί είναι από την ημέρα που γεννήθηκαν στην απέξω και πλέον η δική μας ανικανότητα τα πνίγει. Δες το βλέμμα όσων κρατάνε πέτρες και θα καταλάβεις. Δεν νομίζω ότι ο Αλαβάνος έχει τέτοια πειθώ. (Θυμήσου και μια διαφήμιση της Greenpeace πριν 2 χρόνια. Ίσως αυτή να έχει μεγαλύτερες ευθύνες από τον ΣΥΡΙΖΑ.)
(Πρετεντέρη δες κι αυτό: Θράσος)
Άει σιχτίρ πια...
Γ.
Υ.Γ.1 Δείτε μια εικόνα που τα λέει όλα:
Ελλάς 2008
Υ.Γ.2 Ακούστε την εκπληκτική σημερινή εκπομπή της Ελληνοφρένειας:
Ελληνοφρένεια (11/12/2008)
ΥΓ.3 Οσοι παίζετε ή παίζατε WOW (ξέρετε εσείς) δείτε αυτό το απόσπασμα από την εκπομπή ΚΡΑ του ΣΚΑΪ (να γελάσουμε και λίγο):
WOW PVP RAID IN ATHENS
10.12.08
Οργή και αηδία
(Κι όμως, ό,τι έσπειρες θερίζεις)
Δεν ξέρω τι να πρωτογράψω... Για την οργή που νιώθω που άλλη μια φορά το δικαίωμά μου να διαδηλώσω καπελώθηκε από ανεγκέφαλους εγκληματίες; Για την οργή απέναντι στην κυβέρνηση που για άλλη μια φορά αρνείται να αναλάβει τις ευθύνες της; Για την οργή και την αηδία για το πλιάτσικο στα μαγαζιά ανθρώπων που δεν είχαν καμμία σχέση με την υπόθεση; Για την οργή και την αηδία που νιώθω για τον επιχειρησιακό "σχεδιασμό" της Ελληνικής Αστυνομίας πού ή θα δέρνει αλλύπητα κοριτσάκια και αγοράκια ή θα είναι εξαφανισμένη, επιτρέποντας το πλιάτσικο; Ή για την οργή και την αηδία για την "ανεξάρτητη" δικαιοσύνη μας;
Πορεία 2 (8/12/2008 18:00)
Αυτή η πορεία ήταν ένα μεγάλο λάθος. Δεν έπρεπε να γίνει βράδυ. Έπρεπε να είχαμε μαζευτεί το μεσημέρι, την ώρα που οι μαθητές ήταν ακόμα στο Σύνταγμα. Διαφορετικά, θα έπρεπε οι διοργανωτές να είναι σε θέση να περιφρουρήσουν πλήρως την πορεία, κάτι που ο ΣΥΡΙΖΑ (και όσοι άλλοι συμμετείχαν, πλην ΚΚΕ) δεν κατάφερε. Και είναι κρίμα γιατί η συγκέντρωση του κόσμου ήταν εντυπωσιακή. Τόσος κόσμος είχε μαζευτεί αυθόρμητα, χωρίς να ανήκει σε καμμία κομματική παράταξη με διάθεση να διαδηλώσει ειρηνικά όπως την προηγούμενη μέρα (διάβασε προηγούμενο ποστ). Και πάλι ομάδες βάνδαλων εμφανίστηκαν στα πλαϊνά της πορείας και εκμεταλλευόμενοι την παντελή απουσία της αστυνομίας ξεκίνησαν το σπάσιμο και το πλιάτσικο. Το πλήθος τους αποδοκίμασε πολλές φορές και πού και πού σταματούσαν, για να ξαναρχίσουν λίγο αργότερα. Έβλεπα στα αριστερά μου μια ομάδα "κουκουλοφόρων" να κάνει διάρρηξη και πλιάτσικο στο κατάστημα της WIND. Έβγαιναν σαν κύριοι με τις σακούλες, σαν να είχαν βγει για ψώνια. Δεν έχω νοιώσει πιο μαλάκας στη ζωή μου. Για ποια ιδεολογία και ποια εξέγερση μιλάνε εδώ και δύο μέρες τα κανάλια; Εγώ έβλεπα μόνο κοινά κλεφτρόνια γύρω μου. (Διαβάστε αν θέλετε και τα σχετικά κείμενα του νεφέλικα και του inlovewithlife.)
Για λόγους που δεν καταλαβαίνω, η πορεία αντί να κινηθεί προς τη Βουλή, κατευθύνθηκε προς την Ομόνοια, με στόχο να στρίψει στη Σταδίου και να την διασχίσει μέχρι το Σύνταγμα. Χοντρό λάθος όπως αποδείχθηκε, γιατί εξαιτίας των κουκουλοφόρων η Ομόνοια θύμιζε Ρωμαϊκή αρένα. Το δικό μας τμήμα της πορείας δεν έφτασε ποτέ εκεί. Μόλις έστριψε η κεφαλή της νεολαίας του Συνασπισμού προς τη Σταδίου, η πορεία κόπηκε στα δύο από την μαζική ρίψη δακρυγόνων και μολότωφ. Έντρομα τα παιδιά που βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή (άπειρα από τέτοιες καταστάσεις στην πλειοψηφία τους) βλέποντας μπροστά τους την κόλαση, γύρισαν προς τα πίσω. Έσπρωχναν αυτοί από μπροστά, έσπρωχναν οι άλλοι από πίσω, κι εμείς στη μέση κοντεύαμε να συνθλιβούμε. Από τύχη δεν θρηνήσαμε νεκρούς εκείνη την ώρα. Αν οι μπάτσοι είχαν κάνει έφοδο, θα είχαμε ποδοπατηθεί.
Αφού τελικά καταφέραμε να συνεννοηθούμε, γυρίσαμε όλοι προς τα πίσω, μέχρι την Κοραή, όπου σταματήσαμε γιατί δεν ξέραμε πλέον προς τα πού να πάμε. Να προσπαθήσουμε να βγούμε στη Σταδίου; Δεν είχαμε ιδέα τι γίνεται προς τα εκεί. Να πάμε προς Σύνταγμα; Δεν έμοιαζε καλή ιδέα. Να φύγουμε προς Ακαδημίας; Όπου και να κοιτούσαμε βλέπαμε κουκουλοφόρους-τραμπούκους να σπάνε και να καίνε. Κατά κάποιο τρόπο ήμασταν περικυκλωμένοι. Ο κόσμος άρχισε να διαλύεται. Κάποια στιγμή φύγαμε κι εμείς προς Κολωνάκι για να πάμε να πάρουμε το μετρό. Στο δρόμο συναντήσαμε διάσπαρτες ομάδες βάνδαλων, να στήνουν οδοφράγματα και να ρημάζουν ό,τι έβρισκαν μπροστά τους. Οι περισσότεροι από αυτούς δεν μιλούσαν καν Ελληνικά. Μια παρέα μάλιστα προσπάθησε να σπάσει την πόρτα ενός γκαράζ, απέτυχε, μετά έβαλε στόχο την κάμερα, απέτυχε πάλι και στο τέλος επιτέθηκε στο διπλανό βιβλιοπωλείο. Εκεί (επιτέλους) κατάφεραν να σπάσουν κάτι και ευχαριστημένοι έφυγαν, αφού τους έβαλαν τις φωνές και ορισμένοι κάτοικοι (πλιάτσικο στα βιβλία δεν έγινε).
Περνώντας από την πλατεία Κολωνακίου, είδαμε σε μια τηλεόραση τον Τσίπρα να δηλώνει στο MEGA ότι ο Συνασπισμός (ή ο ΣΥΡΙΖΑ, θα σας γελάσω) περιφρούρησε την πορεία του. Ε, εκεί χρειάστηκε να με κρατήσουν οι άλλοι για να μην μπω στο μαγαζί και κάνω την τηλεόραση θρύψαλα... (Αλέξη, εμείς προφανώς ήμασταν οι "φτωχοί συγγενείς", ε;) Τέλος πάντων, φτάσαμε στο μετρό, μπήκαμε στο τραίνο και γύρισα σπίτι νιώθοντας μια απέραντη απογοήτευση.
Το Μεγάλο μας Τσίρκο
Στο σπίτι λοιπόν άνοιξα την τηλεόραση. (Αυτό λέγεται μαζοχισμός.) Όσο περνούσε η ώρα δεν πίστευα στα μάτια μου και στα αυτιά μου. Από τη μια η αστυνομία, ανύπαρκτη, ανοργάνωτη, ακέφαλη - η Αθήνα ανοχύρωτη πόλη. Είδα και σε πλάνα το δεντρο-λαμπάδα. Πώς είναι δυνατόν η αστυνομία να μην μπορεί να προστατέψει ούτε την πλατεία Συντάγματος; Από την άλλη, οι υπερβολές των καναλιών που περιέγραφαν τους ταραξίες ως κουκουλοφόρους, διαδηλωτές, αναρχικούς, αντιεξουσιαστές, ό,τι ήθελε ο καθένας. Το τι μπούρδες ακούστηκαν στην τηλεόραση την Δευτέρα το βράδυ (αλλά και την Τρίτη και σήμερα και αύριο) δεν λέγεται... Πάντως σε ένα συμφωνούσαν όλοι: Κυβέρνηση στην χώρα εκείνες τις ώρες δεν υπήρχε (όχι ότι υπάρχει τις υπόλοιπες, αλλά τώρα είναι εμφανές). Ανενόχλητοι οι "κουκουλοφόροι" διέσχιζαν την πόλη κι από όπου περνούσαν έσπερναν τον τρόμο.
Το μεγάλο πανηγύρι όμως έγινε την Τρίτη. Και ξεκινάω με την κ. Πιπιλή που είναι και βουλευτής τρομάρα της. Χρησιμοποίησε όλες τις κλισέ ατάκες: "τη μια θέλετε να φύγουν οι αστυνομικοί, την άλλη λέτε "πού βρίσκεται η αστυνομία;", αποφασίστε τι θέλετε τέλος πάντων!" Δηλαδή κ. Πιπιλή, ανάμεσα στους πυροβολισμούς, το ξύλο και τα δακρυγόνα, και στην πλήρη απουσία της αστυνομίας, μέση λύση δεν υπάρχει; Τόσα χρόνια πώς τα κατάφερναν; Στις 17/11 γιατί είχαν βγάλει 8.000 αστυνομικούς στο δρόμο; Γιατί στα γήπεδα πάνε περισσότερες διμοιρίες από ό,τι αυτές τις μέρες στο Σύνταγμα; Αλλά ξέρω, πάλι οι άλλοι φταίνε, ποτέ εσείς. Ξεφτίλα πια!
Οι δημοσιογράφοι από την άλλη να λένε για άλλη μια φορά ό,τι μαλακία τους κατέβει. Φωτεινή εξαίρεση η Ελληνοφρένεια στον ΣΚΑΪ. Ειδικά την Τρίτη το βράδυ, τα έκτακτα δελτία των MEGA, ALPHA, ANT1 τράβαγαν τόσο τα γεγονότα από τα μαλλιά στην προσπάθεια τους να ρίξουν την κυβέρνηση, που σε έπιανε απλά αηδία.
Η αστυνομία έδωσε και πάλι ρέστα. Έδειρε πάλι 15χρονα αγόρια και κορίτσια (στη συνηθισμένη αναλογία, 5 εναντίον ενός) και συνέλαβε στην τύχη όποιον δεν μπορούσε να απομακρυνθεί. (Μέχρι και έναν ποδηλάτη που περνούσε εκείνη την ώρα...) Το κερασάσκι στην τούρτα όμως ήταν η παρουσία ΜΑΤατζήδων λίγο πιο πέρα από την Εκκλησία που γινόταν η κηδεία του μικρού Αλέξη. Ποιος "εγκέφαλος" σκέφτηκε άραγε ότι αυτό ήταν καλή ιδέα;
Όσο για το επεισόδιο με τους Ζητάδες, η στάση της ηγεσίας της Ελληνικής Αστυνομίας δείχνει γιατί γίνονται όλα όσα γίνονται ακόμα. Αρχικά δηλώνει ότι "τσίριξαν τα φρένα του τραμ" (ε?). Βγαίνει το βίντεο με τον ένα πυροβολισμό, ανασκευάζουν και λένε ότι πυροβόλησε ένας (1!) Ζητάς μια (1!) φορά. Από εκείνη την ώρα έχουμε δει τουλάχιστον μια δεκαριά (10!) κάλυκες στα χέρια των κατοίκων και ένα βίντεο με δεκαπέντε (15!) πυροβολισμούς. Σιωπή από την ΕΛ.ΑΣ. Δεν έχουν καταλάβει τίποτα ρε πούστη μου; Ούτε τώρα, μετά από όσα έγιναν, δεν μπορούν για μια φορά να πουν την αλήθεια; Ποιος τους εμπιστεύεται πλέον; Διάβασα πριν λίγο ότι η σφαίρα που χτύπησε τον μικρό Αλέξη εξοστρακίστηκε. Ναι ε; Και ποιος περιμένετε να σας πιστέψει; Εγώ πάντως όχι.
Ελληνική Δικαιοσύνη. Τη Δευτέρα, την ώρα της πορείας, ο εισαγγελέας στην δίκη των αστυνομικών που έδειραν τον Κύπριο φοιτητή τους έριξε στα μαλακά. (Η ζαρντινιέρα όμως πάει για ισόβια.) Η πορεία προδιαγεγραμμένη: Κάποιες (μικρές) ποινές πρωτόδικα και αθώωση στο εφετείο. Η (διαβρωμένη και διεφθαρμένη) δικαιοσύνη ήταν η τελευταία ελπίδα. Μετά από αυτό ποιος περιμένει ότι θα τιμωρηθεί ποτέ ο εκτελεστής του Αλέξη; Ποιος πιστεύει ότι θα σταματήσει η αστυνομική ασυδοσία και η βία;
Στον αντίποδα όλων αυτών, έχεις τον Γιώργο Παπανδρέου να βγαίνει στις τηλεοράσεις και να κάνει δηλώσεις από μια "ειρηνική συγκέντρωση" με κεριά στη μνήμη του Αλέξη στο Περιστέρι. Τι σόι αισχρό επικοινωνιακό τρικ είναι αυτό; Αναρωτιέμαι ειλικρινά, έψαξαν τον χάρτη της Αθήνας, είπαν "πού δεν γίνονται επεισόδια; α, στο Περιστέρι" και μαζέψαν κόσμο και κάμερες εκεί; Αηδία...
Όσο για την Αριστερά, τρελή απογοήτευση. Η κ. Παπαρήγα να προσπαθεί να συνδέσει τον ΣΥΡΙΖΑ με τους κουκουλοφόρους (ναι Αλέκα, αυτό είναι το βασικό πρόβλημα της χώρας), λες και έχει να κερδίσει τίποτα ο ΣΥΡΙΖΑ από όλη αυτήν την κατάσταση. Ο Καραμανλής κερδίζει (λιγότεροι πολίτες στις διαδηλώσεις, περισσότερη καταστολή, συσπείρωση συντηρητικών ψηφοφόρων κλπ), ο Καρατζαφέρης (αυτός κι αν κερδίζει) έχει βγάλει τους ακροδεξιούς στο δρόμο ως αγανακτισμένους πολίτες, ο Παπανδρέου εισπράττει την αγανάκτηση του κόσμου από την ανικανότητα της κυβέρνησης και η Παπαρήγα με τον διαχωρισμό του ΚΚΕ από οποιαδήποτε συνολική διαμαρτυρία των πολιτών αποφεύγει τις κακοτοπιές.
Ο ΣΥΡΙΖΑ τι κερδίζει; Τίποτα. Κι όμως αντί να πάρει μια 100% ξεκάθαρη στάση απέναντι στα επεισόδια, καταδικάζει την "τυφλή βια", αλλά όχι τη βία στο σύνολό της. Η Νεολαία Συνασπισμού στην ιστοσελίδα της γράφει "μην κρατάς το θυμό σου" ή κάτι παρόμοιο. Ωραία, και τι με προτρέπεις λοιπόν να κάνω; Να βγω και να διαδηλώσω ή να βγω και να τα σπάσω; Η (σωστή) πολιτική δεν είναι να δίνεις χρησμούς σαν την Πυθία, και ό,τι καταλάβει ο καθένας! Έλεος πια! Τσαντίζομαι γιατί είναι η δεύτερη φορά τα τελευταία χρόνια που ο ΣΥΡΙΖΑ αδυνατεί να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων που ο κόσμος απαιτεί. Κατανοούμε ότι πρόκειται για ένα κοινωνικό φαινόμενο που πρέπει να αντιμετωπιστεί σοβαρά και όχι με κρατική βία και καταστολή, αλλά μήπως θα έπρεπε να προσπαθήσουμε να δώσουμε μια λύση αντί να ρίχνουμε λάδι στη φωτιά; Και σε τελική ανάλυση, διαδήλωση και διαμαρτυρία έχουμε το πρωί, το βράδυ έχουμε πλιάτσικο. Ας κάνουμε έστω αυτόν τον υποτυπώδη διαχωρισμό!
Συμπεράσματα
Τέλος πάντων, για να ηρεμήσω και λίγο, μέσα από όλο αυτό το χάος έβγαλα και μερικά χρήσιμα για μένα συμπεράσματα.
1. Οι ομάδες των κουκουλοφόρων αποτελούνται σε μεγάλο βαθμό (αν όχι στην πλειοψηφία τους) από αλλοδαπούς (και Έλληνες) κακοποιούς. Εγώ τουλάχιστον αυτούς είδα στο δρόμο. Είδα βέβαια και την άλλη κατηγορία, αυτών που έβγαλαν τη μάσκα, μπήκαν στο SUV τους και έφυγαν. Υπάρχει και η τρίτη ομάδα, αυτή που συνεργάζεται με τους αστυνομικούς (δείτε τις φωτογραφίες εδώ, εδώ και εδώ). Τώρα, αν κάπου εκεί γύρω ήταν και κάποιοι αναρχικοί και αντιεξουσιαστές, ήταν σίγουρα η μειοψηφία.
2. Προς την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ: Αν δεν μπορείς να περιφρουρήσεις την πορεία που διοργανώνεις στο σύνολό της, μην την κάνεις τη ρημάδα!
3. Από πέρυσι φωνάζω ότι η τωρινή κυβέρνηση είναι όχι απλά ανίκανη, αλλά και επικίνδυνη. Παρόλα αυτά, συνεχίζω να εκπλήσσομαι για το πόσο χαμηλά μπορεί να φτάσει. Πόσο έχουμε ακόμα για τον πάτο;
4. Το μόνο υγιές κομμάτι της κοινωνίας που βγήκε στους δρόμους αυτές τις μέρες ήταν οι μαθητές τη Δευτέρα το πρωί (άντε και την Τρίτη). Αν για κάποιο λόγο θα έπρεπε να πέσει η κυβέρνηση είναι για αυτούς. Μπορεί αυτή τη φορά να μην ήταν αρκετοί, αλλά θα έρθει η ώρα που τα 15χρονα θα μας τσακίσουν όλους - και θα έχουν δίκιο.
5. Η συμμετοχή του απλού κόσμου στην κηδεία του μικρού Αλέξη ήταν εντυπωσιακή και συγκινητική. Κι ένα τεράστιο "ΓΙΑΤΙ;" στα μάτια όλων.
Άντε να δούμε τι θα γίνει και σήμερα...
Γεράσιμος
Υ.Γ.1 Δείτε στο TV Χωρίς Σύνορα, το σχετικό ντοκυμαντέρ του Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα για την αστυνομική βία. Δίνει απαντήσεις σε αρκετά "γιατί":
Ορισμένα μεμονωμένα περιστατικά
Υ.Γ.2 Διαβάστε επίσης τα άρθρα του Νίκου Ρούσση και του Βένιου Αγγελόπουλου στην Ελευθεροτυπία της Τρίτης:
Κάθε άτομο έχει το δικαίωμα της ζωής και της οργής
Δεκαπεντάχρονος νεκρός, μεμονωμένο γεγονός
Υ.Γ.3 Διαβάστε και τα άρθρα του Στέλιου Κούλογλου:
Η σπίθα που έβαλε φωτιά στο βάλτο
Η τύχη της χώρας είναι θέμα ...τύχης
Υ.Γ.4 Τέλος, διαβάστε το κείμενο του Αλέκου Μάρκελλου για τις πλαστικές σφαίρες και του Νεφέλικα για την σύγκριση με μια εναλλακτική πραγματικότητα. Και βέβαια μια εξαιρετική παρατήρηση-αναφορά του Γιώργου Μαργαρίτη στο τι συμβαίνει σήμερα.
Δεν ξέρω τι να πρωτογράψω... Για την οργή που νιώθω που άλλη μια φορά το δικαίωμά μου να διαδηλώσω καπελώθηκε από ανεγκέφαλους εγκληματίες; Για την οργή απέναντι στην κυβέρνηση που για άλλη μια φορά αρνείται να αναλάβει τις ευθύνες της; Για την οργή και την αηδία για το πλιάτσικο στα μαγαζιά ανθρώπων που δεν είχαν καμμία σχέση με την υπόθεση; Για την οργή και την αηδία που νιώθω για τον επιχειρησιακό "σχεδιασμό" της Ελληνικής Αστυνομίας πού ή θα δέρνει αλλύπητα κοριτσάκια και αγοράκια ή θα είναι εξαφανισμένη, επιτρέποντας το πλιάτσικο; Ή για την οργή και την αηδία για την "ανεξάρτητη" δικαιοσύνη μας;
Πορεία 2 (8/12/2008 18:00)
Αυτή η πορεία ήταν ένα μεγάλο λάθος. Δεν έπρεπε να γίνει βράδυ. Έπρεπε να είχαμε μαζευτεί το μεσημέρι, την ώρα που οι μαθητές ήταν ακόμα στο Σύνταγμα. Διαφορετικά, θα έπρεπε οι διοργανωτές να είναι σε θέση να περιφρουρήσουν πλήρως την πορεία, κάτι που ο ΣΥΡΙΖΑ (και όσοι άλλοι συμμετείχαν, πλην ΚΚΕ) δεν κατάφερε. Και είναι κρίμα γιατί η συγκέντρωση του κόσμου ήταν εντυπωσιακή. Τόσος κόσμος είχε μαζευτεί αυθόρμητα, χωρίς να ανήκει σε καμμία κομματική παράταξη με διάθεση να διαδηλώσει ειρηνικά όπως την προηγούμενη μέρα (διάβασε προηγούμενο ποστ). Και πάλι ομάδες βάνδαλων εμφανίστηκαν στα πλαϊνά της πορείας και εκμεταλλευόμενοι την παντελή απουσία της αστυνομίας ξεκίνησαν το σπάσιμο και το πλιάτσικο. Το πλήθος τους αποδοκίμασε πολλές φορές και πού και πού σταματούσαν, για να ξαναρχίσουν λίγο αργότερα. Έβλεπα στα αριστερά μου μια ομάδα "κουκουλοφόρων" να κάνει διάρρηξη και πλιάτσικο στο κατάστημα της WIND. Έβγαιναν σαν κύριοι με τις σακούλες, σαν να είχαν βγει για ψώνια. Δεν έχω νοιώσει πιο μαλάκας στη ζωή μου. Για ποια ιδεολογία και ποια εξέγερση μιλάνε εδώ και δύο μέρες τα κανάλια; Εγώ έβλεπα μόνο κοινά κλεφτρόνια γύρω μου. (Διαβάστε αν θέλετε και τα σχετικά κείμενα του νεφέλικα και του inlovewithlife.)
Για λόγους που δεν καταλαβαίνω, η πορεία αντί να κινηθεί προς τη Βουλή, κατευθύνθηκε προς την Ομόνοια, με στόχο να στρίψει στη Σταδίου και να την διασχίσει μέχρι το Σύνταγμα. Χοντρό λάθος όπως αποδείχθηκε, γιατί εξαιτίας των κουκουλοφόρων η Ομόνοια θύμιζε Ρωμαϊκή αρένα. Το δικό μας τμήμα της πορείας δεν έφτασε ποτέ εκεί. Μόλις έστριψε η κεφαλή της νεολαίας του Συνασπισμού προς τη Σταδίου, η πορεία κόπηκε στα δύο από την μαζική ρίψη δακρυγόνων και μολότωφ. Έντρομα τα παιδιά που βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή (άπειρα από τέτοιες καταστάσεις στην πλειοψηφία τους) βλέποντας μπροστά τους την κόλαση, γύρισαν προς τα πίσω. Έσπρωχναν αυτοί από μπροστά, έσπρωχναν οι άλλοι από πίσω, κι εμείς στη μέση κοντεύαμε να συνθλιβούμε. Από τύχη δεν θρηνήσαμε νεκρούς εκείνη την ώρα. Αν οι μπάτσοι είχαν κάνει έφοδο, θα είχαμε ποδοπατηθεί.
Αφού τελικά καταφέραμε να συνεννοηθούμε, γυρίσαμε όλοι προς τα πίσω, μέχρι την Κοραή, όπου σταματήσαμε γιατί δεν ξέραμε πλέον προς τα πού να πάμε. Να προσπαθήσουμε να βγούμε στη Σταδίου; Δεν είχαμε ιδέα τι γίνεται προς τα εκεί. Να πάμε προς Σύνταγμα; Δεν έμοιαζε καλή ιδέα. Να φύγουμε προς Ακαδημίας; Όπου και να κοιτούσαμε βλέπαμε κουκουλοφόρους-τραμπούκους να σπάνε και να καίνε. Κατά κάποιο τρόπο ήμασταν περικυκλωμένοι. Ο κόσμος άρχισε να διαλύεται. Κάποια στιγμή φύγαμε κι εμείς προς Κολωνάκι για να πάμε να πάρουμε το μετρό. Στο δρόμο συναντήσαμε διάσπαρτες ομάδες βάνδαλων, να στήνουν οδοφράγματα και να ρημάζουν ό,τι έβρισκαν μπροστά τους. Οι περισσότεροι από αυτούς δεν μιλούσαν καν Ελληνικά. Μια παρέα μάλιστα προσπάθησε να σπάσει την πόρτα ενός γκαράζ, απέτυχε, μετά έβαλε στόχο την κάμερα, απέτυχε πάλι και στο τέλος επιτέθηκε στο διπλανό βιβλιοπωλείο. Εκεί (επιτέλους) κατάφεραν να σπάσουν κάτι και ευχαριστημένοι έφυγαν, αφού τους έβαλαν τις φωνές και ορισμένοι κάτοικοι (πλιάτσικο στα βιβλία δεν έγινε).
Περνώντας από την πλατεία Κολωνακίου, είδαμε σε μια τηλεόραση τον Τσίπρα να δηλώνει στο MEGA ότι ο Συνασπισμός (ή ο ΣΥΡΙΖΑ, θα σας γελάσω) περιφρούρησε την πορεία του. Ε, εκεί χρειάστηκε να με κρατήσουν οι άλλοι για να μην μπω στο μαγαζί και κάνω την τηλεόραση θρύψαλα... (Αλέξη, εμείς προφανώς ήμασταν οι "φτωχοί συγγενείς", ε;) Τέλος πάντων, φτάσαμε στο μετρό, μπήκαμε στο τραίνο και γύρισα σπίτι νιώθοντας μια απέραντη απογοήτευση.
Το Μεγάλο μας Τσίρκο
Στο σπίτι λοιπόν άνοιξα την τηλεόραση. (Αυτό λέγεται μαζοχισμός.) Όσο περνούσε η ώρα δεν πίστευα στα μάτια μου και στα αυτιά μου. Από τη μια η αστυνομία, ανύπαρκτη, ανοργάνωτη, ακέφαλη - η Αθήνα ανοχύρωτη πόλη. Είδα και σε πλάνα το δεντρο-λαμπάδα. Πώς είναι δυνατόν η αστυνομία να μην μπορεί να προστατέψει ούτε την πλατεία Συντάγματος; Από την άλλη, οι υπερβολές των καναλιών που περιέγραφαν τους ταραξίες ως κουκουλοφόρους, διαδηλωτές, αναρχικούς, αντιεξουσιαστές, ό,τι ήθελε ο καθένας. Το τι μπούρδες ακούστηκαν στην τηλεόραση την Δευτέρα το βράδυ (αλλά και την Τρίτη και σήμερα και αύριο) δεν λέγεται... Πάντως σε ένα συμφωνούσαν όλοι: Κυβέρνηση στην χώρα εκείνες τις ώρες δεν υπήρχε (όχι ότι υπάρχει τις υπόλοιπες, αλλά τώρα είναι εμφανές). Ανενόχλητοι οι "κουκουλοφόροι" διέσχιζαν την πόλη κι από όπου περνούσαν έσπερναν τον τρόμο.
Το μεγάλο πανηγύρι όμως έγινε την Τρίτη. Και ξεκινάω με την κ. Πιπιλή που είναι και βουλευτής τρομάρα της. Χρησιμοποίησε όλες τις κλισέ ατάκες: "τη μια θέλετε να φύγουν οι αστυνομικοί, την άλλη λέτε "πού βρίσκεται η αστυνομία;", αποφασίστε τι θέλετε τέλος πάντων!" Δηλαδή κ. Πιπιλή, ανάμεσα στους πυροβολισμούς, το ξύλο και τα δακρυγόνα, και στην πλήρη απουσία της αστυνομίας, μέση λύση δεν υπάρχει; Τόσα χρόνια πώς τα κατάφερναν; Στις 17/11 γιατί είχαν βγάλει 8.000 αστυνομικούς στο δρόμο; Γιατί στα γήπεδα πάνε περισσότερες διμοιρίες από ό,τι αυτές τις μέρες στο Σύνταγμα; Αλλά ξέρω, πάλι οι άλλοι φταίνε, ποτέ εσείς. Ξεφτίλα πια!
Οι δημοσιογράφοι από την άλλη να λένε για άλλη μια φορά ό,τι μαλακία τους κατέβει. Φωτεινή εξαίρεση η Ελληνοφρένεια στον ΣΚΑΪ. Ειδικά την Τρίτη το βράδυ, τα έκτακτα δελτία των MEGA, ALPHA, ANT1 τράβαγαν τόσο τα γεγονότα από τα μαλλιά στην προσπάθεια τους να ρίξουν την κυβέρνηση, που σε έπιανε απλά αηδία.
Η αστυνομία έδωσε και πάλι ρέστα. Έδειρε πάλι 15χρονα αγόρια και κορίτσια (στη συνηθισμένη αναλογία, 5 εναντίον ενός) και συνέλαβε στην τύχη όποιον δεν μπορούσε να απομακρυνθεί. (Μέχρι και έναν ποδηλάτη που περνούσε εκείνη την ώρα...) Το κερασάσκι στην τούρτα όμως ήταν η παρουσία ΜΑΤατζήδων λίγο πιο πέρα από την Εκκλησία που γινόταν η κηδεία του μικρού Αλέξη. Ποιος "εγκέφαλος" σκέφτηκε άραγε ότι αυτό ήταν καλή ιδέα;
Όσο για το επεισόδιο με τους Ζητάδες, η στάση της ηγεσίας της Ελληνικής Αστυνομίας δείχνει γιατί γίνονται όλα όσα γίνονται ακόμα. Αρχικά δηλώνει ότι "τσίριξαν τα φρένα του τραμ" (ε?). Βγαίνει το βίντεο με τον ένα πυροβολισμό, ανασκευάζουν και λένε ότι πυροβόλησε ένας (1!) Ζητάς μια (1!) φορά. Από εκείνη την ώρα έχουμε δει τουλάχιστον μια δεκαριά (10!) κάλυκες στα χέρια των κατοίκων και ένα βίντεο με δεκαπέντε (15!) πυροβολισμούς. Σιωπή από την ΕΛ.ΑΣ. Δεν έχουν καταλάβει τίποτα ρε πούστη μου; Ούτε τώρα, μετά από όσα έγιναν, δεν μπορούν για μια φορά να πουν την αλήθεια; Ποιος τους εμπιστεύεται πλέον; Διάβασα πριν λίγο ότι η σφαίρα που χτύπησε τον μικρό Αλέξη εξοστρακίστηκε. Ναι ε; Και ποιος περιμένετε να σας πιστέψει; Εγώ πάντως όχι.
Ελληνική Δικαιοσύνη. Τη Δευτέρα, την ώρα της πορείας, ο εισαγγελέας στην δίκη των αστυνομικών που έδειραν τον Κύπριο φοιτητή τους έριξε στα μαλακά. (Η ζαρντινιέρα όμως πάει για ισόβια.) Η πορεία προδιαγεγραμμένη: Κάποιες (μικρές) ποινές πρωτόδικα και αθώωση στο εφετείο. Η (διαβρωμένη και διεφθαρμένη) δικαιοσύνη ήταν η τελευταία ελπίδα. Μετά από αυτό ποιος περιμένει ότι θα τιμωρηθεί ποτέ ο εκτελεστής του Αλέξη; Ποιος πιστεύει ότι θα σταματήσει η αστυνομική ασυδοσία και η βία;
Στον αντίποδα όλων αυτών, έχεις τον Γιώργο Παπανδρέου να βγαίνει στις τηλεοράσεις και να κάνει δηλώσεις από μια "ειρηνική συγκέντρωση" με κεριά στη μνήμη του Αλέξη στο Περιστέρι. Τι σόι αισχρό επικοινωνιακό τρικ είναι αυτό; Αναρωτιέμαι ειλικρινά, έψαξαν τον χάρτη της Αθήνας, είπαν "πού δεν γίνονται επεισόδια; α, στο Περιστέρι" και μαζέψαν κόσμο και κάμερες εκεί; Αηδία...
Όσο για την Αριστερά, τρελή απογοήτευση. Η κ. Παπαρήγα να προσπαθεί να συνδέσει τον ΣΥΡΙΖΑ με τους κουκουλοφόρους (ναι Αλέκα, αυτό είναι το βασικό πρόβλημα της χώρας), λες και έχει να κερδίσει τίποτα ο ΣΥΡΙΖΑ από όλη αυτήν την κατάσταση. Ο Καραμανλής κερδίζει (λιγότεροι πολίτες στις διαδηλώσεις, περισσότερη καταστολή, συσπείρωση συντηρητικών ψηφοφόρων κλπ), ο Καρατζαφέρης (αυτός κι αν κερδίζει) έχει βγάλει τους ακροδεξιούς στο δρόμο ως αγανακτισμένους πολίτες, ο Παπανδρέου εισπράττει την αγανάκτηση του κόσμου από την ανικανότητα της κυβέρνησης και η Παπαρήγα με τον διαχωρισμό του ΚΚΕ από οποιαδήποτε συνολική διαμαρτυρία των πολιτών αποφεύγει τις κακοτοπιές.
Ο ΣΥΡΙΖΑ τι κερδίζει; Τίποτα. Κι όμως αντί να πάρει μια 100% ξεκάθαρη στάση απέναντι στα επεισόδια, καταδικάζει την "τυφλή βια", αλλά όχι τη βία στο σύνολό της. Η Νεολαία Συνασπισμού στην ιστοσελίδα της γράφει "μην κρατάς το θυμό σου" ή κάτι παρόμοιο. Ωραία, και τι με προτρέπεις λοιπόν να κάνω; Να βγω και να διαδηλώσω ή να βγω και να τα σπάσω; Η (σωστή) πολιτική δεν είναι να δίνεις χρησμούς σαν την Πυθία, και ό,τι καταλάβει ο καθένας! Έλεος πια! Τσαντίζομαι γιατί είναι η δεύτερη φορά τα τελευταία χρόνια που ο ΣΥΡΙΖΑ αδυνατεί να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων που ο κόσμος απαιτεί. Κατανοούμε ότι πρόκειται για ένα κοινωνικό φαινόμενο που πρέπει να αντιμετωπιστεί σοβαρά και όχι με κρατική βία και καταστολή, αλλά μήπως θα έπρεπε να προσπαθήσουμε να δώσουμε μια λύση αντί να ρίχνουμε λάδι στη φωτιά; Και σε τελική ανάλυση, διαδήλωση και διαμαρτυρία έχουμε το πρωί, το βράδυ έχουμε πλιάτσικο. Ας κάνουμε έστω αυτόν τον υποτυπώδη διαχωρισμό!
Συμπεράσματα
Τέλος πάντων, για να ηρεμήσω και λίγο, μέσα από όλο αυτό το χάος έβγαλα και μερικά χρήσιμα για μένα συμπεράσματα.
1. Οι ομάδες των κουκουλοφόρων αποτελούνται σε μεγάλο βαθμό (αν όχι στην πλειοψηφία τους) από αλλοδαπούς (και Έλληνες) κακοποιούς. Εγώ τουλάχιστον αυτούς είδα στο δρόμο. Είδα βέβαια και την άλλη κατηγορία, αυτών που έβγαλαν τη μάσκα, μπήκαν στο SUV τους και έφυγαν. Υπάρχει και η τρίτη ομάδα, αυτή που συνεργάζεται με τους αστυνομικούς (δείτε τις φωτογραφίες εδώ, εδώ και εδώ). Τώρα, αν κάπου εκεί γύρω ήταν και κάποιοι αναρχικοί και αντιεξουσιαστές, ήταν σίγουρα η μειοψηφία.
2. Προς την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ: Αν δεν μπορείς να περιφρουρήσεις την πορεία που διοργανώνεις στο σύνολό της, μην την κάνεις τη ρημάδα!
3. Από πέρυσι φωνάζω ότι η τωρινή κυβέρνηση είναι όχι απλά ανίκανη, αλλά και επικίνδυνη. Παρόλα αυτά, συνεχίζω να εκπλήσσομαι για το πόσο χαμηλά μπορεί να φτάσει. Πόσο έχουμε ακόμα για τον πάτο;
4. Το μόνο υγιές κομμάτι της κοινωνίας που βγήκε στους δρόμους αυτές τις μέρες ήταν οι μαθητές τη Δευτέρα το πρωί (άντε και την Τρίτη). Αν για κάποιο λόγο θα έπρεπε να πέσει η κυβέρνηση είναι για αυτούς. Μπορεί αυτή τη φορά να μην ήταν αρκετοί, αλλά θα έρθει η ώρα που τα 15χρονα θα μας τσακίσουν όλους - και θα έχουν δίκιο.
5. Η συμμετοχή του απλού κόσμου στην κηδεία του μικρού Αλέξη ήταν εντυπωσιακή και συγκινητική. Κι ένα τεράστιο "ΓΙΑΤΙ;" στα μάτια όλων.
Άντε να δούμε τι θα γίνει και σήμερα...
Γεράσιμος
Υ.Γ.1 Δείτε στο TV Χωρίς Σύνορα, το σχετικό ντοκυμαντέρ του Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα για την αστυνομική βία. Δίνει απαντήσεις σε αρκετά "γιατί":
Ορισμένα μεμονωμένα περιστατικά
Υ.Γ.2 Διαβάστε επίσης τα άρθρα του Νίκου Ρούσση και του Βένιου Αγγελόπουλου στην Ελευθεροτυπία της Τρίτης:
Κάθε άτομο έχει το δικαίωμα της ζωής και της οργής
Δεκαπεντάχρονος νεκρός, μεμονωμένο γεγονός
Υ.Γ.3 Διαβάστε και τα άρθρα του Στέλιου Κούλογλου:
Η σπίθα που έβαλε φωτιά στο βάλτο
Η τύχη της χώρας είναι θέμα ...τύχης
Υ.Γ.4 Τέλος, διαβάστε το κείμενο του Αλέκου Μάρκελλου για τις πλαστικές σφαίρες και του Νεφέλικα για την σύγκριση με μια εναλλακτική πραγματικότητα. Και βέβαια μια εξαιρετική παρατήρηση-αναφορά του Γιώργου Μαργαρίτη στο τι συμβαίνει σήμερα.
8.12.08
Μια σφαίρα στην καρδιά
(...που ξεχυλίζει το ποτήρι, που γίνεται ποτάμι, που γίνεται θάλασσα)
Σαν τις κατσαρίδες
Για τη δολοφονία του Αλέξη έμαθα την Κυριακή το πρωί. Μετά το πρώτο σοκ, η συμμετοχή στη διαδήλωση ήταν αυτονόητη για μένα. Φτάνοντας στο Πολυτεχνείο, δύο πράγματα ήταν ξεκάθαρα. Πρώτον τα χημικά που είχαν ρίξει τα ΜΑΤ το Σάββατο ακόμα προκαλούσαν ασφυξία. Δεύτερον ο παλμός του συγκεντρωμένου κόσμου ήταν πιο δυνατός από οποιαδήποτε άλλη διαδήλωση τον τελευταίο καιρό. Ο κόσμος ήταν θυμωμένος και ανάστατος. Είχε μαζευτεί για να διαδηλώσει δυναμικά, αλλά ειρηνικά.
Λίγο μετά τις 14:00 η πορεία ξεκίνησε. Δεν είχαμε προλάβει να κάνουμε τα πρώτα μέτρα στην Αλεξάνδρας, όταν αριστερά μας και δεξιά μας εμφανίστηκαν 2 μεγάλες ομάδες κουκουλοφόρων βανδάλων, οι οποίοι άρχισαν να σπάνε ό,τι έβρισκαν μπροστά τους. Στάσεις, πινακίδες, τζαμαρίες, ό,τι ήταν γυάλινο ήταν στόχος. (Αν και ήταν λίγο επιλεκτικοί σε ό,τι αφορά τα αυτοκίνητα.) Έβαλαν φωτιά σε όλες τις αντιπροσωπείες αυτοκινήτων που βρέθηκαν στο δρόμο τους. Ξήλωσαν κομμάτια μαρμάρου από τα πεζοδρόμια για να τα χρησιμοποιήσουν για πολεμοφόδια. Αστυνομικοί δεν υπήρχαν. Οι βάρβαροι αυτοί δεν είχαν έρθει για να διαδηλώσουν ή να συγκρουστούν με την αστυνομία. Είχαν έρθει για να τα σπάσουν.
Ουσιαστικά αυτή ήταν και η αρχή του τέλους της πορείας. Ο μεγάλος αριθμός των βανδάλων δημιούργησε ένα αίσθημα ανασφάλειας στους διαδηλωτές. Η κεφαλή της πορείας σε μια κίνηση "πανικού" επιτάχυνε για να απομακρυνθεί, με αποτέλεσμα να αποκοπεί από τους υπόλοιπους. Εκείνη την ώρα άρχισαν να πέφτουν και τα πρώτα χημικά (αναμενόμενο). Πάνω στην αναμπουμπούλα, συνειδητοποίησα ότι βρισκόμουν στο μπλοκ στο τέλος της κεφαλής και αναγκαστικά προχώρησα μπροστά.
Όσο προχωρούσαμε, τόσο πιο αποπνικτική γινόταν η ατμόσφαιρα. Πλέον τα χημικά έπεφταν και προστά και πίσω μας, ενώ ένα σύννεφο καπνού από τα φλεγόμενα κτίρια περιόριζε την ορατότητά μας. Το κάψιμο στο λαιμό ήταν ανυπόφορο. Τα μάτια έτσουζαν και δάκρυζαν διαρκώς. Αυτό με το οποίο μας ψέκαζαν θύμιζε περισσότερο κατσαριδοκτόνο παρά δακρυγόνο. Κι εμείς σαν κατσαρίδες προσπαθούσαμε να αναπνεύσουμε. Κάποια στιγμή δεν αντέξαμε άλλο, η ατμόσφαιρα δεν ήταν βιώσιμη, και όλο το μπλοκ στο οποίο βρισκόμασταν, βγήκε από την πορεία. Ζαλισμένος, με το ζόρι περπάτησα μέχρι το επόμενο στενό, όπου ξαναβρήκα σιγά σιγά την αναπνοή μου.
Μόλις συνήλθαμε, προχωρήσαμε από τα παράλληλα στενά προς τη ΓΑΔΑ, με στόχο αν μπορέσουμε κάποια στιγμή να ξαναμπούμε στην πορεία. Στα κάθετα στενά βλέπαμε τι γινόταν στην Αλεξάνδρας. Στην αρχή βλέπαμε 1-2 μπλοκ να συνεχίζουν να προχωράνε (ήρωες). Λίγο μετά είδαμε τις συμπλοκές ΜΑΤ-κουκουλοφόρων. Αργότερα προσπεράσαμε και τα ΜΑΤ και φτάνοντας στον Άρειο Πάγο, βλέποντας ότι η Αλεξάνδρας ήταν άδεια και ένα μπλοκ διαδηλωτών να κινείται, ξαναμπήκαμε στην πορεία.
Είχαμε φτάσει στο τέρμα. Μπροστά μας κλούβες και διμοιρίες των ΜΑΤ. Στα στενά δεξιά και αριστερά, πάλι ΜΑΤ. Πίσω μας, ένας γκρι-μαύρος καπνός είχε καλύψει τα πάντα και από μέσα ξεπρόβαλαν μόνο διμοιρίες των ΜΑΤ. Παραπίσω δεν φαινόταν τίποτα. Πάντως δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι ένα έμβιο ον θα μπορούσε να αναπνεύσει εκεί μέσα. Εμείς ήμασταν περίπου 400 άτομα, φανερά καταβεβλημένα που είπαμε κάποια συνθήματα, με όση φωνή μας είχε απομείνει (και το ότι αναπνέαμε φυσιολογικά πολύ ήταν). Φύγαμε λίγο πριν κλείσει γύρω μας ο αστυνομικός κλοιός και ενώ από τον ασύρματο δινόταν το σήμα για γενική αντεπίθεση.
Επεισόδια
Πραγματικά στενοχωριέμαι που για άλλη μια φορά, μια ειρηνική διαδήλωση μετατράπηκε σε "παιχνίδι" ανάμεσα στα ΜΑΤ και τους κουκουλοφόρους. Στενοχωριέμαι ακόμα περισσότερο που αυτοί οι βάνδαλοι διέλυσαν -εκτός από τους στάνταρ στόχους (τράπεζες, πολυεθνικές, ακριβά αυτοκίνητα)- και τις επιχειρήσεις απλών ανθρώπων που δεν έφταιγαν σε τίποτα. Αν και οι περισσότερες από αυτές τις καταστροφές δεν είχαν σχέση με τη διαδήλωση και έγιναν αργότερα, το αποτέλεσμα παραμένει το ίδιο. Όπως λέει κι ο Στάθης στο Ναυτίλο σήμερα:
"Και πήρε η φωτιά παραμάζωμα, τον εμποράκο, τον μεροκαματιάρη, τον γείτονα, τον ψιλικατζή -αυτοί φταίνε; Τράπεζα είναι ο μπακάλης ή ο παιχνιδάς και του ρημάζεις τον κόπο;
Από πού παίρνεις το δικαίωμα για βία δίχως στόχο;"
Όπως και να έχει όμως υπεύθυνος για όλα αυτά δεν είναι άλλος από τον ειδικό φρουρό που εκτέλεσε εν ψυχρώ το παιδί. Δείτε τη φωτογραφία του ενός και του άλλου και κρίνετε από μόνοι σας τι λόγο μπορεί να είχε για μια τέτοια πράξη.
Γράφει ο Γιάννης Τριάντης σήμερα στον Τύπο των ήλων:
"Ούτε μαφιόζος δεν σηκώνει πιστόλι σε 15χρονο. Μονάχα ένα προγραμματισμένο ρομπότ ή ένας άνθρωπος στο όριο της αποκτήνωσης βάζει στη θαλάμη του μυαλού και της ψυχής του μια σφαίρα που έχει στόχο ένα παιδί..."
Ηθικός αυτουργός των πρόσφατων γεγονότων είναι ο πρώην υπουργός Δημόσιας Τάξης Βύρων Πολύδωρας, στου οποίου τις μέρες η ασυδοσία και η ατιμωρησία των αστυνομικών οργάνων έφτασε στα σημερινά επίπεδα. Πλέον όμως, ευθύνη έχουν κι άλλοι. Αντιγράφωντας πάλι τον Τριάντη:
"Το ελάχιστο και αυτονόητο έπραξαν οι Παυλόπουλος - Χηνοφώτης. Ενδεχομένως να ήταν για τα μάτια του κόσμου η υποβολή παραιτήσεως. Ομως αυτό παραπέμπει σε δίκη προθέσεων. Επομένως, η ευθύνη μετατοπίζεται καθ' ολοκληρίαν στον πρωθυπουργό, ο οποίος δεν έκανε δεκτές τις παραιτήσεις."
Αυτά για την ώρα.
Γεράσιμος
Υ.Γ.1 Διαβάστε τις αναλύσεις του Στέλιου Κούλογλου για τα γεγονότα του Σαββατοκύριακου στη σελίδα του TV χωρίς Σύνορα (το οποίο θα άξιζε μιας καλύτερης πρώτης παρουσίασης, αλλά για την ώρα θα πρέπει να περιμένει):
Η είδηση ενός προαναγγελθέντος θανάτου
Από το στρατηγό άνεμο στο στρατηγό χρόνο
Υ.Γ.2 Επίσης, ακούστε το ηχητικό ντοκουμέντο από τον Alpha Radio, που περιγράφει το σε ποιους επιτέθηκαν τελικά τα ΜΑΤ κατά το τέλος της πορείας της Κυριακής:
Κι άλλη μεμονωμένη ζαρντινιέρα…
Σαν τις κατσαρίδες
Για τη δολοφονία του Αλέξη έμαθα την Κυριακή το πρωί. Μετά το πρώτο σοκ, η συμμετοχή στη διαδήλωση ήταν αυτονόητη για μένα. Φτάνοντας στο Πολυτεχνείο, δύο πράγματα ήταν ξεκάθαρα. Πρώτον τα χημικά που είχαν ρίξει τα ΜΑΤ το Σάββατο ακόμα προκαλούσαν ασφυξία. Δεύτερον ο παλμός του συγκεντρωμένου κόσμου ήταν πιο δυνατός από οποιαδήποτε άλλη διαδήλωση τον τελευταίο καιρό. Ο κόσμος ήταν θυμωμένος και ανάστατος. Είχε μαζευτεί για να διαδηλώσει δυναμικά, αλλά ειρηνικά.
Λίγο μετά τις 14:00 η πορεία ξεκίνησε. Δεν είχαμε προλάβει να κάνουμε τα πρώτα μέτρα στην Αλεξάνδρας, όταν αριστερά μας και δεξιά μας εμφανίστηκαν 2 μεγάλες ομάδες κουκουλοφόρων βανδάλων, οι οποίοι άρχισαν να σπάνε ό,τι έβρισκαν μπροστά τους. Στάσεις, πινακίδες, τζαμαρίες, ό,τι ήταν γυάλινο ήταν στόχος. (Αν και ήταν λίγο επιλεκτικοί σε ό,τι αφορά τα αυτοκίνητα.) Έβαλαν φωτιά σε όλες τις αντιπροσωπείες αυτοκινήτων που βρέθηκαν στο δρόμο τους. Ξήλωσαν κομμάτια μαρμάρου από τα πεζοδρόμια για να τα χρησιμοποιήσουν για πολεμοφόδια. Αστυνομικοί δεν υπήρχαν. Οι βάρβαροι αυτοί δεν είχαν έρθει για να διαδηλώσουν ή να συγκρουστούν με την αστυνομία. Είχαν έρθει για να τα σπάσουν.
Ουσιαστικά αυτή ήταν και η αρχή του τέλους της πορείας. Ο μεγάλος αριθμός των βανδάλων δημιούργησε ένα αίσθημα ανασφάλειας στους διαδηλωτές. Η κεφαλή της πορείας σε μια κίνηση "πανικού" επιτάχυνε για να απομακρυνθεί, με αποτέλεσμα να αποκοπεί από τους υπόλοιπους. Εκείνη την ώρα άρχισαν να πέφτουν και τα πρώτα χημικά (αναμενόμενο). Πάνω στην αναμπουμπούλα, συνειδητοποίησα ότι βρισκόμουν στο μπλοκ στο τέλος της κεφαλής και αναγκαστικά προχώρησα μπροστά.
Όσο προχωρούσαμε, τόσο πιο αποπνικτική γινόταν η ατμόσφαιρα. Πλέον τα χημικά έπεφταν και προστά και πίσω μας, ενώ ένα σύννεφο καπνού από τα φλεγόμενα κτίρια περιόριζε την ορατότητά μας. Το κάψιμο στο λαιμό ήταν ανυπόφορο. Τα μάτια έτσουζαν και δάκρυζαν διαρκώς. Αυτό με το οποίο μας ψέκαζαν θύμιζε περισσότερο κατσαριδοκτόνο παρά δακρυγόνο. Κι εμείς σαν κατσαρίδες προσπαθούσαμε να αναπνεύσουμε. Κάποια στιγμή δεν αντέξαμε άλλο, η ατμόσφαιρα δεν ήταν βιώσιμη, και όλο το μπλοκ στο οποίο βρισκόμασταν, βγήκε από την πορεία. Ζαλισμένος, με το ζόρι περπάτησα μέχρι το επόμενο στενό, όπου ξαναβρήκα σιγά σιγά την αναπνοή μου.
Μόλις συνήλθαμε, προχωρήσαμε από τα παράλληλα στενά προς τη ΓΑΔΑ, με στόχο αν μπορέσουμε κάποια στιγμή να ξαναμπούμε στην πορεία. Στα κάθετα στενά βλέπαμε τι γινόταν στην Αλεξάνδρας. Στην αρχή βλέπαμε 1-2 μπλοκ να συνεχίζουν να προχωράνε (ήρωες). Λίγο μετά είδαμε τις συμπλοκές ΜΑΤ-κουκουλοφόρων. Αργότερα προσπεράσαμε και τα ΜΑΤ και φτάνοντας στον Άρειο Πάγο, βλέποντας ότι η Αλεξάνδρας ήταν άδεια και ένα μπλοκ διαδηλωτών να κινείται, ξαναμπήκαμε στην πορεία.
Είχαμε φτάσει στο τέρμα. Μπροστά μας κλούβες και διμοιρίες των ΜΑΤ. Στα στενά δεξιά και αριστερά, πάλι ΜΑΤ. Πίσω μας, ένας γκρι-μαύρος καπνός είχε καλύψει τα πάντα και από μέσα ξεπρόβαλαν μόνο διμοιρίες των ΜΑΤ. Παραπίσω δεν φαινόταν τίποτα. Πάντως δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι ένα έμβιο ον θα μπορούσε να αναπνεύσει εκεί μέσα. Εμείς ήμασταν περίπου 400 άτομα, φανερά καταβεβλημένα που είπαμε κάποια συνθήματα, με όση φωνή μας είχε απομείνει (και το ότι αναπνέαμε φυσιολογικά πολύ ήταν). Φύγαμε λίγο πριν κλείσει γύρω μας ο αστυνομικός κλοιός και ενώ από τον ασύρματο δινόταν το σήμα για γενική αντεπίθεση.
Επεισόδια
Πραγματικά στενοχωριέμαι που για άλλη μια φορά, μια ειρηνική διαδήλωση μετατράπηκε σε "παιχνίδι" ανάμεσα στα ΜΑΤ και τους κουκουλοφόρους. Στενοχωριέμαι ακόμα περισσότερο που αυτοί οι βάνδαλοι διέλυσαν -εκτός από τους στάνταρ στόχους (τράπεζες, πολυεθνικές, ακριβά αυτοκίνητα)- και τις επιχειρήσεις απλών ανθρώπων που δεν έφταιγαν σε τίποτα. Αν και οι περισσότερες από αυτές τις καταστροφές δεν είχαν σχέση με τη διαδήλωση και έγιναν αργότερα, το αποτέλεσμα παραμένει το ίδιο. Όπως λέει κι ο Στάθης στο Ναυτίλο σήμερα:
"Και πήρε η φωτιά παραμάζωμα, τον εμποράκο, τον μεροκαματιάρη, τον γείτονα, τον ψιλικατζή -αυτοί φταίνε; Τράπεζα είναι ο μπακάλης ή ο παιχνιδάς και του ρημάζεις τον κόπο;
Από πού παίρνεις το δικαίωμα για βία δίχως στόχο;"
Όπως και να έχει όμως υπεύθυνος για όλα αυτά δεν είναι άλλος από τον ειδικό φρουρό που εκτέλεσε εν ψυχρώ το παιδί. Δείτε τη φωτογραφία του ενός και του άλλου και κρίνετε από μόνοι σας τι λόγο μπορεί να είχε για μια τέτοια πράξη.
Γράφει ο Γιάννης Τριάντης σήμερα στον Τύπο των ήλων:
"Ούτε μαφιόζος δεν σηκώνει πιστόλι σε 15χρονο. Μονάχα ένα προγραμματισμένο ρομπότ ή ένας άνθρωπος στο όριο της αποκτήνωσης βάζει στη θαλάμη του μυαλού και της ψυχής του μια σφαίρα που έχει στόχο ένα παιδί..."
Ηθικός αυτουργός των πρόσφατων γεγονότων είναι ο πρώην υπουργός Δημόσιας Τάξης Βύρων Πολύδωρας, στου οποίου τις μέρες η ασυδοσία και η ατιμωρησία των αστυνομικών οργάνων έφτασε στα σημερινά επίπεδα. Πλέον όμως, ευθύνη έχουν κι άλλοι. Αντιγράφωντας πάλι τον Τριάντη:
"Το ελάχιστο και αυτονόητο έπραξαν οι Παυλόπουλος - Χηνοφώτης. Ενδεχομένως να ήταν για τα μάτια του κόσμου η υποβολή παραιτήσεως. Ομως αυτό παραπέμπει σε δίκη προθέσεων. Επομένως, η ευθύνη μετατοπίζεται καθ' ολοκληρίαν στον πρωθυπουργό, ο οποίος δεν έκανε δεκτές τις παραιτήσεις."
Αυτά για την ώρα.
Γεράσιμος
Υ.Γ.1 Διαβάστε τις αναλύσεις του Στέλιου Κούλογλου για τα γεγονότα του Σαββατοκύριακου στη σελίδα του TV χωρίς Σύνορα (το οποίο θα άξιζε μιας καλύτερης πρώτης παρουσίασης, αλλά για την ώρα θα πρέπει να περιμένει):
Η είδηση ενός προαναγγελθέντος θανάτου
Από το στρατηγό άνεμο στο στρατηγό χρόνο
Υ.Γ.2 Επίσης, ακούστε το ηχητικό ντοκουμέντο από τον Alpha Radio, που περιγράφει το σε ποιους επιτέθηκαν τελικά τα ΜΑΤ κατά το τέλος της πορείας της Κυριακής:
Κι άλλη μεμονωμένη ζαρντινιέρα…
5.12.08
Η Greenpeace σας περιμένει στο Σύνταγμα
Δεκέμβριος 05, 2008
Σε ολόκληρο τον κόσμο θα γίνουν εκδηλώσεις με στόχο να δείξουμε όλοι εμείς πως απαιτούμε από τους πολιτικούς μας να αναλάβουν δράση τώρα! Αυτές τις μέρες, διεξάγεται, στο Πόζναν της Πολωνίας, η συνδιάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών για τις Κλιματικές Αλλαγές.
Πάρτε κι εσείς μέρος στην Ημέρα Δράσης ενάντια στις κλιματικές αλλαγές!
Τι μπορείτε να κάνετε:
- Αν μένετε στην Αττική, ελάτε στο Σύνταγμα το Σάββατο 6 Δεκεμβρίου στις 12 η ώρα και ενώστε τη φωνή σας με οργανώσεις, φορείς και πολίτες που θα βρεθούν εκεί. Η Greenpeace θα ενημερώσει τους πολίτες για την εξοικονόμηση ενέργειας ώστε να αναλάβουν και ουσιαστικά δράση για το κλίμα, όλο το χρόνο.
- Αν μένετε εκτός Αττικής, μπορείτε να μπείτε το www.stopclimatechange.gr για να μάθετε περισσότερα για τις κλιματικές αλλαγές και την εξοικονόμηση ενέργειας για να πάρετε ουσιαστικό μέρος στις δράσεις για τις κλιματικές αλλαγές. Aνεβάστε μια φωτογραφία σας και πάρτε μέρος στη δράση που κάνουν χιλιάδες άνθρωποι σε όλο τον κόσμο για να πούμε στους ηγέτες μας πως τους παρακολουθούμε. Εμείς θα προβάλουμε τις φωτογραφίες στη συνδιάσκεψη του ΟΗΕ για τις κλιματικές αλλαγές που διεξάγεται αυτές τις μέρες στο Πόζναν. Πρέπει να πούμε στους ηγέτες μας πως απαιτούμε να πάρουν τα απαραίτητα μέτρα για να μας προστατεύουν από τις κλιματικές αλλαγές.
3.12.08
Άμοιρη Ασία
(Καλό μήνα)
Το σημερινό post είναι αφιερωμένο στην φίλη μου την Όλγα, φωτογράφο, που ταξιδεύει διαρκώς σε όλο τον κόσμο. Τα τελευταία χρόνια έχει μια ιδιαίτερη προτίμηση στην Ασία, και ειδικά στη Βιρμανία. Ωραία και καλά όλα αυτά, αν δεν υπήρχε και κάτι άλλο: Από όποια χώρα της Ασίας περνάει, ακολουθεί η καταστροφή.
Πρώτη παθούσα η Βιρμανία.
Πρόπερσι, αφού έφυγε από τη χώρα, ξέσπασε η "εξέγερση" των μοναχών, με διαδηλώσεις, συλλήψεις, εκτελέσεις, χαμός γενικότερα.
Πέρυσι, αφού έφυγε πάλι η Όλγα, η χώρα πνίγηκε στη βροχή, ολόκληρες επαρχίες πλημμύρισαν, χιλιάδες άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους ή τις περιουσίες τους.
(Βέβαια, θα μπορούσε κανείς να πει ότι όλα αυτά είναι απλά εκδηλώσεις διαμαρτυρίας -τη μια των ανθρώπων, την άλλη της φύσης- για την αποχώρηση της Όλγας από τη χώρα.)
Πέρυσι, επίσης, μετά την επίσκεψή της στην Κίνα έγινε ο μεγάλος σεισμός που ισοπέδωσε την επάρχία Σε Τσουάν (ή κάπως έτσι) και πάλι χιλιάδες άνθρωποι πέθαναν ή έχασαν τις περιουσίες τους. (Κανονικά ο σεισμός θα έπρεπε να γίνει με το που έφτασε, όχι μετά.)
Αυτή τη φορά όμως, η αναταραχή την πρόλαβε. Εδώ και μια εβδομάδα (πάνω-κάτω), η Όλγα είναι αποκλεισμένη στο Βιετνάμ και περιμένει να ανοίξουν ξανά τα αεροδρόμια της Ταϋλάνδης για να συνεχίσει το ταξίδι της.
(Να θυμηθώ να τη ρωτήσω αν πέρασε και από την Ινδία προηγουμένως.)
Είναι πολύ πιθανό ότι στο άμεσο μέλλον οι Ασιατικές χώρες θα της απαγορεύσουν την είσοδο γιατί πόσες καταστροφες και εξεγέρσεις να αντέξουν κι αυτές πια;
Αυτό που απασχολεί εμένα όμως είναι άλλο: Μες στην επόμενη χρονιά θα χρειαστεί να ταξιδέψω στην Ιορδανία και ήδη ξέρω ότι κάποια στιγμή θα πάει και η Όλγα. Κι ενώ μέχρι πριν λίγο καιρό ήμουν ήσυχος γιατί ο χαμός γίνεται αφού φύγει, οπότε αρκούσε να ξέρω πότε θα πάει για να πάω πριν, τώρα τα δεδομένα ανατράπηκαν. Είναι γεγονός όμως ότι (για την ώρα) δεν συμβαίνει τίποτα όταν είναι εκεί, άρα μάλλον θα φροντίσω να πάμε ταυτόχρονα.
Ο κρυφός λόγος, όμως, που τα γράφω όλα αυτά, είναι ότι την ζηλεύω απίστευτα, γιατί κάνει όσα θα ήθελα κι εγώ να κάνω. Μακάρι να μπορούσα κι εγώ να πηγαίνω για 1-2 μήνες στην Καμπότζη, στο Βιετνάμ, στην Κίνα και στην Ταϋλάνδη και ας έμενα αποκλεισμένος για λίγο κάπου.
Όλγα, σε περίπτωση που διαβάζεις αυτές τις αράδες, σου έυχομαι να ξανανοίξουν σύντομα τα αεροδρόμια (η κατάληψη λήγει σε λίγες ώρες, αν δεν έχει λήξει ήδη) και να συνεχίσεις το ταξίδι σου. Αλλά, αναρωτιέμαι, με βάση την τρέχουσα κοινωνικοπολιτική κατάσταση στην Ταϋλάνδη, μήπως μια επίσκεψη τώρα δεν είναι και η καλύτερη επιλογή; (από την άλλη, φωτογράφος είσαι, θα έχεις ένα σωρό θέματα να βγάλεις)
Προσεκτικά, έτσι;
Γεράσιμος
Υ.Γ. Το αστείο είναι ότι αυτό το blog πρωτοξεκίνησε με στόχο να ενημερώνει τους φίλους μου. Πλέον, είμαι σχεδόν σίγουρος ότι ελάχιστοι από αυτούς το διαβάζουν, οπότε είμαι πιο ελεύθερος να γράψω για αυτούς ό,τι θέλω... ;)
Το σημερινό post είναι αφιερωμένο στην φίλη μου την Όλγα, φωτογράφο, που ταξιδεύει διαρκώς σε όλο τον κόσμο. Τα τελευταία χρόνια έχει μια ιδιαίτερη προτίμηση στην Ασία, και ειδικά στη Βιρμανία. Ωραία και καλά όλα αυτά, αν δεν υπήρχε και κάτι άλλο: Από όποια χώρα της Ασίας περνάει, ακολουθεί η καταστροφή.
Πρώτη παθούσα η Βιρμανία.
Πρόπερσι, αφού έφυγε από τη χώρα, ξέσπασε η "εξέγερση" των μοναχών, με διαδηλώσεις, συλλήψεις, εκτελέσεις, χαμός γενικότερα.
Πέρυσι, αφού έφυγε πάλι η Όλγα, η χώρα πνίγηκε στη βροχή, ολόκληρες επαρχίες πλημμύρισαν, χιλιάδες άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους ή τις περιουσίες τους.
(Βέβαια, θα μπορούσε κανείς να πει ότι όλα αυτά είναι απλά εκδηλώσεις διαμαρτυρίας -τη μια των ανθρώπων, την άλλη της φύσης- για την αποχώρηση της Όλγας από τη χώρα.)
Πέρυσι, επίσης, μετά την επίσκεψή της στην Κίνα έγινε ο μεγάλος σεισμός που ισοπέδωσε την επάρχία Σε Τσουάν (ή κάπως έτσι) και πάλι χιλιάδες άνθρωποι πέθαναν ή έχασαν τις περιουσίες τους. (Κανονικά ο σεισμός θα έπρεπε να γίνει με το που έφτασε, όχι μετά.)
Αυτή τη φορά όμως, η αναταραχή την πρόλαβε. Εδώ και μια εβδομάδα (πάνω-κάτω), η Όλγα είναι αποκλεισμένη στο Βιετνάμ και περιμένει να ανοίξουν ξανά τα αεροδρόμια της Ταϋλάνδης για να συνεχίσει το ταξίδι της.
(Να θυμηθώ να τη ρωτήσω αν πέρασε και από την Ινδία προηγουμένως.)
Είναι πολύ πιθανό ότι στο άμεσο μέλλον οι Ασιατικές χώρες θα της απαγορεύσουν την είσοδο γιατί πόσες καταστροφες και εξεγέρσεις να αντέξουν κι αυτές πια;
Αυτό που απασχολεί εμένα όμως είναι άλλο: Μες στην επόμενη χρονιά θα χρειαστεί να ταξιδέψω στην Ιορδανία και ήδη ξέρω ότι κάποια στιγμή θα πάει και η Όλγα. Κι ενώ μέχρι πριν λίγο καιρό ήμουν ήσυχος γιατί ο χαμός γίνεται αφού φύγει, οπότε αρκούσε να ξέρω πότε θα πάει για να πάω πριν, τώρα τα δεδομένα ανατράπηκαν. Είναι γεγονός όμως ότι (για την ώρα) δεν συμβαίνει τίποτα όταν είναι εκεί, άρα μάλλον θα φροντίσω να πάμε ταυτόχρονα.
Ο κρυφός λόγος, όμως, που τα γράφω όλα αυτά, είναι ότι την ζηλεύω απίστευτα, γιατί κάνει όσα θα ήθελα κι εγώ να κάνω. Μακάρι να μπορούσα κι εγώ να πηγαίνω για 1-2 μήνες στην Καμπότζη, στο Βιετνάμ, στην Κίνα και στην Ταϋλάνδη και ας έμενα αποκλεισμένος για λίγο κάπου.
Όλγα, σε περίπτωση που διαβάζεις αυτές τις αράδες, σου έυχομαι να ξανανοίξουν σύντομα τα αεροδρόμια (η κατάληψη λήγει σε λίγες ώρες, αν δεν έχει λήξει ήδη) και να συνεχίσεις το ταξίδι σου. Αλλά, αναρωτιέμαι, με βάση την τρέχουσα κοινωνικοπολιτική κατάσταση στην Ταϋλάνδη, μήπως μια επίσκεψη τώρα δεν είναι και η καλύτερη επιλογή; (από την άλλη, φωτογράφος είσαι, θα έχεις ένα σωρό θέματα να βγάλεις)
Προσεκτικά, έτσι;
Γεράσιμος
Υ.Γ. Το αστείο είναι ότι αυτό το blog πρωτοξεκίνησε με στόχο να ενημερώνει τους φίλους μου. Πλέον, είμαι σχεδόν σίγουρος ότι ελάχιστοι από αυτούς το διαβάζουν, οπότε είμαι πιο ελεύθερος να γράψω για αυτούς ό,τι θέλω... ;)
24.11.08
8.11.08
15.10.08
Blog Action Day '08 - Φτώχεια
Έχουν περάσει περίπου 10 χρόνια από τότε που ως φοιτητής στην Πάτρα είδα για πρώτη φορά άνθρωπο να ψάχνει στα σκουπίδια για να βρει να φάει. Ομολογώ ότι σοκαρίστηκα τόσο που δεν μπορούσα να το πιστέψω. Ήξερα ότι αυτό είναι συνηθισμένο φαινόμενο σε αρκετές χώρες της "προηγμένης" Δύσης, αλλά δεν είχα φανταστεί ότι είχε ήδη φτάσει και σε μας και μάλιστα στις επαρχιακές πόλεις. Για αρκετή ώρα προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου ότι αυτός ο άνθρωπος έψαχνε κάτι που του έπεσε κατά λάθος στα σκουπίδια. Δεν έπιασε. Μέχρι και σήμερα μετανιώνω που δεν βρήκα το θάρρος να του προσφέρω λίγο φαγητό. Ήθελα να του μιλήσω, αλλά τι να του έλεγα; Ήθελα να του φέρω λίγο φαΐ, αλλά φοβόμουν μην παρεξηγηθεί.
Το ίδιο και στους υπόλοιπους που άρχιζαν να εμφανίζονται με τον καιρό.
Στην αρχή έβλεπα έναν τη χρονιά, στο τέλος είχαν γίνει 2-3 τον μήνα. Αυτή ήταν η ανεπίσημη στατιστική μου, που μου έδειχνε ότι τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο. Και αν σκεφτεί κανείς ότι αυτή ήταν απλά η κορυφή του παγόβουνου, τότε συνειδητοποιεί ότι το πρόβλημα είναι ακόμα μεγαλύτερο.
Πάρα πολλοί συμπολίτες μας που αντιμετωπίζουν το πρόβλημα της φτώχειας βρίσκονται "κρυμμένοι" γύρω μας. Ίσως λόγω της διαρκούς ανάγκης για εύρεση χρημάτων ή λόγω της στοιχειώδους ανθρώπινης αξιοπρέπειας, αυτοί οι άνθρωποι ζουν στη σκιά μας. Δεν συμμετέχουν στις καθημερινές μας κοινωνικές εκδηλώσεις είτς γιατί δεν μπορούν είτε γιατί δεν νοιώθουν άνετα. Και εμείς κάνουμε ότι δεν τους βλέπουμε. Δεν καταδεχόμαστε ούτε να τους κοιτάξουμε, μέχρι το πρόβλημα να φτάσει στη δική μας την πόρτα. Κι αν περάσει λίγος καιρός, τους ξεχνάμε. Μέχρι να ξαναεμφανιστούν.
Κατά πάσα πιθανότητα όσοι διαβάζουν αυτό το κείμενο, δεν χρειάστηκε ποτέ να ψάξουν για τροφή στα σκουπίδια. Ορισμένοι μπορεί να μην έχουν δει καν ανθρώπους να το κάνουν. Κι όμως, είναι ένα πρόβλημα που δεν μπορούμε να αγνοήσουμε. Όσο ακολουθούμε το ανεξέλεγκτο νεοφιλελεύθερο καπιταλιστικό οικονομικό μοντέλο, η κατάσταση θα χειροτερεύει. Μέρα με τη μέρα όλο και περισσότεροι βρίσκονται κάτω από αυτό το περίφημο όριο της φτώχειας. Μπορεί κάποια μέρα να βρεθούμε κι εμείς. Ή, όταν τα πράγματα φτάσουν στο απροχώρητο και αυτοί που δεν έχουν τίποτα να χάσουν εξεγερθούν, μπορεί να είμαστε ο πρώτος στόχος. (Αυτός που δεν ζει σε «κάστρο» με τον προσωπικό του στρατό γύρω γύρω.)
Πρέπει να αντιδράσουμε όσο είναι καιρός. Καταρχάς με το να σταματήσουμε να παραχωρούμε την εξουσία σε αυτούς που προωθούν την κοινωνική ανισότητα. Πρέπει να σταματήσουμε να ψηφίζουμε αυτούς που, παρακάμπτοντας τους νόμους, δίνουν γη και ύδωρ στους ήδη πλούσιους και αδιαφορούν επιδεικτικά για την πλειοψηφία των πολιτών. Πρέπει να αρχίσουμε να ψηφίζουμε αυτούς που πιστεύουν ότι η ευημερία σε μια κοινωνία (και ειδικά σε μια καταναλωτική κοινωνία) έρχεται μόνο όταν όλοι έχουν την οικονομική δυνατότητα να αγοράσουν τα βασικά, και παραπάνω από τα βασικά, αγαθά. Δεν είναι τραγικά δύσκολο να βρεθούν δουλειές με αξιοπρεπή μισθό για όλους. Χρειάζεται οργάνωση και πρόγραμμα. Και όραμα για το μέλλον. Κόμματα που καθορίζουν την πολιτική τους με βάση τις δημοσκοπήσεις δεν έχουν τίποτα από τα τρία. Από την άλλη, πολίτες που κοιτάνε μόνο το βόλεμα στο δημόσιο δεν αξίζουν καλύτερα κόμματα.
Σε δεύτερο επίπεδο λοιπόν, πρέπει να αλλάξουμε τον τρόπο ζωής μας. Πρέπει να απεμπλακούμε από το πρότυπο του υπερκαταναλωτικού πολίτη. Πολλές από τις ανάγκες που νομίζουμε ότι έχουμε, είναι πλαστές, δεν υπάρχουν στην πραγματικότητα. Μας τις έχουν εμφυτεύσει στον εγκέφαλο, για να έχουν υπερκέρδη οι επιχειρηματίες από τη μια, και να μας ελέγχουν καλύτερα από την άλλη. Γιατί ο υλικά εξαρτώμενος πολίτης, ο υπερχρεωμένος από τα δάνεια και τις πιστωτικές πολίτης, δεν είναι ελεύθερος. Είναι σκλάβος, δέσμιος των αναγκών του. Είναι επίσης τόσο εξαρτημένος από την ατομική ιδιοκτησία που αδυνατεί να συνεννοηθεί με τους υπόλοιπους πολίτες. Δεν μπορεί (δεν θέλει) να «μοιραστεί».
Η βελτίωση των πραγμάτων είναι και θέμα παιδείας. Όχι μιας παιδείας που αδιαφορεί, αλλά μιας παιδείας που ασχολείται με το να δώσει στα παιδιά (και όχι μόνο) τα απαραίτητα εφόδια για να μπορούν να κρίνουν και να μην πέφτουν στην παγίδα της «μόδας». Και είναι θέμα παιδείας να ξέρεις ποιες είναι οι ανάγκες σου ώστε να είσαι σε θέση να πιέσεις τους κυβερνώντες να πάρουν μέτρα που ενισχύουν την κοινωνική συνοχή παράλληλα με την οικονομική ευημερία του συνόλου.
Είναι απαραίτητο να καταλαβαίνουμε πότε χρειαζόμαστε κάτι και πότε όχι. Και είναι απαραίτητο να ξέρουμε πώς να κάνουμε και τα παιδιά μας να το καταλάβουν. Πόσα από τα καινούρια κινητά, τα καινούρια αυτοκίνητα, τα καινούρια ρούχα κλπ ήταν πραγματικά απαραίτητα; Γιατί τα νοικοκυριά υπερχρεώνονται για να καλύψουν αυτές τις ανάγκες, με αποτέλεσμα όταν τα πράγματα φτάσουν στο απροχώρητο να μην έχουν να φάνε; Γιατί οι γονείς δουλεύουν τόσο ώστε να μην προλαβαίνουν να ασχοληθούν με τα παιδιά τους; Γιατί κανείς δεν νοιάζεται για τον συνάνθρωπό του; Γιατί δεν υπερασπίζεται τα δικαιώματα των άλλων, αλλά περιμένει να έρθει η δική του σειρά για να φωνάξει ότι τον πνίγουν; Γιατί θα ψηφίσει ξανά αυτούς που αποδεδειγμένα δεν έκαναν τίποτα για να σταματήσουν την αισχροκέρδεια εις βάρος του; (του υποσχέθηκαν όμως μια θέση για το παιδί του στο δημόσιο)
Γιατί ανεχόμαστε όσα στραβά συμβαίνουν γύρω μας; Γιατί κάνουμε ότι δεν βλέπουμε όσα δεν θέλουμε να δούμε;
Νομίζω ότι ήρθε καιρός να αναλάβουμε τις ευθύνες μας - ατομικές, κοινωνικές και πολιτικές – αν θέλουμε να διορθώσουμε την κατάσταση.
Γεράσιμος
Το ίδιο και στους υπόλοιπους που άρχιζαν να εμφανίζονται με τον καιρό.
Στην αρχή έβλεπα έναν τη χρονιά, στο τέλος είχαν γίνει 2-3 τον μήνα. Αυτή ήταν η ανεπίσημη στατιστική μου, που μου έδειχνε ότι τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο. Και αν σκεφτεί κανείς ότι αυτή ήταν απλά η κορυφή του παγόβουνου, τότε συνειδητοποιεί ότι το πρόβλημα είναι ακόμα μεγαλύτερο.
Πάρα πολλοί συμπολίτες μας που αντιμετωπίζουν το πρόβλημα της φτώχειας βρίσκονται "κρυμμένοι" γύρω μας. Ίσως λόγω της διαρκούς ανάγκης για εύρεση χρημάτων ή λόγω της στοιχειώδους ανθρώπινης αξιοπρέπειας, αυτοί οι άνθρωποι ζουν στη σκιά μας. Δεν συμμετέχουν στις καθημερινές μας κοινωνικές εκδηλώσεις είτς γιατί δεν μπορούν είτε γιατί δεν νοιώθουν άνετα. Και εμείς κάνουμε ότι δεν τους βλέπουμε. Δεν καταδεχόμαστε ούτε να τους κοιτάξουμε, μέχρι το πρόβλημα να φτάσει στη δική μας την πόρτα. Κι αν περάσει λίγος καιρός, τους ξεχνάμε. Μέχρι να ξαναεμφανιστούν.
Κατά πάσα πιθανότητα όσοι διαβάζουν αυτό το κείμενο, δεν χρειάστηκε ποτέ να ψάξουν για τροφή στα σκουπίδια. Ορισμένοι μπορεί να μην έχουν δει καν ανθρώπους να το κάνουν. Κι όμως, είναι ένα πρόβλημα που δεν μπορούμε να αγνοήσουμε. Όσο ακολουθούμε το ανεξέλεγκτο νεοφιλελεύθερο καπιταλιστικό οικονομικό μοντέλο, η κατάσταση θα χειροτερεύει. Μέρα με τη μέρα όλο και περισσότεροι βρίσκονται κάτω από αυτό το περίφημο όριο της φτώχειας. Μπορεί κάποια μέρα να βρεθούμε κι εμείς. Ή, όταν τα πράγματα φτάσουν στο απροχώρητο και αυτοί που δεν έχουν τίποτα να χάσουν εξεγερθούν, μπορεί να είμαστε ο πρώτος στόχος. (Αυτός που δεν ζει σε «κάστρο» με τον προσωπικό του στρατό γύρω γύρω.)
Πρέπει να αντιδράσουμε όσο είναι καιρός. Καταρχάς με το να σταματήσουμε να παραχωρούμε την εξουσία σε αυτούς που προωθούν την κοινωνική ανισότητα. Πρέπει να σταματήσουμε να ψηφίζουμε αυτούς που, παρακάμπτοντας τους νόμους, δίνουν γη και ύδωρ στους ήδη πλούσιους και αδιαφορούν επιδεικτικά για την πλειοψηφία των πολιτών. Πρέπει να αρχίσουμε να ψηφίζουμε αυτούς που πιστεύουν ότι η ευημερία σε μια κοινωνία (και ειδικά σε μια καταναλωτική κοινωνία) έρχεται μόνο όταν όλοι έχουν την οικονομική δυνατότητα να αγοράσουν τα βασικά, και παραπάνω από τα βασικά, αγαθά. Δεν είναι τραγικά δύσκολο να βρεθούν δουλειές με αξιοπρεπή μισθό για όλους. Χρειάζεται οργάνωση και πρόγραμμα. Και όραμα για το μέλλον. Κόμματα που καθορίζουν την πολιτική τους με βάση τις δημοσκοπήσεις δεν έχουν τίποτα από τα τρία. Από την άλλη, πολίτες που κοιτάνε μόνο το βόλεμα στο δημόσιο δεν αξίζουν καλύτερα κόμματα.
Σε δεύτερο επίπεδο λοιπόν, πρέπει να αλλάξουμε τον τρόπο ζωής μας. Πρέπει να απεμπλακούμε από το πρότυπο του υπερκαταναλωτικού πολίτη. Πολλές από τις ανάγκες που νομίζουμε ότι έχουμε, είναι πλαστές, δεν υπάρχουν στην πραγματικότητα. Μας τις έχουν εμφυτεύσει στον εγκέφαλο, για να έχουν υπερκέρδη οι επιχειρηματίες από τη μια, και να μας ελέγχουν καλύτερα από την άλλη. Γιατί ο υλικά εξαρτώμενος πολίτης, ο υπερχρεωμένος από τα δάνεια και τις πιστωτικές πολίτης, δεν είναι ελεύθερος. Είναι σκλάβος, δέσμιος των αναγκών του. Είναι επίσης τόσο εξαρτημένος από την ατομική ιδιοκτησία που αδυνατεί να συνεννοηθεί με τους υπόλοιπους πολίτες. Δεν μπορεί (δεν θέλει) να «μοιραστεί».
Η βελτίωση των πραγμάτων είναι και θέμα παιδείας. Όχι μιας παιδείας που αδιαφορεί, αλλά μιας παιδείας που ασχολείται με το να δώσει στα παιδιά (και όχι μόνο) τα απαραίτητα εφόδια για να μπορούν να κρίνουν και να μην πέφτουν στην παγίδα της «μόδας». Και είναι θέμα παιδείας να ξέρεις ποιες είναι οι ανάγκες σου ώστε να είσαι σε θέση να πιέσεις τους κυβερνώντες να πάρουν μέτρα που ενισχύουν την κοινωνική συνοχή παράλληλα με την οικονομική ευημερία του συνόλου.
Είναι απαραίτητο να καταλαβαίνουμε πότε χρειαζόμαστε κάτι και πότε όχι. Και είναι απαραίτητο να ξέρουμε πώς να κάνουμε και τα παιδιά μας να το καταλάβουν. Πόσα από τα καινούρια κινητά, τα καινούρια αυτοκίνητα, τα καινούρια ρούχα κλπ ήταν πραγματικά απαραίτητα; Γιατί τα νοικοκυριά υπερχρεώνονται για να καλύψουν αυτές τις ανάγκες, με αποτέλεσμα όταν τα πράγματα φτάσουν στο απροχώρητο να μην έχουν να φάνε; Γιατί οι γονείς δουλεύουν τόσο ώστε να μην προλαβαίνουν να ασχοληθούν με τα παιδιά τους; Γιατί κανείς δεν νοιάζεται για τον συνάνθρωπό του; Γιατί δεν υπερασπίζεται τα δικαιώματα των άλλων, αλλά περιμένει να έρθει η δική του σειρά για να φωνάξει ότι τον πνίγουν; Γιατί θα ψηφίσει ξανά αυτούς που αποδεδειγμένα δεν έκαναν τίποτα για να σταματήσουν την αισχροκέρδεια εις βάρος του; (του υποσχέθηκαν όμως μια θέση για το παιδί του στο δημόσιο)
Γιατί ανεχόμαστε όσα στραβά συμβαίνουν γύρω μας; Γιατί κάνουμε ότι δεν βλέπουμε όσα δεν θέλουμε να δούμε;
Νομίζω ότι ήρθε καιρός να αναλάβουμε τις ευθύνες μας - ατομικές, κοινωνικές και πολιτικές – αν θέλουμε να διορθώσουμε την κατάσταση.
Γεράσιμος
30.9.08
Οικονομική κρίση
(Νεοφιλελευθερισμό δεν θέλατε; Πληρώνετε τώρα...)
Από το Phd Comics
Από το Phd ComicsΑπό όλα τα αστεία κρατάω το κομμάτι που αναφέρεται στους μεταπτυχιακούς φοιτητές στα οικονομικά:
Ερ."Πούλησες τις μετοχές σου πριν καταρρεύσει η αγορά;"
Απ."Όχι."
Ερ."Νόμιζα ότι έκανες μεταπτυχιακά στα Οικονομικά."
Απ."Ναι, αλλά τα Οικονομικά είναι μια ασαφής επιστήμη."
Ερ."Δηλαδή εννοείς ότι δεν έχεις ιδέα τι κάνεις;"
Απ."Εεε..."
Ε λοιπόν, σε κάτι τέτοιους έχουμε αναθέσει τα ηνία της χώρας... Καλά να πάθουμε...
Ερ."Πούλησες τις μετοχές σου πριν καταρρεύσει η αγορά;"
Απ."Όχι."
Ερ."Νόμιζα ότι έκανες μεταπτυχιακά στα Οικονομικά."
Απ."Ναι, αλλά τα Οικονομικά είναι μια ασαφής επιστήμη."
Ερ."Δηλαδή εννοείς ότι δεν έχεις ιδέα τι κάνεις;"
Απ."Εεε..."
Ε λοιπόν, σε κάτι τέτοιους έχουμε αναθέσει τα ηνία της χώρας... Καλά να πάθουμε...
6.9.08
24.3.08
Δημοψήφισμα
Υπογράψτε κι εσείς online την αίτηση για τη διενέργεια δημοψηφίσματος για το ασφαλιστικό:
Όχι στο αντι-ασφαλιστικό νομοσχέδιο
Γ.
Όχι στο αντι-ασφαλιστικό νομοσχέδιο
Γ.
21.3.08
Μετονομασία
Με την ευκαιρία της εαρινής ισημερίας, αποφάσισα ότι ήρθε καιρός για μια αλλαγή στο blog. Αφού πλέον δεν είμαι στην Αγγλία, ο τίτλος του είναι λίγο άκυρος. Οι "Adventures in England" δεν τελείωσαν βέβαια, αλλά δεν αποτελούν και το κυρίως θέμα. Το δίλημμα μου ήταν αν θα έπρεπε να φτιάξω νέο blog, ή απλώς να μετονομάσω το παλιό. Προτίμησα τη δεύτερη λύση γιατί α) έτσι κι αλλιώς αρκετά κείμενα ήταν ήδη άσχετα, β) δεν ήθελα να μαραζώσει αυτό το blog (έχω δεθεί συναισθηματικά μαζί του) και γ) και το καινούριο το ίδιο ακριβώς layout θα είχε. Οπότε, έβαλα όλα τα σχετικά με την Αγγλία κείμενα υπό την ετικέτα Adventures in England και διάλεξα νέο όνομα, το εξής:
Ουζουλάνδη: μια στάση στο δρόμο του ειρηνικού πολεμιστή.
Ο τίτλος μπορεί να σας φανεί ψιλομυστήριος, ωστόσο οφείλω να διευκρινίσω ότι έχει καθαρά χιουμοριστική διάθεση. Βασίζεται σε δύο γεγονότα που ελάχιστοι φίλοι μου τα γνωρίζουν και τα δύο, άρα για τους περισσότερους θα παραμείνει μυστήριο.
Και έτσι πρέπει.
Γεράσιμος
Ουζουλάνδη: μια στάση στο δρόμο του ειρηνικού πολεμιστή.
Ο τίτλος μπορεί να σας φανεί ψιλομυστήριος, ωστόσο οφείλω να διευκρινίσω ότι έχει καθαρά χιουμοριστική διάθεση. Βασίζεται σε δύο γεγονότα που ελάχιστοι φίλοι μου τα γνωρίζουν και τα δύο, άρα για τους περισσότερους θα παραμείνει μυστήριο.
Και έτσι πρέπει.
Γεράσιμος
Άνοιξη ξανά
Από σήμερα έχουμε και επίσημα μπει στην άνοιξη. Η διάρκεια της ημέρας είναι πλέον μεγαλύτερη από αυτή της νύχτας. Το αντίτιμο για να μας αφήσει ο χειμώνας όμως, ήταν μάλλον βαρύ. Μες στο μήνα Μάρτιο οι οπαδοί των φανταστικών κόσμων θρήνησαν την απώλεια δύο από τους σημαντικότερους δημιουργούς τους.
Μόλις προχθές πέθανε ο Arthur Clarke, ένας εκ των σημαντικότερων συγγραφέων επιστημονικής φαντασίας. Αν και το πιο γνωστό του έργο είναι το «2001: Η οδύσσεια του διαστήματος» λόγω της ομώνυμης ταινίας, το αγαπημένο μου είναι «Η πόλη και τα Άστρα». Είναι ένα από τα βιβλία που με επηρέασαν βαθύτατα και στο οποίο χρωστάω ένα μέρος του τρόπου σκέψης μου, ειδικά σε ό,τι αφορά την τεχνολογική πρόοδο.
Διαβάστε και τα σχετικά κείμενα της Ελευθεροτυπίας και του Νεφέλικα.
Λίγες μέρες νωρίτερα πέθανε ο Gary Gygax, ένας εκ των δημιουργών του παιχνιδιού ρόλων (RPG) “Dungeons and Dragons”. Χάρη σε αυτήν του την έμπνευση, ο Gygax είναι υπεύθυνος για ατέλειωτες ώρες διασκέδασης και τη δημιουργία μακροχρόνιων δεσμών φιλίας, μέσω της περιήγησης σε αμέτρητους φανταστικούς κόσμους που ξεπήδησαν χάρη στη δημιουργική φαντασία όσων αγάπησαν τα RPG. Ο Arkin, ο Σίσυφος, ο Serah και όλοι οι υπόλοιποι χαρακτήρες που κατά καιρούς έχω ενσαρκώσει τον ευγνωμονούν.
Δείτε και το κόμικς-φόρο τιμής στο “The Order of the Stick”.
Ο παγκόσμιος μέσος όρος ευφυΐας πρέπει να μειώθηκε λιγάκι.
Στα δικά μας τώρα, η άνοιξη μπήκε επεισοδιακά. Με διακοπές ρεύματος, λόφους σκουπιδιών και όλον τον κόσμο στους δρόμους να διαμαρτύρεται για την άδικη αρπαγή του μόχθου του ή του μέλλοντός του – ανάλογα. Μπορεί να μην κατορθώσουμε να ανατρέψουμε τα σχέδια της κυβέρνησης, αλλά τουλάχιστον όλο και περισσότεροι ξυπνάνε από τη χειμερία νάρκη. Μόνη ελπίδα τώρα ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας.
Μέσα σε όλα, ο Ε. Βενιζέλος κατηγόρησε τον Α. Αλαβάνο για λάθος timing σχετικά με την αίτηση δημοψηφίσματος. Άκου ποιος μιλάει! Τόσο γρήγορα ξέχασε το Ζάππειο; (Αλλά θα μου πεις, αν δεν είναι αυτός ειδικός, τότε ποιος είναι;)
Γεράσιμος
15.3.08
Μπορώ να ζήσω χωρίς ρεύμα για 2 ώρες την ημέρα
(Τόση ώρα κρατάει η μπαταρία του laptop μου.)
Αν πιστέψω όσα προβάλλονται όλη μέρα στην τηλεόραση, πρέπει να είμαι ένας από τους ελάχιστους Έλληνες που δεν διαμαρτύρεται για τις διακοπές ρεύματος και τη συσσώρευση των σκουπιδιών. Αντίθετα, συμπάσχω με όσους αγωνίζονται για τα δικαιώματά τους (αν υπήρχε κάποια σελίδα για να δηλώσω ενυπόγραφα την συμπαράστασή μου θα το έκανα ευχαρίστως) και προσπαθώ να μάθω για τους λόγους που απεργούν, ώστε να σχηματίσω τη δική μου άποψη για το αν έχουν δίκιο ή όχι.
Όμως δεν πιστεύω πλέον όσα ακούω στην τηλεόραση. Νομίζω πως δεν είμαι ο μόνος που πιστεύει ότι αυτοί οι άνθρωποι καλά κάνουν και απεργούν. Ούτε πρέπει να είμαι ο μόνος που αναρωτιέται γιατί οι υπόλοιποι δεν απεργούν ακόμη. Ούτε ο μόνος που εξοργίζεται με την προπαγάνδα των περισσότερων ΜΜΕ, που σε πλήρη συμφωνία με αυτούς των οποίων τα συμφέροντα εξυπηρετούν προσπαθούν να στρέψουν τους πολίτες τον έναν εναντίον του άλλου. Και είναι ειδικά αυτό που με κάνει να πιστεύω ότι οι απεργοί έχουν δίκιο και ότι εγώ πρέπει να τους υποστηρίξω.
Αλλά η προσπάθεια δημιουργίας σύγχυσης δεν περιορίζεται στα τηλεοπτικά κανάλια. Μια απορία που έχω όλες αυτές τις ημέρες και ειδικά στην αρχή της απεργίας όταν οι διακοπές ηλεκτροδότησης ήταν δίωρες, είναι η εξής. Γιατί γίνεται αυτό το μπάχαλο στους δρόμους; Δεν μπορεί η τροχαία να συντονιστεί με το πρόγραμμα διακοπών της ΔΕΗ και να στέλνει τους τροχονόμους της (ακόμα και εκ των προτέρων) στις περιοχές που θα αντιμετωπίσουν πρόβλημα;
Παράδειγμα: Παρασκευή (7/3), τα 2/3 των φαναριών της Λ. Βουλιαγμένης (άνοδος) χωρίς ρεύμα. Η κατάσταση σε κάθε διασταύρωση χαοτική. Κι όμως σε τόσα χιλιόμετρα δρόμου είδα μόνο 2 τροχονόμους, κι αυτούς στο ίδιο φανάρι! Πέμπτη (6/3), Κολωνάκι, διαδρομή από πλατεία προς Μετρό Ευαγγελισμού. Σε κάθε γωνία (μα σε κάθε γωνία) της Βασ. Σοφίας και της πλατείας υπήρχε και ένας αστυνομικός. Προφανώς περίμεναν κάποιον «επίσημο» να περάσει (δεν έμαθα ποιον). Νομίζω ότι αυτή η αντίθεση λέει πολλά για τις προτεραιότητες και τους στόχους των κυβερνώντων. Όμως για αυτά ούτε κουβέντα από τα κανάλια.
Νομίζω λοιπόν ότι ήρθε ο καιρός να κάνουμε αυτό που έχει προτείνει ο πιτσιρίκος. Να μποϋκοτάρουμε αυτούς που αψηφούν την κοινή λογική και τους κανόνες της δημοσιογραφίας και προσπαθούν να μας κάνουν πλύση εγκεφάλου. Προσωπικά όταν παρακολουθώ μια «ενημερωτική» εκπομπή ξέρω εκ των προτέρων ότι θα εκνευριστώ, οπότε δεν το ‘χω σε τίποτα να τις κόψω και τελείως. Ήδη κάποιες τις έχω κόψει εδώ και καιρό (π.χ. Πρετεντέρης) γιατί βλάπτουν σοβαρά την υγεία.
Επίσης, έχω να κάνω μια πρόταση προς όλους τους φοιτητές που κατεβαίνουν στις διαδηλώσεις. Παιδιά, στην επόμενη πορεία να πάρουμε μαζί τους υπαλλήλους στην καθαριότητα (κοινώς σκουπιδιάρηδες). Εκτός του ότι διαθέτουν τα πολεμοφόδια, ξέρουν και καλό σημάδι! (Και μερικούς εναερίτες για τις κάμερες.)
Γεράσιμος
Υ.Γ. Όταν το θράσος δεν έχει όρια:
Μήνυση από την Ένωση Αστυνομικών γιατί τους... πήραν με τις λεμονόκουπες
Η εκτόξευση σκουπιδιών μέσα σε σακούλες σε βάρος αστυνομικών που εμπόδιζαν την είσοδο απεργών-εργαζομένων στους δήμους σε κτίριο του υπουργείου Απασχόλησης, συνιστά κατά την Ένωσή τους «βάναυση προσβολή προσωπικότητας, η οποία καταρρακώνει το κύρος του εργαζόμενου αστυνομικού».
Γι' αυτό το λόγο χθες η Ενωση Αστυνομικών Υπαλλήλων Αττικής μπήκε στο χορό των μηνύσεων σε βάρος απεργών εργαζομένων και συνδικαλιστικών σωματείων υποβάλλοντας μηνυτήρια αναφορά και ζητώντας «να αποδοθούν οι δέουσες ποινικές ευθύνες μετά την ανάλυση των σχετικών βίντεο που προβλήθηκαν από τους τηλεοπτικούς σταθμούς».
Δηλαδή οι έρημοι οι φοιτητές που πέρυσι τους σάπιζαν στο ξύλο, τους ψέκαζαν εξ επαφής με χημικά και τους στερούσαν στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα κατά τη σύλληψη και την κράτηση, τι θα έπρεπε να πουν;
14.3.08
Πόσα θες να μας τρελάνεις;
(Ή, τι πίνεις και δεν μας δίνεις;)
Παρακολουθώ εδώ και λίγο καιρό τη διαμάχη ανάμεσα στον Κώστα Γεωργουσόπουλο και τον Αντώνη Λιάκο σχετικά με τη προσέγγιση της νεότερης ιστορίας από τους σύγχρονους (ή μήπως «μοντέρνους»;) ιστορικούς, η οποία ξεκίνησε με αφορμή μια συνέντευξη του Βασίλη Λαμπρόπουλου στο «Κ» της Καθημερινής.
Παραθέτω τα σχετικά κείμενα (μέχρι σήμερα):
Οικουμενικοί Μιτσιγκάνοι
Ο εξευτελισμός του δημοσίου διαλόγου
Η «Επιφυλλίδα» περί Β. Λαμπρόπουλου
Χαγάνοι ορνεοκέφαλοι βυσσοδομούν
Το μονοπώλιο των μεταφράσεων
Δεν θα αναφερθώ στο θέμα της αντιπαράθεσης γιατί οι γνώσεις μου είναι ελάχιστες, δεν μπορώ όμως να μην σχολιάσω ένα συγκεκριμένο κομμάτι της που δείχνει πώς κάνει «διάλογο» ο κ. Λιάκος.
Καταρχάς, σε κανένα σημείο δεν απαντάει στον κ. Γεωργουσόπουλο επί της ουσίας. Αντιθέτως, προσπαθεί με κάθε τρόπο να μειώσει τον συνομιλητή του. Ένας από αυτούς τους τρόπους είναι η αναφορά στο «μονοπώλιο» του κ. Γεωργουσόπουλου στις θεατρικές μεταφράσεις των αρχαίων ποιητών. Συγκεκριμένα γράφει:
«(…), μονοπώλιο των μεταφράσεων αρχαίων έργων που ανεβάζουν τα κρατικά θέατρα κ.ά.» («Τα Νέα» 23/2/08)
Μερικές ημέρες αργότερα, ο κ. Γεωργουσόπουλος του απαντάει:
«(…) από το 1972 που εγώ πρωτοεμφανίστηκα ως μεταφραστής έως το 2007 και τα δύο κρατικά θέατρα εμφάνισαν στην Επίδαυρο, στο Ηρώδειο και στο Θέατρο των Φιλίππων έργα, τραγωδίες και κωμωδίες, αριθμός 120 (ολογράφως εκατόν είκοσι), ογδόντα το «Εθνικό», σαράντα το ΚΘΒΕ. Σ΄ αυτά λοιπόν τα 35 χρόνια ο Κ.Χ. Μύρης συνεργάστηκε με το «Εθνικό» έξι (αριθμητικώς 6) φορές και με το κρατικό πέντε (αριθμητικώς 5) φορές. (…) Δηλαδή σε 35 χρόνια 5 μεταφράσεις, αναλογικά κάθε επτά χρόνια μία!! Αυτό ο κ. Λιάκος, καθηγητής Ιστορίας, δηλαδή επιστήμονας, το ονομάζει μονοπώλιο.»
Και ο κ. Λιάκος ανταπαντάει:
«Ας δούμε δυο τυχαία παραδείγματα.
● Φεστιβάλ Επιδαύρου 2005:
Παράσταση 1- 2 Ιουλίου, Σοφοκλή Οιδίπους Τύραννος, Μτφρ. Κ.Χ. Μύρης,
8- 9 Ιουλίου, Ευριπίδου Βάκχες, Μτφρ. Κ.Χ.Μύρης,
23- 24 Ιουλίου Αριστοφάνους Ειρήνη, Μτφρ. Κ.Χ.Μύρης,
5- 6 Αυγ., Σοφοκλή Αντιγόνη, Μτφρ. Γ. Βαρβέρης,
19- 20 Αυγ., Αισχύλου Προμηθέας Δεσμώτης, Μτφρ. Μ. Βολανάκης,
26- 27 Αυγ., Ευριπίδη Μήδεια, Μτφρ. Dario del Corno
(από τις έξι παραστάσεις οι τρεις σε μετάφραση Κ.Χ. Μύρη = Κ. Γεωργουσόπουλος)
● Φεστιβάλ Φιλίππων 2006:
1 Ιουλίου, Αριστοφάνη Θεσμοφοριάζουσες, Μτφρ. Κ.Χ.Μύρης,
7 Ιουλίου, Ευριπίδη Ιφιγένεια εν Ταύροις, Μτφρ. Κ.Χ.Μύρης,
15 Ιουλίου, Αριστοφάνη Όρνιθες, Μτφρ. Β. Ρώτας,
9 Αυγ. Αισχύλου Πέρσες, Μτφρ. Νικολέττα Φριντζήλα,
12 Αυγ. Ευριπίδη Ελένη, Μτφρ. Κ.Χ.Μύρης,
19 Αυγ., Σοφοκλή Αντιγόνη, Μτφρ. Νίκος Παναγιωτόπουλος
(από τις έξι παραστάσεις οι τρεις σε μετάφραση Κ. Γεωργουσόπουλου)»
Τα 2 παραδείγματα που αναφέρει ο κ. Λιάκος, όμως, δεν είναι καθόλου τυχαία. Έχει επιλέξει τις χρονιές κατά τις οποίες παίχτηκαν οι περισσότερες παραστάσεις σε μεταφράση του κ. Γεωργουσόπουλου στα συγκεκριμένα φεστιβάλ (αν και για το Φεστιβάλ Επιδαύρου 2005 κάπου έχει κάνει λάθος, γιατί στο πρόγραμμα οι παραστάσεις είναι 9, οι 4 σε μετάφραση Κ.Χ. Μύρη, ποσοστό 44%).
Συγκεκριμένα αν κοιτάξουμε την τελευταία τριετία, α) για το φεστιβάλ Επιδαύρου το 2006: στις 6 παραστάσεις οι 2 ήταν σε μετάφραση Κ.Χ. Μύρη και το 2007: στις 5 παραστάσεις μόνο η 1, ενώ β) στο φεστιβάλ Φιλίππων το 2005: από τις 7 παραστάσεις οι 3 είναι σε μετάφραση Κ.Χ. Μύρη και το 2007: από τις 6 οι 2.
Κάνοντας μια στοιχειώδη στατιστική ανάλυση συμπεραίνουμε ότι: α) Για το φεστιβάλ Επιδαύρου, στις 20 παραστάσεις της τελευταίας τριετίας οι 7 ήταν σε μετάφραση Κ.Χ. Μύρη, δηλαδή το 35%, ενώ β) για το φεστιβάλ Φιλίππων στις 19 παραστάσεις οι 8, δηλαδή περίπου το 42%.
Με δυο λόγια, μπορεί οι μεταφράσεις του κ. Γεωργουσόπουλου να είναι οι πιο πολυπαιγμένες, αλλά σε καμμία περίπτωση δεν φτάνουν το 50% των παραστάσεων. Επομένως, ο κ. Λιάκος ψεύδεται σκόπιμα. Χρησιμοποιεί ένα μέρος μόνο των δεδομένων (κι αυτά λάθος) για να υποστηρίξει τις θέσεις του, οι οποίες απέχουν από την αλήθεια. Από επιστημονικής απόψεως η μέθοδός του είναι άκρως ανήθικη. Αναρωτιέμαι εγώ τώρα, αν σε αυτό το μικρό και εύκολα εξετάσιμο παράδειγμα ο κ. Λιάκος αλλοιώνει τα αποτελέσματα μιας έρευνας, γιατί να μην υποθέσω ότι το κάνει γενικότερα; Και ειδικά σε αυτά που δεν μπορώ να επαληθεύσω; Είναι δυνατόν μετά να θεωρώ το επιστημονικό του έργο αξιόπιστο;
Αλλά ας αφήσουμε τα μαθηματικά και ας πάμε λίγο στη λογική. Καταρχάς από πού κι ως πού το ποσοστό 50% αντιστοιχεί σε μονοπώλιο (όπως αυθαίρετα ορίζει ο κ. Λιάκος); Εγώ όταν ακούω μονοπώλιο αντιλαμβάνομαι το 100% όπως ετυμολογικά απαιτεί η λέξη. Αν ο κ. Γεωργουσόπουλος έχει καταφέρει κάτι λιγότερο από τις μισές παραστάσεις αρχαίου δράματος να παίζονται με δικές του μεταφράσεις, μπράβο του. Άλλωστε, με το ζόρι τους βάζει ο κ. Γεωργουσόπουλος να ανεβάζουν τις μεταφράσεις του; Από όσο ξέρω, η μετάφραση συνήθως είναι επιλογή του σκηνοθέτη (ειδικά όταν μιλάμε για το επίπεδο των σκηνοθετών που ανεβάζουν έργα στην Επίδαυρο). Αν ανεβαίνουν τόσες παραστάσεις σε μεταφράσεις του κ. Γεωργουσόπουλου, όταν υπάρχουν ένα σωρό εναλλακτικές μεταφράσεις, αυτό σημαίνει ότι οι σκηνοθέτες τις θεωρούν καλύτερες από τις υπόλοιπες. Άρα, καλά κάνει και έχει το μονοπώλιο (που δεν το έχει).
Όμως ο κ. Λιάκος πιστεύει πως άλλος είναι ο λόγος. Θεωρεί ότι κατά κάποιο τρόπο οι θίασοι εκβιάζονται από τον κ. Γεωργουσόπουλο:
«Ζητούμενο βέβαια είναι πώς μπορεί να λειτουργήσει κανείς ταυτόχρονα και ως προμηθευτής μεταφράσεων και ως κριτικός παραστάσεων που επηρεάζει τη ζήτηση.»
Επομένως κατά τον κ. Λιάκο, ο κ. Γεωργουσόπουλος είναι σε θέση να θάβει τις παραστάσεις στις οποίες δεν χρησιμοποιήθηκε η δική του μετάφραση και να εκθειάζει τις υπόλοιπες, αναγκάζοντας τον σκηνοθέτη να σκεφτεί: «Αν διαλέξω άλλη μετάφραση ο Γεωργουσόπουλος ίσως με θάψει. Αν ανεβάσω τη δική του θα είναι ευχαριστημένος. Άρα θα ανεβάσω τη δική του.» (Θα τρελαθούμε τελείως;) Προφανώς δεν έχει διαβάσει ποτέ του κριτική θεάτρου του κ. Γεωργουσόπουλου, γιατί τότε θα ήξερε πως κάτι τέτοιο δεν ισχύει. (Προσωπικά θεωρώ τις κριτικές του πολύ καλύτερες από τις μεταφράσεις του.) Έστω όμως ότι κάνω λάθος και ότι ο κ. Γεωργουσόπουλος έχει εκμεταλλευτεί αυτήν την κατάσταση. Θα έπρεπε τότε ο κ. Λιάκος να δώσει συγκεκριμένα παραδείγματα (όπως έκανε με τα φεστιβάλ) και όχι να γράφει γενικόλογες υποθέσεις (δηλαδή να ρίχνει λάσπη). Αλλά το ποιόν του το είδαμε στην στατιστική ανάλυση παραπάνω, δεν χρειάζεται να ξαναγράφω τα ίδια.
Και το σημαντικότερο όλων: Όλα αυτά δεν έχουν καμμία σχέση με το θέμα της αντιπαράθεσης! Κι όμως, κατά τη γνώμη μου αυτό ακριβώς ήθελε να πετύχει ο κ. Λιάκος. Να αποπροσανατολίσει τη συζήτηση. Αυτή είναι η πάγια τακτική του, όπως είχε φανεί και στην περίπτωση του βιβλίου της κ. Ρεπούση (όταν χαρακτήρισε «ψυχωσικούς» όσους διαφωνούν με τα γραφόμενα σε αυτό). Γενικά έχει την τάση να υποβιβάζει τον δημόσιο διάλογο στο κατώτατο επίπεδο και μετά έχει το θράσος να διαμαρτύρεται και να κατηγορεί όλους τους άλλους για αυτό. (Επιστήμονας να σου πετύχει...)
Το τραγικό της υπόθεσης είναι ότι αυτός ο άνθρωπος διδάσκει τις νέες γενιές ιστορικών. Ελπίζω τουλάχιστον να μην βγουν σαν τα μούτρα του.
Update (22/3): Η απάντηση του κ. Γεωργουσόπουλου στον κ. Λιάκο (όλα τα λεφτά):
Γεράσιμος
Υ.Γ. Το ότι θα έφτανε μια μέρα που θα υπερασπιζόμουν τις μεταφράσεις του κ. Γεωργουσόπουλου, τις οποίες θεωρώ (αν και πιστές) ελάχιστα ποιητικές και συνεπώς θεατρικά μέτριες, δεν το είχα φανταστεί ποτέ...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)