4.3.08

Σαν τα χιόνια...

(Μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μην πεις.)


Τελικά η διαμονή στην Ελλάδα αποδείχθηκε πιο ανασταλτική για το blog απ’ ό,τι ολόκληρο μεταπτυχιακό. Μου αρέσει που στο προηγούμενο κείμενο έλεγα ότι «έχω όλο το χρόνο για να αναρτήσω μπλα μπλα μπλα...». Όντως χρόνο είχα, αλλά είχα και άλλα μάλλον πιο ενδιαφέροντα πράγματα να κάνω (έλα, υπάρχει κάτι πιο ενδιαφέρον από το να γράφεις σαρκαστικά κείμενα στο ίντερνετ;;;). Από την άλλη, το φθινόπωρο δεν είχα καθόλου διάθεση να γράψω κάτι. Με παρηγορεί το γεγονός ότι και στα περισσότερα blogs (που διαβάζω), ειδικά το Νοέμβριο, επικρατούσε μια παρόμοια κατάσταση. Κοντά στα Χριστούγεννα ξαναπήρα ζεστά το θέμα, για διάφορους λόγους δεν έγραψα τότε και πέρασαν πάλι οι μήνες. Τέλος πάντων, τουλάχιστον πρόλαβα το Πάσχα. Το ερώτημα τώρα είναι, μετά από τόσους μήνες τι να γράψω για τα τεκταινόμενα στο Liverpool; Το έναυσμα έδωσε ο καιρός στα μέσα Φεβρουαρίου, που αφού μας σκέπασε 2-3 μέρες με χιόνι, μετά μας έστειλε στις παραλίες (βλέπε Ρόδος). Καιρός να σας μιλήσω λοιπόν για το...

Βρετανικό καλοκαίρι
Και συγκεκριμένα για το «βρετανικό καλοκαίρι 2007». Να δηλώσω καταρχάς ότι πλέον καταλαβαίνω για ποιο λόγο οι Άγγλοι με το που θα πιάσει Ιούνιος εξαφανίζονται από το νησί τους και γεμίζουν τα δικά μας και τους συμπονώ. (Τα νησιά μας βέβαια δεν φταίνε σε τίποτα.) Ο λόγος είναι πως το καλοκαίρι στο Liverpool κράτησε μόνο μια (1) ημέρα!!! Συγκεκριμένα είχαμε καλοκαίρι μόνο στις 9 Ιουνίου. (Γιατί και πώς θυμάμαι την ημερομηνία θα εξηγηθεί παρακάτω.) Ήταν η μόνη μέρα που κυκλοφόρησα με κοντομάνικο και ίδρωσα από τη ζέστη (και όχι επειδή έτρεχα να παραδώσω κάποια εργασία). Επιπλέον ήταν το μόνο βράδυ που οι κλιματολογικές συνθήκες μου θύμισαν καλοκαίρι στην Ελλάδα. Τόσο πολύ μάλιστα που ήταν αδύνατον να κάτσω μέσα. (Το ίδιο κι άλλοι Έλληνες, Ιταλοί κ.ά.) Όλο το υπόλοιπο διάστημα ήταν ένα διαρκές φθινόπωρο (ούτε καν άνοιξη) με διαλείμματα χειμώνα. Το τι βροχή φάγαμε δεν λέγεται! Την ώρα που η μισή Ελλάδα καιγόταν, εμείς μουλιάζαμε από τις συνεχείς βροχοπτώσεις. Ίσως και να έβρεξε περισσότερο απ’ ό,τι τον χειμώνα. Κατά γενική ομολογία ήταν το χειρότερο καλοκαίρι των τελευταίων ετών. Βέβαια, η εναλλαγή ήλιος-βροχή-ήλιος-βροχή-... είναι σύνηθες καλοκαιρινό φαινόμενο (εκεί), αλλά από βδομάδα σε βδομάδα, όχι κάθε μισή ώρα!

Παρόλα αυτά, το Liverpool ήταν από τις περιοχές που πλήγησαν λιγότερο από αυτό το κύμα κακοκαιρίας. Όλες οι βορειότερες και κεντρικότερες περιοχές είχαν γίνει βάλτοι. Σε χειρότερη μοίρα από όλες ήταν η Οξφόρδη, η οποία πλημμύρισε όταν ξεχείλισε ο Τάμεσης, και για έναν επιπλέον λόγο ο οποίος δεν έγινε ευρέως γνωστός. Οι περισσότερες βιβλιοθήκες του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης είναι υπόγειες, οπότε φανταστείτε τον πανικό των πανεπιστημιακών όταν τα νερά παραλίγο να πλημμυρίσουν το Πανεπιστήμιο! Η καταστροφή θα ήταν ανυπολόγιστη. Μετά την πλημμύρα η Οξφόρδη θα είχε βιβλιοθήκη του ίδιου μεγέθους με το Πανεπιστήμιο της Πάτρας. Τελικά τελευταία στιγμή τη γλίτωσε και έτσι αποφεύχθηκαν οι μαζικές αυτοκτονίες. Ελπίζω όμως να πάρουν μέτρα για το μέλλον, γιατί όπως πάμε δεν το βλέπω καθόλου απίθανο να ξανασυμβεί.
Το «θετικό» της όλης κατάστασης ήταν πως ο καιρός ήταν ιδανικός για εντατικό διάβασμα. Πόσο να τον αντέξεις όμως; Έναν μήνα; Δύο; Τρεις μήνες ήταν πάρα πολύ, ειδικά όταν έχεις συνηθίσει το ελληνικό καλοκαίρι. Βασικά το βιολογικό μου ρολόι αποσυντονίστηκε πλήρως με το διαρκές φθινόπωρο και μια ύπουλη κατάθλιψη ανέλαβε τα ηνία. Ύπουλη, γιατί ένοιωθες μια ατονία, μια βαρεμάρα, μια υπνηλία και μέχρι να συνειδητοποιήσεις τι φταίει είχε χαθεί πολύτιμος χρόνος. (Όχι ότι μετά μπορούσες να κάνεις πολλά πράγματα, απλά το πάλευες και περίμενες μπας και φτιάξει ο καιρός καθόλου και συνέλθεις.)
Αλλά αρκετά έγραψα για το πιο σύντομο ανέκδοτο της περσινής χρονιάς. Ας πάμε σε ένα άλλο ανέκδοτο.

Μύθοι και Πραγματικότητα (Μέρος δεύτερο): Η βρετανική οργάνωση.
Όπως πρέπει να έχω γράψει στο παρελθόν (αν όχι το κάνω τώρα), η εντύπωση που μου έδωσε η οργάνωση των Άγγλων είναι η εξής: Ό,τι συμφέρει οικονομικά να το οργανώσουμε, το οργανώνουμε, ό,τι δεν συμφέρει, όχι. Δεν είναι λοιπόν γραμμένο στο DNA τους το να είναι οργανωτικοί, αλλά το να βγάζουν κέρδος. Και αναφέρω ένα παράδειγμα:
Είναι Παρασκευή βράδυ, αρχές Ιουνίου, λίγο πριν τα μεσάνυχτα και χαζεύω στο ίντερνετ. Στις 12 ακριβώς η σύνδεση κόβεται. Αρχικά νόμισα ότι το πρόβλημα ήταν του υπολογιστή μου, έψαξα τα καλώδια, έκανα restart, περίμενα λίγο, τίποτα. Αναγκαστικά περίμενα μέχρι το πρωί (πέφτοντας για ύπνο) οπότε συνειδητοποίησα ότι το πρόβλημα ήταν γενικότερο. Υπήρχε και ένα χαρτί στην πόρτα του Διαχειριστή που έλεγε ότι λυπάται για την αναστάτωση και ότι το πρόβλημα θα λυθεί τη Δευτέρα. (!!!) Και εδώ ξεκινούν τα ερωτήματα:
Ερώτημα 1ο: Τι πάει να πει «το πρόβλημα θα λυθεί τη Δευτέρα;»
Τι είδους πρόβλημα είναι αυτό που πρέπει να έρθει η Δευτέρα για να λυθεί, αφήνοντας ολόκληρο το Σαββατοκύριακο όλους τους μεταπτυχιακούς φοιτητές της Εστίας χωρίς ίντερνετ; Υπάρχει περίπτωση να συνέβαινε τέτοιο πράγμα στην Ελλάδα και να περιμέναμε μέχρι τη Δευτέρα; Αλλά, θα πει κανείς, στην Ελλάδα είναι αναμενόμενο, στην Αγγλία όμως; Το πιο ωραίο όμως είναι ο λόγος για τον οποίο πιστεύω ότι συνέβη:
Ερώτημα 2ο: Γιατί η σύνδεση διακόπηκε τα μεσάνυχτα ακριβώς;
Δώστε βάση. Εκείνη η Παρασκευή ήταν η 8η Ιουνίου. Τι ιδιαίτερο είχε εκείνη η μέρα; Ήταν η τελευταία μέρα του εαρινού εξαμήνου. Η μέρα που για τους προπτυχιακούς φοιτητές τελείωνε η χρονιά, η μέρα που άδειαζαν τα δωμάτια στις Εστίες και επέστρεφαν σπίτια τους. (Έτσι κατάλαβα ότι και στη δική μας την Εστία υπήρχαν αρκετοί, αν και θεωρητικά προορίζεται μόνο για μεταπτυχιακούς.)
Από τα μεσάνυχτα λοιπόν το ημερολόγιο θα έδειχνε Σάββατο 9 Ιουνίου. Τι πιο φυσικό να υπάρχει κάποια αυτόματη ρύθμιση που να διακόπτει την παροχή ίντερνετ στις Εστίες των προπτυχιακών εφόσον θα είναι άδειες. Προφανώς όμως, κάποιος έδωσε κατά λάθος την εντολή να κοπεί το ίντερνετ από ΟΛΕΣ τις Εστίες του Πανεπιστημίου. (Αυτό διασταυρώθηκε και με την άλλη Εστία μεταπτυχιακών, που ούτε αυτή είχε ίντερνετ. Η γύρω περιοχή όμως είχε. Και οι βιβλιοθήκες επίσης.) Επομένως η μαλακία έγινε είτε από κάποια υπηρεσία του Πανεπιστημίου είτε από τον πάροχο του ίντερνετ (είτε κι από τους δύο).
Ερώτημα 3ο: Αφού το πρόβλημα ήταν τέτοιας φύσεως (και όχι υποδομής) γιατί έπρεπε να περιμένουμε μέχρι τη Δευτέρα;
Γιατί χέστηκαν. Δεν μας είχαν πλέον ανάγκη. Οι τρεις δόσεις των διδάκτρων είχαν ήδη πληρωθεί και από τις 4 δόσεις για τη στέγαση είχε μείνει μόνο η τελευταία, η οποία είχε ήδη δρομολογηθεί. (Αυτά για τους μεταπτυχιακούς. Οι προπτυχιακοί (που είναι και πολύ περισσότεροι) είχαν ήδη ξεμπερδέψει με τα οικονομικά για τη συγκεκριμένη ακαδημαϊκή χρονιά.) Τη Δευτέρα λοιπόν που θα άνοιγαν οι υπηρεσίες του Πανεπιστημίου, θα λυνόταν το πρόβλημα σε 5 λεπτάκια (όπως και έγινε).

Και οι... παρενέργειες:
Από τη στιγμή όμως που οι 2 βασικές βιβλιοθήκες του Πανεπιστημίου είναι ανοιχτές το Σ/Κ μέχρι τις 21:30, μικρό το κακό, σκέφτηκα. Το Σάββατο θα συναντιόμουν με τον Κώστα στις 14:00 στο κέντρο, οπότε είπα να ξεκινήσω νωρίτερα, να περάσω κι από την κοντινή μου βιβλιοθήκη για να δω τουλάχιστον τα email μου και να στείλω κι ένα. Φτάνω λοιπόν έξω από την βιβλιοθήκη, όπου βρίσκω την πόρτα κλειστή και ένα χαρτί πάνω που να λέει ότι η βιβλιοθήκη από σήμερα (αφού τελείωσε το εαρινό εξάμηνο) μπαίνει σε θερινό ωράριο, το οποίο σημαίνει:
Το Σάββατο είναι ανοιχτή μέχρι τις 13:00 (η ώρα ήταν ήδη 13:30) και την Κυριακή είναι κλειστή... Η άλλη βιβλιοθήκη όμως τα Σάββατα θα είναι ανοιχτή μέχρι τις 17:00. Υποδέχτηκα τα νέα με ένα νευρικό γέλιο. (Ήταν κι άλλος ένας φοιτητής δίπλα μου εκείνη την ώρα, ο οποίος μάλλον ψιλοτρόμαξε.) Έλα όμως που έπρεπε απαραιτήτως να στείλω το γαμημένο το email πριν τη Δευτέρα, οπότε άρχισα να τρέχω προς την άλλη βιβλιοθήκη, που βρισκόταν σε εντελώς διαφορετική κατεύθυνση από την προκαθορισμένη πορεία μου. Μπήκα λοιπόν αλαφιασμένος στην δεύτερη βιβλιοθήκη, μπούκαρα στο κοντινότερο δωμάτιο υπολογιστών, όπου συνειδητοποίησα ότι όλοι οι μη χρησιμοποιούμενοι υπολογιστές ήταν κλειστοί. Μέχρι να ανοίξει, να κάνει login, να στείλω το email, η ώρα είχε πάει περασμένες 14:00 και εγώ την πιο ζεστή μέρα του χρόνου πάλι έτρεχα για να μην στήσω πολύ τον Κώστα...
Ε, είναι δυνατόν μετά να ξεχάσω την ημερομηνία;;; (Κι όπως λέει ο εκφωνητής της σχετικής εκπομπής στην κρατική τηλεόραση, «την ημέρα εκείνη το ημερολόγιο έδειχνε 9 Ιουνίου του 2007».)
Αυτό που μου έκανε όμως εντύπωση και είναι σχετικό με την βρετανική οργάνωση, είναι πως δεν είχα ιδέα ότι θα αλλάξει ωράριο η βιβλιοθήκη. Και το σημειώνω αυτό γιατί στην βιβλιοθήκη θα έπρεπε να υπάρχει τουλάχιστον μια ανακοίνωση. Επίσης, στο email του Πανεπιστημίου, λάμβανα καθημερινά ειδοποιήσεις για ψύλλου πήδημα (μέχρι και για το πότε είχε τελειώσει ο καφές στο δωμάτιο των διδακτορικών, που δεν χρησιμοποιούσα). Ωστόσο, την προηγούμενη Τετάρτη που είχα πάει στην βιβλιοθήκη δεν είδα καμμία ανακοίνωση, ούτε έλαβα κανένα email που να με ενημερώνει για κάτι τέτοιο. Προφανώς δεν θεωρήθηκε από κανέναν αρκετά σημαντικό ώστε να ενημερώσει εγκαίρως τους φοιτητές. (Και μετά βρίζουμε τους Έλληνες δημόσιους υπαλλήλους...)
Τέλος πάντων, το μόνο καλό που βγήκε από αυτήν την ιστορία ήταν ένα ωραίο διήμερο διακοπών (βοήθησε κι ο καιρός) και η ανακάλυψη μιας κρυμμένης καφετέριας-εστιατορίου με πολύ ωραία ατμόσφαιρα (και wireless network). Α, ναι, να επισημάνω ότι ίντερνετ καφέ όπως τα ξέρουμε στην Ελλάδα δεν υπήρχαν στο Liverpool (ή αν υπήρχαν ήταν πάρα πολύ καλά κρυμμένα).

Είπα βιβλιοθήκη και θυμήθηκα κάτι που επίσης κολλάει στην ενότητα «οργάνωση»:
Τα βιβλία που η βιβλιοθήκη έχει παραγγείλει αλλά δεν έχουν φτάσει ή δεν έχουν τοποθετηθεί ακόμα, εμφανίζονται στον ηλεκτρονικό κατάλογο και μπορείς να τα ζητήσεις, ώστε να είσαι ο πρώτος που θα τα δανειστεί. Έτσι λοιπόν, ζήτησα ένα βιβλίο που χρειαζόμουν τον Μάιο και άλλο ένα τον Ιούλιο. Το πρώτο μάλιστα ήδη αποδελτιωνόταν. Έφτασαν τα μέσα Αυγούστου, κανένα βιβλίο δεν είχε έρθει και τότε με έζωσαν τα φίδια. Είπα να χρησιμοποιήσω το (πολύ ωραίο) σύστημα δανεισμού από άλλες πανεπιστημιακές βιβλιοθήκες που είχαν τα βιβλία (inter-library loan). Πριν όμως κάνω την αίτηση, σκέφτηκα να ρωτήσω την υπάλληλο τι γίνεται σε περίπτωση που η βιβλιοθήκη έχει παραγγείλει τα βιβλία. Μπορούσα να τα δανειστώ από αλλού; Η απάντηση ήταν, ορθά-κοφτά: «όχι»! Μα... «όχι». Αφού... «όχι». Μήπως... «όχι». Το μόνο που κατάφερα ήταν να αιτηθώ να βιαστούν τουλάχιστον με την αποδελτίωση και βέβαια με έγραψαν εκεί που ξέρουν. Γύρω στα μέσα Οκτωβρίου, δηλαδή τουλάχιστον 2 εβδομάδες αφότου είχα γυρίσει στην Ελλάδα, μου ήρθε ένα email που με ενημέρωνε ότι το (πρώτο) βιβλίο είναι έτοιμο για να το παραλάβω!!! Έκανε δηλαδή τουλάχιστον 5 μήνες για να αποδελτιωθεί! Και ένα εκατοστό την ημέρα να έκανε, πιο γρήγορα θα είχε φτάσει στο ράφι! Για αυτό λοιπόν δεν θέλω να ξανακούσω ούτε κουβέντα για τη βρετανική οργάνωση!

Και τώρα περνάμε στην ενότητα που όλοι περιμένατε:

Τα Νέα της Εστίας!
Και ξεκινάμε με τους πολυαγαπημένους μας Ινδούς (που έγιναν και επίκαιροι με το «αναψυκτήριο» Μαγγίνα).
Προφανώς κάποια στιγμή γύρω στα μέσα Ιουλίου αποφάσισαν ότι δεν μας βασανίζουν αρκετά στο σπίτι που έμενα και βρήκαν έναν τρόπο να μας κάνουν να νιώσουμε την απόγνωση που ένιωθαν οι συγκάτοικοί τους στα υπόλοιπα σπίτια. Το κόλπο ήταν απλό και αποτελεσματικότατο: Ανταλλαγή.
Αποφάσισαν (μεταξύ τους) να φύγει ένας από τους Ινδούς μας (που δεν μαγείρευε) και μας έστειλαν έναν άλλο (που μαγείρευε). Περιττό να σας πω ότι μας γονάτισε. Η κουζίνα όταν έφτανε το βράδυ ήταν σαν βομβαρδισμένη. Όλοι έκαναν τις τσαπατσουλιές τους, αλλά με αυτόν το πρόβλημα έπαιρνε εκθετική μορφή. Είχα αρχίσει να λυπάμαι τις καθαρίστριες, μέχρι τη στιγμή που συνειδητοποίησα ότι μετά τις 9 Ιουλίου (όταν δηλαδή πληρώθηκε και η τελευταία δόση του ενοικίου) έπαψαν πλέον να έρχονται καθημερινά και χρειαζόταν να κάνουμε συχνά πυκνά εμείς τη δουλειά τους, οπότε και άρχισα να βρίζω (κεφαλλονίτικα, για όποιον ξέρει τι σημαίνει).
Και σαν να μην έφτανε αυτό, ο Ινδός μαγείρευε λίγο πριν την ώρα που συνήθιζα να μαγειρεύω εγώ, με αποτέλεσμα όλο μου το πρόγραμμα να πηγαίνει στράφι. Γιατί για να αναπνεύσεις στην κουζίνα, έπρεπε να έχει περάσει τουλάχιστον δίωρο πλήρους εξαερισμού. Έφερνε κι ένα φίλο του σχεδόν κάθε μέρα, οπότε παράλληλα είχαμε και ηχορύπανση.
Ειλικρινά δεν ξέρω τι ήταν χειρότερο: Να τους βλέπω να μαγειρεύουν, ξέροντας ότι μετά αυτό θα το φάνε, να τους βλέπω να τρώνε (τα γουρούνια είναι πολύ παρεξηγημένα ζώα), ή να βλέπω την κουζίνα αμέσως μετά;
Έλα όμως που ήταν ευγενικό παιδί, καμμία σχέση με τους άλλους τους κάφρους, και δεν μπορούσα να του κρατήσω κακία; Τι έφταιγε αυτός αν είχε μάθει να ζει έτσι; (Βέβαια, τι φταίγαμε κι εμείς;) Τέλος πάντων, κάποια στιγμή προς το τέλος Αυγούστου όσο ξαφνικά ήρθε, τόσο ξαφνικά έφυγε και ηρεμήσαμε. Οι δύο τελευταίες εβδομάδες παραμονής στην Εστία κύλησαν χωρίς απρόοπτα.
Και κάπου στα μέσα Σεπτεμβρίου έφτασε η ώρα να τους αδειάσουμε τη γωνιά... Αν και ποτέ δεν συμπάθησα ιδιαίτερα το κελί που έλεγα «δωμάτιο», συγκινήθηκα λίγο όταν το είδα άδειο. Όσο για την κουζίνα, την αφήσαμε όλοι οι συγκάτοικοι σε άριστη κατάσταση. Δυστυχώς δεν έχω φωτογραφίες για να κάνετε τη σύγκριση του πώς τη βρήκαμε και πώς την αφήσαμε. Η μέρα με τη νύχτα!
Και... Εστία τέλος.

Έξοδος
Η διαμονή στην Εστία τελείωσε, όχι όμως και η διαμονή στο Liverpool, οπότε έπρεπε να βρω κάπου να μείνω μέχρι τα τέλη Σεπτεμβρίου. Παράλληλα έπρεπε να τελειώσω και τη διπλωματική, την οποία ήθελα να έχω παραδώσει πριν τη μετακόμιση για να κάνω και λίγες διακοπές. (Πού τέτοια τύχη.)
Ευτυχώς λύση βρέθηκε, και μάλιστα όπως αποδείχτηκε, η καλύτερη. Με φιλοξένησαν ο Πάνος και ο Κώστας στο σπίτι που νοικιάζουν. Η φιλοξενία τους ήταν άψογη και καταλυτική για να συνεχίσω τη δουλειά μου. Ελπίζω μόνο να μην τους δημιούργησα ιδιαίτερο πρόβλημα. Αν το έκανα, δεν το έδειξαν. Και πάλι ευχαριστώ παιδιά.
Η εμπειρία της διαμονής έστω και για λίγες μόνο μέρες σε ένα κανονικό σπίτι, μου έδωσε και μια εντελώς διαφορετική εκδοχή της ζωής στο Liverpool. Ενώ πριν έλεγα ότι δεν θα μπορούσα να ζήσω άλλο εκεί, είδα ότι στο σωστό χώρο (και πάντα με καλή παρέα) θα ήταν δυνατόν. Ηρεμία, ησυχία, χωρίς προγραμματισμό για το πότε θα φάω, πότε θα πάω στην τουαλέτα, πότε θα πλυθώ, απλά πράγματα που ήταν δυσεύρετα στην Εστία. Επίσης, σε εκείνο το σπίτι είδα μερικά από τα πιο όμορφα ηλιοβασιλέματα όσο καιρό ήμουν εκεί, όπως αυτό στην φωτογραφία παρακάτω.
Και ένα τελευταίο σχόλιο για την καινούρια πτέρυγα της βιβλιοθήκης Sydney Jones. Από την ημέρα που μετακόμισα, τις περισσότερες ώρες της ημέρας ήμουν στις βιβλιοθήκες του Πανεπιστημίου, πρώτον για να μην ενοχλώ τα παιδιά στο σπίτι, αλλά και επειδή ήταν σχεδόν αδύνατον να κουβαλάω κάποια βιβλία μέχρι το σπίτι τους. Το ίδιο διάστημα εγκαινιάστηκε και η καινούρια πτέρυγα της βιβλιοθήκης που με αφορούσε περισσότερο. Η λέξη δέος νομίζω περιγράφει ακριβώς την αίσθηση που είχα όταν μπήκα μέσα. Ήταν ένα εντυπωσιακό κτίριο, που στόχο είχε όχι τόσο να στεγάσει βιβλία (τα περισσότερα παρέμειναν στην παλιά πτέρυγα) αλλά να στεγάσει αίθουσες μελέτης, υπολογιστών και τα γραφεία του προσωπικού. Είχε βασιστεί σε μεγάλο βαθμό στον φυσικό φωτισμό, που σε συνδυασμό με το τεράστιο κεντρικό «αίθριο» (έφτανε μέχρι την οροφή) έδινε την εντύπωση του ναού (της γνώσης). Εγώ πήγαινα κάθε μέρα στον δεύτερο όροφο, στην αίθουσα μελέτης για τους μεταπτυχιακούς, ένα φωτεινό δωμάτιο με μεγάλα τραπέζια ...και ένα βασικό μειονέκτημα. Όλοι οι θόρυβοι που γίνονταν στο ισόγειο, και ειδικά τα εκνευριστικά μπιπ των καρτών στην είσοδο-έξοδο και του τσεκαρίσματος των βιβλίων για δανεισμό, έφταναν κανονικά μέχρι πάνω. Ακόμα και με κλειστή την πόρτα (από γυαλί) ο ήχος έμπαινε μέσα, δημιουργώντας μακροπρόθεσμα έναν ωραιότατο πονοκέφαλο. (Σχεδιασμός να σου πετύχει...)
Και εδώ κλείνει η αφήγηση των περιπετειών μου στην μακρινή Βρετανία (για την ώρα). Θα γράψω βέβαια μερικά πραγματάκια ακόμα, κυρίως για την πόλη του Liverpool, και έχω και εκείνες τις ρημάδες τις φωτογραφίες που θέλω να ποστάρω εδώ και 15 μήνες, οπότε αναμείνατε στην οθόνη σας.

Γεράσιμος

Υ.Γ. Παραλίγο να το ξεχάσω. Καθ’ όλη τη διάρκεια το καλοκαιριού (λέμε τώρα) το Πανεπιστήμιο σκαβόταν απ’ άκρη σ’ άκρη. Για να πας οπουδήποτε έπρεπε να κάνεις διάφορους κύκλους, οι οποίοι όσο πέρναγε ο καιρός εξελίσσονταν. Είχα σκοπό να κάνω ένα ξεχωριστό ποστ για αυτό, μέχρι που βρήκα την παρακάτω γελοιογραφία που περιγράφει την κατάσταση ακριβώς (μια εικόνα χίλιες λέξεις):

3 σχόλια:

  1. Ανώνυμος4/3/08 04:04

    It is a good picture. Can I copy it? Thanks.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανώνυμος5/3/08 13:17

    χαχα είμαστε εξαρτημένοι από το internet!
    the anventures of doc. artel

    μακάρι να μπορούσες να μεταφέρεις σ' ενα μπουκαλάκι τις οσμές της ινδικής κουζίνας, είμιαι πολύ περίεργος!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Μην ανησυχείς, θα σε πάω να φάμε ινδικό σε πρώτη ευκαιρία!

    ΑπάντησηΔιαγραφή