Για την Αμαλία...

Σε λίγο εδώ ξημερώνει (εκεί θα έχει ξημερώσει ήδη) και κανονικά θα έπρεπε να έχω πέσει για ύπνο, αλλά απόψε δεν μπορώ να κοιμηθώ, οπότε αποφάσισα να μοιραστώ το σφίξιμο που νιώθω στο στήθος μαζί σας. Σήμερα (δηλαδή χθες) έφυγε από τη ζωή μια κοπέλα. Μια κοπέλα που ποτέ δεν γνώρισα προσωπικά, αλλά έμαθα για την ύπαρξή της μέσω του blog της. Ήταν μια απίστευτα ταλαιπωρημένη ψυχή, με τεράστια αποθέματα ψυχικού σθένους.

Η Αμαλία είχε καρκίνο. Για 18 χρόνια (από τότε που ήταν 8 ετών) υπέφερε από πόνους στο πόδι, τους οποίους οι γιατροί δεν μπορούσαν να εξηγήσουν. Πέρασε από πολλούς «μεγαλογιατρούς», οι οποίοι αποδείχθηκαν είτε παντελώς ανίκανοι είτε ψυχρά αδιάφοροι – και στις δύο περιπτώσεις επικίνδυνοι. Όταν επιτέλους το 2001 ένας «απλός» επαρχιώτης γιατρός ανακάλυψε τον καρκίνο ήταν πλέον αργά και η Αμαλία έχασε το πόδι της. Μερικά χρόνια μετά ο καρκίνος έκανε μετάσταση στους πνεύμονες. Η Αμαλία πάλεψε μαζί του μέχρι το τέλος. Τον τελευταίο καιρό όμως δεν πάλευε μόνη της.

Από τον Ιούλιο του 2005 η Αμαλία δημοσίευε στο blog της τα γεγονότα που καθόρισαν την εξέλιξη της υγείας της. Στα κείμενά της κατονομάζονται και αυτοί που την βοήθησαν, αλλά και αυτοί που ήταν υπεύθυνοι για την ταλαιπωρία της. Ωστόσο, η διαδικτυακή κοινότητα την ανακάλυψε μόλις τον περασμένο Απρίλιο. Το πρώτο κείμενό της που διάβασα ήταν το ΕΞ ΑΙΤΙΑΣ ΣΟΥ, "ΓΙΑΤΡΕ ΜΟΥ"....., το οποίο πραγματικά με συγκλόνισε, όπως και πάρα πολλούς άλλους. Ξαφνικά, οι άνθρωποι άρχισαν να συρρέουν στο blog της σαν χιονοστιβάδα. Μέχρι και πολιτικοί πέρασαν για να αφήσουν το σχόλιό τους (αν και δεν κατάφεραν να αποβάλουν την «ξύλινη» γλώσσα τους). Η ιστορία της έφτασε μέχρι τις εφημερίδες και τα κανάλια, αν και τα Μ.Μ.Ε. γρήγορα την ξέχασαν.

Για ενάμισι μήνα περίπου προσπαθήσαμε να δώσουμε κουράγιο στην Αμαλία για να συνεχίσει να παλεύει, αν και στην πραγματικότητα, μάλλον αυτή έδινε δύναμη σε εμάς. Έχοντας διαβάσει μια ιστορία σαν αυτή της Αμαλίας, όλα τα δικά μου προβλήματα έμοιαζαν πλέον τόσο, μα τόσο ασήμαντα... Η ίδια η Αμαλία μας έλεγε ότι της έδινε δύναμη όλη αυτή η ανταπόκριση του κόσμου και εμείς χαιρόμασταν που η θεραπεία της πήγαινε καλύτερα. Μέχρι που ξαφνικά σήμερα όλα αυτά τελείωσαν. Η φίλη της η Φρόσω μας ενημέρωσε πως: «Η Αμαλία έφυγε από κοντά μας σήμερα τα ξημερώματα. Έφυγε ήρεμα, με μια πνοή. Οι γιατροί της και οι δικοί της άνθρωποι που ήταν συνεχώς δίπλα της φρόντισαν να μην υποφέρει καθόλου. Γνωρίζουμε καλά πόσο το ενδιαφέρον και η αγάπη που της δείξατε το τελευταίο διάστημα μέσα από τα μηνύματά σας, της δίνανε απέραντη χαρά και δύναμη για να αντέξει τις δύσκολες τελευταίες μέρες της.»

Η αλήθεια είναι ότι πολλοί, αν και ξέραμε την σοβαρότητα της κατάστασης και τις ελάχιστες πιθανότητες επιβίωσης, είχαμε αρχίσει να πιστεύουμε ότι μπορεί να τα καταφέρει. Ήταν τόση η δύναμη που απέπνεε που νόμιζες ότι για αυτήν ήταν παιχνιδάκι. Ξέραμε όμως ότι καθημερινά έδινε μια σκληρή μάχη. Κι αυτό κάνει ακόμα μεγαλύτερη την οργή μας για τους «γιατρούς» (κατάχρηση της λέξης) που με τα κραυγαλέα λάθη τους της κατέστρεψαν τη ζωή.

Ώρες ώρες αναπολώ την εποχή που εφαρμοζόταν ο Κώδικας του Χαμουραμπί. Όπου ο γιατρός πλήρωνε για τα λάθη του ανάλογα με τη ζημιά που έκανε στον ασθενή. Έχασε εξαιτίας του γιατρού ο ασθενής το πόδι του; Έκοβαν και το πόδι του γιατρού. Άραγε πόσες φορές θα έκανε ένας γιατρός το ίδιο λάθος; Και ποιος θα γινόταν τότε γιατρός για τα χρήματα ή την «κοινωνική καταξίωση» (ή αλλιώς prestige); Τέλος πάντων...

Αυτό που με ενοχλεί περισσότερο πάντως είναι ότι οι γιατροί ξέρουν μεταξύ τους ποιοι είναι ικανοί, ποιοι ανίκανοι και ποιοι απατεώνες. Κι όμως, δεν λένε τίποτα λόγω συναδελφικής αλληλεγγύης. Αν και για να λέμε και του στραβού το δίκιο, μεμονωμένα ένας γιατρός δεν μπορεί να κάνει τίποτα, γιατί το Ελληνικό σύστημα είναι έτσι δομημένο ώστε να κατασπαράζει τον καταγγέλοντα και να γλείφει τον καταγγελθέντα. Υπάρχουν όμως κραυγαλέες περιπτώσεις που είναι απλά αδιανόητο γιατί οι υπόλοιποι γιατροί δεν κάνουν κάτι. Αυτό που δεν καταλαβαίνουν είναι ότι με τη στάση τους, τη νύφη πληρώνουν άνθρωποι σαν την Αμαλία και την οικογένειά της, που υποφέρουν από λίγο έως για χρόνια, μέχρι ο θάνατος να δώσει τη λύτρωση στον έναν και τον πόνο της απώλειας στους υπόλοιπους.

Το θετικό είναι πως τα κείμενα της Αμαλίας αφύπνισαν πολλούς και έγινε φανερό πως μια μεγάλη ομάδα άγνωστων ανθρώπων έχει τη διάθεση (και τώρα πια το πείσμα) να παλέψει για αυτά που σε άλλες χώρες είναι αυτονόητα. Και θέλω να πιστεύω ότι κάτι καλό θα βγει από αυτό. Μπορεί να μην προλάβαμε να βοηθήσουμε την Αμαλία, αλλά υπάρχουν πολλοί κινδυνεύουν να βρεθούν στην ίδια θέση με εκείνη. Είναι πραγματικά στο χέρι μας να το σταματήσουμε.

Δεν πιστεύω ότι υπάρχει κάτι άλλο μετά τον θάνατο. Για ανθρώπους σαν την Αμαλία, όμως, θα ήθελα να υπάρχει. Καλό σου ταξίδι Αμαλία.

Γεράσιμος

Υ.Γ.1 Η αντιστοίχιση Αμαλίας – φωτογραφίας είναι έμπνευση της Aphrodite.

Υ.Γ.2 Μια λίστα με όσους έχουν γράψει μέχρι στιγμής κάτι για την Αμαλία:
Το Ιατρείο, Argos, Ροδιά, Μαύρος Γάτος (1, 2), Γιώργος Μαργαρίτης, discolata, Citronella, Arxedia Media, Penguin Witch, Χνούδι, Καλύβα, Ημεροδρόμιο, Πρέζα TV, Καπέλα στα φώτα, Ναταλία, Composition Doll, Όνειρος, A F Marx, Ερμής, Λουκρητία, Βασιλική, metablogging.gr, polsemannen, Herinna, 3thirdsorange, Νίκος Δήμου, Γιάννης Καρακατσάνης, Δημήτρης Κανούλας, An-Lu, coolplatanos, Μοναχικός Λύκος και πολλοί άλλοι...

Υ.Γ.3 Αφού είχα ανεβάσει το κείμενο, έπεσε το μάτι μου στον τίτλο του προηγούμενου post και σκέφτηκα τι περίεργα παιχνίδια παίζει η ζωή. Την ώρα που εγώ έπαιζα με τη λέξη 'πένθος', η Αμαλία έφευγε. Της αφιερώνω όμως με όλη μου την καρδιά τη φράση στην παρένεθεση.