(Το κείμενο αυτό είχε σταλεί αρχικά ως email την 1/10/2006)
Καλησπέρα σε όλους!
Αύριο κλείνω 2 εβδομάδες στην Αγγλία και είπα με την ευκαιρία να σας στείλω τα νέα μου. Γενικά δεν μπορώ να πω ότι είμαι συγκλονισμένος από το Λίβερπουλ, ούτε θετικά ούτε αρνητικά. Είναι σαν μια τυπική Ευρωπαϊκή πόλη (εμφανισιακά).
Το Πανεπιστήμιο είναι αρκετά ενδιαφέρον, όμορφο θα το έλεγα. Αν εξαιρέσει κανείς ότι το διασχίζουν δρόμοι που οδηγούν στο κέντρο της πόλης, κατά τα άλλα μακάρι τα Ελληνικά Πανεπιστήμια να ήταν έτσι. Ο συνδυασμός παλαιών και νέων κτιρίων δένει αρκετά αρμονικά. Έχει αρκετό πράσινο (που συντηρείται) και γενικότερα σου προκαλεί τη διάθεση να το εξερευνήσεις. (Με τα πόδια είναι 10-15 λεπτά απ' άκρη σ' άκρη.) Ειδικά τις πρώτες 10 μέρες που είχε πολύ καλό καιρό με είχε φάει το περπάτημα (για άλλους λόγους όμως).
Η σχολή τώρα έχει ένα ψιλοπρόβλημα οργάνωσης στα μεταπτυχιακά, αλλά μέχρι στιγμής έχει λειτουργήσει υπέρ μου. (Νομίζω.) Μαθήματα ξεκινάω αύριο. (Ελπίζω.) (Σε μια εβδομάδα θα εύχομαι να μην είχαν αρχίσει.) Η σχολή ευτυχώς είναι πολύ κοντά στην Εστία που μένω. Το ένα κτίριο. Το άλλο είναι στην αντίθετη άκρη του Πανεπιστημίου. Σας στέλνω και τον χάρτη του Πανεπιστημίου όπου έχω σημειώσει το σημείο όπου μένω (1), και τα 2 κτίρια της Σχολής (2) και (3).
Η Εστία
Η συγκατοίκηση στο σπίτι 14 του Melville Grove (δείτε φωτο, εγώ μένω στο 142) θυμίζει ανέκδοτο: Ήταν ένας Ινδός, ένας Κορεάτης, ένας Κινέζος, ένας Άγγλος κι ένας Έλληνας. Το ρόλο του Πόντιου παίζει ο Ινδός, ο οποίος έχει κάνει διάφορες χαζομάρες μέχρι τώρα (ευτυχώς χωρίς να απειλήσει τη σωματική μας ακεραιότητα).
Για το σπίτι τώρα, ισχύει το εξής. Έχετε ακούσει τη φράση: "Αλλιώς τα έλεγε στο προσπέκτους"; Ε, ακριβώς αυτό. Το κάθε σπίτι έχει 7 δωμάτια (μέχρι στιγμής κατοικούνται τα 5), 3 κοινόχρηστα μπάνια και 1 κουζίνα. Ως εδώ, τα βολεύουμε. Έλα όμως που το κτίριο είναι παλιό και οι επισκευές είναι κάτι που σπάνια έχει δει; Στα τεχνικά είμαστε εντάξει, στην καθαριότητά όμως... Κάποια πράγματα έχουν να αλλαχτούν ή να καθαριστούν από τότε που χτίστηκε (60's - 70's). Κοινό παράπονο όλων είναι η κατάσταση των χαλιών στα δωμάτια. Είναι χάλια. Ο φούρνος (ιδανικός για αρχαιολογική έρευνα) δεν πρέπει να έχει καθαριστεί ποτέ. Έκανα μια προσπάθεια σήμερα (κατέστρεψα τα ευρήματα), αλλά δεν κατάφερα και πολλά. Αύριο πάλι στην Hall Manager για παράπονα. (Για αυτό θα σας μιλήσω την επόμενη φορά.)
Μύθοι και Πραγματικότητα (Α' Μέρος)
1. Σε ό,τι αφορά την οδήγηση, αν εξαιρέσω ότι οδηγούν στην αντίθετη λωρίδα, η συμπεριφορά είναι παρόμοια με την Ελληνική (μόνο που δεν πετούν σκουπίδια από το παράθυρο, σημαντική διαφορά). Αν δουν πεζό στο δρόμο αντί να κόψουν, γκαζώνουν, υπερβαίνουν το όριο ταχύτητας, παρκάρουν παράνομα κλπ. Ειδικά οι οδηγοί λεωφορείων... Ποιος είδε λεωφορείο και δεν το φοβήθηκε! Το βλέπεις να γκαζώνει από μακριά λες και σε έχει βάλει στόχο. Και το κυριότερο είναι ότι δεν κόβουν ταχύτητα ποτέ. Αν προλάβεις να περάσεις το δρόμο, πρόλαβες. Αλλιώς...
2. Ωστόσο, και η συμπεριφορά των πεζών είναι παρόμοια. Τα φανάρια για να ανάψουν πράσινο για τους πεζούς έχουν κουμπάκι. Το πατάς και περιμένεις. Επειδή όμως οι πιθανότητες να αδειάσει ο δρόμος είναι περισσότερες από το να ανάψει πράσινο, κανείς δεν περιμένει το φανάρι. Αξιοπρόσεκτο είναι ότι το πράσινο για τους πεζούς ανάβει ξεχωριστά από τα υπόλοιπα. Επομένως, την ώρα που περνούν οι πεζοί δεν κινείται κανένα αυτοκίνητο. Αλλά οι πεζοί (όπως προανέφερα) έχουν περάσει ήδη, οπότε δεν κινείται τίποτα. ΕΚΤΟΣ από τα λεωφορεία, τα οποία μόλις ανάψει το πορτοκαλί (πριν το πράσινο) έχουν γίνει καπνός ήδη, ενώ είναι ακόμα αναμμένο το πράσινο για τους πεζούς!
3. ΔΥΣΤΥΧΩΣ, οι βρύσες παντού, εκτός του ότι είναι ξεχωριστές για το ζεστό και το κρύο, είναι και πολύ κοντά στην άκρη του νιπτήρα. Και εντάξει, στο μπάνιο το καταλαβαίνω. Στην κουζίνα; Στις τουαλέτες των καφέ, εστιατορίων κλπ; Ποιον περιμένουν να γεμίσει το νιπτήρα για να πλύνει τα χέρια του;;; (Κανέναν.) Και πώς ξεπλένουν τα πιάτα;;; (Δεν.) Και βέβαια, ούτε κουβέντα για να αγοράσεις μίκτη νερού. Έναν βρήκα στις αρχές, με κόστος δυσανάλογο της λειτουργικότητας του. (Αν το ήξερα ότι δεν θα έβρισκα άλλον, θα τον αγόραζα δίνοντας το βάρος του σε χρυσάφι.) Το κακό είναι ότι είναι 20' περπάτημα μακριά για να ξαναπάω. (Άλλη πονεμένη ιστορία...) Αν καταφέρω να βρω ποιο λεωφορείο πάει εκεί, κάτι μπορεί να γίνει. (Τρέμω ακόμα και στην ιδέα...)
4. Οι (ντόπιοι) κάτοικοι μιλούν μια γλώσσα που μοιάζει με τα Αγγλικά, αλλά δεν είναι Αγγλικά (όπως τα μάθαμε τουλάχιστον). Φανταστείτε κάποιον να μιλάει Αγγλικά με φαγητό στο στόμα και ταυτόχρονα να σφίγγεται. Αυτό ακριβώς. Όσο και να προσπάθησα, δεν μπορώ να το καταφέρω. Και, δυστυχώς, δεν καταλαβαίνουν καμμία άλλη προφορά των αγγλικών (λες κι η δική τους είναι η σωστή). Τις ίδιες λέξεις, όσο πιο αργά και καθαρά να προσπαθήσεις να τις πεις, αν δεν συνοδεύονται από τα αντίστοιχα νοήματα, δεν συνεννοείσαι.
Τέλος πάντων, αυτά για σήμερα, σύντομα η συνέχεια. Ελπίζω να ήταν τόσο διασκεδαστικό για σας όσο (δεν) ήταν και για μένα. Καληνύχτα!
Γεράσιμος
Υ.Γ. Στο επόμενο επεισόδιο: Η ζωή στο Melville Grove
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου