Η πυροσβεστική, ο Ινδός και η κουζίνα

(Ωχ, έφτασε το καλοκαίρι)

Χαιρετίσματα από το γιορτινό Liverpool! (Για την ώρα, γιατί μετά τη λήξη του τελικού δεν ξέρω τι θα γίνεται.) Μαθαίνω ότι ένας σεβαστός αριθμός από τους φετινούς συντοπίτες μου έχει κατακλύσει την Αθήνα. Θα πρέπει να είναι τουλάχιστον 20.000, αφού 19.000 ήταν μόνο τα εισιτήρια. Όσοι από εσάς είχαν την ευκαιρία να κατεβούν στο κέντρο της Αθήνας αυτές τις 2 μέρες θα πήραν μια γεύση (ή μάλλον μια μυρωδιά) από τον πολιτισμό που θα μεταλαμπαδεύσουν οι Λιβερπουλιανοί σε ολόκληρη την Ευρώπη του χρόνου. (Και σας είπα να κρύψετε τις μπύρες.) Τώρα δεν ξέρω τι να ευχηθώ, να κερδίσει ή να μην κερδίσει η Liverpool; Ούτως άλλως μετά θα είναι όλοι τόσο μεθυσμένοι που θα τα ρημάξουν όλα, οπότε ας τα ρημάξουν από χαρά. (Αν δεν παινέσεις το σπίτι σου...) Στα δικά μας τώρα.

Το ‘πα ‘γω, δεν το ‘πα; Τουλάχιστον μου πήρε 3 μήνες αυτή τη φορά κι όχι 4. Οι οποίοι, παρεμπιπτόντως, ήταν μάλλον οι πιο δύσκολοι της ζωής μου. Είχα τόσο διάβασμα, εργασίες, προθεσμίες που ακόμα και ο ύπνος ήταν πολυτέλεια. Να φανταστείτε στον στρατό είχα έξοδο πιο συχνά απ’ ό,τι έβγαινα από το σπίτι αυτούς τους 3 μήνες. (Εντάξει, παρεμβλήθηκε και το Πάσχα, οπότε είχα και μια άδεια 2 εβδομάδων, αλλά μου βγήκε ξινή επιστρέφοντας.)

Μια που ανέφερα το στρατό, για να σας δώσω ένα μέτρο σύγκρισης της πίεσης, σας λέω μόνο ότι υπήρξαν στιγμές που μου έλειψε η Γενική Επιθεώρηση στον Έβρο. Όσοι έχουν παρόμοιες εμπειρίες, θα καταλάβουν. Όσοι πάλι δεν έχουν, αλλά είναι ή υπήρξαν φοιτητές, φανταστείτε 3 εξεταστικές περιόδους, την μια καπάκι πίσω από την άλλη (αν και για κάποιους το Σεπτέμβρη αυτό θα γίνει πραγματικότητα). Όσοι τώρα δεν είχαν την τύχη να περάσουν από το στρατό ή δεν γνώρισαν τη χαρά του να διαβάζεις Αυγουστιάτικα, σκεφτείτε να δουλεύετε (θεωρητικά) 50-60 ώρες τη βδομάδα, αντί να σας πληρώνουν να τους πληρώνετε και από πάνω να έχουν και απαιτήσεις! Τόσο χάλια…

Αλλά ας αφήσουμε τα δυσάρεστα και ας πιάσουμε τα ευχάριστα. Ναι… Μισό λεπτό… Να βρω ένα… Α, ναι! Το ευχάριστο είναι ότι ξεμπέρδεψα με όλες τις εργασίες και τώρα μου μένει μόνο η διπλωματική, την οποία έχω να παραδώσω το Σεπτέμβρη. Αυτό βέβαια σημαίνει ότι δεν θα κάνω διακοπές (τουλάχιστον όχι στην Ελλάδα), και τη θάλασσα θα τη δω για 2η φορά σε 3 χρόνια μόνο με κιάλια. Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να ευχαριστήσω την ελληνική ακαδημαϊκή κοινότητα που πήρε τη γενναία απόφαση να μου συμπαρασταθεί, κόβοντας κι αυτή τις διακοπές της, εκτός από λίγες μέρες τον Αύγουστο, κι αυτό από ανάγκη.

Άλλο ευχάριστο είναι ότι παρ’ όλη την κούραση τα περισσότερα θέματα των εργασιών ήταν ενδιαφέροντα. Ενδεικτικά αναφέρω την χρονολόγηση της έκρηξης του ηφαιστείου της Θήρας, την εξέταση του οικισμού της Τροίας της 3^ης χιλιετίας π.Χ., την τυποποίηση των ναών της Μεσοποταμίας κατά την 3^η χιλ. π.Χ., την Αιγυπτιακή επιρροή στη Βύβλο, την εξέταση του προσανατολισμού των Πυραμίδων της Αιγύπτου και την εξέταση των ελληνικών ιερών –κυρίως Δελφοί, Ολυμπία, Δήλος- από την σκοπιά της αρχαιολογίας τοπίου (landscape archaeology).

[Κουίζ: Όποιος καταφέρει να δώσει ακριβή μετάφραση της λέξης landscape – εκτός της λέξης ‘τοπίο’ που δεν την μεταφράζει ικανοποιητικά – θα κερδίσει δώρο ένα ενυπόγραφο αντίτυπο της διπλωματικής μου. ...Εντάξει, θα του δώσω 2 εισιτήρια για την καινούρια θεατρική παράσταση του Τερζόπουλου. (Γρηγόρη μην φωνάζεις, για σένα θα βρω κάτι άλλο.)]

Όσο για την παράδοση των εργασιών, το σκηνικό με την πόρτα επαναλήφθηκε 1-2 φορές ακόμα (βλέπε κείμενο Δεκεμβρίου), συν κάποια άλλα πιο ακραία, τα οποία δεν αναφέρω α) για να μην γίνω εντελώς ρεζίλι και β) γιατί σιγά μην σας αποκαλύψω όλα μου τα κόλπα για να παραδίδω τις εργασίες φαινομενικά στην ώρα τους. Τέρμα με τη σχολή όμως, πολύ ασχοληθήκαμε. Ας περάσουμε σε πιο ενδιαφέροντα πράγματα. Τα νέα της Εστίας ας πούμε.

Τα νέα της Εστίας

Την περίοδο μετά τις διακοπές των Χριστουγέννων παρατηρήθηκε μια αύξηση στις ενεργοποιήσεις των συναγερμών πυρασφάλειας και ειδικά μέσα στην άγρια νύχτα. Τα πιο πιθανά αίτια ήταν το κάπνισμα σε εσωτερικούς χώρους ή η απροσεξία στο μαγείρεμα (στις 3 τη νύχτα). Όσο για το ποιος κατά τη γνώμη μου είναι υπεύθυνος, και μόνο η φράση «άγρια νύχτα» αρκεί για να εστιαστεί η προσοχή σας σε μια φυλετική ομάδα που το όνομά της αρχίζει από Ι (και δεν εννοώ τους Ιάπωνες). Όπως και να ‘χει το πράγμα, η Διεύθυνση πήρε την απόφαση ότι μας χρειάζονται μαθήματα πυρασφάλειας και κάλεσε την πυροσβεστική για να μας ενημερώσει. Οι πυροσβέστες λοιπόν θα επισκέπτονταν μερικά από τα σπίτια κάθε απόγευμα (υπήρχε συγκεκριμένο πρόγραμμα). Η όλη διαδικασία θα διαρκούσε 2 εβδομάδες. Περιμέναμε... Και περιμέναμε... Ε, λοιπόν, εγώ αυτές τις 2 εβδομάδες τους πυροσβέστες τους είδα μόνο μια φορά, την τελευταία μέρα, έξω από την εστία. (Την ημέρα που θα έρχονταν σε μας είχα να πάω στο Aikido, σιγά μην άφηνα το γάμο να πάω για πουρνάρια, αν και αμφιβάλω αν ήρθαν γιατί κανείς από τους συγκατοίκους δεν μου είπε τίποτα.)

Μου δημιουργήθηκε όμως η απορία τι διάολο κάνουν οι Ινδοί στις κουζίνες νυχτιάτικα και βαράνε οι συναγερμοί. Δεν άργησα να το μάθω, γιατί, ΔΥΣΤΥΧΩΣ, ξεκίνησαν να μαγειρεύουν ΚΑΙ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ. Ευτυχώς, μέχρι στιγμής το κακό έχει γίνει μόνο 3 φορές, αλλά αξίζει να γίνει αναφορά σε κάθε μια ξεχωριστά.

1) Ένα βράδυ λοιπόν, ακούω έναν περίεργο επαναλαμβανόμενο δυνατό ήχο. Έχετε δει ταινίες επιστημονικής φαντασίας, που όταν ένα διαστημόπλοιο ή ένας διαστημικός σταθμός χτυπηθούν, από διάφορους σπασμένους σωλήνες βγαίνει λευκός καπνός κάνοντας φφφσσσσσσσστ; Ε, αυτό ακριβώς. Συνειδητοποιώ ότι ο θόρυβος έρχεται από την κουζίνα (συνοδευόμενος από μια έντονη οσμή που άρχιζε να δυναμώνει), οπότε κατεβαίνω να δω τι συμβαίνει. Ανοίγω την πόρτα και το πρώτο πράγμα που βλέπω είναι μια πανάρχαια χύτρα ταχύτητος (λέμε τώρα) - συλλεκτικό μοντέλο – να κάνει φφφσσσσστ και 3 Ινδούς να περιμένουν το φαΐ να γίνει. Κρατήθηκα και δεν γέλασα (η αλήθεια είναι ότι με πήρε η μυρωδιά απότομα και μου κόπηκε η ανάσα) και τους άφησα να συνεχίσουν. Ευτυχώς δεν έκατσαν να το φάνε εκεί, μόλις τελείωσε πήραν τη χύτρα και την έκαναν. (Ε βέβαια, μην καταστρέψουν μόνο ενός σπιτιού τον αναπνεύσιμο αέρα.)

2) Μερικές μέρες μετά πετυχαίνω τον ίδιο Ινδό, του οποίου η φίλη μαγείρευε την προηγούμενη φορά, να προσπαθεί να ψήσει μια πίτσα στον φούρνο. Ωστόσο, δεν ήξερε το κόλπο με την πόρτα του φούρνου και την καρέκλα, οπότε τον ενημέρωσα για να μην περιμένει τσάμπα. (Δεν αρνούμαι ότι προς στιγμήν σκέφτηκα να τον αφήσω να περιμένει, αλλά τελικά δεν είμαι κακός άνθρωπος. Αν μαγείρευε τίποτε από τα δικά τους όμως, ακόμα εκεί θα ήταν.) Η συνέχεια ήταν ακόμα πιο ενδιαφέρουσα, γιατί, αφού ψιλοέκαψε την πίτσα, μετά προσπαθούσε να την βγάλει από το φούρνο με γυμνά χέρια, χωρίς καν ένα πιρούνι και (εννοείται) χωρίς πιάτο για να τη βάλει. Εκεί τον λυπήθηκα και του έδωσα πιάτο και πιρούνι. Με ευχαρίστησε και μου πρόσφερε ένα κομμάτι, το οποίο ευγενικά αρνήθηκα όχι γιατί είχε αρπάξει στις άκρες, αλλά επειδή δεν πολυεμπιστεύομαι τα έτοιμα προϊόντα του super market. (Άλλο μεγάλο πρόβλημα αυτό, ουκ ολίγες φορές που αναγκάστηκα να φάω κάτι έτοιμο, γιατί δεν υπήρχε χρόνος για μαγείρεμα, πέρασα την υπόλοιπη μέρα στην τουαλέτα.)

3) Πριν δυο εβδομάδες περίπου, και ενώ η ώρα πλησίαζε 3 το πρωί, αρχίζω να μυρίζω κάτι έντονο, το οποίο όσο πήγαινε και δυνάμωνε. Αρχίζει να με πιάνει δυσφορία, οπότε ένα βήμα πριν την ασφυξία ανοίγω το παράθυρο. Ξημέρωμα, έξω βρέχει, η θερμοκρασία στους 8^οC max. κι εγώ να φλερτάρω με την πνευμονία, χωρίς να μπορώ να εξαφανίσω τη μυρωδιά. Κάποια στιγμή μου κόβει, βγαίνω στο διάδρομο (κρατώντας την ανάσα μου) και ανοίγω το παράθυρο του διαδρόμου όσο πιο πολύ γινόταν. Γυρνάω στο δωμάτιο, μετά από λίγη ώρα κλείνω το παράθυρό μου και ευτυχώς μετά από 1-2 ανοίγματα-κλεισίματα η μυρωδιά έφυγε. Εκείνο το βράδυ, αν ήμουν ανιχνευτής καπνού θα είχα βαρέσει οικειοθελώς. Εννοείται πως την επόμενη μέρα εγώ και ό,τι ρούχα + σεντόνια ήταν έξω πήγαμε για πλύσιμο. Πραγματικά λυπάμαι όσους μένουν σε σπίτι που οι Ινδοί μαγειρεύουν συχνά.

Την ίδια περίοδο πάνω κάτω, μπαίνω στο super market που ψωνίζω συνήθως και τι να δω; 3 στους 5 υπαλλήλους στα ταμεία είναι από την παρέα των Ινδών που μένουν στην Εστία, ένας εκ των οποίων μάλιστα είναι και συγκάτοικός μου. Στον γυρισμό πέτυχα και τον άλλο συγκάτοικό μου με το πουκαμισάκι του super market να πηγαίνει για δουλειά. «Θεέ μου, ακόμα κι εδώ με κυνηγάνε;», σκέφτηκα, αλλά μετά το είδα από την θετική πλευρά: α) θα λείπουν αρκετές ώρες από το σπίτι και β) όταν θα γυρνάνε θα είναι πτώματα από την κούραση (ελπίζω). Εν μέρει αυτό ισχύει τον τελευταίο καιρό. Δυστυχώς όμως δεν δουλεύουν κάθε μέρα.

Αρκετά ασχοληθήκαμε και με την Εστία όμως. Εδώ και μια εβδομάδα λοιπόν που ξεμπέρδεψα με τις εργασίες ζω κάπως πιο φυσιολογικά. Το Σάββατο που μας πέρασε λοιπόν είχα πάει για paintball.

Paintball

Την εξόρμηση για paintball την οργάνωσε το club του Aikido, αν και δεν έχουν καμμία σχέση αλλά τελοσπάντων, και αποφάσισα να συμμετάσχω α) γιατί δεν είχα ξαναπάει και β) δεν ήξερα πότε θα μου παρουσιαζόταν ξανά η ευκαιρία. Όταν φτάσαμε εκεί και όσο μας έδιναν οδηγίες όλο και πιο πολύ μου θύμιζε στρατό η όλη φάση, και είχα αρχίσει να το μετανιώνω. Όταν μάλιστα συνειδητοποίησα ότι δεν θα παίζαμε μόνοι μας ή ότι δεν θα ανήκαμε τουλάχιστον όλοι στην ίδια ομάδα, αλλά ότι όλοι οι συμμετέχοντες (εμείς, διάφοροι άλλοι ενήλικες, παιδιά, ακόμα και μια παρέα από κοριτσάκια!!!) θα χωριζόμασταν τυχαία σε 2 ομάδες, απογοητεύτηκα. Στο πρώτο παιχνίδι, που ήταν σε ανοιχτό χώρο (με σημεία κάλυψης) και είχε δοκιμαστικό χαρακτήρα, ένιωθα εντελώς άβολα. Όταν άρχισαν τα παιχνίδια στο δάσος όμως, σιγά σιγά ξύπνησε ο «στρατιώτης» μέσα μου, με αποκορύφωμα στο προτελευταίο παιχνίδι να καταφέρω να περάσω απαρατήρητος στα μετόπισθεν της αντίπαλης ομάδας και να «καθαρίσω» το ¼ περίπου όσων ήταν ακόμα ζωντανοί, πριν με «σκοτώσουν». (Όσο σκέφτομαι την έκπληξη στα πρόσωπά τους ακόμα γελάω.) Για την ιστορία, η κόκκινη ομάδα (η δική μου) σάρωσε την μπλε, κερδίζοντας όλα τα παιχνίδια πλην ενός.

Την επόμενη μέρα βέβαια, πονούσα παντού και δεν μπορούσα να κουνηθώ. Ακόμα και σήμερα, 4 μέρες μετά, δυσκολεύομαι να περπατήσω και να ανεβοκατεβώ σκάλες. (Πονάνε κυρίως οι τετρακέφαλοι.) Για να μην πω για τις μελανιές από τα χρωμοσφαιρίδια, που ευτυχώς εγώ έχω μόνο 2-3 και σε μη εμφανή σημεία. Τι να πουν κι άλλοι που έχουν καμμιά δεκαριά. Το χειρότερο απ’ όλα ήταν να σε βρει στο λαιμό. Ένας φίλος μου απέκτησε ένα τεράστιο σημάδι (σαν πιπιλιά από ελέφαντα), ένα κοριτσάκι από το χτύπημα δεν μπορούσε να αναπνεύσει και παραλίγο να λιποθυμήσει, ενώ ένα άλλο κόπηκε από το πλαστικό περίβλημα όταν έσκασε το σφαιρίδιο. (Τι τράβηξαν κι αυτά τα κοριτσάκια...)

Extra: Θυμάστε που σας έλεγα για την ακατανόητη διάλεκτο των Αγγλικών που μιλούν οι ντόπιοι; Ε, φανταστείτε τώρα αυτός που μιλάει να φοράει μάσκα και εγώ να πρέπει να τον ακούσω φορώντας επίσης μάσκα (κάλυπτε και τα αυτιά). Όλα τα λεφτά...

Κάτι κουρασμένα παλικάρια...

Κωνσταντίνου και Ελένης

Η μεγαλύτερη ελληνική ονομαστική εορτή γιορτάστηκε και εδώ μεγαλοπρεπώς. Εορτάζων ο Κώστας, διδακτορικός φοιτητής Αρχαιολογίας, του οποίου το κάλεσμα τίμησαν 7 Έλληνες, 3 Ιταλοί και 1 Αγγλίδα. Η παρέα εκρηκτική, είχα πάρα πολύ καιρό να γελάσω τόσο, όπου πήγαμε μας «θαυμάσανε» (κοινώς γίναμε ολίγον ρόμπα), αλλά το καταδιασκεδάσαμε. Η ανταλλαγή πολιτισμικών στοιχείων μεταξύ Ελλήνων και Ιταλών περιελάμβανε την αντιστοίχιση ονομάτων ηρώων καρτούν (το ξέρατε εσείς ότι τα Στρουμφάκια στα ιταλικά λέγονται Puffi και ο Δρακουμέλ Gargamel;), τους πιο διάσημους πορνοστάρ στις 2 χώρες (ναι, υπήρχαν και κοπέλες στην παρέα) και πολλά άλλα. Μετά τις πρώτες μπύρες (όπου έγινε η παραπάνω σοβαρότατη συζήτηση) πήγαμε για φαγητό σε ένα γαλλικό εστιατόριο. Αφού τους τρελάναμε αρκετά και καταστρέψαμε την όποια σοβαροφανή ατμόσφαιρα του μαγαζιού (το οποίο χρεώνει τις 2 μπουκιές το βάρος τους σε χρυσάφι), μετά λύπης το διαλύσαμε (όχι το μαγαζί). Νομίζω ότι αυτή ήταν η καλύτερη εβδομάδα μου στο Liverpool μέχρι στιγμής. Όταν μου στείλουν η Άρτεμη και ο Κώστας τις φωτογραφίες θα βάλω 1-2 για να δείτε όλη την παρέα, αλλά αυτό προβλέπεται να αργήσει κανά μήνα (όχι εξαιτίας μου).

Ο καιρός

Που λέτε με το που μπήκε ο Μάιος, άρχισαν και οι βροχές... Μιλάμε για πολύ νερό. Πρέπει να έβρεχε τουλάχιστον μια εβδομάδα ασταμάτητα. Ήλιο κάναμε να δούμε 2 εβδομάδες περίπου. Όσο δεν έβρεξε όλο το χειμώνα, το έριξε μέσα σε 10 μέρες. Και πάνω που είχαμε αρχίσει να απελπιζόμαστε, ο κατακλυσμός σταμάτησε και επαληθεύθηκε η παλαιά προφητεία: “It can’t rain all the time”. Αναρωτιέμαι, αν ποτέ ξεκινήσει ο 2^ος κατακλυσμός, οι Άγγλοι στις πόσες μέρες θα το πάρουν χαμπάρι;

(Εδώ κανονικά θα σας ευχόμουν «και στα δικά σας», αλλά απ’ ό,τι μαθαίνω ο καιρός με πρόλαβε. Φτου! Περαστικά λοιπόν (που μου θέλατε καλοκαίρι από το Μάιο).)

Και εδώ σταματάω γιατί... έχει αγώνα σήμερα. Τώρα που θα έχω αρκετό ελεύθερο χρόνο θα ανεβάσω φωτογραφίες και κείμενα για το Liverpool και το Πανεπιστήμιο που θέλω εδώ και καιρό να κάνω. Υπολογίζω να ανεβάζω ένα κείμενο κάθε 2 εβδομάδες το αργότερο. Τα ξαναλέμε σύντομα λοιπόν! Α, και όποιος έκανε κανέναν περίεργο συνειρμό με τον τίτλο του κειμένου, ντροπή του! (δεν απέχει και πολύ μακριά από την αλήθεια)

Γεράσιμος

Υ.Γ.1 Διάβασα αυτήν την Κυριακή στον «Ιό» τα σχέδια της ΕΛ.ΑΣ. για την χρήση χρωμοσφαιριδίων σε διαδηλώσεις για να μαρκάρουν τους ταραξίες. Από την πρόσφατη εμπειρία μου θεωρώ άκρως επικίνδυνη μια τέτοια πρακτική. Εκτός από τους μικροτραυματισμούς, ενδεικτικά αναφέρω ότι τις μάσκες επιτρεπόταν να τις βγάλουμε ΜΟΝΟ στην ασφαλή ζώνη και πριν τα παιχνίδια τις φορούσαμε ακόμα και όταν τα όπλα μας ήταν ακουμπισμένα στο έδαφος με τις κάνες καλυμμένες. Τρομάζω και μόνο στην ιδέα των ματατζήδων να πυροβολούν αδιακρίτως εναντίον απροστάτευτων διαδηλωτών...

Υ.Γ.2 Μια που ξεκίνησα τις διαμαρτυρίες, προσθέτω και την αντίδρασή μου (έστω και καθυστερημένα) στην κατάργηση της ιστοσελίδας www.cultureguide.gr από το Υπουργείο Πολιτισμού (λέμε τώρα). Θα μπορούσα να γράψω πολλά για το θέμα, αλλά νομίζω ότι όλα περιέχονται στην παρακάτω φωτογραφία.

Υ.Γ.3 Τέλος, εκφράζω τη συμπαράστασή μου στο παλικάρι που συνελήφθη στη Θεσσαλονίκη για τα επεισόδια της 4^ης Μαΐου με γελοία αιτιολογία και προφυλακίστηκε παρανόμως, ενώ αποδεδειγμένα δεν συμμετείχε στα επεισόδια. Ήταν όμως ένας από τους 49 συλληφθέντες και πανηγυρικώς αθωωθέντες φοιτητές της πορείας της 8^ης Μαρτίου (αν θυμάμαι καλά). Η αστυνομία όμως δεν ξεχνά και προφανώς ξέρει να εκδικείται. Το παλικάρι «τηλεδικάστηκε» και διαπομπεύτηκε πανελληνίως και τώρα οι γονείς, οι φίλοι και ο δικηγόρος του τρέχουν να αποδείξουν τα αυταπόδεικτα, για να βγάλουν έναν αριστούχο και υποδειγματικό φοιτητή από την φυλακή. Αναρωτιέμαι, οι υπόλοιποι φοιτητές (σε κάθε πόλη) τι κάνουν για αυτό; Όσο για την κοινωνία στο σύνολό της, το μόνο που έχω να πω είναι «μπράβο» μας.

Υ.Γ.4 Και να ‘ταν μόνο αυτά...