Νέα από την Ελλάδα

Όπως θα παρατηρήσατε εδώ και μερικές μέρες συμπεριέλαβα μια νέα ενότητα στο blog, τα ΝΕΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, όπως αυτά φτάνουν σε εμένα μέσω του ίντερνετ. Είχα σκεφτεί εδώ και αρκετό καιρό να την εντάξω, αλλά δεν έβρισκα το χρόνο. Επίσης σκέφτηκα ότι ίσως θα έπρεπε να δημιουργήσω ξεχωριστό blog, αλλά μετά είπα γιατί να σας μπλέξω με 2 blog, όταν μπορώ να τα μπλέξω όλα σε ένα; Αρχικός στόχος ήταν να γράφω σε αυτήν την ενότητα σε εβδομαδιαία βάση, αλλά τα γεγονότα αυτής της εβδομάδας ήταν αρκετά σημαντικά (για εμένα) για να αναρτηθούν αυτόνομα και άμεσα. Ανακοινώνω λοιπόν λίγο καθυστερημένα την έναρξη της ενότητας, με σύντομο σημερινό θέμα τις δηλώσεις του αρχιεπισκόπου για τη μειοψηφία του 3% των άθεων (υπονοώντας τον Συνασπισμό).

Προς ενημέρωση του κ. Χριστόδουλου και όποιων ενδιαφερόμενων, α) οι άθεοι είναι πολύ περισσότεροι (με την ίδια λογική, αν βάλεις και το ΚΚΕ πιάνεις απευθείας 9%), β) δεν είναι όλοι οι ψηφοφόροι του Συνασπισμού άθεοι, γ) πολλοί από αυτούς που κατηγορεί ως άθεους είναι πιο πιστοί στα λόγια του Χριστού από ό,τι πολλοί θρησκόληπτοι, του αρχιεπισκόπου συμπεριλαμβανομένου και δ) από πότε το 3% των πολιτών δεν έχει το δικαίωμα να λέει την άποψή του ακόμα κι αν είναι άθεοι; (Αν θυμάμαι καλά από την τελευταία φορά που κοίταξα το Σύνταγμα της Ελλάδος, έχουμε ανεξιθρησκία*.)

Ωστόσο, για άλλο λόγο αποφάσισα να γράψω το σημερινό κείμενο. Εξαιτίας των συγκεκριμένων δηλώσεων, διάβασα και άκουσα 2 πραγματάκια που μου άρεσαν:

1. Στην παρακάτω γελοιογραφία του Γιάννη Καλαϊτζή από την Ελευθεροτυπία, προσπαθήστε να διαβάσετε τη λεζάντα στο πλάι αριστερά.

Γράφει: «www.“Στη Χούντα διάβαζε και τώρα δίνει εξετάσεις” είπε ο Ζακύνθου Χρυσόστομος και εμείς προσυπογράφουμε.gr» (Όλα τα λεφτά...)

2. Στην ραδιοφωνική εκπομπή «Ελληνοφρένεια» της Τετάρτης 30/5**, λέει ένας ακροατής στον (περιβόητο) Αποστόλη: (στο περίπου) Στην λαοσύναξη για το θέμα των ταυτοτήτων «είχα πάει με έναν κολλητό μου, κι οι δυο μαλλιάδες, φορώντας μπλουζάκια Iron Maiden, Metallica και τέτοια. Ήταν μια γριούλα εκεί πέρα με μια βυζαντινή σημαία. Οπότε πάει ο κολλητός μου, μεγάλο ρεμάλι, και της λέει “κυρία, κυρία, πήρε το πρωτάθλημα η ΑΕΚ;”» (!!!)

Αυτά. Ελπίζω να γελάσατε λίγο, γιατί πολύ το έχω σοβαρέψει τώρα τελευταία.

Γεράσιμος

*Ξέρει κανείς αν το σωστό είναι ανεξιθρησκία ή ανεξιθρησκεία; Το βρίσκω παντού, ακόμα και στις εφημερίδες, και στις 2 εκδοχές. (Η θρησκεία προκύπτει από την ίδια ρίζα με το θρήσκευμα, οπότε γράφεται με ‘ει’. Η ανεξιθρησκ(ε)ία προκύπτει από το ανεξίθρησκος και γράφεται με ‘ι’;)

**Ακολουθείστε το link και ακούστε την εκπομπή της Τετάρτης. Το σχόλιο αυτό είναι προς το τέλος. Αν θέλετε ακούστε όλη την εκπομπή, κάπου προς τη μέση είναι ένας απίστευτος (χωρίς κανέναν ειρμό) λόγος του Πολύδειρα.

Η δικαιοσύνη είναι τυφλή

Δεν ξέρω ποιος και γιατί είπε κάποτε αυτήν τη εξυπνάδα, πάντως είναι καιρός η ελληνική δικαιοσύνη να ανοίξει τα στραβά της, γιατί οι εισαγγελείς της τα έχουν κάνει σκατά.

Πριν από μερικές ημέρες αναφέρθηκα σε κάποιο υστερόγραφο στην περίπτωση του Παναγιώτη, του φοιτητή από τη Θεσσαλονίκη που προφυλακίστηκε για τα επεισόδια της 5/5/07. Διάβασα λοιπόν στην σημερινή (Τετάρτη) Ελευθεροτυπία ότι ο εισαγγελέας πρότεινε τη συνέχιση της προφυλάκισης του Παναγιώτη, την οποία θα κρίνει το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών Θεσσαλονίκης εντός των επομένων ημερών.

Δεν ξέρω τι να πω. Πραγματικά δεν ξέρω τι να πω. Ο εισαγγελέας έκρινε τον 19χρονο φοιτητή ύποπτο για την διάπραξη νέων αξιόποινων πράξεων, βασίζοντας το σκεπτικό του μόνο στις καταθέσεις των 2 αστυνομικών που δήλωσαν ότι τον αναγνώρισαν ως έναν από τους ταραξίες. Με το ίδιο ακριβώς κριτήριο τον είχε προφυλακίσει και η ανακρίτρια στις 8/5. Το πρόβλημα όμως είναι ότι υπάρχουν 2 βίντεο, ένα που δείχνει τους 4 κουκουλοφόρους που καίνε αμάξια και ένα που δείχνει τον Παναγιώτη την ίδια ώρα σε ένα πάρτι, 1,5 χιλιόμετρο μακριά. Οι λήψεις αυτές παρουσιάστηκαν στην ανακρίτρια και στον εισαγγελέα πριν τη λήψη οποιασδήποτε απόφασης, αλλά αυτοί τα αγνόησαν. Ας πάρουμε όμως τα στοιχεία με τη σειρά.

Πρώτα απ’ όλα την καρμπόν κατάθεση των 2 αστυνομικών:

Ακολουθούν φωτογραφίες του Παναγιώτη από το πάρτι:

Η ταύτιση μεταξύ της περιγραφής των αστυνομικών και της εμφάνισης του Παναγιώτη είναι απόλυτη.

Ας δούμε τώρα τις φωτογραφίες των 4 κουκουλοφόρων:

Όσοι έχετε γρήγορο ίντερνετ, μπορείτε να δείτε και το βίντεο:

Ελληνική Τρομοκρατία - Προφυλάκιση Χωρίς Λόγο

Κανείς, μα κανείς, μα κανείς, πόσω μάλλον αυτός που πέταξε τη μολότοφ στο αυτοκίνητο, δεν μοιάζει με τον Παναγιώτη ούτε στο σωματότυπο ούτε στην ενδυμασία!

Πώς δικαιολογείται τότε η σύλληψη; Πολύ απλά, ο Παναγιώτης είχε την ατυχία να φοράει πράσινα all-star παπούτσια, όπως και ο συγκεκριμένος κουκουλοφόρος (στις φωτογραφίες δεν φαίνεται καλά το χρώμα των παπουτσιών του).

(Παρένθεση: Ο Παναγιώτης είχε επιπλέον την ατυχία να είναι ένας από τους 49 συλληφθέντες της πορείας της 8/3/07 στην Αθήνα. Εκτός του ότι οι συλληφθέντες αθωώθηκαν, οι δικαστές ζήτησαν να γίνει έρευνα για τον τρόπο που έγιναν οι συλλήψεις και συντάχθηκε το κατηγορητήριο. Οι αστυνομικοί όμως δεν τον ξέχασαν. Αντιθέτως, τον φακέλωσαν και σε πρώτη ευκαιρία του έδειξαν τι σημαίνει ΕΛ.ΑΣ.)

Η περιγραφή που έδωσαν οι αστυνομικοί όμως; Οι αστυνομικοί περιέγραψαν τον Παναγιώτη ακριβώς όπως ήταν ντυμένος τη στιγμή της σύλληψης, η οποία έγινε τουλάχιστον μια ώρα μετά τα επεισόδια. Ασφαλώς δεν γνώριζαν ότι κάποιος τράβηξε τη σκηνή με κάμερα που αποκαλύπτει την ψευδομαρτυρία τους. (Επίσης, στο βίντεο δεν φαίνονται πουθενά αστυνομικοί την ώρα του εμπρησμού, μόνο ένα πυροσβεστικό όχημα.)

Εύλογα αναρωτιέται κανείς λοιπόν: Πώς είναι δυνατόν να πήρε μέρος ο Παναγιώτης στα επεισόδια; Αν όλα τα στοιχεία είναι αληθή, τότε: Ο Παναγιώτης διακτινίστηκε από ένα πάρτι ντυμένος με τα ρούχα Α για να πάει να κάψει ένα αυτοκίνητο 1,5 χιλιόμετρο μακριά. Έβαλε φωτιά στο αυτοκίνητο πιο ψηλός και πιο αδύνατος, ντυμένος με τα ρούχα Β, αλλά οι αστυνομικοί τον είδαν να το καίει "γεματούλης" με τα ρούχα Α. (!!!) Μετά, έβαλε πάλι τα ρούχα Α (επίσης πάχυνε και κόντυνε) και επέστρεψε στο πάρτι. Αρκετά αργότερα συνελήφθη. Νομίζω ότι τέτοιο σενάριο ούτε ο Μπέκετ, ούτε ο Πίντερ, ούτε ο Ιονέσκο διανοήθηκαν ποτέ να γράψουν κι ας είναι κορυφαίοι συγγραφείς του θεάτρου του Παραλόγου. (Βρήκαμε όμως τους συνεχιστές του έργου του Douglas Adams...)

Κι όμως, ανακρίτρια και εισαγγελέας (προφανώς φανατικοί του θεάτρου του Παραλόγου) αντί να προσπαθήσουν να γλιτώσουν το ρεζιλίκι, υιοθέτησαν αυτήν την εκδοχή ως πραγματική!

Στην πράξη δέχτηκαν πλήρως τις μαρτυρίες των αστυνομικών και αγνόησαν παντελώς τα 2 βίντεο, όταν για όλον τον υπόλοιπο (νοήμονα) κόσμο το οπτικό υλικό έχει μεγαλύτερη βαρύτητα από 2 (καρμπόν) προφορικές μαρτυρίες.

Ο Παναγιώτης κατηγορείται επίσης για κατοχή εκρηκτικών υλών, οι οποίες όμως δεν βρέθηκαν ούτε πάνω του ούτε στο σπίτι του μετά από έρευνα. (Τι σόι κατοχή είναι τότε; Γερμανική;)

Σχετικά τώρα με το νομικό πλαίσιο για την προφυλάκιση, ακόμα κι αν ο Παναγιώτης δεν ήταν τρανταχτά αθώος, δεν θα έπρεπε να προφυλακιστεί. Διαβάστε το παρακάτω απόσπασμα από την ανακοίνωση του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης:

«Η πρόσφατη (από 5-5-2007) σύλληψη και η, εν συνεχεία, προσωρινή κράτηση του 19χρονου φοιτητή του Τμήματος Χημικών Μηχανικών Α.Π.Θ., με τις βαρύτατες κατηγορίες της κατασκευής και κατοχής εκρηκτικών, έκρηξης, διακεκριμένης φθοράς, διατάραξης οικιακής ειρήνης και διατάραξης ασφάλειας συγκοινωνιών, επαναφέρει στο προσκήνιο με τον πλέον έντονο και εμφαντικό τρόπο το ζήτημα της αυστηροποίησης στο χώρο της Ποινικής Δικαιοσύνης και της μακροχρόνιας εμμένουσας καταχρηστικής επιβολής της προσωρινής κράτησης, κατά παραβίαση των κανόνων και της ιεραρχικής σειράς, που επιβάλλει το άρθρο 282 παρ. 3 Κ.Π.Δ.

Είναι πραγματικά πρωτοφανές, και σαφέστατα εκτός του γράμματος και του πνεύματος του Νόμου, να προφυλακίζεται ένας 19χρονος αριστούχος φοιτητής, με λευκό ποινικό μητρώο, με γνωστή διαμονή στη χώρα και χωρίς την παραμικρή υπόνοια ότι είναι ύποπτος φυγής.

Είναι γνωστό ότι ο Νόμος κατατάσσει ως τελευταία, στη σειρά, την επιλογή της προφυλάκισης, προτάσσοντας ως πρώτη εκείνη του να αφεθεί ελεύθερος ο κατηγορούμενος και δεύτερη την επιβολή των περιοριστικών όρων.»

Επομένως, με βάση τα όσα λέει ο Δ.Σ.Θ., η προφυλάκιση του Παναγιώτη είναι και παράνομη.

Μόνη ελπίδα πλέον είναι το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών να κρίνει άκυρη την προφυλάκιση του Παναγιώτη, διαφορετικά θα πρέπει να περιμένει μέχρι τη δίκη (όπου λογικά θα αθωωθεί πανηγυρικά για δεύτερη φορά). Και το ερώτημά μου είναι: Ποιοι είναι αυτοί που αποφασίζουν για την καταστροφή της ζωής και της καριέρας του Παναγιώτη; Ποιοι είναι αυτοί που τον κλείνουν στην φυλακή χωρίς στοιχεία ενοχής, αλλά με στοιχεία αθωότητας; Ποιοι είναι αυτοί που ψευδομαρτυρούν για να φυλακίσουν έναν 19χρονο φοιτητή λες και είναι ο χειρότερός τους εχθρός; (Η Χούντα θα τους ζήλευε.) Με ποια κριτήρια έγιναν αυτοί υπάλληλοι του κράτους; Και για ποιο λόγο θα πρέπει να τους ανεχτούμε εμείς στο μέλλον;

Δεν καταλαβαίνουν ότι οι πράξεις τους πλήττουν το δημοκρατικό πολίτευμα; Δεν καταλαβαίνουν ότι ο πολίτης χάνει την εμπιστοσύνη του προς την δικαιοσύνη; Και ποιον θα ωφελήσει αυτή η κατάσταση; Ποιο δικαστικό αποτέλεσμα μπορεί πλέον να θεωρηθεί δίκαιο, όταν από μια απλή κλήση ως τη δίκη της 17Ν το δικαστήριο καλύπτει πλήρως τα λάθη (εσκεμμένα ή μη) της αστυνομίας, ή ακολουθεί κατά γράμμα της προσταγές της κυβέρνησης; (ωραία ανεξαρτησία)

Μόνη ελπίδα έχει μείνει πια η ύπαρξη βίντεο από το εκάστοτε συμβάν (βλέπε Κύπριος φοιτητής και «ζαρντινιέρα»), αν και όπως βλέπουμε ακόμα κι αυτή προκλητικά αγνοείται. Η μόνη φωτεινή εξαίρεση στα πεπραγμένα της ελληνικής δικαιοσύνης τα τελευταία χρόνια ήταν η αθώωση των 49 συλληφθέντων στην οποία αναφέρθηκα παραπάνω.

Υπάρχει όμως και κάτι άλλο που με προβληματίζει έντονα, με βάση τα παραπάνω. Εκτός από τον Παναγιώτη, το ίδιο βράδυ συνελήφθησαν και προφυλακίστηκαν άλλοι 2 νεαροί, για τους οποίους δυστυχώς δεν υπάρχει βίντεο που να αποδεικνύει την αθωότητά τους (λες και μέτρησε). Ο τρόπος σύλληψης του Παναγιώτη εγείρει σοβαρότατες αμφιβολίες και για την εγκυρότητα της δικής τους σύλληψης. Ο Παναγιώτης λογικά θα αθωωθεί. Άραγε τι ελπίδες έχουν αυτοί να αποφυλακιστούν και αργότερα να αθωωθούν χωρίς βίντεο;

Αηδιασμένος,

Γεράσιμος

Υ.Γ. Μεγάλο κομμάτι από το κείμενο, καθώς και οι φωτογραφίες και το βίντεο πάρθηκαν από το blog του Γιώργου Μαργαρίτη. (Ευχαριστώ Γιώργο)

Για την Αμαλία...

Σε λίγο εδώ ξημερώνει (εκεί θα έχει ξημερώσει ήδη) και κανονικά θα έπρεπε να έχω πέσει για ύπνο, αλλά απόψε δεν μπορώ να κοιμηθώ, οπότε αποφάσισα να μοιραστώ το σφίξιμο που νιώθω στο στήθος μαζί σας. Σήμερα (δηλαδή χθες) έφυγε από τη ζωή μια κοπέλα. Μια κοπέλα που ποτέ δεν γνώρισα προσωπικά, αλλά έμαθα για την ύπαρξή της μέσω του blog της. Ήταν μια απίστευτα ταλαιπωρημένη ψυχή, με τεράστια αποθέματα ψυχικού σθένους.

Η Αμαλία είχε καρκίνο. Για 18 χρόνια (από τότε που ήταν 8 ετών) υπέφερε από πόνους στο πόδι, τους οποίους οι γιατροί δεν μπορούσαν να εξηγήσουν. Πέρασε από πολλούς «μεγαλογιατρούς», οι οποίοι αποδείχθηκαν είτε παντελώς ανίκανοι είτε ψυχρά αδιάφοροι – και στις δύο περιπτώσεις επικίνδυνοι. Όταν επιτέλους το 2001 ένας «απλός» επαρχιώτης γιατρός ανακάλυψε τον καρκίνο ήταν πλέον αργά και η Αμαλία έχασε το πόδι της. Μερικά χρόνια μετά ο καρκίνος έκανε μετάσταση στους πνεύμονες. Η Αμαλία πάλεψε μαζί του μέχρι το τέλος. Τον τελευταίο καιρό όμως δεν πάλευε μόνη της.

Από τον Ιούλιο του 2005 η Αμαλία δημοσίευε στο blog της τα γεγονότα που καθόρισαν την εξέλιξη της υγείας της. Στα κείμενά της κατονομάζονται και αυτοί που την βοήθησαν, αλλά και αυτοί που ήταν υπεύθυνοι για την ταλαιπωρία της. Ωστόσο, η διαδικτυακή κοινότητα την ανακάλυψε μόλις τον περασμένο Απρίλιο. Το πρώτο κείμενό της που διάβασα ήταν το ΕΞ ΑΙΤΙΑΣ ΣΟΥ, "ΓΙΑΤΡΕ ΜΟΥ"....., το οποίο πραγματικά με συγκλόνισε, όπως και πάρα πολλούς άλλους. Ξαφνικά, οι άνθρωποι άρχισαν να συρρέουν στο blog της σαν χιονοστιβάδα. Μέχρι και πολιτικοί πέρασαν για να αφήσουν το σχόλιό τους (αν και δεν κατάφεραν να αποβάλουν την «ξύλινη» γλώσσα τους). Η ιστορία της έφτασε μέχρι τις εφημερίδες και τα κανάλια, αν και τα Μ.Μ.Ε. γρήγορα την ξέχασαν.

Για ενάμισι μήνα περίπου προσπαθήσαμε να δώσουμε κουράγιο στην Αμαλία για να συνεχίσει να παλεύει, αν και στην πραγματικότητα, μάλλον αυτή έδινε δύναμη σε εμάς. Έχοντας διαβάσει μια ιστορία σαν αυτή της Αμαλίας, όλα τα δικά μου προβλήματα έμοιαζαν πλέον τόσο, μα τόσο ασήμαντα... Η ίδια η Αμαλία μας έλεγε ότι της έδινε δύναμη όλη αυτή η ανταπόκριση του κόσμου και εμείς χαιρόμασταν που η θεραπεία της πήγαινε καλύτερα. Μέχρι που ξαφνικά σήμερα όλα αυτά τελείωσαν. Η φίλη της η Φρόσω μας ενημέρωσε πως: «Η Αμαλία έφυγε από κοντά μας σήμερα τα ξημερώματα. Έφυγε ήρεμα, με μια πνοή. Οι γιατροί της και οι δικοί της άνθρωποι που ήταν συνεχώς δίπλα της φρόντισαν να μην υποφέρει καθόλου. Γνωρίζουμε καλά πόσο το ενδιαφέρον και η αγάπη που της δείξατε το τελευταίο διάστημα μέσα από τα μηνύματά σας, της δίνανε απέραντη χαρά και δύναμη για να αντέξει τις δύσκολες τελευταίες μέρες της.»

Η αλήθεια είναι ότι πολλοί, αν και ξέραμε την σοβαρότητα της κατάστασης και τις ελάχιστες πιθανότητες επιβίωσης, είχαμε αρχίσει να πιστεύουμε ότι μπορεί να τα καταφέρει. Ήταν τόση η δύναμη που απέπνεε που νόμιζες ότι για αυτήν ήταν παιχνιδάκι. Ξέραμε όμως ότι καθημερινά έδινε μια σκληρή μάχη. Κι αυτό κάνει ακόμα μεγαλύτερη την οργή μας για τους «γιατρούς» (κατάχρηση της λέξης) που με τα κραυγαλέα λάθη τους της κατέστρεψαν τη ζωή.

Ώρες ώρες αναπολώ την εποχή που εφαρμοζόταν ο Κώδικας του Χαμουραμπί. Όπου ο γιατρός πλήρωνε για τα λάθη του ανάλογα με τη ζημιά που έκανε στον ασθενή. Έχασε εξαιτίας του γιατρού ο ασθενής το πόδι του; Έκοβαν και το πόδι του γιατρού. Άραγε πόσες φορές θα έκανε ένας γιατρός το ίδιο λάθος; Και ποιος θα γινόταν τότε γιατρός για τα χρήματα ή την «κοινωνική καταξίωση» (ή αλλιώς prestige); Τέλος πάντων...

Αυτό που με ενοχλεί περισσότερο πάντως είναι ότι οι γιατροί ξέρουν μεταξύ τους ποιοι είναι ικανοί, ποιοι ανίκανοι και ποιοι απατεώνες. Κι όμως, δεν λένε τίποτα λόγω συναδελφικής αλληλεγγύης. Αν και για να λέμε και του στραβού το δίκιο, μεμονωμένα ένας γιατρός δεν μπορεί να κάνει τίποτα, γιατί το Ελληνικό σύστημα είναι έτσι δομημένο ώστε να κατασπαράζει τον καταγγέλοντα και να γλείφει τον καταγγελθέντα. Υπάρχουν όμως κραυγαλέες περιπτώσεις που είναι απλά αδιανόητο γιατί οι υπόλοιποι γιατροί δεν κάνουν κάτι. Αυτό που δεν καταλαβαίνουν είναι ότι με τη στάση τους, τη νύφη πληρώνουν άνθρωποι σαν την Αμαλία και την οικογένειά της, που υποφέρουν από λίγο έως για χρόνια, μέχρι ο θάνατος να δώσει τη λύτρωση στον έναν και τον πόνο της απώλειας στους υπόλοιπους.

Το θετικό είναι πως τα κείμενα της Αμαλίας αφύπνισαν πολλούς και έγινε φανερό πως μια μεγάλη ομάδα άγνωστων ανθρώπων έχει τη διάθεση (και τώρα πια το πείσμα) να παλέψει για αυτά που σε άλλες χώρες είναι αυτονόητα. Και θέλω να πιστεύω ότι κάτι καλό θα βγει από αυτό. Μπορεί να μην προλάβαμε να βοηθήσουμε την Αμαλία, αλλά υπάρχουν πολλοί κινδυνεύουν να βρεθούν στην ίδια θέση με εκείνη. Είναι πραγματικά στο χέρι μας να το σταματήσουμε.

Δεν πιστεύω ότι υπάρχει κάτι άλλο μετά τον θάνατο. Για ανθρώπους σαν την Αμαλία, όμως, θα ήθελα να υπάρχει. Καλό σου ταξίδι Αμαλία.

Γεράσιμος

Υ.Γ.1 Η αντιστοίχιση Αμαλίας – φωτογραφίας είναι έμπνευση της Aphrodite.

Υ.Γ.2 Μια λίστα με όσους έχουν γράψει μέχρι στιγμής κάτι για την Αμαλία:
Το Ιατρείο, Argos, Ροδιά, Μαύρος Γάτος (1, 2), Γιώργος Μαργαρίτης, discolata, Citronella, Arxedia Media, Penguin Witch, Χνούδι, Καλύβα, Ημεροδρόμιο, Πρέζα TV, Καπέλα στα φώτα, Ναταλία, Composition Doll, Όνειρος, A F Marx, Ερμής, Λουκρητία, Βασιλική, metablogging.gr, polsemannen, Herinna, 3thirdsorange, Νίκος Δήμου, Γιάννης Καρακατσάνης, Δημήτρης Κανούλας, An-Lu, coolplatanos, Μοναχικός Λύκος και πολλοί άλλοι...

Υ.Γ.3 Αφού είχα ανεβάσει το κείμενο, έπεσε το μάτι μου στον τίτλο του προηγούμενου post και σκέφτηκα τι περίεργα παιχνίδια παίζει η ζωή. Την ώρα που εγώ έπαιζα με τη λέξη 'πένθος', η Αμαλία έφευγε. Της αφιερώνω όμως με όλη μου την καρδιά τη φράση στην παρένεθεση.

Πένθος

(Ή στις όχθες του ποταμού Mersey έκατσα κι έκλαψα)

Πού να ‘ξερα χθες που έγραφα το προηγούμενο κείμενο τι τροπή θα έπαιρναν λίγες ώρες μετά τα πράγματα... Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή.

Το ποτήρι ανήκει στο επόμενο στάδιο της εξέλιξης

Με το που έκλεισα τον υπολογιστή, βγήκα από το σπίτι και κατέβηκα στο κέντρο για να βρω τον Δημήτρη και τη Χριστίνα και να δούμε τον αγώνα κάπου έξω. Αφού συναντηθήκαμε και με τον Γιάννη και τη Ζωή, ψάξαμε να βρούμε πού θα κάτσουμε. Καταρχάς, όλα τα μαγαζιά ήταν ασφυκτικά γεμάτα και οι θαμώνες τους ήδη πιωμένοι, οπότε αποφασίσαμε να κατευθυνθούμε προς κάποια πλατεία. Η επιλογή μας αποδείχθηκε λάθος γιατί σε καμμία πλατεία δεν υπήρχε οθόνη λόγω του φόβου επεισοδίων. Θα μου πείτε τώρα, πόσο ρεαλιστικός ήταν αυτός ο φόβος; Η απάντηση φαίνεται στην παρακάτω φωτογραφία.

Η ηρεμία πριν την καταιγίδα

Πριν καν αρχίσει ο αγώνας, είχαν πλακώσει ήδη οι έφιπποι αστυνομικοί (στη φωτογραφία φαίνονται οι πλάτες των τριών, αν και μέτρησα τουλάχιστον 5) για να «ηρεμήσουν» ορισμένους οπαδούς που τα είχαν πιει (σιγά το νέο) και είχαν αρχίσει να παρεκτρέπονται. Επομένως, αποφασίσαμε να πάμε σε ένα καφέ-μπαρ που συχνάζουν οι Έλληνες του Liverpool. Στο μαγαζί μπήκαμε μόνο και μόνο επειδή ο Γιάννης είναι ένας από τους τακτικούς θαμώνες. Οποιοσδήποτε άλλος προσπάθησε να μπει «έφαγε» πόρτα γιατί το μαγαζί ήταν τίγκα. (Και οι 2 πορτιέρηδες-μπράβοι δεν ήταν τύποι των πολλών συζητήσεων, αν με καταλαβαίνετε.)

Όλα ωραία όλα καλά μέχρι εδώ. Το ισόγειο ήταν όπως προείπα ασφυκτικά γεμάτο, οπότε ανεβήκαμε στο πατάρι. Κι εκεί γινόταν πανικός και μέχρι να καταλάβουμε τι γινόταν, ο Γιάννης και η Ζωή είχαν φτάσει στην άλλη άκρη. Τη στιγμή που ο Γιάννης μου έκανε νόημα να πάμε εκεί, βλέπω έναν μυώδη τύπο με το μαλλί μισό πόντο να με κοιτάει με εξαιρετικά άγριο βλέμμα και να μου κάνει κάτι χειρονομίες από το βάθος. «Ποιος ξέρει τι τρελός είναι αυτός, άσε μην φάμε και ξύλο» σκέφτηκα και δεν προχώρησα, αλλά ούτε τον ξανακοίταξα. Μετά από μερικά λεπτά αμηχανίας και διαφόρων μετακινήσεων κόσμου, ο τύπος (ο οποίος μάθαμε ότι είναι μπάρμαν στο μαγαζί) μας πλησίασε και με σταθερά αγριωπό βλέμμα μας εξήγησε (όχι απειλητικά) ότι το πατάρι σήμερα είναι πριβέ για τους εργαζόμενους του μαγαζιού και ότι πρέπει να κατεβούμε. Εγώ, ο Δημήτρης κι η Χριστίνα κατεβήκαμε (αν μας έπαιρνε ας κάναμε διαφορετικά), ενώ ο Γιάννης προσπαθούσε να του εξηγήσει ότι είμαστε μαζί του, αλλά ο τύπος δεν καταλάβαινε τίποτα.

Οκ, παρεξήγηση, θα σκεφτεί κανείς. Υπάρχουν ορισμένες λεπτομέρειες όμως που δίνουν άλλη διάσταση στα πράγματα. Πρώτον, δεν υπήρχε καμμία πινακίδα (χαρτί έστω) που να λέει ότι το πατάρι είναι πριβέ, ούτε κανένας από τους άλλους υπαλλήλους του μαγαζιού μας είπε τίποτα. Δεύτερον, στο πατάρι υπήρχαν και άλλοι απλοί πελάτες, όπως ο Γιάννης. Δέχομαι ότι τη συγκεκριμένη μέρα ο μπάρμαν κι η παρέα του ήθελαν το πατάρι για την πάρτη τους και για τους «καλούς» πελάτες, όμως το βλέμμα του έλεγε πολύ περισσότερα. Υπήρχε ένα μίσος, ένα «δεν σε γουστάρω» όχι επειδή ήμουν άγνωστος, αλλά επειδή ήμουν ξένος. Και δεν το αντιλήφθηκα μόνο εγώ αυτό. Ειλικρινά, εκείνη τη στιγμή ένιωσα πάρα πολύ άσχημα και εννοείται πως δεν ήθελα να μείνω ούτε λεπτό εκεί μέσα. Μαζί μου κι ο Δημήτρης με τη Χριστίνα. Ωστόσο, ο Γιάννης κατέβηκε πίσω μας και προσπάθησε να μας πείσει να μείνουμε και θα κατέβαινε κι αυτός κάτω με τη Ζωή να δούμε τον αγώνα όλοι μαζί. Με τα χίλια ζόρια τον πείσαμε να κάτσει εκεί που κάθεται και να δει τον αγώνα με την άνεσή του. Εμείς θα πηγαίναμε στο σπίτι των παιδιών. (Ούτως ή άλλως δεν βλέπαμε καλά κι η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική και εμένα δεν με σήκωνε.) Από την άλλη, θέλαμε τόσο πολύ πλέον να χάσει η Liverpool για να πέσει ο μπάρμαν κι η παρέα του σε μαύρη κατάθλιψη, που δεν μας έπαιρνε να κάτσουμε άλλο. Ήμουν σίγουρος ότι αν έβαζε γκολ η Milan εγώ θα πανηγύριζα, και βέβαια μετά θα με σφάζανε επιτόπου. Έτσι, είδαμε τη σέντρα και φύγαμε (οι τρεις μας).

Στο δρόμο (που δεν κυκλοφορούσε ψυχή) πήραμε και κάτι να φάμε και την αράξαμε στο σπίτι του Δημήτρη και της Χριστίνας, όπου είδαμε τον υπόλοιπο αγώνα με την άνεσή μας. (Θα βάζαμε και ελληνικό σχολιασμό μέσω e-ραδιοφώνου, αλλά υπήρχε σημαντική διαφορά φάσης.) Αυτό που δεν ήξερε ο μπάρμαν είναι πως όταν ρίχνω κατάρες, συνήθως πιάνουν. Και χθες δεν ήταν μια από τις εξαιρέσεις. Μέχρι και το σκορ προέβλεψα. Πίστευα ότι η Liverpool θα βάλει ένα γκολ, οπότε η Milan χρειαζόταν 2. Τελικό σκορ: 2-1.

Στο πρώτο γκολ της Milan έπεσαν τα πρώτα γέλια. Απέξω δεν ακουγόταν τίποτα. Τσιμουδιά. Κιχ. Όλο το Liverpool το είχε βουλώσει. Πέρασε το διάλειμμα του ημιχρόνου χωρίς να ακουστεί ούτε μια ιαχή, ούτε ένα τραγουδάκι από τα τόσα που έλεγαν νωρίτερα όλο χαρά οι κοκκινοντυμένοι Λιβερπουλιανοί. Αν στο πρώτο γκολ είχαμε σιγή, με το δεύτερο στο 82’ είχαμε απόλυτη σιγή. Μόνο εγώ πρέπει να ακούστηκα που ξεκίνησα να πανηγυρίζω, μέχρι που συνειδητοποίησα τι κάνω και σταμάτησα, μην μας την πέσει και κανείς. Στο γκολ της Liverpool λίγα λεπτά μετά, ακούστηκαν πανηγυρισμοί, αλλά δεν κράτησαν πολύ γιατί το παιχνίδι πλησίαζε στο τέλος του και η αγωνία κορυφωνόταν (στα χαμηλότερα επίπεδα, για εμάς). Η αλήθεια είναι ότι μέχρι το δεύτερο γκολ το παιχνίδι ήταν βαρετό, έως νερόβραστο. Έπρεπε να φάει 2 γκολ η Liverpool για να ξυπνήσει, αλλά ήταν πλέον αργά.

Με το που σφύριξε ο διαιτητής τη λήξη, το τι κλάμα έπεσε δεν μπορείτε να φανταστείτε (όχι από μας). Όπως μου περιέγραψε ο Κώστας, ο οποίος ήταν σε μια από τις pub, όλοι ήταν με τα μούτρα μέχρι το πάτωμα και αρκετοί βγήκαν έξω και άρχισαν να κλαίνε με μαύρο δάκρυ. Βέβαια, αυτή δεν ήταν η μόνη τους αντίδραση. Για το επόμενο μισάωρο τα ασθενοφόρα και τα περιπολικά περνούσαν τρία-τρία. Ωστόσο, υπήρχε μια (μικρή) μερίδα οπαδών που σκέφτηκαν ότι δεν υπάρχει λόγος να στενοχωριούνται και αποχώρησαν από τα μαγαζιά τραγουδώντας και κουνώντας τις σημαίες τους. Επίσης, ο περισσότερος κόσμος έμεινε έξω μέχρι αργά το βράδυ, μάλλον για μερικές μπύρες τις παρηγοριάς. Άλλωστε, γιατί να πας στο σπίτι σου και να κλαις μόνος σου, όταν μπορείς να κλαις παρέα με άλλους; Αναρωτιέμαι όμως, αν αυτή ήταν η συμπεριφορά τους που έχασαν, τι θα έκαναν αν κέρδιζαν; (Σύμφωνα με τον Δημήτρη, που ήταν εδώ 2 χρόνια πριν, όταν η Liverpool κατέκτησε το Champions League, πανηγύριζαν μέχρι το επόμενο πρωί και βάλε. Χόρευαν ακόμα και στις οροφές λεωφορείων που ήταν εν κινήσει.)

Εμείς, από την άλλη, το διασκεδάσαμε αφάνταστα. Είχαμε κάτσει στο παράθυρο και παρακολουθούσαμε τα Αγγλάκια να γυρνάνε πικραμένα στα σπίτια τους. Ειλικρινά, λίγες ώρες πριν ούτε που φανταζόμουν πως θα χαιρόμουν τόσο αν έχανε η Liverpool. Θα ήθελα μόνο να ‘μαι από μια μεριά να δω τα μούτρα του μπάρμαν μετά την ήττα. Αξία: ανεκτίμητη.

Χθες πήρα δυο σημαντικές (για μένα) αποφάσεις.

Α) Δεν θα ξαναπατήσω το πόδι μου στο συγκεκριμένο μαγαζί. Φίλε μπάρμαν, και έχασε η ομάδα σου και έχασες έναν πελάτη και την παρέα του. Καλές δουλειές.

Β) Μόλις τελειώσω με το μεταπτυχιακό θα τα μαζέψω και θα εξαφανιστώ από αυτήν τη βάρβαρη και ρατσιστική πόλη. (Και θα είναι και Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης του χρόνου τρομάρα τους.)

Πλατεία Συντάγματος. Κάπως έτσι ήταν όλο το κέντρο του Liverpool όταν έφυγαν οι οπαδοί

Και ένα τελευταίο σχόλιο:

Ο Χρήστος Μιχαηλίδης στη σημερινή Ελευθεροτυπία (24/5), παρουσιάζοντας τα προφίλ των αρχηγών των δύο ομάδων, πολύ εύστοχα γράφει:

«Το Λίβερπουλ είναι ζορισμένη πόλη, τραχειά, αλλά στο τέλος της μέρας, πάντα με ένα χαμόγελο και λαλιά σαν τραγούδι. Το Μιλάνο, κοσμοπολίτικο, με κείνη τη θαυμάσια χημεία μεταξύ αυθόρμητου και οργανωμένου (νότιας και βόρειας Ευρώπης), με βλέμμα καλοπέρασης, χορτασμένο! Ο Τζέραρντ, περίπου 10 χρόνια μικρότερος του Μαλντίνι, νομίζω πως δεν θα μπορούσε ποτέ να παίξει στη Μίλαν και ο Μαλντίνι ποτέ στη Λίβερπουλ. Οχι λόγω ομάδων, αλλά λόγω πόλεων!»

Και αυτή είναι μια μεγάλη αλήθεια.

Γεράσιμος

Υ.Γ. Και του χρόνου σπίτια μας

Η πυροσβεστική, ο Ινδός και η κουζίνα

(Ωχ, έφτασε το καλοκαίρι)

Χαιρετίσματα από το γιορτινό Liverpool! (Για την ώρα, γιατί μετά τη λήξη του τελικού δεν ξέρω τι θα γίνεται.) Μαθαίνω ότι ένας σεβαστός αριθμός από τους φετινούς συντοπίτες μου έχει κατακλύσει την Αθήνα. Θα πρέπει να είναι τουλάχιστον 20.000, αφού 19.000 ήταν μόνο τα εισιτήρια. Όσοι από εσάς είχαν την ευκαιρία να κατεβούν στο κέντρο της Αθήνας αυτές τις 2 μέρες θα πήραν μια γεύση (ή μάλλον μια μυρωδιά) από τον πολιτισμό που θα μεταλαμπαδεύσουν οι Λιβερπουλιανοί σε ολόκληρη την Ευρώπη του χρόνου. (Και σας είπα να κρύψετε τις μπύρες.) Τώρα δεν ξέρω τι να ευχηθώ, να κερδίσει ή να μην κερδίσει η Liverpool; Ούτως άλλως μετά θα είναι όλοι τόσο μεθυσμένοι που θα τα ρημάξουν όλα, οπότε ας τα ρημάξουν από χαρά. (Αν δεν παινέσεις το σπίτι σου...) Στα δικά μας τώρα.

Το ‘πα ‘γω, δεν το ‘πα; Τουλάχιστον μου πήρε 3 μήνες αυτή τη φορά κι όχι 4. Οι οποίοι, παρεμπιπτόντως, ήταν μάλλον οι πιο δύσκολοι της ζωής μου. Είχα τόσο διάβασμα, εργασίες, προθεσμίες που ακόμα και ο ύπνος ήταν πολυτέλεια. Να φανταστείτε στον στρατό είχα έξοδο πιο συχνά απ’ ό,τι έβγαινα από το σπίτι αυτούς τους 3 μήνες. (Εντάξει, παρεμβλήθηκε και το Πάσχα, οπότε είχα και μια άδεια 2 εβδομάδων, αλλά μου βγήκε ξινή επιστρέφοντας.)

Μια που ανέφερα το στρατό, για να σας δώσω ένα μέτρο σύγκρισης της πίεσης, σας λέω μόνο ότι υπήρξαν στιγμές που μου έλειψε η Γενική Επιθεώρηση στον Έβρο. Όσοι έχουν παρόμοιες εμπειρίες, θα καταλάβουν. Όσοι πάλι δεν έχουν, αλλά είναι ή υπήρξαν φοιτητές, φανταστείτε 3 εξεταστικές περιόδους, την μια καπάκι πίσω από την άλλη (αν και για κάποιους το Σεπτέμβρη αυτό θα γίνει πραγματικότητα). Όσοι τώρα δεν είχαν την τύχη να περάσουν από το στρατό ή δεν γνώρισαν τη χαρά του να διαβάζεις Αυγουστιάτικα, σκεφτείτε να δουλεύετε (θεωρητικά) 50-60 ώρες τη βδομάδα, αντί να σας πληρώνουν να τους πληρώνετε και από πάνω να έχουν και απαιτήσεις! Τόσο χάλια…

Αλλά ας αφήσουμε τα δυσάρεστα και ας πιάσουμε τα ευχάριστα. Ναι… Μισό λεπτό… Να βρω ένα… Α, ναι! Το ευχάριστο είναι ότι ξεμπέρδεψα με όλες τις εργασίες και τώρα μου μένει μόνο η διπλωματική, την οποία έχω να παραδώσω το Σεπτέμβρη. Αυτό βέβαια σημαίνει ότι δεν θα κάνω διακοπές (τουλάχιστον όχι στην Ελλάδα), και τη θάλασσα θα τη δω για 2η φορά σε 3 χρόνια μόνο με κιάλια. Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να ευχαριστήσω την ελληνική ακαδημαϊκή κοινότητα που πήρε τη γενναία απόφαση να μου συμπαρασταθεί, κόβοντας κι αυτή τις διακοπές της, εκτός από λίγες μέρες τον Αύγουστο, κι αυτό από ανάγκη.

Άλλο ευχάριστο είναι ότι παρ’ όλη την κούραση τα περισσότερα θέματα των εργασιών ήταν ενδιαφέροντα. Ενδεικτικά αναφέρω την χρονολόγηση της έκρηξης του ηφαιστείου της Θήρας, την εξέταση του οικισμού της Τροίας της 3^ης χιλιετίας π.Χ., την τυποποίηση των ναών της Μεσοποταμίας κατά την 3^η χιλ. π.Χ., την Αιγυπτιακή επιρροή στη Βύβλο, την εξέταση του προσανατολισμού των Πυραμίδων της Αιγύπτου και την εξέταση των ελληνικών ιερών –κυρίως Δελφοί, Ολυμπία, Δήλος- από την σκοπιά της αρχαιολογίας τοπίου (landscape archaeology).

[Κουίζ: Όποιος καταφέρει να δώσει ακριβή μετάφραση της λέξης landscape – εκτός της λέξης ‘τοπίο’ που δεν την μεταφράζει ικανοποιητικά – θα κερδίσει δώρο ένα ενυπόγραφο αντίτυπο της διπλωματικής μου. ...Εντάξει, θα του δώσω 2 εισιτήρια για την καινούρια θεατρική παράσταση του Τερζόπουλου. (Γρηγόρη μην φωνάζεις, για σένα θα βρω κάτι άλλο.)]

Όσο για την παράδοση των εργασιών, το σκηνικό με την πόρτα επαναλήφθηκε 1-2 φορές ακόμα (βλέπε κείμενο Δεκεμβρίου), συν κάποια άλλα πιο ακραία, τα οποία δεν αναφέρω α) για να μην γίνω εντελώς ρεζίλι και β) γιατί σιγά μην σας αποκαλύψω όλα μου τα κόλπα για να παραδίδω τις εργασίες φαινομενικά στην ώρα τους. Τέρμα με τη σχολή όμως, πολύ ασχοληθήκαμε. Ας περάσουμε σε πιο ενδιαφέροντα πράγματα. Τα νέα της Εστίας ας πούμε.

Τα νέα της Εστίας

Την περίοδο μετά τις διακοπές των Χριστουγέννων παρατηρήθηκε μια αύξηση στις ενεργοποιήσεις των συναγερμών πυρασφάλειας και ειδικά μέσα στην άγρια νύχτα. Τα πιο πιθανά αίτια ήταν το κάπνισμα σε εσωτερικούς χώρους ή η απροσεξία στο μαγείρεμα (στις 3 τη νύχτα). Όσο για το ποιος κατά τη γνώμη μου είναι υπεύθυνος, και μόνο η φράση «άγρια νύχτα» αρκεί για να εστιαστεί η προσοχή σας σε μια φυλετική ομάδα που το όνομά της αρχίζει από Ι (και δεν εννοώ τους Ιάπωνες). Όπως και να ‘χει το πράγμα, η Διεύθυνση πήρε την απόφαση ότι μας χρειάζονται μαθήματα πυρασφάλειας και κάλεσε την πυροσβεστική για να μας ενημερώσει. Οι πυροσβέστες λοιπόν θα επισκέπτονταν μερικά από τα σπίτια κάθε απόγευμα (υπήρχε συγκεκριμένο πρόγραμμα). Η όλη διαδικασία θα διαρκούσε 2 εβδομάδες. Περιμέναμε... Και περιμέναμε... Ε, λοιπόν, εγώ αυτές τις 2 εβδομάδες τους πυροσβέστες τους είδα μόνο μια φορά, την τελευταία μέρα, έξω από την εστία. (Την ημέρα που θα έρχονταν σε μας είχα να πάω στο Aikido, σιγά μην άφηνα το γάμο να πάω για πουρνάρια, αν και αμφιβάλω αν ήρθαν γιατί κανείς από τους συγκατοίκους δεν μου είπε τίποτα.)

Μου δημιουργήθηκε όμως η απορία τι διάολο κάνουν οι Ινδοί στις κουζίνες νυχτιάτικα και βαράνε οι συναγερμοί. Δεν άργησα να το μάθω, γιατί, ΔΥΣΤΥΧΩΣ, ξεκίνησαν να μαγειρεύουν ΚΑΙ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ. Ευτυχώς, μέχρι στιγμής το κακό έχει γίνει μόνο 3 φορές, αλλά αξίζει να γίνει αναφορά σε κάθε μια ξεχωριστά.

1) Ένα βράδυ λοιπόν, ακούω έναν περίεργο επαναλαμβανόμενο δυνατό ήχο. Έχετε δει ταινίες επιστημονικής φαντασίας, που όταν ένα διαστημόπλοιο ή ένας διαστημικός σταθμός χτυπηθούν, από διάφορους σπασμένους σωλήνες βγαίνει λευκός καπνός κάνοντας φφφσσσσσσσστ; Ε, αυτό ακριβώς. Συνειδητοποιώ ότι ο θόρυβος έρχεται από την κουζίνα (συνοδευόμενος από μια έντονη οσμή που άρχιζε να δυναμώνει), οπότε κατεβαίνω να δω τι συμβαίνει. Ανοίγω την πόρτα και το πρώτο πράγμα που βλέπω είναι μια πανάρχαια χύτρα ταχύτητος (λέμε τώρα) - συλλεκτικό μοντέλο – να κάνει φφφσσσσστ και 3 Ινδούς να περιμένουν το φαΐ να γίνει. Κρατήθηκα και δεν γέλασα (η αλήθεια είναι ότι με πήρε η μυρωδιά απότομα και μου κόπηκε η ανάσα) και τους άφησα να συνεχίσουν. Ευτυχώς δεν έκατσαν να το φάνε εκεί, μόλις τελείωσε πήραν τη χύτρα και την έκαναν. (Ε βέβαια, μην καταστρέψουν μόνο ενός σπιτιού τον αναπνεύσιμο αέρα.)

2) Μερικές μέρες μετά πετυχαίνω τον ίδιο Ινδό, του οποίου η φίλη μαγείρευε την προηγούμενη φορά, να προσπαθεί να ψήσει μια πίτσα στον φούρνο. Ωστόσο, δεν ήξερε το κόλπο με την πόρτα του φούρνου και την καρέκλα, οπότε τον ενημέρωσα για να μην περιμένει τσάμπα. (Δεν αρνούμαι ότι προς στιγμήν σκέφτηκα να τον αφήσω να περιμένει, αλλά τελικά δεν είμαι κακός άνθρωπος. Αν μαγείρευε τίποτε από τα δικά τους όμως, ακόμα εκεί θα ήταν.) Η συνέχεια ήταν ακόμα πιο ενδιαφέρουσα, γιατί, αφού ψιλοέκαψε την πίτσα, μετά προσπαθούσε να την βγάλει από το φούρνο με γυμνά χέρια, χωρίς καν ένα πιρούνι και (εννοείται) χωρίς πιάτο για να τη βάλει. Εκεί τον λυπήθηκα και του έδωσα πιάτο και πιρούνι. Με ευχαρίστησε και μου πρόσφερε ένα κομμάτι, το οποίο ευγενικά αρνήθηκα όχι γιατί είχε αρπάξει στις άκρες, αλλά επειδή δεν πολυεμπιστεύομαι τα έτοιμα προϊόντα του super market. (Άλλο μεγάλο πρόβλημα αυτό, ουκ ολίγες φορές που αναγκάστηκα να φάω κάτι έτοιμο, γιατί δεν υπήρχε χρόνος για μαγείρεμα, πέρασα την υπόλοιπη μέρα στην τουαλέτα.)

3) Πριν δυο εβδομάδες περίπου, και ενώ η ώρα πλησίαζε 3 το πρωί, αρχίζω να μυρίζω κάτι έντονο, το οποίο όσο πήγαινε και δυνάμωνε. Αρχίζει να με πιάνει δυσφορία, οπότε ένα βήμα πριν την ασφυξία ανοίγω το παράθυρο. Ξημέρωμα, έξω βρέχει, η θερμοκρασία στους 8^οC max. κι εγώ να φλερτάρω με την πνευμονία, χωρίς να μπορώ να εξαφανίσω τη μυρωδιά. Κάποια στιγμή μου κόβει, βγαίνω στο διάδρομο (κρατώντας την ανάσα μου) και ανοίγω το παράθυρο του διαδρόμου όσο πιο πολύ γινόταν. Γυρνάω στο δωμάτιο, μετά από λίγη ώρα κλείνω το παράθυρό μου και ευτυχώς μετά από 1-2 ανοίγματα-κλεισίματα η μυρωδιά έφυγε. Εκείνο το βράδυ, αν ήμουν ανιχνευτής καπνού θα είχα βαρέσει οικειοθελώς. Εννοείται πως την επόμενη μέρα εγώ και ό,τι ρούχα + σεντόνια ήταν έξω πήγαμε για πλύσιμο. Πραγματικά λυπάμαι όσους μένουν σε σπίτι που οι Ινδοί μαγειρεύουν συχνά.

Την ίδια περίοδο πάνω κάτω, μπαίνω στο super market που ψωνίζω συνήθως και τι να δω; 3 στους 5 υπαλλήλους στα ταμεία είναι από την παρέα των Ινδών που μένουν στην Εστία, ένας εκ των οποίων μάλιστα είναι και συγκάτοικός μου. Στον γυρισμό πέτυχα και τον άλλο συγκάτοικό μου με το πουκαμισάκι του super market να πηγαίνει για δουλειά. «Θεέ μου, ακόμα κι εδώ με κυνηγάνε;», σκέφτηκα, αλλά μετά το είδα από την θετική πλευρά: α) θα λείπουν αρκετές ώρες από το σπίτι και β) όταν θα γυρνάνε θα είναι πτώματα από την κούραση (ελπίζω). Εν μέρει αυτό ισχύει τον τελευταίο καιρό. Δυστυχώς όμως δεν δουλεύουν κάθε μέρα.

Αρκετά ασχοληθήκαμε και με την Εστία όμως. Εδώ και μια εβδομάδα λοιπόν που ξεμπέρδεψα με τις εργασίες ζω κάπως πιο φυσιολογικά. Το Σάββατο που μας πέρασε λοιπόν είχα πάει για paintball.

Paintball

Την εξόρμηση για paintball την οργάνωσε το club του Aikido, αν και δεν έχουν καμμία σχέση αλλά τελοσπάντων, και αποφάσισα να συμμετάσχω α) γιατί δεν είχα ξαναπάει και β) δεν ήξερα πότε θα μου παρουσιαζόταν ξανά η ευκαιρία. Όταν φτάσαμε εκεί και όσο μας έδιναν οδηγίες όλο και πιο πολύ μου θύμιζε στρατό η όλη φάση, και είχα αρχίσει να το μετανιώνω. Όταν μάλιστα συνειδητοποίησα ότι δεν θα παίζαμε μόνοι μας ή ότι δεν θα ανήκαμε τουλάχιστον όλοι στην ίδια ομάδα, αλλά ότι όλοι οι συμμετέχοντες (εμείς, διάφοροι άλλοι ενήλικες, παιδιά, ακόμα και μια παρέα από κοριτσάκια!!!) θα χωριζόμασταν τυχαία σε 2 ομάδες, απογοητεύτηκα. Στο πρώτο παιχνίδι, που ήταν σε ανοιχτό χώρο (με σημεία κάλυψης) και είχε δοκιμαστικό χαρακτήρα, ένιωθα εντελώς άβολα. Όταν άρχισαν τα παιχνίδια στο δάσος όμως, σιγά σιγά ξύπνησε ο «στρατιώτης» μέσα μου, με αποκορύφωμα στο προτελευταίο παιχνίδι να καταφέρω να περάσω απαρατήρητος στα μετόπισθεν της αντίπαλης ομάδας και να «καθαρίσω» το ¼ περίπου όσων ήταν ακόμα ζωντανοί, πριν με «σκοτώσουν». (Όσο σκέφτομαι την έκπληξη στα πρόσωπά τους ακόμα γελάω.) Για την ιστορία, η κόκκινη ομάδα (η δική μου) σάρωσε την μπλε, κερδίζοντας όλα τα παιχνίδια πλην ενός.

Την επόμενη μέρα βέβαια, πονούσα παντού και δεν μπορούσα να κουνηθώ. Ακόμα και σήμερα, 4 μέρες μετά, δυσκολεύομαι να περπατήσω και να ανεβοκατεβώ σκάλες. (Πονάνε κυρίως οι τετρακέφαλοι.) Για να μην πω για τις μελανιές από τα χρωμοσφαιρίδια, που ευτυχώς εγώ έχω μόνο 2-3 και σε μη εμφανή σημεία. Τι να πουν κι άλλοι που έχουν καμμιά δεκαριά. Το χειρότερο απ’ όλα ήταν να σε βρει στο λαιμό. Ένας φίλος μου απέκτησε ένα τεράστιο σημάδι (σαν πιπιλιά από ελέφαντα), ένα κοριτσάκι από το χτύπημα δεν μπορούσε να αναπνεύσει και παραλίγο να λιποθυμήσει, ενώ ένα άλλο κόπηκε από το πλαστικό περίβλημα όταν έσκασε το σφαιρίδιο. (Τι τράβηξαν κι αυτά τα κοριτσάκια...)

Extra: Θυμάστε που σας έλεγα για την ακατανόητη διάλεκτο των Αγγλικών που μιλούν οι ντόπιοι; Ε, φανταστείτε τώρα αυτός που μιλάει να φοράει μάσκα και εγώ να πρέπει να τον ακούσω φορώντας επίσης μάσκα (κάλυπτε και τα αυτιά). Όλα τα λεφτά...

Κάτι κουρασμένα παλικάρια...

Κωνσταντίνου και Ελένης

Η μεγαλύτερη ελληνική ονομαστική εορτή γιορτάστηκε και εδώ μεγαλοπρεπώς. Εορτάζων ο Κώστας, διδακτορικός φοιτητής Αρχαιολογίας, του οποίου το κάλεσμα τίμησαν 7 Έλληνες, 3 Ιταλοί και 1 Αγγλίδα. Η παρέα εκρηκτική, είχα πάρα πολύ καιρό να γελάσω τόσο, όπου πήγαμε μας «θαυμάσανε» (κοινώς γίναμε ολίγον ρόμπα), αλλά το καταδιασκεδάσαμε. Η ανταλλαγή πολιτισμικών στοιχείων μεταξύ Ελλήνων και Ιταλών περιελάμβανε την αντιστοίχιση ονομάτων ηρώων καρτούν (το ξέρατε εσείς ότι τα Στρουμφάκια στα ιταλικά λέγονται Puffi και ο Δρακουμέλ Gargamel;), τους πιο διάσημους πορνοστάρ στις 2 χώρες (ναι, υπήρχαν και κοπέλες στην παρέα) και πολλά άλλα. Μετά τις πρώτες μπύρες (όπου έγινε η παραπάνω σοβαρότατη συζήτηση) πήγαμε για φαγητό σε ένα γαλλικό εστιατόριο. Αφού τους τρελάναμε αρκετά και καταστρέψαμε την όποια σοβαροφανή ατμόσφαιρα του μαγαζιού (το οποίο χρεώνει τις 2 μπουκιές το βάρος τους σε χρυσάφι), μετά λύπης το διαλύσαμε (όχι το μαγαζί). Νομίζω ότι αυτή ήταν η καλύτερη εβδομάδα μου στο Liverpool μέχρι στιγμής. Όταν μου στείλουν η Άρτεμη και ο Κώστας τις φωτογραφίες θα βάλω 1-2 για να δείτε όλη την παρέα, αλλά αυτό προβλέπεται να αργήσει κανά μήνα (όχι εξαιτίας μου).

Ο καιρός

Που λέτε με το που μπήκε ο Μάιος, άρχισαν και οι βροχές... Μιλάμε για πολύ νερό. Πρέπει να έβρεχε τουλάχιστον μια εβδομάδα ασταμάτητα. Ήλιο κάναμε να δούμε 2 εβδομάδες περίπου. Όσο δεν έβρεξε όλο το χειμώνα, το έριξε μέσα σε 10 μέρες. Και πάνω που είχαμε αρχίσει να απελπιζόμαστε, ο κατακλυσμός σταμάτησε και επαληθεύθηκε η παλαιά προφητεία: “It can’t rain all the time”. Αναρωτιέμαι, αν ποτέ ξεκινήσει ο 2^ος κατακλυσμός, οι Άγγλοι στις πόσες μέρες θα το πάρουν χαμπάρι;

(Εδώ κανονικά θα σας ευχόμουν «και στα δικά σας», αλλά απ’ ό,τι μαθαίνω ο καιρός με πρόλαβε. Φτου! Περαστικά λοιπόν (που μου θέλατε καλοκαίρι από το Μάιο).)

Και εδώ σταματάω γιατί... έχει αγώνα σήμερα. Τώρα που θα έχω αρκετό ελεύθερο χρόνο θα ανεβάσω φωτογραφίες και κείμενα για το Liverpool και το Πανεπιστήμιο που θέλω εδώ και καιρό να κάνω. Υπολογίζω να ανεβάζω ένα κείμενο κάθε 2 εβδομάδες το αργότερο. Τα ξαναλέμε σύντομα λοιπόν! Α, και όποιος έκανε κανέναν περίεργο συνειρμό με τον τίτλο του κειμένου, ντροπή του! (δεν απέχει και πολύ μακριά από την αλήθεια)

Γεράσιμος

Υ.Γ.1 Διάβασα αυτήν την Κυριακή στον «Ιό» τα σχέδια της ΕΛ.ΑΣ. για την χρήση χρωμοσφαιριδίων σε διαδηλώσεις για να μαρκάρουν τους ταραξίες. Από την πρόσφατη εμπειρία μου θεωρώ άκρως επικίνδυνη μια τέτοια πρακτική. Εκτός από τους μικροτραυματισμούς, ενδεικτικά αναφέρω ότι τις μάσκες επιτρεπόταν να τις βγάλουμε ΜΟΝΟ στην ασφαλή ζώνη και πριν τα παιχνίδια τις φορούσαμε ακόμα και όταν τα όπλα μας ήταν ακουμπισμένα στο έδαφος με τις κάνες καλυμμένες. Τρομάζω και μόνο στην ιδέα των ματατζήδων να πυροβολούν αδιακρίτως εναντίον απροστάτευτων διαδηλωτών...

Υ.Γ.2 Μια που ξεκίνησα τις διαμαρτυρίες, προσθέτω και την αντίδρασή μου (έστω και καθυστερημένα) στην κατάργηση της ιστοσελίδας www.cultureguide.gr από το Υπουργείο Πολιτισμού (λέμε τώρα). Θα μπορούσα να γράψω πολλά για το θέμα, αλλά νομίζω ότι όλα περιέχονται στην παρακάτω φωτογραφία.

Υ.Γ.3 Τέλος, εκφράζω τη συμπαράστασή μου στο παλικάρι που συνελήφθη στη Θεσσαλονίκη για τα επεισόδια της 4^ης Μαΐου με γελοία αιτιολογία και προφυλακίστηκε παρανόμως, ενώ αποδεδειγμένα δεν συμμετείχε στα επεισόδια. Ήταν όμως ένας από τους 49 συλληφθέντες και πανηγυρικώς αθωωθέντες φοιτητές της πορείας της 8^ης Μαρτίου (αν θυμάμαι καλά). Η αστυνομία όμως δεν ξεχνά και προφανώς ξέρει να εκδικείται. Το παλικάρι «τηλεδικάστηκε» και διαπομπεύτηκε πανελληνίως και τώρα οι γονείς, οι φίλοι και ο δικηγόρος του τρέχουν να αποδείξουν τα αυταπόδεικτα, για να βγάλουν έναν αριστούχο και υποδειγματικό φοιτητή από την φυλακή. Αναρωτιέμαι, οι υπόλοιποι φοιτητές (σε κάθε πόλη) τι κάνουν για αυτό; Όσο για την κοινωνία στο σύνολό της, το μόνο που έχω να πω είναι «μπράβο» μας.

Υ.Γ.4 Και να ‘ταν μόνο αυτά...