Σαν τις κατσαρίδες
Για τη δολοφονία του Αλέξη έμαθα την Κυριακή το πρωί. Μετά το πρώτο σοκ, η συμμετοχή στη διαδήλωση ήταν αυτονόητη για μένα. Φτάνοντας στο Πολυτεχνείο, δύο πράγματα ήταν ξεκάθαρα. Πρώτον τα χημικά που είχαν ρίξει τα ΜΑΤ το Σάββατο ακόμα προκαλούσαν ασφυξία. Δεύτερον ο παλμός του συγκεντρωμένου κόσμου ήταν πιο δυνατός από οποιαδήποτε άλλη διαδήλωση τον τελευταίο καιρό. Ο κόσμος ήταν θυμωμένος και ανάστατος. Είχε μαζευτεί για να διαδηλώσει δυναμικά, αλλά ειρηνικά.
Λίγο μετά τις 14:00 η πορεία ξεκίνησε. Δεν είχαμε προλάβει να κάνουμε τα πρώτα μέτρα στην Αλεξάνδρας, όταν αριστερά μας και δεξιά μας εμφανίστηκαν 2 μεγάλες ομάδες κουκουλοφόρων βανδάλων, οι οποίοι άρχισαν να σπάνε ό,τι έβρισκαν μπροστά τους. Στάσεις, πινακίδες, τζαμαρίες, ό,τι ήταν γυάλινο ήταν στόχος. (Αν και ήταν λίγο επιλεκτικοί σε ό,τι αφορά τα αυτοκίνητα.) Έβαλαν φωτιά σε όλες τις αντιπροσωπείες αυτοκινήτων που βρέθηκαν στο δρόμο τους. Ξήλωσαν κομμάτια μαρμάρου από τα πεζοδρόμια για να τα χρησιμοποιήσουν για πολεμοφόδια. Αστυνομικοί δεν υπήρχαν. Οι βάρβαροι αυτοί δεν είχαν έρθει για να διαδηλώσουν ή να συγκρουστούν με την αστυνομία. Είχαν έρθει για να τα σπάσουν.
Ουσιαστικά αυτή ήταν και η αρχή του τέλους της πορείας. Ο μεγάλος αριθμός των βανδάλων δημιούργησε ένα αίσθημα ανασφάλειας στους διαδηλωτές. Η κεφαλή της πορείας σε μια κίνηση "πανικού" επιτάχυνε για να απομακρυνθεί, με αποτέλεσμα να αποκοπεί από τους υπόλοιπους. Εκείνη την ώρα άρχισαν να πέφτουν και τα πρώτα χημικά (αναμενόμενο). Πάνω στην αναμπουμπούλα, συνειδητοποίησα ότι βρισκόμουν στο μπλοκ στο τέλος της κεφαλής και αναγκαστικά προχώρησα μπροστά.
Όσο προχωρούσαμε, τόσο πιο αποπνικτική γινόταν η ατμόσφαιρα. Πλέον τα χημικά έπεφταν και προστά και πίσω μας, ενώ ένα σύννεφο καπνού από τα φλεγόμενα κτίρια περιόριζε την ορατότητά μας. Το κάψιμο στο λαιμό ήταν ανυπόφορο. Τα μάτια έτσουζαν και δάκρυζαν διαρκώς. Αυτό με το οποίο μας ψέκαζαν θύμιζε περισσότερο κατσαριδοκτόνο παρά δακρυγόνο. Κι εμείς σαν κατσαρίδες προσπαθούσαμε να αναπνεύσουμε. Κάποια στιγμή δεν αντέξαμε άλλο, η ατμόσφαιρα δεν ήταν βιώσιμη, και όλο το μπλοκ στο οποίο βρισκόμασταν, βγήκε από την πορεία. Ζαλισμένος, με το ζόρι περπάτησα μέχρι το επόμενο στενό, όπου ξαναβρήκα σιγά σιγά την αναπνοή μου.
Μόλις συνήλθαμε, προχωρήσαμε από τα παράλληλα στενά προς τη ΓΑΔΑ, με στόχο αν μπορέσουμε κάποια στιγμή να ξαναμπούμε στην πορεία. Στα κάθετα στενά βλέπαμε τι γινόταν στην Αλεξάνδρας. Στην αρχή βλέπαμε 1-2 μπλοκ να συνεχίζουν να προχωράνε (ήρωες). Λίγο μετά είδαμε τις συμπλοκές ΜΑΤ-κουκουλοφόρων. Αργότερα προσπεράσαμε και τα ΜΑΤ και φτάνοντας στον Άρειο Πάγο, βλέποντας ότι η Αλεξάνδρας ήταν άδεια και ένα μπλοκ διαδηλωτών να κινείται, ξαναμπήκαμε στην πορεία.
Είχαμε φτάσει στο τέρμα. Μπροστά μας κλούβες και διμοιρίες των ΜΑΤ. Στα στενά δεξιά και αριστερά, πάλι ΜΑΤ. Πίσω μας, ένας γκρι-μαύρος καπνός είχε καλύψει τα πάντα και από μέσα ξεπρόβαλαν μόνο διμοιρίες των ΜΑΤ. Παραπίσω δεν φαινόταν τίποτα. Πάντως δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι ένα έμβιο ον θα μπορούσε να αναπνεύσει εκεί μέσα. Εμείς ήμασταν περίπου 400 άτομα, φανερά καταβεβλημένα που είπαμε κάποια συνθήματα, με όση φωνή μας είχε απομείνει (και το ότι αναπνέαμε φυσιολογικά πολύ ήταν). Φύγαμε λίγο πριν κλείσει γύρω μας ο αστυνομικός κλοιός και ενώ από τον ασύρματο δινόταν το σήμα για γενική αντεπίθεση.
Επεισόδια
Πραγματικά στενοχωριέμαι που για άλλη μια φορά, μια ειρηνική διαδήλωση μετατράπηκε σε "παιχνίδι" ανάμεσα στα ΜΑΤ και τους κουκουλοφόρους. Στενοχωριέμαι ακόμα περισσότερο που αυτοί οι βάνδαλοι διέλυσαν -εκτός από τους στάνταρ στόχους (τράπεζες, πολυεθνικές, ακριβά αυτοκίνητα)- και τις επιχειρήσεις απλών ανθρώπων που δεν έφταιγαν σε τίποτα. Αν και οι περισσότερες από αυτές τις καταστροφές δεν είχαν σχέση με τη διαδήλωση και έγιναν αργότερα, το αποτέλεσμα παραμένει το ίδιο. Όπως λέει κι ο Στάθης στο Ναυτίλο σήμερα:
"Και πήρε η φωτιά παραμάζωμα, τον εμποράκο, τον μεροκαματιάρη, τον γείτονα, τον ψιλικατζή -αυτοί φταίνε; Τράπεζα είναι ο μπακάλης ή ο παιχνιδάς και του ρημάζεις τον κόπο;
Από πού παίρνεις το δικαίωμα για βία δίχως στόχο;"
Όπως και να έχει όμως υπεύθυνος για όλα αυτά δεν είναι άλλος από τον ειδικό φρουρό που εκτέλεσε εν ψυχρώ το παιδί. Δείτε τη φωτογραφία του ενός και του άλλου και κρίνετε από μόνοι σας τι λόγο μπορεί να είχε για μια τέτοια πράξη.
Γράφει ο Γιάννης Τριάντης σήμερα στον Τύπο των ήλων:
"Ούτε μαφιόζος δεν σηκώνει πιστόλι σε 15χρονο. Μονάχα ένα προγραμματισμένο ρομπότ ή ένας άνθρωπος στο όριο της αποκτήνωσης βάζει στη θαλάμη του μυαλού και της ψυχής του μια σφαίρα που έχει στόχο ένα παιδί..."
Ηθικός αυτουργός των πρόσφατων γεγονότων είναι ο πρώην υπουργός Δημόσιας Τάξης Βύρων Πολύδωρας, στου οποίου τις μέρες η ασυδοσία και η ατιμωρησία των αστυνομικών οργάνων έφτασε στα σημερινά επίπεδα. Πλέον όμως, ευθύνη έχουν κι άλλοι. Αντιγράφωντας πάλι τον Τριάντη:
"Το ελάχιστο και αυτονόητο έπραξαν οι Παυλόπουλος - Χηνοφώτης. Ενδεχομένως να ήταν για τα μάτια του κόσμου η υποβολή παραιτήσεως. Ομως αυτό παραπέμπει σε δίκη προθέσεων. Επομένως, η ευθύνη μετατοπίζεται καθ' ολοκληρίαν στον πρωθυπουργό, ο οποίος δεν έκανε δεκτές τις παραιτήσεις."
Αυτά για την ώρα.
Γεράσιμος
Υ.Γ.1 Διαβάστε τις αναλύσεις του Στέλιου Κούλογλου για τα γεγονότα του Σαββατοκύριακου στη σελίδα του TV χωρίς Σύνορα (το οποίο θα άξιζε μιας καλύτερης πρώτης παρουσίασης, αλλά για την ώρα θα πρέπει να περιμένει):
Η είδηση ενός προαναγγελθέντος θανάτου
Από το στρατηγό άνεμο στο στρατηγό χρόνο
Υ.Γ.2 Επίσης, ακούστε το ηχητικό ντοκουμέντο από τον Alpha Radio, που περιγράφει το σε ποιους επιτέθηκαν τελικά τα ΜΑΤ κατά το τέλος της πορείας της Κυριακής:
Κι άλλη μεμονωμένη ζαρντινιέρα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου