Άμοιρη Ασία

(Καλό μήνα)


Το σημερινό post είναι αφιερωμένο στην φίλη μου την Όλγα, φωτογράφο, που ταξιδεύει διαρκώς σε όλο τον κόσμο. Τα τελευταία χρόνια έχει μια ιδιαίτερη προτίμηση στην Ασία, και ειδικά στη Βιρμανία. Ωραία και καλά όλα αυτά, αν δεν υπήρχε και κάτι άλλο: Από όποια χώρα της Ασίας περνάει, ακολουθεί η καταστροφή.

Πρώτη παθούσα η Βιρμανία.
Πρόπερσι, αφού έφυγε από τη χώρα, ξέσπασε η "εξέγερση" των μοναχών, με διαδηλώσεις, συλλήψεις, εκτελέσεις, χαμός γενικότερα.
Πέρυσι, αφού έφυγε πάλι η Όλγα, η χώρα πνίγηκε στη βροχή, ολόκληρες επαρχίες πλημμύρισαν, χιλιάδες άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους ή τις περιουσίες τους.
(Βέβαια, θα μπορούσε κανείς να πει ότι όλα αυτά είναι απλά εκδηλώσεις διαμαρτυρίας -τη μια των ανθρώπων, την άλλη της φύσης- για την αποχώρηση της Όλγας από τη χώρα.)

Πέρυσι, επίσης, μετά την επίσκεψή της στην Κίνα έγινε ο μεγάλος σεισμός που ισοπέδωσε την επάρχία Σε Τσουάν (ή κάπως έτσι) και πάλι χιλιάδες άνθρωποι πέθαναν ή έχασαν τις περιουσίες τους. (Κανονικά ο σεισμός θα έπρεπε να γίνει με το που έφτασε, όχι μετά.)

Αυτή τη φορά όμως, η αναταραχή την πρόλαβε. Εδώ και μια εβδομάδα (πάνω-κάτω), η Όλγα είναι αποκλεισμένη στο Βιετνάμ και περιμένει να ανοίξουν ξανά τα αεροδρόμια της Ταϋλάνδης για να συνεχίσει το ταξίδι της.
(Να θυμηθώ να τη ρωτήσω αν πέρασε και από την Ινδία προηγουμένως.)

Είναι πολύ πιθανό ότι στο άμεσο μέλλον οι Ασιατικές χώρες θα της απαγορεύσουν την είσοδο γιατί πόσες καταστροφες και εξεγέρσεις να αντέξουν κι αυτές πια;
Αυτό που απασχολεί εμένα όμως είναι άλλο: Μες στην επόμενη χρονιά θα χρειαστεί να ταξιδέψω στην Ιορδανία και ήδη ξέρω ότι κάποια στιγμή θα πάει και η Όλγα. Κι ενώ μέχρι πριν λίγο καιρό ήμουν ήσυχος γιατί ο χαμός γίνεται αφού φύγει, οπότε αρκούσε να ξέρω πότε θα πάει για να πάω πριν, τώρα τα δεδομένα ανατράπηκαν. Είναι γεγονός όμως ότι (για την ώρα) δεν συμβαίνει τίποτα όταν είναι εκεί, άρα μάλλον θα φροντίσω να πάμε ταυτόχρονα.

Ο κρυφός λόγος, όμως, που τα γράφω όλα αυτά, είναι ότι την ζηλεύω απίστευτα, γιατί κάνει όσα θα ήθελα κι εγώ να κάνω. Μακάρι να μπορούσα κι εγώ να πηγαίνω για 1-2 μήνες στην Καμπότζη, στο Βιετνάμ, στην Κίνα και στην Ταϋλάνδη και ας έμενα αποκλεισμένος για λίγο κάπου.

Όλγα, σε περίπτωση που διαβάζεις αυτές τις αράδες, σου έυχομαι να ξανανοίξουν σύντομα τα αεροδρόμια (η κατάληψη λήγει σε λίγες ώρες, αν δεν έχει λήξει ήδη) και να συνεχίσεις το ταξίδι σου. Αλλά, αναρωτιέμαι, με βάση την τρέχουσα κοινωνικοπολιτική κατάσταση στην Ταϋλάνδη, μήπως μια επίσκεψη τώρα δεν είναι και η καλύτερη επιλογή; (από την άλλη, φωτογράφος είσαι, θα έχεις ένα σωρό θέματα να βγάλεις)

Προσεκτικά, έτσι;

Γεράσιμος

Υ.Γ. Το αστείο είναι ότι αυτό το blog πρωτοξεκίνησε με στόχο να ενημερώνει τους φίλους μου. Πλέον, είμαι σχεδόν σίγουρος ότι ελάχιστοι από αυτούς το διαβάζουν, οπότε είμαι πιο ελεύθερος να γράψω για αυτούς ό,τι θέλω... ;)