Η Ζωή στο Melville Grove

Η Ζωή στο Melville Grove

(Το κείμενο αυτό είχε σταλεί αρχικά ως email στις 21/10/2006)

Κατ' αρχήν, θέλω να ευχαριστήσω όλους όσους έστειλαν ευχές για τη γιορτή μου. Συγγνώμη που δεν απαντώ στον καθένα προσωπικά. (Ο ελέυθερος χρόνος είναι λίγος βλέπετε.)

Στο θέμα μας λοιπόν...

Από την τελευταία φορά που σας έγραψα, αυξηθήκαμε. Είμαστε πλέον 7 στο σπίτι 14 και πλέον δεν χωράει άλλος. Η κατάταξη έχει ως εξής:
1 Έλληνας
1 Κορεάτης
1 Κινέζος
1 Άγγλος
2 Ινδοί
1 Ουγκανέζος (ή Ουγκαντός ή Ουγκαντέζος ή όπως λένε αυτούς από την Ουγκάντα τελοσπάντων)

Τα επιστημονικά πεδία που καλύπτουμε είναι ποικίλα. Αρχαιολογία (εγώ), Διοίκηση επιχειρήσεων (Κινέζος,Κορεάτης), Μαθηματικά (Άγγλος), Φυσική (ο από την Ουγκάντα). Οι Ινδοί δεν ξέρουμε τι σπουδάζουν (αν όντως σπουδάζουν) γιατί δεν τους βλέπουμε και πολύ, αλλά δυστυχώς τους ακούμε πολύ. (Αυτό θα το αναλύσω αργότερα.)

Το Melville Grove είναι μια από τις 3 εστίες του Πανεπιστημίου για τους μεταπτυχιακούς φοιτητές. Θα περίμενε κανείς λοιπόν ότι από τη στιγμή που κρίνεται η εικόνα του Πανεπιστημίου (και) από τις εστίες του, οι τελευταίες να είναι όσο καλές χρειάζεται για να την ενισχύουν (την εικόνα) και όχι το αντίθετο. Αμ δε... Όπως είχα γράψει και στο προηγούμενο email, η κατάσταση στο εσωτερικό του σπιτιού όταν πρωτομπήκα ήταν (και εν μέρει είναι ακόμα) απαράδεκτη. Τα πρωτεία στο χάλι διεκδικούν το χαλί και η κουζίνα. (Φωτογραφίες δεν στέλνω για να μην σας γυρίσουν τ' άντερα, αλλά όποιος τις θέλει για να έχει μια εικόνα όσων γράφω, ας μου το ζητήσει.)

Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή.

Με το που έφτασα στην Εστία (Δευτέρα), πήρα το κλειδί από την Διαχειρίστρια της Εστίας (Halls Manager), μια πολύ ευγενική κυρία. Μου έδωσε και ένα φυλλάδιο στο οποίο έπρεπε να συμπληρώσω την κατάσταση στην οποία βρήκα το δωμάτιο. Τον επόμενο Σεπτέμβρη, θα κάνει μια επιθεώρηση με βάση τη λίστα για να δει αν υπάρχουν καινούριες ζημιές.
Μου πήρε μισή μέρα για να σημειώσω τις δεκάδες μικροφθορές που είχε το δωμάτιο. Αναρωτιέμαι, δεν θα μπορούσε να μου δώσει μια λίστα με τις ήδη καταγεγραμμένες φθορές (αφού υποτίθεται ότι αυτή τη δουλειά την είχε κάνει και με τον προηγούμενο) και εγώ απλά να τις επιβεβαιώσω; Ειδικά για το χαλί δεν ήξερα τι να (πρωτο)γράψω. Ήθελα τουλάχιστον 3 σελίδες για να κάνω αναλυτική περιγραφή. Βασικά αρκούσε να γράψω ότι θέλει ξήλωμα και πέταμα, αλλά... Τέλος πάντων, αφού τελείωσα, πηγαίνω να δω και τους κοινόχρηστους χώρους, οπότε φτάνω και στην κουζίνα... Σοκ πρώτο: Ούτε στο στρατό δεν είδα τόση βρωμιά και ακταστασία σε μια κουζίνα! Τα πάντα ήταν καλυμμένα με ένα κίτρινο λιγδερό πράγμα (μάλλον προϊόν δεκαετιών τηγανίσματος). Και το εξωφρενικό: Ακόμα και μέσα στα ντουλάπια τα πάντα (και τα ντουλάπια) ήταν καλυμμένα από την ίδια λίγδα! Πώς διάολο έφτασε η λίγδα εκεί μεσα;;; Ουσιαστικά τα μόνα που δεν ήταν λιγδιασμένα ήταν οι επιφάνειες των πάγκων και των τραπεζιών και το εξωτερικό των ντουλαπιών (που προφανώς καθαρίστηκαν) και οι τοίχοι (που προφανώς ξαναβάφτηκαν). Σοκ δεύτερο: Ανοίγω το φούρνο. Εκτός του ότι έμοιαζε να μην είχε καθαριστεί ποτέ, πρέπει να είχε πάρει και φωτιά κάποτε. Σοκ τρίτο: Μπαίνω στο δωμάτιο που είναι το ψυγείο και το ανοίγω. Λάθος κίνηση. Βλέπω ένα ψυγείο γεμάτο από πράγματα, τοποθετημένα εντελώς χύμα. Όπως καταλαβαίνετε, άρχισα να ανησυχώ πάρα πολύ για το ποιόν των συγκατοίκων μου. Τέλος, συνειδητοποιώ α) ότι υπάρχει μόνο 1 κουζίνα για 7 άτομα (και όχι για 2-4 όπως πολύ έξυπνα υπονοούσε το προσπέκτους) και β) πως το κλειδί που αντιστοιχεί στο ντουλάπι μου στην κουζίνα είναι εντελώς άσχετο. Ο όγκος των προβλημάτων ήταν τέτοιος που έπρεπε να τα αντιμετωπίσω ένα ένα. Είπα να αρχίσω από τα βασικά.

Επίσκεψη στο γραφείο του Halls Manager (από εδώ και στο εξής ΕΗΜ) 1: Την επόμενη μέρα (Τρίτη) επιστρέφω το συμπληρωμένο φυλλάδιο στη διαχειρίστρια. Της λέω για το χαλί και μου απαντάει ότι το ξέρει ότι είναι χάλια. (Εμένα δεν μπορούσες να με έχεις προετοιμάσει @#$%^^;) Μου λέει επίσης για την κουζίνα και το ψυγείο, ότι δεν πρόλαβαν να τα καθαρίσουν γιατί οι προηγούμενοι ένοικοι έφυγαν την Παρασκευή και πρόλαβαν να τακτοποιήσουν μόνο τα δωμάτια... (Το ψυγείο δηλαδή πόσο χρόνο θα σας έπαιρνε να το αδειάσετε;) Με ενημερώνει ότι σκοπεύουν να τα καθαρίσουν άμεσα. Τουλάχιστον δεν φταίνε οι συγκάτοικοι.

ΕΗΜ 2: Την Τετάρτη πηγαίνω πάλι για να ρωτήσω τι εννοεί όταν λέει άμεσα, γιατί εγώ (και οι υπόλοιποι) είχα ήδη αρχίσει να τοποθετώ πράγματα στο ψυγείο και στο ντουλάπι μου, αφού το καθαρίσα πρώτα (εξαντλητικά). Την ενημερώνω και για το πρόβλημα με το κλειδί. Της λέω επίσης ότι σκέφτηκα να οργανωθεί μια συνάντηση με τους συγκατοίκους για να ξεκαθαρίσουμε τι ανήκει σε ποιον, για να πετάξουν τα υπόλοιπα. Μου λέει: "Πολύ καλή ιδέα, να το κάνετε!" ("Εμείς;;;" Δικιά μας δουλειά είναι; Ας πάει...)

ΕΗΜ 3: Την επόμενη μέρα (Πέμπτη) βλέπω ένα χαρτί στην πόρτα της κουζίνας που μας ενημερώνει να σημειώσουμε τα πράγματα που μας ανήκουν για να πεταχτούν τα υπόλοιπα και να καθαριστεί η κουζίνα. Εν τω μεταξύ έχω μιλήσει και με 1-2 από τους συγκατοίκους μου και συμφωνούν με την ιδέα της συνάντησης, αλλά επειδή δεν ξέρουμε πόσοι ακριβώς είμαστε, πηγαίνω πάλι στο γραφείο της διαχειρίστριας για να μάθω. Η διαχειρίστρια για να μου απαντήσει, πηγαίνει και μετράει τα κλειδιά του σπιτιού 14 που δεν έχουν ακόμα παραδοθεί. (Ωραία διαχείριση...) Επειδή (προφανώς) δεν ξέρει πότε θα πλακώσουν κι οι υπόλοιποι, σκέφτομαι ότι πρέπει να γίνει η συνάντηση το συντομότερο.

Την Παρασκευή πρωί πρωί, τοιχοκολλώ στην έξοδο του σπιτιού μια ανακοίνωση για συνάντηση το Σάββατο το πρωί, ζητώντας από τους άλλους να γράψουν πάνω αν συμφωνούν ή διαφωνούν, για να ξέρω αν ενημερώθηκαν όλοι. Απαντούν όλοι εκτός από τον Ινδό.

ΕΗΜ 4: Το ίδιο πρωί, πηγαίνω πάλι στη διαχειρίστρια να ρωτήσω για το κλειδί. Μου απαντάει ότι είναι νωρίς ακόμα, πρέπει το αίτημα να διαβιβαστεί στην υπηρεσία που έχει τα πρωτότυπα κλειδιά, να βγάλουν αντίγραφο και να το στείλουν, το οποίο θα πάρει περίπου μια εβδομάδα. Την ενημερώνω και για την πρόοδο στο θέμα της συνάντησης.

Το Σάββατο γίνεται η συνάντηση, εμφανίζεται τυχαία κι ο Ινδός (ευτυχώς) και μας ενημερώνει ότι δεν έχει τίποτα στο ψυγείο και στην κουζίνα, για αυτό δεν απάντησε (εμείς έπρεπε να μυρίσουμε τα νύχια μας...). Μας λέει επίσης ότι πηγαίνει σε ένα κοντινό σπίτι που μένουν αρκετοί από τους φίλους του και μαγειρεύουν και τρώνε όλοι εκεί. (Ευτυχώς για εμάς, δυστυχώς για τους συγκατοίκους των φίλων του.) Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποιούμε ότι το 90% των πραγμάτων στην κουζίνα και το ψυγείο δεν είναι κανενός και πρέπει να πεταχτούν. Αυτό ήταν ένα ισχυρό σοκ, γιατί κανείς μας δεν υπέθεσε ότι οι προηγούμενοι θα ήταν ΤΟΣΟ ΚΑΦΡΟΙ. Τώρα που το σκέφτομαι, θα μπορούσαν να είναι Ινδοί! Έτσι εξηγούνται όλα! Ξεκαθαρίσαμε λοιπόν τι πρέπει να φύγει από το ψυγείο, πλύναμε και μοιράσαμε τα ράφια και την Κυριακή πετάξαμε τα άχρηστα. (Μην βρωμίσουμε κιόλας.) Η κουζίνα μας πήρε 1-2 μέρες ακόμα μέχρι να αποφασίσουν όλοι αν θέλουν να κρατήσουν κάτι από τα σκεύη των προηγούμενων. Το 90% ήταν τόσο χάλια που το πετάξαμε χωρίς δεύτερη σκέψη. Από τα υπόλοιπα, ό,τι καθαρίστηκε ικανοποιητικά ή ήταν σφραγισμένο (κονσέρβες) το αποθηκεύσαμε σε κοινόχρηστα ντουλάπια. (Αν κι εγώ δεν χρησιμοποιώ τίποτα από αυτά.)

ΕΗΜ 5: Δευτέρα πρωί. Ενώ το καθάρισμα συνεχίζεται, ενημερώνω τη διαχειρίστρια για τα γεγονότα του Σ/Κ. Έδειξε ευχαριστημένη (για τη δουλειά που ΕΜΕΙΣ κάναμε). Της είπα και για κάποιες μικροεπισκευές που πρέπει να γίνουν, αλλά δεν τις θυμάμαι τώρα (έχει περάσει και τόσος καιρός). Παραδόξως, μετά από 1-2 μέρες οι επισκευές αυτές είχαν γίνει.

ΕΗΜ 6: Την επόμενη Δευτέρα το πρωί όμως, ενώ τελείωνα το μπάνιο μου στο ντους του ισογείου (ναι, ευτυχώς έχουμε και ντους), έσκασε στα χέρια μου (ήταν σχεδόν έτοιμος να κοπεί) ο πλαστικός σωλήνας που συνδέει το "τηλέφωνο" του ντους με τη βρύση (στην δικιά μας περίπτωση, με τον ταχυθερμοσίφωνα). Επειδή δεν ξέρω πώς λέγεται στα αγγλικά (ούτε στα ελληνικά), το ξεβίδωσα και το πήγα στη διαχειρίστρια, όμως δεν ήταν εκεί και το έδωσα σε μια καθαρίστρια. Τις επόμενες μέρες πλενόμουν στο ντους του 2ου ορόφου (το οποίο δεν ήξερα ότι υπήρχε μέχρι τότε).

ΕΗΜ 7: Μερικές μέρες αργότερα, ξαναπερνάω από το γραφείο της διαχειρίστριας για να δω τι έγινε με το θέμα του ντους, όπου βρίσκω έναν άντρα. Του λέω, "είναι εδώ η διαχειρίστρια;" "Εγώ είμαι" (με την καλή έννοια), μου απαντάει. Υπενθυμίζω ότι η συζήτηση έγινε στα αγγλικά. (Κάντε τη μετάφραση.)
"Ναι, ε;", σκέφτομαι, "και η προηγούμενη ποια ήταν;" (Την οποία παρεμπιπτόντως δεν έχω ξαναδει από τότε. Λες να παραιτήθηκε;) Τέλος πάντων, του λέω για το ντους, μου λέει ότι αυτά τα πράγματα θέλουν χρόνο, πρέπει να πάει το αίτημα στην αρμόδια υπηρεσία, η οποία θα στείλει το ανταλλακτικό και μπλα μπλα (κάπου τα έχω ξανακούσει αυτά). Με την ευκαιρία, του λέω για το θέμα του φούρνου, το οποίο δεν είχα ανακινήσει μέχρι τότε γιατί είχα κάνει μια προσπάθεια να τον καθαρίσω μόνος μου (όπως σας είχα γράψει στο προηγούμενο email). Μου λέει ότι θα ενημερώσει την αρχι-καθαρίστρια (και το σημειώνει), αλλά επειδή ήταν Παρακευή ο φούρνος θα καθαριστεί από Δευτέρα (2 εβδομάδες πριν). Όσο τον καθαρίσατε εσείς, άλλο τόσο τον καθάρισαν κι αυτοί, όπως κι όλα τα υπόλοιπα βέβαια. Περιέργως, το ντους είχε φτιαχτεί την ίδια μέρα, αν κι όταν πήγα στο γραφείο του διαχειριστή ήταν ήδη απόγευμα.

1-2 μέρες μετά κολλήθηκε στην πόρτα του διαχειριστή το σημείωμα που μπορείτε να δείτε (ελπίζω) στην φωτογραφία Grove06b. Από τότε δεν ξαναπέρασα από το γραφείο του. (Πρέπει όμως να ξαναπάω γιατί δεν έχω ρωτήσει ακόμα για το κλειδί.)

Περιττό να σας πω, ότι από συζητήσεις που έχω κάνει με άλλους Έλληνες που μένουν στη Εστία, όλοι έχουν παρόμοια προβλήματα με την κουζίνα τους, αλλά επειδή αυτοί δεν ανέλαβαν να καθαρίσουν μόνοι τους, περιμένουν ΑΚΟΜΑ να καθαρίσει η Διαχείριση. (Σώθηκαν...)

Ας αφήσουμε όμως τα διαχειριστικά, κι ας επιστρέψουμε στη συγκατοίκηση. Ένα θετικό είναι ότι από τους 7 μαγειρεύουμε μόνο οι 4. Δεύτερο θετικό όπως προανέφερα είναι ότι σε αυτούς τους 4 δεν είναι οι Ινδοί. Είναι όμως οι λοιποί Ασιάτες. Το αποτέλεσμα είναι πως δεν μπορείς να μπεις στην κουζίνα όταν μαγειρεύουν (ή αφού έχουν μόλις μαγειρέψει). Η μυρωδιά είναι πολύ έντονη και όχι ιδιαίτερα ευχάριστη. Ωστόσο είναι πολύ καθαροί κι οι δυο και αφήνουν την κουζίνα σε άριστη κατάσταση.
Το μόνο ουσιαστικό πρόβλημα είναι πως ο Κορεάτης έρχεται σχεδόν κάθε μεσημέρι με 3-4 φίλους του (και Κορεάτες και συμφοιτητές) για να φάνε στο σπίτι μας, επειδή είναι κοντά στη σχολή τους και δεν έχουν πολύ χρόνο. Συνεπώς μεταξύ 1-2μμ, δεν γίνεται να μπει άλλος στην κουζίνα... Έχω την εντύπωση όμως ότι ούτε αυτός είναι ιδιαίτερα ευχαριστημένος από αυτό. Μάλλον, επειδή είναι και καλό παιδί, οι άλλοι του έχουν κάτσει ολίγον στο σβέρκο. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, ίσως βρούμε λύση.

Και περνάμε στο μεγαλύτερο, κυριότερο, χειρότερο πρόβλημα όλων: Τους ΙΝΔΟΥΣ.

Οι Ινδοί στην εστία είναι πάρα πολλοί, περισσότεροι από κάθε άλλη φυλή, και κυκλοφορούν σε αγέλες των 10 (περίπου). Άλλες φορές περισσότεροι, άλλες λιγότεροι. Το πρόβλημα όμως δεν είναι ο αριθμός τους, αλλά το ότι είναι βάρβαροι! Και εξηγώ:

1. Δεν μιλάνε, φωνάζουν! Ακόμα κι αν είναι σε ένα μέτρο απόσταση, φωνάζουν!
2. Δεν ξέρουν τι πάει να πει "ώρες κοινής ησυχίας"! Κάθονται έξω από τα σπίτια και συζητάνε μέχρι τις 2 το πρωί! Χτυπάνε τα κουδούνια ό,τι ώρα να 'ναι! Μπαινοβγαίνουν στο σπίτι κάνοντας απίστευτο θόρυβο, επίσης ό,τι ώρα να 'ναι, αλλά ειδικά τη νύχτα!
3. Σε όποιο σπίτι μαγειρεύουν, οι συγκάτοικοί τους σκέφτονται πολύ σοβαρά να φύγουν. Κάποιοι το έχουν κάνει ήδη.
Φανταστείτε λοιπόν τον συνδυασμό του 1 και του 2. Εγώ συνήθως δεν κοιμάμαι πριν τις 2, οπότε δεν είχε χρειαστεί να τους κάνω ποτέ παρατήρηση. Προχτες όμως, ο Ινδός που μένει στο 146 κατέβαινε με την κοπέλα του (?) τις σκάλες στη 1.30 φωνάζοντας. Ε, πετάχτηκα από το κρεβάτι και τους πήρε ο διάολος. Μου ζήτησαν συγγνώμη κι από τότε η φασαρία έχει μειωθεί (νομίζω).
Έχω αρχίσει να πιστεύω ότι μια χαρά τους συμπεριφέρονταν οι Άγγλοι κατά την αποικιοκρατία και τώρα τους καταλαβαίνω. Αφού το τραβάει ο οργανισμός τους το μαστίγωμα και την αλυσίδα. Αν συνεχίσουν πάντως, θα γίνει η ΕΗΜ 8 100%.

Δεν τελειώσαμε όμως! Αυτήν την εβδομάδα μας ενημέρωσαν (γραπτώς) ότι θα γίνονται ασκήσεις πυρκαγιάς. Την Πέμπτη το βράδυ, λοιπόν, έγινε το σκηνικό με τον Ινδό, με πήρε μετα τις 2.30 ο ύπνος. Την Παρασκευή, 8.00 το πρωί (!!!) αρχίζει και βαράει ο συναγερμός σε όλα τα κτίρια! Ντύσιμο και γρήγορα έξω όλοι... Ούτε στο στρατό να ήμασταν... Ήθελα να 'ξερα, ποιος θα πιάσει φωτιά στις 8.00 το πρωί;;; Στόχος τους ήταν να είμαστε όλοι μέσα (και να κοιμόμαστε), για να δουν αν θα βγούμε εγκαίρως.

Σήμερα το πρωί αποφάσισαν να καθαρίσουν τα τζάμια εξωτερικά. Οπότε, ενώ κοιμάμαι, ακούω ένα θόρυβο στο παράθυρο, κοιτάω, δεν βλέπω τίποτα και ξαφνικά σκάει η βούρτσα με το νερό, πετάχτηκα πάνω. Για άλλη μια φορά, η διεύθυνση φρόντισε για το πρωινό μου ξύπνημα. Και η περιπέτεια συνεχίζεται...

Γεράσιμος

Υ.Γ.1 Σήμερα ανέβηκα στον πύργο του ραδιοφωνικού σταθμού που φαίνεται στην φωτογραφία liv060.jpg, από όπου φαίνεται όοοολο το Λίβερπουλ, Θα ακολουθήσουν φωτογραφίες στα επόμενα email.


Y.Γ.2 Βρείτε πόσα επειδή έχει το κείμενο και κερδίστε ένα γεύμα. Εδώ.

Υ.Γ.3 Η ώρα είναι 23.20 και οι Ινδοί άρχισαν να μαζεύονται στην αυλή. Θα περάσουμε καλά απόψε... χεχεχε...