Κάλλιο αργά παρά ποτέ...

(Ή «το καλό post αργεί να γίνει και άλλες παροιμίες»)

Καλή χρονιά και καλά κρασιά...

Μπορεί να μου πήρε 4 μήνες αλλά τελικά τα κατάφερα! Από τις αρχές του Νοέμβρη παλεύω να βρω χρόνο για να γράψω αυτό το κείμενο, αλλά είτε ο ελεύθερος χρόνος δεν ήταν αρκετός είτε κάτι άλλο τύχαινε (συνήθως βαρεμάρα, άντε και καμμιά ίωση) και φτάσαμε στα τέλη Φλεβάρη... (Μου αρέσει που στο εμβόλιμο κείμενο του Δεκέμβρη έγραφα ότι θα το τελειώσω σε μερικές μέρες. Έτσι πίστευα τότε.)

Υποτίθεται ότι αυτό το κείμενο θα ήταν συνέχεια του προηγούμενου (“Η Ζωή στο Melville Grove”), αλλά μετά από τόσο καιρό δεν περιμένω να θυμάστε και τίποτα από όσα είχα γράψει. Τέλος πάντων, εγώ θα κάνω την προσπάθεια και ό,τι δεν θυμάστε, από κάτω είναι γραμμένο, ξαναδιαβάστε το.

Πριν προχωρήσω στα καινούρια οφείλω να αναφέρω δύο πράγματα.

Πρώτον, το εύστοχο σχόλιο του Δημήτρη ότι οι Ινδοί που γνώρισα στην Εστία δεν είναι αντιπροσωπευτικό δείγμα του πληθυσμού της Ινδίας, αλλά της μερίδας του που έχει την οικονομική άνεση να στείλει τα τέκνα του για σπουδές στην Αγγλία. Συμφωνώ απολύτως. Σκέφτηκα μάλιστα ότι θα μπορούσαν να είναι και παιδιά Ινδών που μένουν μόνιμα στην Αγγλία, αλλά αποδείχτηκε (τους ρώτησα) ότι όλοι ήρθαν από την Ινδία, και οι συγκάτοικοί μου και οι φίλοι τους. Όπως και να έχει, το σίγουρο είναι ότι αυτή η τάξη των Ινδών από την οποία προέρχονται δεν ξέρει τι σημαίνει η φράση «ώρες κοινής ησυχίας», μάλλον μεγάλωσε σε στάβλο (από τον τρόπο που μπαινοβγαίνει στο σπίτι) και ή το τηλέφωνο δεν έφτασε ποτέ στα μέρη τους («Κίτσοοοο, έλα ‘δώ να σου πωωω!» – επικοινωνία από λόφο σε λόφο) ή λόγω κάποιου ατυχήματος έχουν όλοι μισοκουφαθεί, αλλιώς δεν εξηγείται γιατί αντί να μιλάνε φωνάζουν ο ένας στον άλλον από το μισό μέτρο (ίσως η ομιλία είναι κάτι καινούριο για αυτούς και προσπαθούν να το ευχαριστηθούν).

Δεύτερον, επειδή πολλοί την πάτησαν, το σημείωμα στην φωτογραφία της πόρτας του Διαχειριστή (στο προηγούμενο κείμενο) είναι «φτιαχτό». Έτυχε τις πρώτες μέρες να έχω βγάλει μια φωτογραφία της πόρτας που είχε ένα σημείωμα για τα κλειδιά, και μετά από επεξεργασία στον υπολογιστή έσβησα το αρχικό κείμενο και το αντικατέστησα με το «Gerasimos GO AWAY!!!», αλλά δεν πίστευα ότι θα το έπαιρνε κανείς στα σοβαρά.

Και τώρα ας περάσουμε στο κυρίως πιάτο.

Melville Grove: The Expansion

Η ιδέα για τη συγγραφή ενός κειμένου που θα συμπλήρωνε το προηγούμενο, προέκυψε αυτόματα λόγω των γεγονότων που ακολούθησαν λίγες μέρες μετά. Βέβαια, από τότε πέρασαν μήνες, αλλά αυτό ήταν εν μέρει καλό γιατί με τον καιρό προστέθηκαν και νέες πληροφορίες και τώρα μπορώ να σας παρουσιάσω τις εξελίξεις ολοκληρωμένες.

Κατ’ αρχήν, είχαμε την πρώτη αποχώρηση από το σπίτι. Ο Άγγλος μαθηματικός μια ωραία Κυριακή πρωί τα μάζεψε κι έφυγε. Δυστυχώς δεν έχουμε προτεινόμενους για αποχώρηση, ούτε ψηφίζουμε (ούτε χρειάζεται να τραγουδήσει κανείς για να μας πείσει ότι πρέπει να μείνει), γιατί τότε αυτός που θα έφευγε θα ήταν Ινδός. Μετά από μερικές εβδομάδες αγωνίας (μήπως κι ο νέος συγκάτοικος είναι Ινδός) ήρθε άλλος ένας Κινέζος που κάνει διδακτορικό στην Πληροφορική. Η νέα σύνθεση λοιπόν είναι η εξής:

1 Έλληνας

2 Ινδοί

2 Κινέζοι

1 Κορεάτης

1 Ουγκανέζος (ή όπως αλλιώς λέγεται)

Αρκετό καιρό αργότερα πέτυχα και τον Άγγλο πρώην συγκάτοικο στο δρόμο και έμαθα (τι σας έλεγα νωρίτερα;) ότι έφυγε όχι επειδή δεν άντεξε, αλλά επειδή πήγε να μείνει με έναν φίλο του.

Από την προηγούμενη φορά είχα αφήσει ένα θέμα στη μέση. Το κλειδί για το ντουλάπι που μου αντιστοιχεί στην κουζίνα. Θυμίζω ότι κανένα από τα κλειδιά που μου έδωσαν δεν ταίριαζε με την κλειδαριά του ντουλαπιού μου και είχα ζητήσει από τη διεύθυνση να μου δώσει το σωστό. Μερικές επιπλέον πληροφορίες που συνέλεξα στο μεταξύ ήταν ότι και οι υπόλοιποι συγκάτοικοι είχαν το ίδιο πρόβλημα. Το παράξενο μάλιστα ήταν να έχεις το σωστό κλειδί και όχι το λάθος. Θα υποθέσει τώρα κάποιος ότι μπορεί τα κλειδιά να έχουν μπερδευτεί μεταξύ τους και αν μαζευόμασταν θα μπορούσε ο καθένας να βρει το δικό του. Λάθος. Λάθος γιατί οι ένοικοι των δωματίων 143 και 144, κι εγώ με τον ένοικο του 141 είχαμε το κλειδί για το ίδιο ντουλάπι... Οπότε πάω ξανά στον Διαχειριστή, ο οποίος παίρνει τα δεύτερα κλειδιά και έρχεται μαζί μου στο σπίτι 14. Στη διαδρομή μου λέει ότι αυτό είναι γενικό πρόβλημα γιατί η εταιρεία που εγκατέστησε τα ντουλάπια έβαλε άλλ’ αντ’ άλλων τις κλειδαριές και μετά δεν γινόταν να αλλάξουν. (!!!) Ωραία, σκέφτομαι εγώ, και τόσα χρόνια δεν μπορούσαν να τσεκάρουν τον αριθμό που έχει η κάθε κλειδαριά και να βρουν το αντίστοιχο κλειδί; Η απάντηση έρχεται άμεσα, όταν φτάνουμε στην κουζίνα. Καθώς δοκίμαζε το κλειδί σε όλα τα ντουλάπια, συνειδητοποιώ ότι δεν ήξερε ότι τα νούμερα που έχουν πάνω τα κλειδιά αντιστοιχούν στα νούμερα των κλειδαριών! (Έλεος...) Τελικά μου λέει ότι δεν μπορεί να κάνει κάτι και να ψάξω μήπως έχει το κλειδί μου κάποιος από τους άλλους. (Να χαρώ διαχείριση...) Κι όντως, το κλειδί το είχε ένας από τους Ινδούς τον οποίο πέτυχα μια μέρα τυχαία στην κουζίνα (ευτυχώς δεν περνάνε συχνά από εκεί) και ανταλλάξαμε κλειδιά. Πάει κι αυτό.

Μια άλλη ενδιαφέρουσα προσπάθεια της διεύθυνσης να ανατρέψει την καθημερινότητά μας και να μας βγάλει από τη ρουτίνα, ήταν οι εργασίες συντήρησης των μπάνιων και των τουαλετών. Ένα ωραίο (λέμε τώρα) πρωί, μπαίνουν οι εργάτες, καταλαμβάνουν την τουαλέτα του ορόφου μου, της αλλάζουν τα φώτα για μερικές ώρες και στο τέλος τη σφραγίζουν για μια ημέρα. Η διαδικασία αυτή επαναλήφθηκε για άλλες 2 ημέρες (όχι συνεχόμενες, έπρεπε να είμαστε απροετοίμαστοι), μια για κάθε όροφο. Οι εργασίες έγιναν πριν και μετά τις διακοπές των Χριστουγέννων. Η εύλογη (;) απορία μου ήταν η εξής. Γιατί δεν έκαναν τις εργασίες εντός της περιόδου των διακοπών που κάποιοι θα λείπαμε και τέλος πάντων δεν θα είχαμε δουλειές, ώστε να πρέπει να κάνουμε όλοι μπάνιο την ίδια ώρα; (Αναπάντητο.) Πάντως, εκτός από τα μπινελίκια που (δεν) άκουσαν οι εργάτες, αποκομίσαμε και κάποιες επιπλέον γνώσεις για τους συγκατοίκους μας. Όταν φτιαχνόταν το μπάνιο του πάνω ορόφου, οι Ινδοί (νομίζατε ότι θα αναφερόμουν σε κάποιον άλλο;) χρησιμοποιούσαν αναγκαστικά τη δική μας τουαλέτα. Ε, μέχρι τότε όσες φορές και να πήγα στην τουαλέτα ποτέ δεν την βρήκα κατουρημένη, εκείνη τη μέρα το είδα κι αυτό. (Ο πολιτισμός έμεινε κάπου στη μέση στα εύπορα στρώματα της Ινδικής κοινωνίας.)

Θυμάστε που σας έλεγα ότι οι υποδομές του σπιτιού είναι οι ίδιες από τη μέρα που χτίστηκε; Ε λοιπόν, χθες (Πέμπτη) αποφάσισαν να προχωρήσουν σε αλλαγές. Βασικά το αποφάσισαν την Τρίτη, αλλά εμάς μας ενημέρωσαν (εγγράφως) αφού είχε ξεκινήσει η διαδικασία. Για την ακρίβεια, αφού προηγήθηκε ένας εντυπωσιακός σαματάς, μπήκα στην κουζίνα την Πέμπτη το πρωί και αντί για τραπέζια και καρέκλες βρήκα ένα χαρτί στον πάγκο που έλεγε ότι θα μας τα αλλάξουν, αλλά τα καινούρια θα έρχονταν αύριο. (!) Την Πέμπτη, λοιπόν, τρώγαμε όλη μέρα στα όρθια, με το βλέμμα στον τοίχο. (Γελάσαμε αρκετά, δεν μπορώ να πω.) Τουλάχιστον σκεφτήκαμε ότι κάπου θα πάνε τα λεφτά που δίνουμε για το ενοίκιο. Κι έρχεται η Παρασκευή... Τα τραπέζια που έφυγαν ήταν φτιαγμένα από το ίδιο πεπιεσμένο υλικό με τους πάγκους της κουζίνας, ενώ οι καρέκλες ήταν μεταλλικές με μαξιλαράκι. Αυτά που ήρθαν φαίνονται στη φωτογραφία. Αντί για εξοπλισμό κουζίνας μας έφεραν εξοπλισμό κάμπινγκ! Όλα από ελαφρύ αλουμίνιο, ένα τραπέζι αντί για δύο (να δω ποιος θα πρωτοκάτσει), οι καρέκλες σε ιδανικό ύψος για νάνους (ταιριάζουν όμως με το τραπέζι), η πλάτη είναι τόσο πίσω ώστε μπορείς να γέρνεις και να απολαμβάνεις τον καφέ σου με θέα τη θάλασσα (αν ήσουν στο κάμπινγκ) και βέβαια δυο ψηλές καρέκλες για το «μπαρ» στο βάθος. Το χειρότερο από όλα είναι ότι οι προηγούμενες καρέκλες ήταν ιδανικές για να πιέζουν την πόρτα του φούρνου (που διαφορετικά δεν κλείνει καλά). Αν η πόρτα δεν είναι τελείως κλειστή ο φούρνος δεν λειτουργεί, κι οι νέες καρέκλες δεν μου γέμισαν το μάτι (και από ό,τι φαίνεται θα δυσκολέψουν και το στομάχι). Το σουρεαλιστικό στοιχείο προστέθηκε προς το τέλος της ημέρας, όταν ξαναήρθαν οι μεταφορείς για να βγάλουν το αμπαλάρισμα από τα καινούρια έπιπλα. Αφού ξετύλιξαν το τραπέζι, ανέβασαν τις καρέκλες πάνω του (!!!) για να τις ξετυλίξουν! (Απορώ πώς οι Άγγλοι δεν έχουν ακόμα εξαφανιστεί ως είδος...) Κάπου εκεί έφυγα από την κουζίνα γιατί δεν είχα άλλες δυνάμεις να παρακολουθήσω τη συνέχεια (είχα και μάθημα). Ευτυχώς ξέχασαν να βγάλουν μια πλαστική μεμβράνη από την επιφάνεια του τραπεζιού την οποία αφαίρεσα εγώ αργότερα.

Κι ένα τελευταίο σχόλιο για τους Ινδούς. Όλοι (και κυρίως ως φοιτητές) έχουμε κάνει ή έχουμε πάει σε πάρτι που ξεκινούν αργά και στηριζόμαστε στην ανοχή των γειτόνων για το θόρυβο. Κανένα από τα πάρτι που έχω πάει εγώ όμως δεν ξεκίνησε στις 2.30 το πρωί ούτε ο κιθαροπαίχτης (και όχι κιθαρίστας) ήρθε στις 3.00!!! Αλλά ούτε η κιθάρα, ούτε το τραγούδι, ούτε το κουδούνι, ούτε το ανεβοκατέβασμα (σαν κοπάδι ρινόκερων) των καλεσμένων μπόρεσε να με ενοχλήσει τόσο ώστε να κάνω παρατήρηση. Αυτό που με έφερε στα όριά μου ήταν ότι κάποιος κοπανούσε το γραφείο του δωματίου αντί για τύμπανο. Έλα όμως που τα ηχητικά κύματα ταξιδεύουν μέσα στα στερεά και οι τοίχοι μου δονούνταν σαν ηχεία! (Τόσο δυνατά χτυπούσε το γραφείο και ήταν και ακριβώς από πάνω μου.) Δεν άντεξα, κατά τις 4.15 ανέβηκα πάνω και ευγενικά τους παρακάλεσα (που βρήκα τόση ψυχραιμία) να κάνουν ό,τι θέλουν αρκεί να σταματήσουν να βαράνε το γραφείο, ευχαριστώ. Ευτυχώς σεβάστηκαν την επιθυμία μου και μάλιστα κατά τις 5.00 το διέλυσαν οικειοθελώς. Η (εντυπωσιακή) διαπίστωση είναι πως ό,τι στραβό κάνουν, το κάνουν λόγω άγνοιας των επιπτώσεων! Και αναρωτιέμαι, όταν ήταν μικρά μανάδες δεν είχαν; Δηλαδή πρέπει να τους κάνει παρατήρηση κάποιος για να καταλάβουν ότι αυτό που κάνουν είναι ενοχλητικό; Στην συγκεκριμένη περίπτωση η Αγγλία είναι το ιδανικό μέρος για αυτούς, αλλά σε αυτό θα αναφερθώ παρακάτω.

Κλείνω την ενότητα της Εστίας με μια δήλωση της καθαρίστριας που συναντάω σχεδόν καθημερινά στην κουζίνα. Μου είπε μια μέρα ότι αυτό το σπίτι έχει δει πολύ πιο έξαλλες συμπεριφορές τα προηγούμενα χρόνια. Μου ήρθε να της πω ότι στην κατάσταση που το βρήκαμε όταν ήρθαμε, αυτό ήταν εμφανές.

Μικρές συμβουλές για την Αγγλία:

Συμβουλή 1: Αποφεύγετε όσο μπορείτε τις χειραψίες με Άγγλους. Σχεδόν κανείς δεν πλένει τα χέρια του στην τουαλέτα και πιστέψτε με, το «κανείς» αναφέρεται σε όλο το φάσμα, από εργάτες ως και καθηγητές Πανεπιστημίου. Τις πρώτες μέρες μου έκανε εντύπωση που παντού οι τουαλέτες είχαν σαπούνι (είδες οι Άγγλοι), αλλά γρήγορα διαπίστωσα ότι με τη συχνότητα που πλένουν τα χέρια τους, μια φορά να βάλεις θα φτάσει για μερικά χρόνια.

Συμβουλή 2: Μην παίρνετε τίποτα ως δεδομένο. Για παράδειγμα, αν είστε σε μια ουρά έξω από μια κλειστή πόρτα, παρακάμψτε την ουρά, πηγαίνετε κατευθείαν στην πόρτα, χτυπήστε και ρωτήστε αν μπορείτε να μπείτε. Μπορεί να ανακαλύψετε ότι όλοι οι άλλοι περιμένουν απέξω γιατί κανείς δεν το έκανε (95% των περιπτώσεων). Ομοίως, αν σε ένα έκτακτο μάθημα π.χ. μια Τρίτη κανονίσατε να μαζευτείτε ξανά σε 2 εβδομάδες, ο καθηγητής έστειλε email επιβεβαίωσης με ημερομηνία που αντιστοιχεί σε Δευτέρα και υποψιάζεστε ότι έκανε λάθος, στείλτε του email και ρωτήστε τον, γιατί κανείς άλλος δεν θα το κάνει. Αντίστοιχα, όση φασαρία κι αν κάνει κάποιος στο κτίριο, αν δεν πάτε εσείς να του πείτε να κάνει ησυχία, κανείς δεν θα το κάνει. Γενικά κανείς δεν παίρνει καμμία πρωτοβουλία και απλά περιμένει το επόμενο χτύπημα της μοίρας. (Η ουσιαστική αυτή διαφορά στη συμπεριφορά Ελλήνων και Άγγλων είναι εμφανής και στην ετυμολογική διαφορά μεταξύ του «καταλαβαίνω» = «καταλαμβάνω» και του «understand» = «υφίσταμαι», που θα έλεγε κι ο φίλος μου ο Γρηγόρης.)

Αυτά για σήμερα, αρκετά σας κούρασα, ελπίζω να μην κάνω πάλι 4 μήνες για το επόμενο κείμενο, αν και το τρέξιμο από τώρα μέχρι τον Ιούνιο θα είναι εξωφρενικό. Καλού κακού, σας εύχομαι από τώρα καλό Πάσχα! (γιατί τα Χριστούγεννα τα έχασα)

Γεράσιμος

Υ.Γ.1 Ο καιρός όλο αυτό το διάστημα δεν ήταν κακός, η θερμοκρασία δεν ήταν πολύ χαμηλή, χιόνισε μόνο για 2 μέρες και γενικά νομίζω ότι τα πράγματα είναι καλύτερα από ό,τι στην υπόλοιπη Αγγλία (με εξαίρεση ίσως τις νότιες ακτές). Με την Ελλάδα όμως δεν συγκρίνεται...

Υ.Γ.2 Στην πτήση της επιστροφής στο Liverpool στο κάθισμα πίσω από εμένα καθόταν ένα παιδάκι. Στο μεγαλύτερο μέρος της πτήσης με τάραξε στο κοπάνημα. Προσπαθούσαν οι γονείς του να το πείσουν να σταματήσει (με ήπιο και ευγενικό τρόπο, ενώ με δυο χαστούκια θα είχε λήξει το θέμα), αλλά μάταια. Εγώ είχα και πυρετό, δεν είχα όρεξη για φασαρίες, έτσι έκανα υπομονή. Με το που φτάνουμε στο Λονδίνο, σηκώνομαι, κοιτάζω πίσω και μαντέψτε τι είδα! Η οικογένεια ήταν Αγγλο-ινδοί και το παιδάκι που με κοπάναγε ήταν κοριτσάκι! Μετά από αυτό κάθε σχόλιο είναι περιττό...