Άλλοτε αυτές οι μέρες θα ήταν γεμάτες χριστουγεννιάτικες μελωδίες και αδιάκοπα ψώνια. Όσοι έχουν χρήματα θα κυκλοφορούσαν φορώντας τα γιορτινά τους ρούχα και το υπερκαταναλωτικό τους χαμόγελο, επιδεικνύοντας τα πρόσφατα υλικά αποκτήματά τους. Οι υπόλοιποι θα αρέσκονταν στο να χαζεύουν τις βιτρίνες και να στενοχωριούνται που δεν μπορούν να αποκτήσουν όσα βλέπουν. Υπηρέτες και οι μεν και οι δε των υλικών αγαθών.
Φέτος τα πράγματα είναι διαφορετικά. Εκτός του ότι το κέντρο κατά τόπους μοιάζει ακόμη με βομβαρδισμένο τοπίο και οι εναπομείναντες καταναλωτές δεν νοιώθουν και πολύ ασφαλείς να κατεβούν για ψώνια, πολύς κόσμος δεν έχει καμμία διάθεση για χαρές και πανηγύρια. (Κραυγαλέα εξαίρεση ο δήμαρχος Αθηναίων.) Αντίθετα, υπάρχει ένας διάχυτος προβληματισμός, μια διάθεση για αναθεώρηση πραγμάτων που θεωρούνταν δεδομένα, καθώς και μια τάση κριτικής και αυτοκριτικής.
Σε αυτό το πλαίσιο αναρωτήθηκα κι εγώ "γιατί διαδηλώνω;"
Τις πρώτες μέρες σίγουρα ήταν η οργή για την εν ψυχρώ εκτέλεση ενός παιδιού από έναν αστυνομικό. Στη συνέχεια όμως; Μια εβδομάδα μετά γιατί συνεχίζω να κατεβαίνω στις πορείες;
Συμπέρανα λοιπόν ότι διαδηλώνω γιατί έχω υποχρέωση ως πολίτης να το κάνω. Έχω την ευθύνη να διαμαρτυρηθώ για την ποιότητα της δημοκρατίας στη χώρα μου και να απαιτήσω τη βελτίωσή της. Δεν είμαι ευχαριστημένος (και πώς θα μπορούσα άλλωστε) ούτε από την κοινωνικοπολιτική γραμμή που ακολουθεί η κυβέρνηση, ούτε από τη (μη) εφαρμογή των νόμων, ούτε από τις απολυταρχικές μεθόδους της αστυνομίας (του τρόμου), ούτε από τον τρόπο απονομής της δικαιοσύνης. Τα αποτελέσματα όλων αυτών τα βλέπουμε άλλωστε κατάματα εδώ και δέκα μέρες.
Διαδηλώνω επίσης για τον μικρό μου αδερφό που είναι σχεδόν στην ηλικία του παιδιού που χάθηκε τόσο άδικα, διεκδικώντας το αυτονόητο: Να τιμωρηθεί ο ένοχος και να μην ξανασυμβεί κάτι τέτοιο.
Διαδηλώνω και εναντίον όσων κοιτάνε μόνο τις περιουσίες τους, αδιαφορώντας για το μερίδιο της ευθύνης τους, αφού σιωπώντας όλα αυτά τα χρόνια επέτρεψαν να φτάσουμε εκεί που είμαστε σήμερα.
Διαδηλώνω και εναντίον των μη διεφθαρμένων αστυνομικών και δικαστών, οι οποίοι, αν και γνωρίζουν, με τη σιωπή τους στο όνομα της κακώς νοούμενης συναδελφικής αλληλεγγύης καθιστούν τους εαυτούς τους συνυπεύθυνους στο πρόσφατο έγκλημα, όπως και στην ατελείωτη λίστα εγκλημάτων από όργανα του κράτους που στην πλειονότητά τους έμειναν ατιμώρητα.
Διαδηλώνω τέλος εναντίον αυτής της ανεκδιήγητης κομπανίας που κυβερνάει (?) τη χώρα και που δεν αναγνωρίζει και δεν αναλαμβάνει ποτέ καμμία ευθύνη. Με υπεροψία και αλαζονία παράγουν αναλύσεις που προσβάλλουν την κοινή λογική, μόνο και μόνο για να αποποιηθούν τις ευθύνες τους. Θα έρθει όμως κάποτε η ώρα που θα τις αναλάβουν - όλες μαζί.
Γεράσιμος
Υ.Γ. Ίσως είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που υπάρχει η πιθανότητα να περάσουμε τα Χριστούγεννα σε ένα κλίμα κατάνυξης και πνευματικής αναζήτησης, και όχι ως καταναλωτικό όργιο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου